PAHINA 2

Pahina 2

Mysterious

Nagising ako ng dahil sa katok ni mama sa pintuan. Nalaman kong si mama iyon dahil kami lang namang dalawa ang nandirito sa bahay.

Ang bahay namin ay hindi gaanong kaliit 'di rin gaanong kalakihan, tamang-tama lang. May kanya-kanya kaming kwarto ni mama at isang guestroom. Sa bawat silid-tulugan naman ay may palikuran para 'di na kailangan pang lumabas para maligo o magbawas.

"Opo mama. Maliligo lang po ako." sigaw ko para kaagad akong marinig ni mama.

Pagkatapos kong isigaw kay mama iyon ay kasalukuyan muna akong nakatunganga rito sa aking higaan. Nakatatamad kasi bumangon kaagad. Ang mata ko ay nakatanaw lang sa kisame at nagsimulang magliwaliw ang paningin sa buong espasyo nitong aking kwarto. Ngayon ko lang napansing dalawang kulay lang pala ang bumubuo sa buong silid. Ang mga kulay ay krema at saka kulay garing lang. Pero infairness nakabubuhay ng katawan. Parang kapag matagal mong pinagmamasdan ang pintura ay makalilimutan mo ang mga bumabagabag sa isipan.

Sa silid ko naman, mayroon naman akong mga personal na gamit. Like laptop para sa importanteng mga gawain sa eskwela para hindi na ako pupunta pa sa computer shop. Lalo na malalagkit ang mga mata ng mga tao rito sa amin ni mama.

Mahilig rin ako sa sticky notes. May costumize board naman ako para roon ko ididikit ang mga sticky notes para ma-noted ko ang mga gagawin sa tinakdang araw.

Para maiwasan ang pagkalimot.

My left side sa wall ko naman ay puno ng posters ng mga korean actors and actresses with their partners in their previous movies. And I posted too some of anime posters. Like anime movies that really touches my heart.

I have my own drawer for my clothes. I have also a mirror for sanity purposes. My bathroom is just simple. A bowl and a shower may mga lalagyan ng towel at sampayan na rin. May tissue holder din at lalagyan ng mga kagamitang pampaligo.

So far so good naman ang pamumuhay namin ni mama kahit wala si papa.

But I think, I need to take action na at baka bumalik pa si mama sa pagkatok sa akin. Umaandar ulit kasi ang pagiging madaldal ko.

After awhile...

I'm done taking a bath kaya nagbihis na ako, I'm wearing my complete uniform. A white and a red linings in my shoulder part. At may logo ng school sa may neck tie namin. At ang saya naman namin ay kulay red checkered.

It's already six o'clock in the morning. My class will start seven forty-five am. I have one hour and fifteen minutes to spend for eating and walking to my school. Walking distance lang rin naman kasi ang bahay namin papuntang eskwelahan.

Kaagad naman akong naupo sa hapag at nagsimula nang kumain. Napansin ko namang parang bihis na bihis si mama.

"Ma, saan ka po pupunta?" tanong ko habang sumusubo ng longganisa.

"May lalakarin lang ako anak, iiwan na muna kita ha? Oh ito baon mo, mag-ingat ka. At saka mag-aral ka ng mabuti." habilin naman sa akin ni mama.

Tinanggap ko naman ang pera na bigay ni mama.

"Okay ma, ikaw rin po mag-ingat." sabay halik at yakap ko naman sa kanya. Umalis na si mama matapos n'ya akong halikan at yakapin pabalik.

Close na close kami ni mama. Isang dahilan na roon ay ang kawalan ko ng ama. Si mama lamang ang kasama ko simula ng ipinanganak ako. I don't know rin if may ibang relatives pa ba kami.

May bigla akong naalala, speaking of relatives. Bigla kong naalala si Tita Dina. At sa pagkakaalala sa kanya ay kasabay na roon ay ang ginawa n'ya sa 'kin kagabi. Uminit bigla ang mukha ko nang maalala ko iyon.

Malaking katanungan ang nabuo sa aking isipan. Bakit kaya nagawa ni Tita sa akin 'yon? Anong ibig n'yang iparating sa mga pinagsasabi n'ya kagabi na pormado na raw ako kahit bata pa.

'Di ko naman maitatago na kahit labing-isang taon pa lang ako ay napansin ko rin na maagang lumaki ang dibdib ko unlike sa mga kaklase ko, 'yong mga kagaya ko ngang edad ay hindi pa gaanong nahuhubog ang katawan. Kaya 'yon din ang dahilan kung bakit nakikitaan nila ako ng malisya sa tuwing may lumalapit sa aking mga lalaki. Agad naman nila akong ginagawan ng isyu.

Kasalanan ko bang maaga akong nahinog kumpara sa kanila. Ang sabihin nila ay naiinggit lang sila sa akin. Kasalukuyan naman akong naglalakad patungong paaralan matapos kong e lock ang pintuan ng aming bahay. May duplicate key naman si Mama kaya 'di siya mahirapang buksan kung sakaling mauna siyang makauwi sa akin.

Nandito na ako sa bukana ng gate ng aming paaralan at matatanaw mo muna ang pangalan ng skwelahan na nakasulat sa malaking karatula.

Hermuez National High School.

'Di mapagkailang kahit isang public school ito ay may pangalan pa rin itong ipinagmamalaki.

Bilang isa sa mga scholar sa paaralang ito. Ay hangad ko ang makapagtapos ditong may honor. Tinanaw ko rin muna ang kabuoan ng looban ng gate at huminga ng malalim.

"Laban lang Ellena. Pakatatag ka lang. H'wag kang papaapekto sa mga sabi-sabi nila patungkol sa 'yo at sa mama mo." pagbibigay positibo ko sa aking sarili.

Patuloy na lang akong naglalakad patungo sa aming classroom. Ang room namin ay na sa unang palapag lamang dahil Grade 7 pa lang naman ako. Na sa seksyon ako nang matatalino at karamihan sa mga kaklase ko ay scholar din kagaya ko. Kaya mahigpit ang labanan sa grades at pwesto sa honor roll.

May umakbay sa aking lalaki at sabay sabing ‘Hi Ellen’. Tango lang ang ginawa kong tugon. 'Di ako ngumiti o nagbigay ng kahit na anong emosyon. Kasi alam ko na sa sarili ko na walang kahit na sinuman ang mapagkakatiwalaan. Hindi ito ang unang pagkakataong may pabigla-biglang nang-aakbay sa akin. Akala siguro talaga nila na may katotohanan ang mga isyung ipinupukol ng karamihan sa akin. Pero nakakapagod na rin kasi magpaliwanag, hindi rin naman sila nakikinig.

Nang nakarating na ako sa isang building malapit na sa room namin ay pinag-bubulongan na naman nila ako. At masasama ang tingin nila sa akin.

Iba ang tingin nila sa akin ngayon. Pero kahit ganoon ay 'di ko pa rin sila binigyan ng kahit kunting atensyon.

'Di pa rin sila tumitigil sa kanilang bulongan nang may isang lalaking inakbayan ulit ako at parang may dinampot sa aking likod at nilukot niya't tinapon sa basurahan.

Hindi n'ya ako binalingan ng tingin, at nagpatuloy lang sa paglalakad at nilagpasan lamang ako. Ang lalaki ay nakasuot ng jersey at may dalang bag na pang-basketball player. I think may laro 'yong lalaki kasi ang mga kasunod n'ya ring mga lalaki ay ganoon din ang mga suot. Tama nga ako may practice game ang mga 'yon.

Kung 'di ako nagkakamali mga Grade 10 students na ang mga lalaking 'yon. Nang makita ko ang apelyedo na na sa likurang bahagi n'ya, nabasa ko agad ang Villalopez. Simula nang nabasa ko iyong lastname niya ay hindi na mawala sa isipan ko.

Nakita ko ang papel na nilukot n'ya kanina at itinapon. Nilapitan ko at kinuha. At dahan-dahang kong binasa pero nagpalinga-linga na muna ako bago ko binuklat ang papel. Nang napagtanto kong wala ng gaanong estudyante sa pasilyo ay kaagad kong binuklat at binasa.

Hindi na ako virgin. Huwag akong tularan.  -Ellena xoxo

Bigla akong nanginig sa aking nabasa. 'Di naman dapat ako naapektuhan 'di ba dahil 'di naman totoo. Kinaya ko naman ang pambabaliwala sa kanilang mga sabi-sabi at pambubully noon 'di ba? Pero bakit ngayon ang hirap yata tanggapin? At ang hirap balewalain.

Ang sakit isipin na ang dali nilang gumawa ng estoryang wala namang pruweba. Ano bang naging kasalanan ko at ginaganito ako ng mga tao. Pinahiran ko ng aking daliri ang nagbabadyang luha na kanina pa gustong kumawala. Ayaw kong maging mahina. Ayaw kong malaman nila na naapektuhan ako sa pambubully nila ngayon.

When you’re feeling tired, dare to keep going.

Kayang-kaya ko lahat ng ito!

Pero bakit n'ya ako tinulungan? Kilala n'ya ba ako? O baka naawa lang sa siguro siya sa 'kin. Nakakalungkot lang talagang isipin. Wala kang ginagawa, pero halos lahat ng galaw ay pinapansin at pinupuna. Hay buhay.