Naramdaman ko ang paglingon niya sa akin at naroon na naman ang mapaglarong ngisi sa kaniyang labi kaya sinamaan ko siya ng tingin.
"Oo nga."
"Ah..." Tumango ako. "Eh, bakit bawal pumasok ang iba rito bukod sa inyong dalawa?"
Lumawak ang ngisi niya. "Maarte ang pinsan kong iyon."Hindi ko na lang siya pinansin at namili ng panonoorin sa Netflix niya. Bahala siya kumain mag-isa. Busog pa ako at isa pa, bakit hindi na ang siya magpaakyat ng pagkain niya rito? At teka nga, bakit pa ba ako naririto?
"Saan mo ba gustong ipalagay iyang painting mo at nang makaalis na ’ko?" tanong ko. Tumalim a
Hope. My name’s already screaming that despite of all the darkness, there’s still a hope. At this point, I can only hope. And now, I’m deeply hoping for myself to remember my past. "But what if your answer is the only way for me to remember?" pagpupumilit ko. He lazily sighed and shifted his seat. "I would never risk it if answering you will just put you in danger." Hindi naman ako nakasagot. Ganoon niya ba kagustong masigurado ang kaligtasan ko? "But—" He groaned. "No more buts, Gwy. I’m here because I want you to know that I’ll court you again." Napaawang ang labi ko at gulat na napatingin sa kaniya. May kung anong kumiliti sa sikmura ko. Napatakip ako sa bibig ko nang bigla akong sinukin. Nang makabawi ay umayos ako ng tayo at tinaasan siya ng kilay. "Why would you court me?" H
Nararamdaman ko nga na talagang may koneksiyon ako sa kaniya at tama ang hinala kong isa siya sa mga nakaraan ko. Pero bakit nakaraan ko na siya? Bakit hindi na kasalukuyan? "I want to know more about... us," halos pabulong na saad ko. Seryoso ang mga tingin niya sa akin. "What about us?" "Paano naging tayo?"" "Nanligaw ako at sinagot mo ako." Napairap ako sa agarang pagsagot niya na wala namang kwenta. "Ano nga?" Tamad niya akong tinitigan at sa huli ay tamad din siyang napabuntong-hininga. "Maghintay ka, Gwy," mataman niyang sinabi. "Ang hirap kasing maghintay sa bagay na wala pero parang meron," nawawalan ng pag-asa na wika ko. Hindi na siya sumagot pa. Matinding katahimikan ang bumalot sa aming dalawa. Tumingin a
"Huy! Tulala ka na naman diyan!" panggugulat sa akin ni Cristel. Napabuntong-hininga ako at inilapag ang inumin sa may sink. Nandito ang mga kaibigan ko ngayon sa bahay. Hinayaan ko na lang din sila dahil nakokonsensya na ako sa ginagawa kong pag-iwas sa kanila. Kami lang ni Cristel ang nandito sa kusina dahil gumagawa kami ng nachos. As usual, hindi mawawala ang paggawa niya ng iced coffee. Si Nicole at Joyce na naman ang kulang. Si Joyce ay hindi raw nila alam kung nasaan. Magta-tatlong buwan na raw'ng wala si Joyce. Matagal na rin daw iyong pinahahanap pero hanggang ngayon ay wala pa rin. Hanggang ngayon tuloy ay hindi ako mapakali kaiisip sa babaeng ’yon. Si Nicole ay nasa ibang bansa pa rin at hindi ko pa siya nakakausap ulit. Ilang years ba kasi ang kakailanganin bago maging Doctor? Mag-iilang taon na rin siya roon, ah? Wala rin kaming boys na kasama dahil hindi ako pumay
Napangiti ako habang pinagmamasdan sina Marga at Luis na magkahawak ang kamay habang kinakausap ang wedding planner nila. Tatlong buwan na ang lumipas at last week lang ay nag-propose na si Luis kay Marga. Kinuntsaba niya pa nga ako. Ngayon ay pinaghahandaan na nila kaagad ang kasal nila pero alam ko ay next year pa magaganap dahil gusto nila bongga. Marriage... Isa iyon sa pangarap ng mga babae. Hindi lahat, pero maraming babae ang nais maranasang ikasal. Ako? Isang tao lang naman ang nakikita ko noon na kasama ko palapit sa altar pero alam kong imposibleng mangyari ’yon dahil... Tapos na. Tapos na kami, dahilan kung bakit hindi ko na makita ang sarili kong nakasuot ng puting gown at naglalakad palapit sa taong mahal ko. "Thank you po," nakangiting sabi ni Marga sa wedding planner nila at hinatid ito sa labas dahil n
I bitterly smiled as the cold midnight breeze blew my curly bleach daze hair. Wherever I go, I would always feel the panic and anxiety lingering inside me. I wonder if there are also other people who might be experiencing the same thing that I am currently going through. Lonely, missing someone's presence, and secrets I kept to myself for long as I can remember. I feel so lost and empty as I held the railings tightly, while looking at the blinding city lights. Would this be the end of me? I asked myself. Will they look for me if I ever disappear? Will this end my suffering? Will this make them love me? I could finally give them what they have always wanted. I stood firmly as my tears started running down my cheeks. Remembering when was the last time I felt genuinely happy. I'm so exhausted, fighting my own silent battles no one could hear but myself. I hate this, I hate this feeling. I always
Wearing a black tank top with black jacket crop top partnered with high waisted maong shorts and my favorite black leather chunky heels, I climbed in the van we're going to use on our trip. My friends and I are going to a beach. Gumawa pa sila ng pangalan ng grupo namin which is... FOUREVER B'S. Sounds corny but I find it unique and solid. Since mahilig kami magbeach at siyempre hindi mawawala ang beers, beats, and boys. ’Yun ang dahilan kung bakit ganiyan ang name na naisip nila. "Good morning, bitches! Are you ready for the trip?" ganadong-ganado na tanong ng isa sa mga kaibigan kong si Cristel. Siya ang pinaka-maingay sa amin. "Sana may pogi!" nangangarap pang sabi ni Nicole, ang tinaguriang laiterang ghoster. "Paramihan tayo mahahakot later, oh?" hamon ni Denise. "Pass," tanggi kaagad ni Althea, ang mabait masyado sa grupo namin. Sasambahin ko na
"Pucha, ang sakit ng ulo ko," sabi ni Nicole na kakalabas lang ng CR. Maarteng lumayo si Cristel sa kaniya nang tabihan siya nito. Kadiring babae. Guess what? Nakatulog lang naman siya sa CR! At ngayon ay kakagising niya lang. Natawa ako nang maalala kong pinic-ture-an siya ni Joyce na nakasalampak sa bathtub. "Arte ko, hindi ka pa nga nag-to-toothbrush," sabi sa kaniya ni Nicole. "Kaysa naman sa ’yo, sa CR natulog," pakikipagtalo ni Cristel. Ilang beses pa silang nagtalo ulit bago namin napagpasyahan na maligo na. Hinayaan naming mag-unahan ang tatlo dahil nag-aalmusal pa kami ni Althea. "Joyce, breakfast muna," paalala ni Althea. Maalalahanin na kaibigan si Althea; parati niya kaming kinakamusta at pinag-sasabihan tungkol sa health namin. "I don’t eat breakfa
"Hmm.. magpapa-deliver ka ba or drive thru?" litong tanong ko. Eh kasi he asked me what I want, ’di ba? Nangunot ang noo niya bago nag-iwas ng tingin. Mahina siyang tumawa at umiling. Tila ba musika sa aking tenga pati ang kaniyang pag-tawa. "Damn, ang tanga," dinig kong bulong niya kaya nanlaki ang mata ko. Sinamaan ko siya ng tingin at hinampas siya sa braso na ikinagulat niya. "Sinong tanga, huh? Ako ba? Sinong tanga!" malakas na sambit ko. Iritado siyang tumingin sa akin. "So noisy." "Hoy, Nicholas! Huwag ko nga akong matawag-tawag na tanga riyan! Malay ko ba sa ibig mong sabihin? Pakilinaw, please!" inis na sigaw ko pa sa kaniya pero hindi na niya ako pinansin. Nakasimangot kong sinabi sa kaniya ang address ng condo ko nang hingiin niya ito para doon niya ako i-drop. Kinulit ko pa siya tu