KASALUKUYANG tinatalakay nina Jenny at Annabelle ang paksang ipipresenta sa klase. Nakaupo sila sa pang-apatang bilog na mesa ng students’ park.
“Good afternoon, girls!” bati sa kanila ni Fred, ang masugid na manliligaw ni Annabelle. Nagsa-sunbathing siguro ito noong nagsabog ng mahabang pasensiya ang Panginoon dahil kahit ilang beses na niyang inayawan ay sige pa rin sa pagsuyo.
Estudyante rin ito ng eskuwelahang iyon pero hindi sila magkaklase. Kagaya nila, nasa ikatlong taon na rin ito ng kolehiyo. Anak ito ng konsehal ng bayan na nagkataong kumpadre din ng ama ni Annabelle. Maituturing na rin niya itong kababata. May itsura naman si Fred, mabait. Iyon nga lang ay payat at hindi kataasan. Nasa one inch lang ang agwat ng taas nila. Hindi niya masyadong type ang ganoon. Mas tipo niya ang matatangkad at may katamtamang muscles. Iyong nagtataglay ng mahahaba at malalakas na brasong kaya siyang yapusin at ipagtanggol sa kung sino mang manakit sa kaniya.
‘Kaparis ng morenong sundalo.’ Pinilig ng dalaga ang ulo sa isiping iyon. Bakit ba ang taong iyon agad ang pumasok sa isip niya?
Naalala niya kung paano bumilis ang pintig ng kaniyang puso noong una nilang pagkikita, lalo na noong lumapit ito sa kanila. Naalala niya kung paano niya nahigit ang hininga kaya nauutal siyang nakipag-usap kay Manong Ben.
“Hoy, Anna!” nakangiting untag ni Fred.
“Pasensiya ka na, may iniisip lang ako. Ano ulit ang sinasabi mo?”
“Nangungumusta lang naman ako. Mukhang busy yata kayo sa reports n’yo, aalis na din ako. May meeting din kami ng . . .” tumingin ito sa relo nito, “alas-singko. Mauna na ako, mag-iingat kayo,” paalam nito.
“Sige, mag-iingat ka din,” ganti ni Jenny.
Pagkatapos nilang mag-discuss ay umuwi na rin sila ni Jenny. Naglalakad ang magkaibigan sa gilid ng daan nang may marinig na boses ng lalaking nagsalita sa ’di kalayuan.
“Hi, mga miss!” Sa nakangiting maputing sundalo ang narinig nilang boses. Kasama nito ang sundalong moreno. Kung noon ay naka-gray na T-shirt ang huli, ngayon naman ay nakaitim na pinaresan ng green na walking shorts. Nakasombrero ito na green din at nakaitim na running shoes. Sa tingin ni Annabelle ay parte iyon ng uniporme ng mga ito.
Mataman lang itong nakatingin sa kanila. Nakaramdam ng pagkaasiwa si Annabelle kaya umiwas siya ng tingin.
“Hi daw, oh,” siko ni Jenny. “Sagutin mo.”
“Dili ko! (Ayoko nga!)” piksi ng dalaga at nagpatuloy sa paglalakad.
“Pauwi na ba kayo? Hatid na namin kayo,” dagdag ng maputing sundalo.
“Anna, kausapin natin. Tulungan mo ’ko, tagalog, e. Baka maubusan ako.”
“Bahala ka, kausapin mo kung gusto mo.” At walang lingon-likod na iniwan niya si Jenny.
Narinig niyang sinagot ng kaibigan ang mga ito. “Opo, Sir, pauwi na kami, salamat po pero huwag na lang. Kaya naman namin. Iniwan na po ako ng kasama ko, ba-bye!” Pagkatapos ay humabol sa kaniya.
LUNES ng umaga, break time. Naglalakad si Annabelle sa hallway ng eskuwelahan patungong office ng amang principal. Nakalimutan siyang bigyan ni Teofilo ng baon na pera pambili ng meryenda. E, nagutom siya kaya sisingilin niya ito.
Pagkapasok niya ng main door ay napansin niyang wala ang sekretarya ng ama sa mesa. Ang mesa nito ay nakapuwesto sa labas ng pintuan ng private principal’s office.
‘Baka pumunta ng banyo?’
Dumiretso siya sa pintuan ng opisina at binuksan iyon nang hindi kumakatok. Nasorpresa siya nang makitang may bisita pala ang ama pero napapatda nang mapagtanto kung sino iyon.
“Annabelle?” nagtatakang sambit ni Tiofilo.
Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Hindi niya inakalang magkikita sila ng binata nang umagang iyon at sa opisina pa talaga ng ama. Naging abnormal na naman ang salsal ng kaniyang puso. Napakatikas nito sa suot na berdeng camouflage. May nakapaloob din doon na berdeng undershirt na nasisilip niya sa bandang dibdib. Sa paa ay itim na boots. Nakaupo ito sa silyang katapat ng mesa ng ama.
Narinig niyang tumikhim ang binata kaya napapahiyang ibinaba niya ang tingin. Ramdam ni Annabelle ang pag-iinit ng kaniyang mukha. Na-i-imagine niyang nagkukulay makopa na ang mga pisngi niya, lalo na ang mga tainga. Nahuli siya nitong pinag-aaralan ang itsura nito! Napaisip tuloy siya kung aalis na lang ba nang hindi nakakahingi ng pera. Manghihiram na lang muna siya kay Jenny.
Subalit naunahan na siya ng ama. “Annabelle, ano’ng ginagawa mo rito?”
“Ahm, Papa, hihingi lang po sana ako ng . . . baon,” halos pabulong niyang sabi dahil nako-concious siya.
Nakita niyang may dumaang amusement sa mga mata ng binata sa narinig. Mas lalo siyang nakaramdam ng hiya at inis dito.
“Siya nga pala, Miguel, siya si Annabelle, ang bunso at unica hija ko. Third year na siya. Hija, magbigay galang ka kay Lt. Luis Miguel Saavedra. Siya ang isa sa mga officer ng sundalo sa kampo.”
“Good morning po, Sir,” mahinang sabi ng dalaga.
Hindi niya inasahan ang pagtayo ng sundalo at paglahad ng
isang kamay sa harap para sa isang lamano. Napatitig siya ng ilang sandali roon bago niya ito inabot. Naghatid ng bolta-boltaheng kuryente ang pagkakadaop ng kamay nila. Dumaloy iyon sa kaniyang braso at katawan dahilan upang bigla siyang bumitaw na tila napaso.
“Good morning. Nice to meet you, Annabelle,” nakangiting sagot ng binata at tumuwid ng tayo. Ang sarap sa pandinig ng baritono nitong boses na naghatid na naman ng kakaibang damdamin sa kaniya. Mas lalo siyang na-tense kaya mabilis niyang hiningi ang sadya at saka nagmamadaling lumabas.
“SIS! May chismis ako sa iyo. Mainit pa! Kasing init ng kinakain mong fishballs,” tili ni Jenny. Kasalukuyan silang nasa labas ng gate ng eskuwelahan. Natakam si Annabelle sa mga bagong lutong fishball kaya bumili siya.
“Hmn, ano na naman?” Hindi talaga nahuhuli sa balita itong best friend niya kaya gustuhin man ni Annabelle o hindi ay updated din siya sa mga pangyayari.
“Guess what?” pagsisimula ni Jenny.
“What?”
“Tutulong ang mga poging soldier natin sa security management ng eskuwelahan. So ibig sabihin, makikita at makakasama natin sila. Live na, araw-araw pa! Healthy ’yon sa mata,” tili na naman nito na may palundag-lundag pang nalalaman.
Marahil ay iyon ang pinag-usapan ng lalaki at ng papa niya kanina sa opisina.
“Ang popogi nila, ’di ba, sis? Type ko ’yong maputi. Sana kasama siya sa pupunta dito,” ani Jenny.
Pinandilatan niya ito habang nginunguya ang fishballs.
“Bakit ba? Don’t tell me hindi ka naku-cute-an sa kanila? Kahit isa sa kanila?”
“Tandaan mo ang sinabi ko, Jen.” Kinagat ni Annabelle ang huling fishball at naunang pumasok ng eskuwelahan.
“Sungit nito,” habol ni Jenny.
Noong hapon ngang iyon, pagkatapos ng flag ceremony, ay tumulong ang mga sundalo sa pag-neutralize ng traffic sa harap ng eskuwelahan. Ang iba naman ay inaalalayang makasakay ng traysikel ang mga bata.
“UUWI ang Kuya Winston at Rene mo sa Sabado, Anna. Sigurado akong na-mi-miss mo na sila,” ani Mrs. Cora. “Kaya magluluto ako ng masarap na ulam. Ano’ng request mo ngayon, mahal ko?” Pinisil ng ina ang pisngi ni Annabelle.“Ginisang hipon, Mama!” magiliw na sagot ng dalaga. Nasa sala sila at nanonood ng TV.“Favorite mo talaga iyan, anak, ano? Kahit pa siguro araw-arawin,” natatawang sabi ni Mrs. Cora. “O siya, sige, magluluto ako.”“Yehey!”Galing sa kusina ay lumabas ang ama niyang may bitbit na tasa ng tsaa. “Mang, iimbitahin ko rin iyong nakilala kong opisyal ng sundalo, si Miguel. Nagkausap kami kanina sa opisina. Gusto ko ang batang iyon. Mabait, magalang, at karespe-respetado. Magaling sa trabaho. Sigurado akong magkakasundo kami niyon.” anito.“Oo naman, Pang. Imbitahan mo nang makilala naman n
NAKAPILA sila ni Jenny sa cafeteria. Lunch break nila iyon kaya mahaba-haba ang linya. Naabutan sila ni Fred doon.“Anna, Jen, makikisabay na ako sa inyo. Nakakawalang ganang kumain kapag nag-iisa. Ayos lang ba?”“Oo naman. Libre naman maki-join, e,” sagot ni Jenny.“Siya nga pala, pupunta ba kayo sa disco ngayong linggo? Bago daw ang gagamiting sound system ni Kapitan kaya siguradong maganda ang tunog. Magdadagsaan na naman ang mga taga-kabilang bayan. Siguradong enjoy ’yon,” anito.Biglang nabuhayan ng loob si Jenny. Yamot na ito sa mahabang pila. “Ay, oo! Punta tayo, sis. Ang boring na ng life natin lately, bahay-eskuwelahan na lang lagi.”“A, titingnan ko. Si Papa kasi, e . . .” Siguradong hindi siya papayagan niyon. May pagka-conservative kasi ang pamilya niya.“Ay
KINABUKASAN ng hapon ay nakaabang na si Miguel sa labas ng gate ng eskuwelahan. Nakasuot ito ng puting T-shirt na pinatungan ng black leather jacket at hapit na kupasing maong, prente itong nakaupo sa itim na motorsiklo. Nakapatong ang kanan nitong paa sa footrest ng motorsiklo at ang kaliwa naman ay nakatukod sa lupa. Ngumiti ito nang makita sila.Parang gustong pulutin ni Annabelle ang puso niyang nahulog sa lupa nang mapagmasdan ang guwapo nitong mukha.“Whoa, Annabelle! Tama ba ang nakikita ko? Si ano ’yan, ’di ba?” usisa ni Jenny.“Si Miguel,” pagkumpirma niya at gumanti ng ngiti sa binata.Mataman siyang tinitigan ni Jenny. “Ba’t parang may naalala akong sangkatutak na paalala at babala tungkol sa mga taga-Maynila? Sino nga ba’ng nagsabi niyon?”“Tigilan mo nga ako. Nagmamagandang loob lang ’yon
NASA hapagkainan si Annabelle kasama ang mga magulang.“Annabelle, nabalitaan kong madalas kang hinahatid ni Miguel dito sa bahay galing eskuwela.” Nagulat siya sa biglaang pagtatanong ng ama.Kahit ine-expect niya ng malalaman ng mga ito ang bagay na iyon ay hindi pa rin niya maiwasang kabahan.Paano niya iyon sasagutin at ipaliliwanag sa ama?Baka mag-isip ito ng masama.“O-opo,” nakatungo niyang sagot.Namayani ang katahimikan sa buong kusina. Tanging kalansing lamang ng mga kubyertos ang naririnig. Si Mrs. Cora ay nakamasid lang din.“Aba’y maganda iyan,” hindi inaasahang sabi nito. Biglang naitaas ng dalaga ang tingin. Nasorpresa siya, pati ang ina niya ay hindi rin makapaniwala.“O, bakit ba? Mas mabuti iyon. May bodyguard na ang anak ko, opisyal pa ng s
NAGPATULOY ang pagsundo ni Miguel kay Annabelle. Iyon nga lang ay may pagbabago. Naging ‘mas’ na ito sa maraming bagay. Mas maalaga, mas maaalahanin, mas malambing, at higit sa lahat, mas protective. Minsan, nagiging strikto na rin ito, lalo sa mga isinusuot niya. Imbes na mainis, kinikilig siya sa ideyang iyon.Siniguro nito sa kaniya na pormal itong aakyat ng ligaw. Na nagsimula nga nang gabing iyon.Guwapong-guwapo ito sa suot na light blue jeans at black polo shirt. Traditionally, gaya ng ipinangako nito, may bitbit itong bugkos ng white roses at malaking teddy bear. Hindi mahilig sa matatamis si Annabelle kaya hindi rin ito nagdala ng tsokolate. Minsan naman, hindi lang siya ang may pasalubong, pati ang mga magulang niya. Mainit ang pagtanggap ng mga magulang niya sa binata, lalo na ang ama niya na halatang botong-boto rito. Minsan nga ay parang ito na ang nililigawan ng binata dahil silang
MARTES ng umaga. Kasalukuyang nagbibigay ng instructions si Miguel sa grupo. Nakahilera ang mga itong nakatikas-pahinga sa harap niya. Full geared na silang lahat at handa na para sa pag-alis.“At exactly ten hundred hours dapat ay nandoon na tayo sa area. Further instructions for this assignment will be given by Captain Francisco. Naghihintay siya doon,” wika niya sa malakas na tinig.Lumapit si Rudy mula sa likod niya.“Your precious angel is here, bud,” bulong nito. D-in-ismiss na niya ang grupo at nagtungo sa kubong tanggapan. Nakatayo si Annabelle roon at may bitbit na maliit na paper bag.“Annabelle?” sambit niya rito.Lumingon ang dalaga sa gawi niya at patakbong yumakap. “Miguel . . .”“Bakit ka nandito?”“Gusto lang kitang makita
KASALUKUYANEKSAKTONG alas-dose ng tanghali nag-landing ang eroplanong sinakyan ni Annabelle. Sinundo siya ng kapatid niyang si Rene sa airport. Bumiyahe sila nang araw ding iyon papuntang Bansalan. Hapon ng alas-singko na sila nakarating ng bahay. Mainit na sumalubong si Mrs. Cora kasama ang hipag niyang si Rosana at ang anak nito.“Kumusta ang biyahe mo, Annabelle? Mas lalo kang gumanda!” Nakilala ito ng kapatid sa Digos kung saan ito nagtatrabaho. Nang makasal ay lumipat ang mga ito sa Magsaysay malapit sa kanilang bahay.“Mabuti naman, Rose. Salamat.”“Nagpaitim ka yata ng buhok? Sa pagkakatanda ko, brown ang buhok mo noon, ’di ba?” Naisipan nga niyang ibahin ang kulay ng buhok niya noon sa Amerika para maiba naman ang dating ng mukha niya.“Oo, nagpa-ha
BUMABA ng taxi si Annabelle pagkatapos magbayad. Tiningala niya ang gusali sa kaniyang harapan. Magkahalong kaba at galak ang nararamdaman niya.Humugot siya ng isang malalim na hininga bago humakbang papasok sa isang electronic sliding door. Tila doon siya makakakuha ng lakas para ituloy ang nais gawin. Bumungad sa kaniya ang dark gray interior. Sa gitna ay may pader na kulay krema. Binasa niya ang malalaking letrang kulay itim na nakapaskil doon, STEEL SECURITY AGENCY. Sa kanang bahagi ay may isang itim na leather couch at oblong-shaped glass center table. The interior looks elegant and clean. Nag-complement dito ang isang palm plant na maayos ang pagkakalagay sa isang sulok.“Good afternoon, Ma’am. How may I help you?” bati sa kaniya ng receptionist. Nakatayo ito sa likod ng counter. Petite ang babae, maputi, at alon-alon ang brown na buhok. Nakasuot ito ng white Chinese collared blouse na pi