60 ต้องกลับมาดูแลลูกนะ

ตอนที่60

ต้องกลับมาดูแลลูกนะ

  “แต่อะไรคะคุณหมอ” โสภาเอ่ยถามอย่างร้อนรน

อาจารย์หมอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

          “แต่เรายื้อไว้ได้แค่ชั่วคราวเท่านั้นนะครับ เพราะต้องทำการปลูกถ่ายหัวใจภายในเจ็ดวัน หากไม่ได้รับการปลูกถ่ายหัวใจ เราก็คง....เอาเป็นว่าหมอจะพยายามจนสุดความสามารถก็แล้วกันนะครับ”

          “คุณหมอหมายความว่า...หากไม่มีผู้บริจาคหัวใจภายในเจ็ดวันนี้ลูกสาวของฉันก็จะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้วใช่ไหมคะ”

          “ครับ ถ้ายังไงผมขอตัวเข้าไปดูแลคนไข้ก่อนนะครับ”

อาจารย์หมอพูดจบก็เดินจากไป โสภาเซไปข้างหลังก้าวหนึ่ง วิชัยรีบพยุงไว้แล้วบีบไหล่บางเบา ๆ ก่อนจะปลอบด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นอ่อนโยน แม้จะรู้สึกใจหายไม่แพ้กันและยังนึกหาหนทางช่วยไม่เจอเลย

         “ทำใจดี ๆ ไว้นะคุณ ผมเชื่อว่าปาฏิหาริย์มีอยู่จริง ทั้งหนูวุ้นและหนูดาวจะต้องปลอดภัยทั้งคู่”

ดวงตาคู่งามที่ตอนนี้แดงก่ำและมีหยาดน้ำใสเอ่อไหลริน สบสายตาของเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ โดยไม่พูดอะไรอีก

วิชัยรู้สึกเป็นกังวลต่อท่าทีของโสภาในตอนนี้ขึ้นมาดื้อ ๆ เขาอยากเห็นเธอร้องไห้ฟูมฟายมากกว่า เพราะแบบนั้นทำให้ได้รู้ว่าเธอกำลังเสียใจซึ่งมันเป็นธรรมชาติของคนที่ได้รับรู้เรื่องร้าย ๆ แต่แทนที่จะระบายออกมา กลับนิ่ง ๆ ไม่โวยวาย ไม่ฟูมฟายทั้งที่กำลังเสียใจอย่างมากนั้น จะไม่รู้เลยว่าภายในใจกำลังคิดอะไรอยู่ ซึ่งมันดูผิดปกติมาก ๆ

ในตอนนั้นเจาหน้าที่ก็เข็นร่างที่ไร้สติของวุ้นเย็นกับดุจดาวออกมา ทั้งสองมีเครื่องช่วยหายใจคาอยู่ เมธัช กับภากรที่เพิ่งจะกลับมาจากดูอาการของญาดา ก็ก้าวเข้าไปหาเจ้าหน้าที่พยาบาลทันที่ เช่นเดียวกับวิชัยและโสภาที่เข้าไปวุ้นเย็นเช่นกัน

         “เรากำลังจะพาคุณดุจดาวไปที่ห้องผ่าตัด เพื่อผ่าคลอดช่วยทารกในครรภ์นะคะ ส่วนคุณวุ้นเย็นจะพาไปที่ห้องไอซียูเพื่อดูอาการอย่างใกล้ชิดค่ะ”

เจ้าหน้าที่แจ้ง ก่อนจะแยกย้ายกันพาร่างของทั้งสองคนไปรักษาตามอาการของทั้งคู่

เมธัชกับภากรเดินตามดุจดาวจนไปจนถึงห้องผ่าตัด เมธัชจึงร้องบอกกับเจ้าหน้าที่

          “ผมขอคุยกับดาวสักครู่ได้ไหมครับ”

เจ้าหน้าที่พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะตอบว่า

  “ได้ค่ะ แต่ห้ามนานนะคะ เวลาแต่ละนาทีมีผลต่อทารกในครรภ์มาก” พูดจบก็ขยับให้เมธัชที่เข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง เขาก้มลงไปพูดเบา ๆ ที่ริมใบหูซีดขาวของดุจดาว น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลพรากออกมาเงียบ ๆ

          “ดาวต้องกลับมาดูแลลูกของเรานะ ผมรักคุณนะ..ฮึก..” เขาพูดได้แค่นั้นก็สะอื้นออกมา จนต้องยกฝ่ามือหนาขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่น

ภากรตบไหล่ของเขาเบา ๆ ก่อนจะก้มลงไปพูดกับลูกสาวเพียงคนเดียว

  “เข้มแข็งไว้นะลูก พ่อกับแม่จะรอ” น้ำเสียงของภากรสั่นเครือ เขาดึงเมธัชออกมา เพื่อที่จะให้เจ้าหน้าที่พาดุจดาวเข้าไปในห้องผ่าตัด

ทางด้านของโสภาและวิชัย ที่สวมเสื้อคลุมปลอดเชื้อกำลังยืนอยู่ข้างเตียง มองร่างที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางซึ่งอยู่บนร่างกายของวุ้นเย็นอย่างทุกข์ทรมานใจ โดยเฉพาะโสภา

         “ตื่นขึ้นมาสิลูกอย่าเอาแต่นอนขี้เกียจแบบนี้ แม่ใจจะขาดแล้วรู้หรือเปล่า”

ไร้คำตอบ ไร้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะอันสดใสเหมือนอย่างเคย หรือว่าเธอจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกแล้วจริง ๆ

          ‘ไม่ ๆ แม่จะไม่ยอมให้ลูกของแม่ต้องจากไปแบบนี้เป็นอันขาด’ โสภาคิดและตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว เธอก้มหน้าลงแล้วจูบไปที่หน้าผากเนียนขาวซีดของวุ้นเย็นครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันมาพูดกับวิชัย

  “เรากลับกันเถอะค่ะ ฉันอยากพักแล้ว” วิชัยขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะเขาคิดว่าโสภาจะอยากอยู่กับวุ้นเย็นให้นานกว่านี้

...........................................................................

เมื่อมาถึงบ้าน โสภาก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน

  “นี่คุณจะนอนเลยหรือ ไม่กินข้าวเย็นก่อนละฮึ”

วิชัยพูดขึ้นเมื่อเบา ๆ เมื่อเห็นว่าโสภาที่สวมเสื้อผ้าเสร็จก็ล้มตัวลงนอนพร้อมกับหลับตาลง

          “ฉันไม่หิวค่ะและก็รู้สึกเหนื่อย ๆ คุณไปกินเถอะ” เธอพูดทั้งที่ยังปิดเปลือกตาสนิท

วิชัยถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะออกไปจากห้อง เมื่อเสียงประตูปิดดังมา ดวงตาของโสภาก็เปิดขึ้นช้า ๆ  เธอลุกนั่งแล้วเปิดลิ้นชักที่โต๊ะข้างเตียง หยิบซองยาชนิดหนึ่งออกมา ก่อนจะเทใสมือ ดวงตาคู่งามดูเด็ดเดี่ยว มุมปากสวยยกยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข

         “หนูวุ้นของแม่ แม่จะเฝ้ามองรอยยิ้มของลูกอยู่ไกล ๆ แต่หัวใจของแม่จะอยู่กับลูกตลอดไปนะลูกนะ เดี๋ยวคุณอาวิชัยกลับมา ก็คงทันเวลาพอดี อดทนอีกนิดเดียวนะลูก แม่จะให้ชีวิตใหม่แก่ลูกเอง” พูดจบก็กรอกยาลงในปากทั้งหมด ก่อนจะกินน้ำตาม แล้วเอนกายลงนอน ปิดเปลือกตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุข

วิชัยกินข้าวได้เพียงสองสามคำ ก็วางช้อนลงก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่เมื่อเห็นซองยาที่ว่างเปล่าของเขาตกอยู่ข้างเตียงเขาก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ

  “โสภา!”