Prologue
(Jeff POV)
Nang maka-park ako.
Before I open the door, pumikit muna ako. Kanina pa naglalaro sa isipan ko ang mga tanong na ito…
Tama ba ang gagawin ko? Tama bang makipagtigasan pa ako ng ulo?
This is my last chance to save my business. Most of all, what we called, pride.
I don't need their help either. Tss.
I hate my life. Since business is my life. There is no freedom on it.
Kinuha ko sa backseat ang violet folder at nakaroll na catalan.
This time I need a luck.
Yeah. Isusugal ko ang huling capital na meron ako for this project. Maaring huling maipapasok ko sa negosyo. And it must be work, no matter the circumstances it is.
Kung hindi… ikakahiya ako ng aking pamilya dahil nga sa dumikit na sa akin ang kamalasan.
I belong to the family na malakas ang paniniwala sa swerte at malas. Palibhasa may dugo kaming Tsino. The principle was, we must be competitive about our businesses.
Sana naman ngayong umaga di pa ako sinusundan ng kamalasan. I gentle open the door. Napabuntong hininga at lumabas.
Naglalakad ako na lutang ang isipan kaya di ko namalayan.
“Eyyyy… Iwas!”
Naramdaman ko ang impact na bumanga siya sa akin. Ikinatumba namin pareho.
“A-aray….”
Masakit ang pagka-bundol ng ulo ko sa pader. May naririnig ako na parang nawala ang signal ko. Masakit sa ulo. Masakit.
Hangang sa naimulat ko ang aking mga mata. Nakadagan siya sa akin.
“So-Sorry.”
Nagmadali siyang bumangon.
Napabangon-upo ako sa semento. Napahimas sa ulo ko.
“Okey ka lang? Di ko talaga sinasadya…”
Namalayan ko na lamang nagmamadali na niyang pinupulot ang mga nagliparang papel. Tumayo na rin ako.
“Heto.” Sabay abot niya ng mga papel na nagkakagulo ng ipunin nito.
“Sorry.” pahabol niya.
F*ck! Dito na naman ba mag-uumpisa ang kamalasan ko?! At lagi na lang ba sorry parati?!
Nakakasawa na!
“Sorry, nagmamadali kasi—.”
“Son of a b*tch!” Yan ang sapat na tugon na makuha niya sa akin. Palagi na lang ba ganito. Pwes, di na ako makakapayag pa!
Rumihestro sa mukha niya ang gulat.
“I'm sorry.” Sabay abot niya sa akin yung nakarolyong catalan. Inis kong kinuha. Napa-bow siya...
“Sorry talaga.” saka kinuha ang skateboard.
And before she left…
“Kuya! Ganda ng umaga para magsungit! Sayang ng blessing! Iiwas talaga yan sayo. Hala ikaw din mawawalan. Sorry talaga. Goodluck! Have a great day!” at gumuhit sa mga labi niya ng nakaka-insultong ngiti.
Have a great day?
Sinimulan na niya ang pangit na araw na ito.
Tama. Goodluck sa kamalasan ko ngayong araw. Tsk!
Aalis na sana ako ng may makita ako isang bracelet. Pinulot ko.
It was a lucky charm bracelet. Sa kanya ata to.
Naalala ko yung ngiti niya puno ng positibong aura.
Siguro, this is her lucky charm to remove her misfortunes.
Wala nga namang mawawala kung subukan ko kumapit sa dalang swerte ng bagay.
(Missamy Charm POV) Four o'clock in the morning! Ganyan ako kaaga gumising with full recharge ng energy! Bawal ang simangot. Dapat naka-smile lagi at tumawa ng sagad! Kaya ngumiti ako sa sarili ko, ang ganda ko. Inhale… Exhale… Oh come with me fresh air! Good blessing and everything good! Inhale… Exhale… I love myself! I love you all! And I love everything! Inhale… Exhale… Mabait ako! Masaya! Masigla! At MAGANDA! Inhale… Exhale… I love you Almighty Father, please Guide Us and I thank for this sweet day! Amen. Bangon! Ayos ng hinigaan at full energy na tinakbo ang banyo. Hilamos, mugmug. Takbo sa maliit naming terrace, at pinagsigawan kasama ng mga Tandang… “Good morning everybody!” sabay unat ng mga kamay ko. “Good Moring Charmie…” bati ko sa sarili. “Good Morning Uncle
(Missamy Charm POV) “This is serious matter. Ikakasal ka na.” “Kuya, may nagsabi na ba sayo na ang pangit mo kapag naka-seryoso mukha mo?” “Charm!” Hala galit na ang kapatid my labs ko. “Ikakasal ka sa kanya. Sa ayaw o gusto mo.” Nagseryoso na rin ako. Pero natawa. “Is this a game Kuya?” “Sinabi mo pa.” Sumuko si Kuya. Oo, basang-basa ko kanina pa. “Laro to ng Boss ko, to his family. Sorry kung kasama ka. Don't worry, ang role mo lang naman ang magpakasal sa kanya at sundin yung agreement.” Lang naman… “Eh, bakit ako?” “You're good enough for being hypocrite.” “Ha?” “Mahilig magkunwari. My boss will meet us mamaya kapag sinundo na tayo dito. Pipirmahan mo yung kontrata kung saan nakasaad yung agreement
(Missamy Charm POV) Paglingon ko, dalawang katulong na naka-unipormeng ruffles-ruffle. Ang cute nila sa uniform. “Yes?” Kung ako nga ang tinatawag nilang ‘Miss.’ “Inutusan kami ni Master Jeff na ipaghanda kayo ng agahan. Nakahanda na sa hapag.” “Ah eh. Salamat na lang. Nakakain na ako.” Saka bumalik ulit ako sa upuan. Hay naku Charm stay upo lang. Baka ano pa mabasag natin dito. Pero pala-isipan talaga sa akin kung bakit naroroon ang bracelet ko. Oo kumpirmado na akin yun, dahil last minute na lang nakita ko pangalan ko. Charm. Naalala ko kung paano yun pinagawa ni Mama para sa akin. Anong ginagawa ng bracelet na yun doon? “Kung ganoon, maghahanda na po tayo para sa kasal ninyo mamaya.” Natigilan ako sa narinig ko. Mamaya? What!? “
(Missamy Charm POV) Bumukas yung pinto… “Charm…” Si Kuya na parang may pinag-paguran kaagad. “We are in hurry. Anong problema?” “Kuya, hindi biro ang pinapagawa mo sa akin.” Reklamo ko na. Napabuntong hininga siya ngunit nanatili ang seryoso niyang mukha. Malungkot din ito. “Charm. One Question. One answer. Just answer me with yes or no. Do you believe on me?” “Kuya…” Anong klaseng tanong naman yan Kuya? “Just answer me.” “Kuya, oo pero.” “Wala nang pero-pero. I already heard the conditions. At binasa ko ng maigi yung agreement. Tatagal lang ang larong to, good for five months. Pagkatapos, wala na. I believe on you Charm. Your strong enough para sa larong to. I promise hindi kita ipapahamak at pababayaan. Okey?” Paki-usap at pagpapaliwanag ni Kuya na parang kailangan ko talaga ito gawin. &nb
(Carlos POV) Ngunit pagdating ko. “Nagdadalawang isip yata ang kapatid mo.” “Nakausap ko na siya.” “Ang akin lang Carlos. She must play her role nicely. Ayoko sa mga sakit sa ulo. You know me.” “She will do her part.” “Ayoko masira ang plano ko ng dahil sa kanya.” “She will not ruin it. But Jeff, I mean Master Jeff may ipapaki-usap ako sayo. Please don't hurt her. Kahit ano pa ang mangyari.” Tinignan niya ako at ngumisi. “I can’t promise.” “You should.” “The only thing I can promise to you Carlos. Susundin ko rin yung conditions and agreement. Ikaw ang naghanda noon diba? So alam mo na ata. Di ko na kasalanan kung mahulog ang damdamin niya sa akin. Meron akong fiancée, Carlos.” Mayabang niyang pahayag sa akin. Tss. Wag niya minamaliit kapa
(Missamy Charm POV) “I guess, my flower girls are not yet ready.” Sabi ko na lang ng medyo makalapit ako dito. Napalingon sila sa akin. Di man lang sila nagandahan sa akin dahil patuloy na nag-away yung dalawa. I mean ultimate nga ang tantrums nila. “As you see!” Ang cute nila! Puso-puso na ang mata ko oh! Ang hilig ko sa mga cute! Overload cuteness! “Bakit daw?” Tanong ko sa Nanny nito. “Miss. Gusto kasi nila iyong bouquet mo eh.” Tukoy nito sa katulong na may hawak ng bouquet ko. “I don't like this basket! I want those flowers Nanny!” Spoiled brat. Pero cute parin. “Me too!” Are they Twin? “Akin na yan.” Kinuha ko yung bulalak ko. Lumapit na sa amin si Kuya. “You want this?” “And your gown too!” Napakamot si Kuya nang marinig yun. Natawa na lamang ak
(Missamy POV) “What do you mean? May mayaman pa sa kanya?” “Tss. Syempre naman. Mahirap siya kung ikukumpara sa mga kapatid niya. His two brothers are the most successful than him. Master Shin Lee Chan own an organization who manage several operations of business. Likewise with Master Jean Lee Chan.” “Ha?” Di ko kasi mareach kung anong klaseng yaman ba ang mini-mean ni Kuya. “Bobo! Tss! Ang bibwita mo talaga.” Ayan na naman si Kuya. Pikon na naman sa akin. “Wait. Ibig mong sabihin barya lang ang pera ng boss mo sa dalawang kapatid niya?” “Nakuha mo rin.” “Eh anong connect no'n dito sa larong to?” “Becoming the Family Head of Chan. Siya lang naman ang magiging Presidente ng Chan Empire Group. Kasama na ang pangingi-alam sa business ng kapamilya niya. In another term. He can control all the busin
(Missamy Charm POV) Di ko nakita yung gulo kasi sinarhan kaagad ni Kuya. Nasilaw nga ako sa flash ng camera kanina. Parang yelo na ako sa sobrang kaba talaga. O yung aircon ng sasakyan? Na sa totoo lang dinaig ko pa ang aircon sa panlalamig ng kamay ko. Whooooo! Relaxs Charm! Di ka naman talaga ikakasal para kabahan ng ganyan. Relaxs. Umusad na yung sasakyan papasok sa gate ng simbahan. Totoo ba itong nakikita ko? Halos mga taga- media ang nakikigulo? Promise bigla na lamang maraming kabayo ang tumatakbo pabalik balik sa aking dibdib. Tubig! Oo, di ako nakainom ng tubig. I need water please! Kuya asaan ka? I need water na po. Until nakapag-park na yung sasakyan sa labas mismo ng simbahan. Sa tapat ng pintuan na nakasara at may naghihintay lang na ilang tao. Habang nakapaligid ang mga lalaking naka-suit.