Chapter Three

Chapter Three

Wanted

"Kelsey." 

Nagtatanong ang mga mata ko nang harapin si Zephaniah. Ilang hakbang ang tinapos niya bago kami tuluyang nagkalapit. 

"This is Varen." 

Saka ko lamang napansin ang kasama niyang lalaki. Mabilis ko itong nakilala. He was Paradox's guitarist. 

Lumapit sa akin si Varen at naglahad ng kamay. Tinanggap ko iyon at saglit na pinasadahan ng tingin ang mukha niya. 

Black clean cut hair, squared jaw, thin lips and a dimple on his right cheek. He looked like a boy next door. Iyong mukhang mabait at mukhang anghel. Unlike Zephaniah who looked ruthless and dangerous. 

"Hi Kelsey."

Nagtataka ko silang tinignan. What is the introduction all about? 

"Uhm... I saw you earlier with Nathalie. Pinilit ko lang si Zeph na ipakilala ka sa akin dahil magkaklase pala kayo." He started off a little shy but confidently smiling. 

Oh. So that's why Zephaniah called for me? because his band member forced him to. Ang akala ko naman ay may sasabihin siya. Nevermind. 

Sa kalagitnaan ng pag-uusap ay biglang lumitaw si Nathalie. 

"Hey Kels!" Agad na napawi ang sigla niya nang makita ang mga kasama ko. Namuo ang curiosidad sa kaniyang mga mata nang dumako iyon kay Varen.

"Uy varen...why are you guys--"

"Wala. I just wanted to meet Kelsey." Kaswal na sagot ni Varen. 

Namuo ang isang makahulugang ngiti sa labi ni Nathalie nang sumulyap ito sa akin. Si Zephaniah ay mukhang naiinip na sa kaniyang kinatatayuan. Mukhang napipilitan lang itong manatili para kay Varen.

"Nice meeting you Varen. Mauna na kami. Late na rin kasi." Sabi ko upang tapusin na ang usapan. Isa pa ay kailangan ko na rin talagang umuwi.

"Wait. Kelsey, pwede ba kitang imbitahan sa sunod na gig namin? Pwedeng manood ka ulit?"

May pag-aalangan sa tono ni Varen. Panay ang siko sa akin ni Nathalie kaya kahit hindi sigurado ay napa-oo na lang ako.

"Sige. Kailan ba?" 

"I'll just inform you then? Tawagan kita?" 

Oh. I knew where this one's coming. .

"Sige. Heto ang number ko." 

Nilabas ko ang cellphone ko at hinanap ang number ko mula roon. Inabot iyon ni Varen pagkatapos ay ibinalik sa akin.

"Thanks Kels."

"Sure. Mauna na kami ha?"

"Sige. Bye." Tumango si Varen bago kumaway.

Paglabas namin ay nagwala nanaman si Nathalie at pinaghahampas ang braso ko.

"Oh my god! Type ka ni Varen!" 

"Type agad? Mas assuming ka pa sa akin Nath." 

"Duh! Pinilit nga si Zeph na ipakilala ka sa kaniya diba? Kinuha pa number mo! Ikaw Kelsey ha, nanonood lang tayo naakit mo na iyong gitarista nila!" 

Patuloy ang panunukso niya habang ako ay nagmamadali sa paglalakad. Kapag nalate nanaman ako ng uwi ay baka itakwil na ako ng mama ko. 

"Basta kapag naging close kayo, tulungan mo rin akong maging close kay Kyovee ha?" Panay na lang ang tango ko sa mga ilusyon niya. 

"Oo na. Bilisan mo nang makauwi na tayo!" 

Hinatak ko na siya at sabay kaming tumakbo. 

Pagdating sa bahay ay naabutan ko si mama na kauuwi lang galing trabaho. Fortunately, hindi na ito nagalit dahil hindi naman ganoon kalate ang uwi ko. 

Mabilis na lumipas ang mga araw. Natapos ang isang linggo at naging abala kami sa iba't ibang school works. Nagkaroon kami ng class election. Nanalo ako bilang President habang naihalal naman bilang Vice President si Zephaniah. Not just because he's famous but because he also excels academically. I was also quite surprised when I found out that he's really smart.

Hinihintay ko si Nathalie sa canteen upang sabay kaming kumain nang makita ko si Zephaniah. May kasama siyang tatlo naming kaklaseng lalaki. 

"Zeph!"

Naalala ko nang sabihin sa akin ni ma'am na kailangan naming dumalo sa isang meeting after recess. It would be an election for Senior Highschool Officers. 

Humahangos ako ng makarating sa harapan nila. Blanko ang tingin na ipinukol niya sa akin. 

"Zeph, may meeting daw mamaya sabi ni ma'am. After recess. Sabay na tayong pumunta." 

"Ikaw na lang." Tipid niyang sagot pagkatapos ay tinalikuran ako. 

"Wait, kailangan tayong dalawa. Baka magalit si ma'am--" Sa muling pagharap niya ay bakas ang iritasyon sa kaniyang mukha. 

"I'm not interested Kelsey. Pumunta ka mag-isa." 

Pagkatapos ay muli akong tinalikuran at naglakad paalis. Yung mga kasama niyang lalaki ay napa-awang ang bibig sa akin.

"Woah, kawawa naman si Kelsey. Bakit ayaw mong samahan?"

I heard the other one say. My cheeks almost swelled in humiliation. Really? Kung ayaw niya edi wag! I can't believe he just did that. I can't believe I got rejected that way.

My plan was to avoid Zephaniah. Fine. We're both officers in our clas but we certainly couldn't work out with his attitude. Ignoring people and pushing them away seemed to be his specialty. 

Ngunit ang plano na iyon ay mabilis ding nasira. 

"Kelsey, hindi mo pa rin alam kung nasaan si Zephaniah?" Katatapos lang ng meeting at kinausap ako ng Adviser namin na si Ms. Reyes. Umiling ako. Napa-irap ito dahil roon. Mainit pa rin ang ulo niya sa hindi pagpunta ni Zephaniah. 

"Pakihanap naman siya. Kunin mo iyong registration forms ng klase ninyo. I need it before I go home. Bring it on my faculty by 5:00. Understand?"

Wala akong nagawa kundi tumango. It's already 4:30. Saan ko naman siya hahanapin? 

Kung saan saan ako nagpunta para hanapin siya ngunit hindi ko siya nakita. Kinuha ko ang cellphone ko. Good thing he was online. Chinat ko siya kahit hindi naman kami friends sa facebook. 

"Where are you? Kinukuha ni mam yung reg forms. Need it asap." 

Naseen agad. Pagkatapos ay nagreply din. 

"7th floor." 

"What?! Are you playing with me? Anong ginagawa mo dyan?" 

Hindi na nagreply. Halos maihagis ko ang cellphone ko sa inis. Padabog akong naglakad papunta sa elevator. 

Pagdating ko sa 7th floor ay kung saan saan ko siya hinanap. I looked everywhere and he's nowhere to be found. 

"Nasa 7th floor na ako. saan ka dito?"

"Sa dulo."

Pumunta ako sa dulo ngunit walang tao doon. Walang ibang matatagpuan doon bukod sa mahabang hagdan patungo sa rooftop.

"Take the stairs." 

Nanlaki ang mata ko sa sumunod niyang mensahe. Really?! 

"Seriously?! Bakit nasa rooftop ka?" 

Again, sineen lang ako. Attitude talaga. Napairap ako bago ko inakyat ang mahabang hagdan. God! I hate stairs! 

Isa pa lang ang natatapos ko ay hingal na hingal na ako. It took me forever to finish the endless stairs. Nang marating ko ang rooftop ay halos maubusan ako ng hininga. Huminto ako saglit upang kalmahin ang pagkahapo ko. 

Naglakad lakad ako roon para hanapin siya. Masyado itong malawak kaya hindi ko agad siya natagpuan. 

Maya maya ay nakita ko siyang nakaupo sa isang sulok. Kaswal na nakaupo sa sahig at may nakasalpak na earphones sa tainga. Nang makita ako ay nag-angat siya ng tingin. 

"Akin na yung forms." Naglahad ako ng kamay ngunit hindi niya iyon pinansin.

"Yung forms Zeph. I need it immediately." 

The sun's about to set. Kulay dilaw na ang paligid ng rooftop. Bago mag-alas singko ay dapat naibigay ko na iyon sa faculty ni Ms. Reyes. But he's not paying attention!

"Zeph!" This time ay sinipa ko ang kaniyang paa na nasa sahig. 

Nanlaki ang mga mata niya at saglit na gumuhit ang galit mula roon. Tumayo siya upang harapin ako.

"What?" Tinanggal niya ang earphones niya.

"Yung forms. Hindi ka ba nakikinig? Kanina pa ako nagsasalita ah!"

"Maganda kasi iyong kanta, istorbo ka." 

Naikuyom ko ang palad ko sa inis. Istorbo pa pala ako sa pags-sountrip niya. Pasensiya ha? 

Kinuha niya mula sa back pack niya iyong forms at iniabot sa akin. Hinablot ko iyon. 

Tumalikod na ako upang umalis. Ngunit nakakatatlong hakbang pa lang ako nang bigla niya akong tawagin.

"Kelsey." 

Napahinto ako roon. Naglahad siya ng kamay sa akin na para bang may hinihingi.

"Your phone." 

"What? Bakit?" 

"Akin na. Kukunin ko ang number mo." Umawang ang labi ko. 

"At bakit ko naman ibibigay?" 

Nag-igting ang kaniyang panga at saglit na napapikit ng mariin. 

"Ofcourse we'll need to contact each other. Class officers tayo. Ipapaliwanag ko pa ba?" 

"If we need to talk about anything, we can talk personally." 

Saglit na pinagmasdan niya ako. Kitang kita ko kung paanong nagdilim ang malalalim niyang mga mata. Nanuyo ang lalamunan ko sa matalim niyang titig. 

"You easily gave it to Varen, but to me you can't?" May bahid ng iritasyon ang kaniyang tono. 

"Kasi--"

"You like him?" Napalunok ako. Nag-angat ang kilay niya na para bang hinahamon ako. Masiyadong seryoso ang kaniyang ekspresyon. I felt trapped in a hot seat. 

"No!" 

"Seriously. Paano ko naman siya magugustuhan eh saglit ko pa lang siyang nakikilala? We barely knew each other." 

He didn't look convinced so I felt the need to explain. 

"You never experienced liking someone the first time you met them Kelsey?" 

Napaisip ako roon. I dont remember anything or anyone. 

"Nope. Have you?" 

The cold breeze blew on our faces. Nagulo ang mahaba niyang buhok at ilang hibla ang naiwan sa kaniyng pisngi. Mabilis na hinawi niya iyon patalikod. Damn, that hair looked so soft. 

Tumango siya. May kung ano sa kaniyang mga mata. Something like sincerity... I don't know.

"I have." He said in a low voice.

"Kailan?"

"Just... recently." 

My mouth gaped. I was at lost of words. I suddenly felt awkward. Hindi niya iniaalis sa akin ang kaniyang tingin. 

Nagitla ako nang lumapit siya akin. Nabuhay ang kaba sa dibdib ko nang kakaunti na lang ang pagitan namin ngunit patuloy pa rin siya sa paghakbang. I consequently took steps backward. Bawat paglapit niya ay siya namang paghakbang ko paatras. 

What is he planning again? Tumigil lang siya nang marating namin ang dulo ng rooftop. 

Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at ipinihit ako upang talikuran ko siya. Sumalubong sa paningin ko ang nakalululang tanawin sa ibaba. Which was more nerve wrecking, the deathly ground or his deathly stare, I could hardly differentiate. 

Pinilit kong ituon ang paningin ko sa kalangitan upang hindi ako malula. Mula rito ay kitang kita ang paglubog ng araw. The sky was a mix of yellow orange and pink colors. Sa baba ng kalangitan ay makikita ang iba't ibang building. 

Dinala ni Zephaniah ang kaniyang kamay sa harap ng mukha ko. Nakakuyom ang kaniyang palad. Pagbukas niya noon ay siyang pagkalaglag ng isang kwintas mula sa kaniyang mga daliri. The golden necklace fell from his fingers and appeared in my eyes in slow motion. 

"Oh my god!" Nabalot ako ng saya nang makilala ko iyong kwintas. Tuwang tuwa ako nang mahawakan ang rose pendant noon.

"This is my necklace! Saan mo ito nakita?" Ilang araw ko na itong hinahanap. Akala ko tuluyan na itong nawala. 

"Sa bus." Tipid niyang sagot. I knew it. I must have dropped it in the bus during my first day. Pero paanong siya ang nakapulot nito? 

"You bumped into me." 

"R-really?" I asked, stunned. Tumango siya. So that guy... iyong nabangga ko sa dibdib, it was him. 

"Sorry." 

"Sorry din. Ngayon ko lang naibalik." 

Ibinalik niya sa akin maging ang parihabang kahon noong kwintas. Pinigilan ko ang pagngisi ko. Nagsosorry pala siya huh? He isn't ill-mannered after all. 

"It's okay." Ngumiti ako. 

Ilang segundo kaming nabalot ng katahimikan. Kumikinang ang kaniyang balat dahil sa sinag ng papalubog na araw. The sun rays are shining directly to his face. His pale skin mixed with the touch of sun rays looked golden. I realized if I stay longer, I'd be once again, lost with his perfection. Kailangan ko ng umalis. Tumikhim ako.

"Alis na ako. Ibibigay ko pa ito kay ma'am." 

Nang ilang hakbang na ang layo ko sa kaniya ay muli siyang nagsalita.

"I'm sorry." Huminto ako. 

"I said it's okay--" I turned to him with a bright smile. 

"For the kiss." Ngunit ang ngiti na iyon ay mabilis na naglaho. Napalitan iyon ng kaba. Marahas ang naging kalabog ng puso ko nang maalala ang nangyari. 

Why is he bringing this up now? Isang linggo na mula nang nangyari iyon. Ang akala ko ay hindi niya na iyon natatandaan. Pilit ko na rin iyong kinalimutan. But now...

"I was drunk." He said once again. Did he finally get the balls to explain what he did? But actually, he didn't have to. Hindi naman big deal sa akin iyon. I'm not very concervative.

"Ayos lang. Pareho naman tayong lasing. Tsaka hindi mo naman iyon gagawin kung hindi ka lasing, hindi ba?" 

Naghintay ako ng isasagot niya ngunit walang lumabas sa labi niya. Mula sa ilang hakbang na distansya namin, natatanaw ko ang pagkaseryoso ng kaniyang mga mata. 

"You probably regret it. Don't worry. Wala naman akong pagsasabihan." 

Ang inaasahan ko ay tatango siya ngunit nagsalubong lang ang kaniyang mga kilay. 

"I don't regret it." 

Napahigpit ang hawak ko sa pendant ng kwintas ko. What is he trying to imply? That he wanted it?