Share

Chapter 3

Tirik na tirik ang araw. Ang mga mamamayan ng El Cumano ay nagkaka-siyahan sa munting salu-salo sa kanilang mga tahanan. Maingay at masigla ang buong probinsiya maliban sa makulimlim na tahanan ni Eleonor. Sa kabila ng mainit na panahon, naroon siya sa sulok ng silid, yakap ang mga tuhod habang nakatalukbong ng kumot ang kalahati ng katawan. Nanginginig ang kaniyang mga balikat at labi dahil sa labis na ginaw. Mainit ang kaniyang paghinga't kusang pumipikit ang mga mata dahil sa masaman'g nararamdaman.

Ilang saglit pa'y pumasok ang kaniyang ama sa loob ng silid nang walang pag-alinlangan.

"Anong oras na, nakahiga ka pa rin!? Aba, kumilos ka!" Hinampas ng mabigat na kamay nito ang hita ng dalaga kaya lalo itong napapikit sa sakit.

"Ano ba'ng ginagawa mo diyan!?" Marahas nitong tinanggal ang kumot na bumabalot sa kaniya.

"P-Pa...masama po ang pakiramdam ko." Nanginginig na sambit ng dalaga. Tinitigan lang siya ng kaniyang ama at nilisan ang kaniyang silid. Napapikit nang mariin si Eleonor na lalong sumama ang pakiramdam. Wala na naman'g tutulong sa kaniya

"Mag-asikaso ka diyan dahil darating si sekyu." Utos nito na hindi man lang tinatapunan ng tingin ang anak.

Bigla namang sumagi sa isip niya ang kaniyang nag-iisang kuya na huminto sa pag-aaral upang maging security guard. Humiwalay ito ng tahanan upang mapa-lapit sa kaniyang trabaho. Ayaw na rin kasi nito'ng umasa sa kanilang mga magulang at nais na lamang na makaraos sa paraan'g pinag-sisikapan.

Gustuhin man niyan'g sumama sa kaniyang kuya Romualdo ay wala siyang magawa dahil kailangan niya muna'ng tapusin ang pag-aaral kahit tutol ang ama.

Ang kaniyang ina naman ay nangibang bansa dahil sa kahirapan. Napa-ismid siya'ng bigla dahil sa mga naiisip. Kung alam lang ng lahat, hindi na nito kaya'ng magtiis kay Emilito kaya naisip niya'ng lumayo na lang. Ang dahilan ng kaniyang ina'y napagod lang ito...natakot..nag-sawa, kaya iniwan siya'ng mag-isa.

Hindi niya tuloy maiwasan ang maghinanakit dito. Buong buhay niya, hindi man lang siya pinili. Wala siyang magawa kun'di ang magtiis sa kalupitan ng sariling ama. Kaya determinado siyang magtapos ng pag-aaral upang maka-alis na sa puder nito.

Naisipan na niya'ng tumayo at sundin ang utos ni Emilito. Sa isip niya'y walang mangyayari kung aalagan niya ang kaniyang sakit.

"Nga pala, pag-tatapusin ko ng kolehiyo ang kapatid mo. At ikaw..." Pinasadahan nito ng tingin ang dalaga nang tuluyan na itong maka-labas ng silid.

"Mag-aasawa ka lang naman." Hindi mapigilan ni Eleonor ang magalit dahil sa huling sinambit ng ama. Naiinis siya sa bulok na pananaw nito sa kababaihan. Dahil dito'y lalong namayani ang kaniyang kagustuhan na magtapos ng pag-aaral.

"Tandaan mo, Eleonor. Kayong mga babae, pang-bahay at pang-kama lang."

"Pa...maling-mali 'yang iniisip niyo. Kaya nga po ako nag-aaral, e. Magtatapos po ako. Maghintay lang kayo." Malumanay ngunit may diin'g sambit nito. Kahit hindi maganda ang pakiramdam ay pinilit niya'ng maging matapang upang harapin ang ama.

Mapanuyang natawa si Emilito na lalong dumagdag sa kaniyang inis. Nakaupo ito sa matigas na upuan sa kanilang sala habang nakataas ang isang paa sa maliit na upuan sa harap. Nakatitig ito kay Eleonor habang nag-wawalis ng sahig.

"Ikaw? Magtatapos?" Hindi maka-paniwalang tanong nito na tila isang katawa-tawa ang narinig. Hindi na lamang ito binigyan'g pansin ang sinambit ng ama. Bagkus ay nagpatuloy na lang sa paglilinis. Ngunit habang kumikilos siya'y unti-unting nagsasara ang kaniyang mga mata. Umiikot ang kaniyang paningin kaya kinailangan niyang humawak sa dingding upang hindi mawalan ng balanse. Sobrang sakit ng kaniyang ulo na tila pinipiga ito. Hanggang sa unti-unti nang nag-dilim ang kaniyang paningin. Huli niyang naramdaman ang bahagyang pag-angat ng kaniyang katawan.

Mula sa pagkaka-higa'y naramdaman niya ang mainit na mga palad na dumadampi sa kaniyang mga kamay. Unti-unti niyang iminulat ang kaniyang mga mata at nasilayan ang kaniyang kuya Romualdo.

"Kuya!" Masayang bati nito. Agad na napawi ang init ng temperatura sa kaniyang katawan at nais na lamang niya ay ang hagkan ito nang napaka-higpit.

"Humiga ka muna, Eleonor." Inalalayan nito ang kaniyang mga braso upang maihiga. Sinunod naman niya ito kahit wala na ang sakit na kaniyang naramdaman kanina.

"Ano ba kasi'ng ginagawa mo sa bahay at nagkasakit ka?" Agad na nawala ang ngiti sa kaniyang labi at nalukot ang kaniyang mukha. Ang simpleng tanong nito'y nagbigay ng kilabot sa kaniya. Gustong-gusto niya'ng magsumbong ngunit kilalang-kilala niya ang kayang gawin ng kanilang ama. Ibinaba na lamang niya ang kaniyang paningin sa sahig.

Narito siya sa loob ng kaniyang silid habang ang kuya Romualdo niya'y nakaupo sa silya'ng gawa sa kawayan. Nakaharap ito sa kaniya habang hindi nawawala ang mga ngiti sa kaniyang labi. Suot nito ang kaniyang uniporme bilang sekyu at napaka-linis ng kaniyang mukha. Ang gaan sa pakiramdam na makitang muli ang kaniyang kuya.

"Napagod lang sa gawaing-bahay, kuya." Tinakpan niya ng isang malawak na ngiti ang lungkot na unti-unting lumulukob sa kaniya.

"Oh, bakit ka umiiyak?" Masuyo nitong tanong. Hindi man lang niya namalayan na tumutulo na pala ang kaniyang traydor na mga luha.

"Masaya lang ako. Ang tagal kita'ng hindi nakita kuya e." Pagsisinungaling niya at agad na pinahid ang luhang dumaan sa kaniyang mga pisngi. Oo nga't masaya siya, ngunit ang kabuohan nito'y dahil sa sakit na dinudulot sa kaniya ng kaniyang ama. Ang sikip sa dibdib dahil gustong-gusto na niya'ng magsalita ngunit hindi niya magawa.

"Oo nga pala. Nasabi na ba sa'yo ni papa na ako raw ang pagtataposin niya ng kolehiyo?" Sinagot naman niya ito ng isang tango. Agad na nalukot ang mukha nito at malungkot siyang tinitigan.

"Pasensiya na, Eleonor. Alam kong dapat ikaw 'yung priority ni papa dahil ikaw naman ang nag-aaral sa'ting dalawa." Nag-kibit balikat na lamang ang dalaga.

"Paborito ka niya e." Kahit anong gawin niyang pagpapanggap na hindi siya naaapektuhan ay hindi pa rin kayang tumakas ng lungkot sa kaniyang mga mata. Ngunit kailangan niyang ipamukha na ayos lang. Ayos lang siya. Kahit kailan naman ay hindi siya naging paborito, sa kaunting panahon lang naman niya naramdaman ang mahalin. Kaya dapat, ayos lang. Dapat sanay na siya dahil kahit papa'no'y ipinaramdam din sa kaniya ang katiting na pagmamahal-kahit hindi niya sigurado kung totoo nga ba o dahil lang sa napipilitan sila.

"Kuya, may scholarship na ino-offer 'yung isa sa mga sikat na university sa maynila. Tamang-tama dahil ga-graduate na 'ko ng senior high. Gusto kong kunin 'tong opportunity, kuya. Gusto ko'ng mag-tapos ng pag-aaral. Gusto kong patunayan na kaya ko." Gulat na napatingin sa kaniya si Romualdo at hindi matanggal sa mga mata nito ang pagka-mangha.

Napansin ito ni Eleonor na lalong nagpa-ngiti sa kaniya.

"Sa labing walong taon ko rito, palagi akong nanlilimos na sana piliin din ako, sana suportahan din ako. Pero walang mangyayari kung patuloy lang ako'ng ganito.. Kuya, pagod na 'ko. Pagod na pagod na 'kong makiusap na sana ako naman. Gusto ko nama'ng kumilos para sa sarili ko."

Kaugnay na kabanata

Pinakabagong kabanata

DMCA.com Protection Status