Share

Kabanata 7

NAPAIWAS agad ako ng tingin kay Gabriel nang magtagpo ang aming mga mata. Hanggang ngayon ay nanginginig parin ang aking mga paa. Muntikan na talaga. Buti nalang, malayo ang kinaroroonan ni Gabriel sa amin kaya nagawa kong itulak kaagad si Ginoong Gregor at umalis sa lugar na iyon dahil kung hindi ay paniguradong magkakaroon ng malaking gulo lalo't hindi nag-iisa si Gabriel nang hanapin ako, kasama niya ang iilan sa mga tauhan ni Ama na natitiyak kong magsusumbong sa kaniya na kasama ko ang isa sa mga De Leon. 

"Luna! Tapos ka na bang gumamit ng palikuran?" Tanong ni Gabriel matapos makita at nilapitan ako.

"Paumanhin kung ikaw ay aking naabala. Napag-utusan lamang ako ng iyong Ama sapagkat siya ay naiinip na sa pag-aantay sa iyong pagbalik." Muli niyang saad  nang kaniyang napuna na hindi ako umiimik. Nakatitig lamang ako sa kanya.

"Luna?"

"Luna?"

"Luna?" Napakurap ako bigla sa gulat nang alugin niya ang magkabila kong balikat.

"A...anong sinabi mo?" 

Napailing si Gabriel nang tanungin ko iyon sa kaniya.

"Humayo na tayo" aniya sabay hawak sa aking kanang kamay at nagsimula ng maglakad.

Nang mahimasmasan na ako,

Ang ingay na nagmumula sa bawat sulok ng simbahan ang sumalubong sa akin. Ang kanilang mga mata ay nakadikit sa amin. Lalo na sa aming kamay. Sandali-----Anong Kamay? Biglaang nanlaki ang mga mata ko nang matantong magkahawak ang aming mga kamay ni Gabriel. 

Napatigil si Gabriel sa kaniyang paglalakad at napatingin sa aking gawi nang huminto ako at hinawi ang kaniyang kamay sa pagkakahawak sa akin.

"A..ayos na ako. Hindi na kailangang... hawakan mo pa ako" Nakangiti kong saad. Pagkatapos ay nagpatuloy kami sa paglalakad. Pagkalabas namin ng simbahan, nakita kong naroon si Ama at Gobernador-Heneral na seryosong nag-uusap sa harapan ng kalesa.

Pagbaba na pagbaba namin sa kalesa ay malugod agad kaming binati ng mga taong aming nakakasalubong kaya naman naging abala si Ama sa pagtugon sa mga ito. Narito kami ngayon sa Kapitolyo ng Gobernador-Heneral. Ang sabi kasi ni Gabriel kanina sa akin, dito idadaos ang kainan kaya nang inilibot ko ang aking paningin ay tila naging buhangin sa dagat ang kay dami ng taong nasa paligid.

Habang abala ang lahat ng mga kasamahan ko sa pakikipag-usap sa kung sinu-sino, tahimik akong umupo sa isang silya malapit sa kanila. Nasa bulwagan pa lang kami ngunit napakaraming ng naghahabaang mga mesa at silya. Lahat ng iyon ay may mga taong nakaupo na masayang nagkukwentuhan sa mga kakilala at bagong kakilala ngunit may iba ring tahimik lang na kumakain.

Sa kalagitnaan ng aking pag-iisa ay dagli akong napatayo sa gulat nang maramdamang may biglang yumakap sa akin mula sa aking likuran. Nang masulyapan ko kung sino ang taong ito, bumungad sa akin ang isang babaeng nakabungisngis. Suot niya ang isang napakasimpleng baro at saya na ang kulay ay abo at puti. Sa kaniyang ayos, masasabi kong kaseng- edad ko lamang ang babaeng ito.

"Lunaaaaaa! "

Nanigas ako sa aking kinatatayuan nang biglaan itong lumapit at niyakap ako ng mahigpit habang tumatalon.

Nang aking naramdaman na hindi ako nakakahinga ng maayos ay mahina ko siyang itinulak. Buti naman at agad nitong napansin ang ibig kong ipahiwatig.

"Paumanhin Luna, sadyang na miss lamang kita. Matagal-tagal na rin kasi mula nung huli tayong nagkita" Aniya habang hindi parin nawawala ang ngiti sa kanyang mga labi

"Sayang lang , wala si Merra ngayon. Nagkasakit na naman kasi ang kaniyang bunsong kapatid. Alam mo na..siya lang ang nag-iisang maaasahan at katuwang ng kaniyang Ina sa pagaalaga sa kaniyang mga kapatid." Dagdag niya. Ang kaniyang masaya at masiglang mga mata kanina, ngayon ay nabahiran na ito ng lungkot na maging ako ay nadadala.

Teka---bakit tila narinig ko na ang pangalang Merra?

Tama!

"Berta?" Nag-aalangang tanong ko.

"Nakakalungot diba? Minsan na nga lang tayo nabibigyan ng pagkakataon na magsama-samang tatlo tapos...ganito pa." Napabuntong hininga pa ito matapos niya iyon sabihin.

Siya nga! Isa siya sa dalawa kong kaibigan sa panahon na ito. Ani ko sa aking isipan

Ngunit ang nakakapagtaka lang ay, bakit hindi ko siya kilala sa kasalukuyan? Gayong ang mga magulang ko sa panahon na ito at kasalukuyan ay iisa lang. Ni hindi ko pa nakita ang pagmumukha ng Bertang ito. Nah. Tila kailangan ko nalang isipin na... kapag nag College na ako sa aking tunay na panahon ay doon ko pa lamang siya makikilala. At maari ring si Faye ang isa ko pang kaibigan sa panahon na ito, si Merra. Sana lang talaga dahil tunay akong umaasa, para kahit papaano ay maibsan ang pangungulila ko sa aking panahon.

"Luna naman..nakikinig ka ba sa akin?" Agad akong napatingin kay Berta nang napabalik ako sa realidad.

"Ha? Ano...ano yun? Maaari mo ba itong ulitin?" Saad ko, pagtapos ay pekeng ngumiti. Napasapo ito sa kaniyang noo at hindi makapaniwalang tumitig sa akin.

"Maari bang iwaksi mo muna sa iyong isipan si Ginoong Gregor? "

Nanunudyo itong nakatingin sa akin habang ngumiti na parang nasisiraan na ng bait.

Napahalaklak ako.

"Hindi naman-----

"Luna!"

Napatigil ako at agad na napasulyap sa aking likuran.

"Pumasok na tayo sa loob"

"Gabriel! Nandiyan ka na pala" Gulat kong saad. Nanatili lamang itong nakangiting tumitig sa akin habang ang kaniyang isang palad ay nakalahad sa aking harapan.

Binaling ko ang aking paningin kay Berta na ngayon ay tila naguguluhan sa kaniyang mga nakita. Nanliit ang kaniyang mga mata at nakakunot ang kaniyang mga noo habang sinusuri ang kabuuan ni Gabriel. Ilang saglit lang, napa-tikhim si Gabriel nang mapansin ang matutulis na titig ni Berta sa kaniya.

"Berta. Paumanhin, ngunit maiiwan muna kita. Kung iyong nanaisin ay maari kang pumunta sa bahay kahit kailan mo gusto." Nakangiti kong saad kay Berta matapos akong lumapit at hinawakan ang kaniyang mga kamay.

"Isama mo na rin si.. Merra"

Dagdag ko pagkatapos ay magiliw na hinarap si Gabriel. Bago kami tuluyang nakapasok sa loob, sumulyap ako kay Berta. Hindi maiguhit ang kaniyang mukha. Pagtataka ang huli kong nakita.

"Maligayang Pyesta ng Candaba"

Sabay na saad ng lahat ng aking kasamahan sa hapag kainan habang itinaas ang hawak nilang kopa na naglalaman ng pulang alak. Nasisiguro kong lahat ng narito ay mahahalagang tao ng Candaba. Mararangya ang kanilang kasuotan at sumisigaw ng kapangyarihan ang kanilang mga tindig. Maging ang kanilang pananalita at mga kilos ay pinong- pino.

"Masarap ba?" Nakangiting tanong sa akin ni Gabriel at tumango naman ako bilang tugon. Hawak ko ngayon ang isang pabilog na platito na naglalaman ng isang hiwa ng mamon, ito ay napapalibutan ng  tsokolate at sa ibabaw nito ay may mga chocolate chips at sprinkles. Unang subo ko pa lamang ay lasap na lasap ko na ang malambot nitong pagkakagawa. Hindi nakakasawa ang lasa sapagkat katamtaman lamang ang tamis nito.

ANG MGA ILAW na may ibat'ibang kulay ay saanman na sinamahan ng isang kaibig-ibig at malambing na tugtugin. May mga taong nakangiti sa bawat isa habang hawak ang kanilang mga kamay sa pagsayaw sa gitna ng karamihan. Ang ilan naman, ay nakikipag-usap lamang sa kanilang kasama na hindi nila madalas makita. Napuno ng saya ang bawat sulok ng Kapitolyo.

Nasa harapan kami ng lahat.

Si Ama, Gobernador-Heneral, Gabriel at ako. Naka-upo sa isang yayamanin at nakalambot na sopa, kaharap ang isang napakataas na mesa na sa ibabaw nito na puno ng iba't ibang masasarap na pagkain. Kitang-kita ko mula sa aking kinauupuan ang lahat na masaya sa kani-kanilang ginagawa. Napangiti ako ng pilit. Naiinggit ako sa aking mga nakikita. Kaunting kirot ang aking naramdaman sa aking puso. 

Napabuntong-hininga ako.

Kung maari lang sana akong lumabas, edi sana hindi ako nakaramdam ng pagkabagot 'pagkat kasama ko si Berta. Ibig ko siya'y makasama at makilala nang malaman ko kung siya ba ay isa kong mabuting kaibigan sa panahon na ito.

"¿Puedo bailar contigo, señorita?" Tanong ni Gabriel sa isang nakalulugod na boses sabay handog ng isang napakatamis na ngiti sa akin. Sayang nga lang hindi ko nauunawan ang kaniyang winika.

[¿Puedo bailar contigo, señorita?----Maaari ba kitang isayaw, Binibini?]

Napatawa ako ng mahina't palihim.

"Hi..hindi kita nauunawan" Nahihiya kong tugon.

Napasapo sa sariling noo si Gabriel nang matantong hindi ako nakakaunawa sa salita nila.

"Maaari ba kitang isayaw, Luna?" 

Aniya matapos tumayo at humarap sa akin. Ang kanilang palad ay nakalahad. Kahuma-humaling ang kaniyang mga ngiti. Mga ngiti na nais kong makita mula sa aking pagtulog hanggang sa aking paggising.

Umiling ako at ipinikit ang aking mga mata sa maikling panahon.

Oh my!

Ano ba itong aking naiisip?

Nang may galak kong tanggapin ko ang kaniyang kamay, tila isang kuryente ang dumaloy sa aking sistema. Kumakabog ng malakas ang aking puso. 

Lumakad kami na magkahawak ang kamay, pagkatapos ay humalo sa gitna ng karamihan at huminto sa tapat ng malaking aranya. Nang ilagay ko ang aking isang kamay sa kaniyang balikat, inilagay niya rin ang kaniya sa aking bewang saka sabay naming nilapat ang aming kamay na hindi nakahawak sa kani-kaniya naming katawan.

Kaakit-akit ang kaniyang mga mata. Abot tainga ang kaniyang mga ngiti. Ang kaniyang singkit na mga mata ay mas lalong pinaliit dahil sa pag ngiti nito. Napakalinis ng pagka-ayos ng kaniyang buhok at bagay na bagay sa kanya ang suot nitong damit na pinatitingkad ang magandang hubog ng kaniyang katawan. Hindi kalakihan ang kaniyang katawan ngunit kay ganda ng dating. Nakakabighani.

"Tú siempre nunca me fallas. Eres tan hermosa, Mi Luna" Nakangiti nyang saad.

[Tú siempre nunca me fallas. Eres tan hermosa, Mi Luna - You always never fail me. You're so beautiful, My Moon.] 

Mabagal ang bawat hakbang naming dalawa. Talagang dinadama at sinasabayan ang musika sa aming pagsayaw. Ang aming mga mata ay nakadikit lamang sa isa't isa , tila walang ni isa amin ang nais bumitaw. Nang huminto ang kanta bilang tanda ng pagtatapos nito, giniya ako ni Gabriel pabalik sa aming upuan.

"Binibining Luna" Tawag sa akin ni Gabriel pagkarating namin sa bahay kaya naman agad akong sumulyap sa kanya. Nasa salas kami at aakyat na sana ako sa hagdanan patungo sa aking silid upang magpalit ng damit.

"Goodnight. Nawa'y makita mo ako sa iyong panaginip" 

Napatawa ako nang marinig ang kaniyang winika. 

"Corny" Awtomatiko kong saad saka wala sa sariling napailing.

"Ha?" Mukha siyang natuliro . So cute.

"Huwag mo nang subukang intindihin ang aking winika. Ika'y mahihirapan lamang." Nag aalangan man, tumango parin ito bilang pag sang-ayon sa aking nais na mangyari.

"Lumalalim na ang gabi. Maiiwan na kita." Nakangiti kong saad nang hindi ito nagsasalita at nakatitig lamang sa akin. Yumuko kaunti pagkatapos ay tumalikod sa kanya. Naka ilang hakbang pa lamang ako ay naramdaman kong may biglang humila sa akin at tumama ang aking katawan sa isang matigas na bagay. Dingding? Hindi. Nang tinaas ko ang aking paningin. Nanlaki pareho ang aking mga mata. Isang maskuladong katawan ang matigas na bagay ang tumama sa aking katawan. Dikit na dikit ang aming katawan at ramdam na ramdam ko ang bilis ng tibok ng aking puso, gayundin ang sa kaniya.

"L-luna--

"G-ab--

Agad na bumitaw si Gabriel nang maramdamang nanginginig ako. Tila nakukuryente ako nang maglapat ang aming mga balat. Sobrang hindi ko inasahan na gagawin niya iyon. 

"Patawad, patawarin mo ako sa aking nagawang kapusukan" Nakayukong saad ni Gabriel. Nahihiya sa kaniyang ginawa. Nataranta ako. Hindi ko nais na isipin niyang sumama ang aking loob sa kaniyang ginawa.

"Hindi ayos lang" saad ko saka ngumiti. Alam ko nagmumukhang peke ang aking ngiti ngayon subalit hindi ko talaga alam ko kung ano dapat kong gawin sa mga oras na ito. 

Napataas ng tingin si Gabriel ng marinig ang aking sinabi. Sinubukan kong salubungin ang kaniyang titig ngunit iniiwas niya ito mula sa akin.

"Ang totoo..nagustuhan ko rin ang iyong ginawa. Nasi..yahan ako.

Kaya.. pasilayin mong muli ang mga ngiti sa iyong labi. " Malalim kong napalanghap ng hangin matapos ko iyong sabihin. Ngayon, ako na naman ang hindi kayang salubungin ang nagtatanong niyang tingin.

"Ma..mauna na ako. Malalim na ang gabi." Saad ko habang kung saan-saan dumako ang aking paningin. Pagkatapos ay patakbo akong umalis sa kaniyang harapan.

NAKAHINGA lamang ako ng maluwag nang aking marating pintuan ng aking silid. Patalon-talon akong napahagikhik at umikot-ikot, napatigil lamang ako nang biglang bumukas ang pintuan at niluwa nito si Kaday na nagmamadali.

"Kaday!"

"Binibini?" Gulat nyang saad.

Magsasalita pa sana ako upang magtanong ngunit yumuko ito at humingi ng pahintulot na dumaan. Nakaharang ako sa daanan kaya wala akong nagawa kundi ang ilayo at iiwas ang aking katawan. Mapait akong napangiti sa inasta ni Kaday sa akin. Naninibago ako. Nasanay kasi akong siya palagi ang kasama ko sa bahay na ito. 

Napabuntong hininga na lamang ako at pumasok na sa aking silid.

Pagtapos ay agad ko sinalampak ang aking katawan at tinuon ang paningin sa kisame.

Hays. Kani-kanina lang ay ang saya ko tapos ngayon....

Napailing na lamang ako sa aking naisip. Kaya ayaw ko talagang maging masaya eh dahil alam kong  kasunod ng saya ay pighati.

Matamlay akong tumayo mula sa pagkakahiga at dumaritso sa palikuran matapos kumuha ng tuwalya at pamalit na damit. Nang matapos ko ng gawin ang mga dapat kong gawin, agad akong lumabas sa palikuran at lumapit sa bintana ng aking silid, doon ay tanaw na tanaw ko ang malawak na kalangitan. Walang maliwanag at naglalakihang buwan ngunit mayroong mga bituin na kumikinang sa kalangitan na nagbibigay sigla sa isang payak at tahimik na gabi.

Nang makaramdam ng ngalay sa paa ay isinara ko bintanang kaharap pagkatapos ay bumalik at humiga na sa higaan. Habang lumilipad sa kalawakan ang aking isipan, may napansin akong pamilyar na puting sobre na nakalagay sa ibabaw ng mesa na katabi ng aking higaan. Dahan-dahan akong bumangon mula sa pagkakahiga saka nakakunot ang noo na kinuha ang puting sobre.

Nang mahawakan ko na ito, naunawaan ko na kaagad kung bakit naparito si Kaday kanina. May nakalagay kasing G.D.L sa harapan nito na nangangahulugang galing may Ginoong Gregor ang sulat na hawak-hawak ko.

Hindi lingid sa kaalaman kong may ugnayan ang dalawa, ngunit ang hindi ko lamang batid kung ano ito.

Nakokonsensya at nalulungkot ako para sa kaniya. Tanging iyan ang aking naramdaman nang matapos kung basahin ang liham na ipadala ni Ginoong Gregor. Liham na tila pinipiga ang aking puso sa bawat salita na nakasulat rito habang ito ay aking binabasa at kahit na ilang minuto na ang nakalipas mula nang ito ay aking basahin ay bumabalik-balik parin sa aking isipan ang kaniyang mensahe na pinarating sa akin.

Mahal kong Luna,

Hindi ko man batid kung ano ang dahilan ng pagbago ng iyong damdamain. Ngunit kahit ganun, hindi ako susuko na ika'y maging aking muli sapagkat hindi kakayanin ng aking puso na makita kang maligaya sa piling ng iba at hindi sa akin. Ipaglalaban ko ang pagmamahal ko para sa iyo kahit ano pa man ang mangyari.

Tanging ikaw lamang ang nais kong makapiling at wala ng iba pa.

Kaugnay na kabanata

Pinakabagong kabanata

DMCA.com Protection Status