Chapter Eight

Chapter Eight
Excuse

"Kels, hindi muna ako bababa. Di kita masasamahan sorry."

Pinagmasdan ko ang mga gupit gupit na pang disenyo sa portfolio ni Nathalie sa Math. Imposibleng matapos niya iyon agad kaya napagdesisyunan niya na hindi muna mag-recess. Sa huli, mag-isa tuloy akong bababa.

Natapos ko iyong akin kagabi dahil hindi ako nakatulog magdamag. Mabuti at naisipan kong gawin na lang iyon kesa patuloy na mag-isip sa mga walang kwentang bagay.

"Okay lang Nath. Bilhan kita ng pagkain? Ano bang gusto mo?"

"Hindi na. Hindi naman ako gutom." 
Pagkasabi niya noon ay umalis na ako at naglakad pababa.

Pumila ako sa counter para bumili ng fries at milkshake.

"Girl, yung Kelsey!" Napalingon ako sa bumanggit ng pangalan ko. Pabulong iyon ngunit medyo napalakas pa rin.

Sunod sunod na tumingin ang mga kasama niyang babae. Nakapila sila sa counter na katabi ko.

"My God, iyan ba iyong sinasabi niyong kadate ni Varen kagabi?" Said the other girl.

"Oo. Nakuhanan ko nga sila ng picture."

Oh? So they just knew me last night? Kakaiba rin ang stalking skills nila at alam na nila ang pangalan ko.

"Hindi naman pala maganda!" Halatang sinasadya nilang iparinig sa akin ang mga panlalait nila. On my periphal view, I can see them eyeing me from head to toe with mockery.

"Bakit kasama siya ni Varen? Hindi naman ganiyan ang type niya."

"Ang liit pa, tsaka masyadong mapayat. Ang mga gusto noon ay long legged at mestiza! Not like her. I dont really find her pretty."

What?!  Pag hindi maputi, hindi na maganda? There is no particular skin color as a basis of beauty. Beauty knows no skin color or body size. That's common sense.

Naikuyom ko ang palad ko at pilit na pinahaba ang pasensiya ko. Hindi ko sila papatulan. I won't stoop down to their level.

"I know right? She looks so ordinary."

Kung ano ano pang panlalait ang narinig ko. Honestly, I don't care. People's opinions and standards varies. If they don't find me pretty, then it's their problem.

They can mock me all they want but their words won't dictate my self love and self worth. I don't need anyone else's validation to make me feel pretty.

"Siguro malandi lang iyan kaya nalapitan niya si Varen."

Why is the line taking so fcking slow?! Gusto ko ng makaalis sa pilang ito upang hindi na sila marinig.

"Ofcourse. Hindi naman iyan papatulan ni Varen kung hindi niya nadala sa landi."

Ang sama ng tabas ng dila ng mga ito ah! Calm down, Kelsey. Patience.

It's obvious that they are one of Varen's fans. I understand where they are coming from. Maybe they really admire him that much. But throwing hates like these without knowing anything? It's toxic.

Ang akala ko ay matatapos na sila doon ngunit hindi sila nakuntento. Ang isa ay lumapit at sinadyang ibangga ang sarili niya sa akin. Natapon ang buong frappe na bitbit niya sa uniform ko. Napasinghap ang mga kalapit namin habang napatalon ako sa gulat.

"Oh my god..." she pretended to be even shocked!

"Sorry. Hindi ko sinasadya."

I saw how all heads immediately turned to our direction. Nagsisimula na ring makiusosyo ang ibang malayo sa amin.

I have been taught to keep my patience, to be above people who are narrow minded but I also know when to defend myself. This is too much!

"Really?" Pinagtaasan ko ito ng kilay. My eyes resembled anger when I looked at her.

Nakita ko ang pagkabigla sa kaniyang ekspresyon dahil sa naging reaksyon ko.

"Hindi sinadya pero lumapit ka sa akin at binangga ako?"  my voice raised.

"Ha?! Ang yabang mo ah! Nagsorry na nga ako, pinagbintangan mo pa ako!"
The girl immediately grabbed my hair. Syempre, hindi papatalo ang mga alipores niyang bida bida.  Pinagtulungan nila ako. 

I fired back. I grabbed their hair one by one. Mahirap dahil iisa ako pero hindi naman ako papatalo.

Narinig ko na naghiyawan ang mga tao sa paligid. Parang nanonood ng sabong ang mga nakapalibot sa amin.

"Bitch!" Bulyaw noong isa sabay atake sa akin. Lalo akong nangiggigil. Sinabunutan ko ang dry niyang buhok na puno pa yata ng kuto. Gross!

"Uy si Ma'am Torres!" Sigaw ng isang estudyante na ang tinutukoy ay ang matandang dalagang head ng Disciplinary Office.

Natanaw ko ang makapal na kolorete ni Ms.Torres nang makipagsiksikan ito para makalapit sa amin.

"Excuse me, students!" Maarteng sabi nito. Sakto namang naitulak ko ang isang babae at na-out of balance ito. Natumba ito sa nasa likod niya at nabangga si Ms. Torres. Dahil naka-high heels ito ay nawalan din ito ng balanse at napaupo sa sahig. Nahirapan itong tumayo dahil sa laki ng balakang niya.

Rinig ko ang pigil na tawa ng mga nakapalibot sa amin. Ginapangan ako ng kaba. Shit! Baka lalong magalit sa akin ito!

Gusto ko ng umalis ngunit ayaw paawat nitong mga pabibong babae. Muli ko sanang hahaltakin ang buhok noong isa ngunit may sumipa sa akin ng malakas. Napabagsak ako sa sahig at dumaing sa sakit.

"Fck." I groaned in pain. The girl was wearing heels! Ang sakit ng tiyan ko!

Nanlalamig at nanglalagkit ang katawan ko sa natapong frappe. Sobrang gulo ng buhok ko. Nananakit ang anit ko at ang balat ko dahil sa mga kalmot at sabunot ng mga malditang iyon.

"Ano?! Hindi mo naman pala kami kaya!"

Oh fck. Tears started to fill my eyes. May mga natatawa at naawa sa hitsura ko. Napapikit ako. I feel so embarassed! People are eyeing at me like I'm some sort of a looser.

I need to get out of here. Bago pa tuluyang makalapit si Ms.Torres ay tumakbo na ako palayo.

Oh my god. I was cursing under heavy breaths. I don't know where to go until one place came to mind. I need to be alone. Somewhere where no one can easily find me.

I hastily made my way to the elevator. Clicked the 7th, got out and then took the stairs up.

Humilig ako sa terrace noong rooftop. Nasapo ko ng palad ang mukha ko at humagulhol. Tears streamed uncontrollably down my face. Nabulabog ang katahimikan noong lugar ng mga maingay kong paghikbi. But I couldn't care less. I need to let it all out.

I feel so helpless. I hate being like this. I hate feeling so miserable.

What have I done? Sana hindi ko na lang talaga sila pinatulan. Sana hinayaan ko na lang na saktan ako ng matatalim nilang salita kesa ang saktan nila ako ng pisikal.

I'd probably be reported for this. And what would my mom say? She'd probably be disappointed.

The thing about being prim and proper, is you try to keep being perfect that when something goes wrong, you feel so terrible. That's what I am. I always try not to make a single mistake, not to be an embarassment, not to be a looser. Now I feel like I've lost.

"Who hurt you?"

Naistorbo ang pag-iyak ko ng isang malalim na tinig. Pinigil ko ang paghikbi ko. Why did I forget? This is his favorite place.

Naramdam ko ang mahigpit na paghawak niya sa kamay ko, pilit na inaalis iyon sa mukha ko. Binawi ko ang kamay ko at mabilis na pinalis ang mga luha sa pisngi ko.

"Who did this to you?" Zephaniah said in a harsh tone. Hindi ako umimik at pinanatili ko sa ibaba ang tingin ko. Halos hindi na ako huminga upang pigilan ang paghikbi ko.

Naglakbay ang paningin niya sa kabuuan ko. Napabuga siya ng marahas na hininga, tila hindi makapaniwala sa hitsura ko.

"Who did this to you?!" Sa pananahimik ko ay tuluyang napigtas ang kaniyang pasensiya. I jumped in startle when his voice stormed in my face.

"Just a few girls..." I said, avoiding his gaze.

"Why?"

Again, I kept my mouth shut. I have no strength to tell him what happened! I can't talk without breaking into tears of frustration.

Sa saglit na pag-angat ko ng tingin ay sumalubong sa akin ang mga mata niyang nag-aalab sa galit. His jaw clenched unrepeatedly, telling me that he's not happy with my silence.

"I think they're Varen's admirers..." my knees trembled along with my voice. His eyes bore into mine, forcing me to continue.

"They saw us last night and..." hindi ko na naituloy nang biglang tumunog ang cellphone ko.

Sabay pa kaming tumingin roon. Varen was calling.

"Huwag mong sagutin." His tone screamed authority.

I hesitated. Kailangan kong sagutin ito. Paano kung nakarating kay Varen ang nangyari? What if he's worried?

I was about to swipe the screen of my phone but Zephaniah grabbed my wrist.

"I said don't answer it!" Napapikit ako sa lakas ng kaniyang boses. Ngunit huli na ang lahat, napindot ko na ang tawag.

"Kelsey?" Nahimigan ko ang pag-alala sa boses ni Varen sa kabilang linya. Sasagot pa lang ako ngunit mabilis na nabawi ni Zephaniah ang cellphone.
Pinindot niya iyon at niloudspeak.

"Kelsey? Hello? Are you okay?"

"She's not." Halos mapatalon ako nang sagutin iyon ni Zephaniah! He's out of his mind. Sinubukan kong bawiin ang cellphone ko ngunit inilag niya lang ang kamay niya.

"Zeph? Bakit kasama mo si Kelsey?" There was the underlying accusation in Varen's voice.

"Nasaan siya? I'll talk to her." Varen said seriously. Sa halip na sagutin ay ibinaba ni Zephaniah ang tawag.

"Why did you that?!"

Muling tumawag si Varen. Sinubukan ko ulit na bawiin ang cellphone ko ngunit marahas na itinapon iyon ni Zephaniah sa sahig. My mouth gaped.

"Why the fck--?!" Naputol ang sasabihin ko nang itinulak niya ang braso ko. He pinned me hard against the balcony.

Kumalabog ang puso ko nang inilapit niya ang kaniyang mukha sa akin. His blood shot eyes glared at me. I have never seen him lost his patience like this. His sporadic breaths and hard jaw tells me how pissed he is.

"He's the reason why this happened to you."

"Bakit gusto mo pa rin siyang kausapin? You like him that much?"

No. What is he saying?! Where is his accusations coming? I wanted to speak but that seemed like the hardest thing to do right now.

Pinanatili niya ang maliit na distansiya sa pagitan namin. Kinakabahan ako sa maari niyang gawin. Lumipas ang ilang sandali bago siya lumayo sa akin. Hinubad niya ang blazer ng uniform niya.

"Remove that." He said, referring to my vest. I hesitantly followed.

Isinuot niya sa akin ang vest niya. Masyado iyong malaki, sapat para tabunan ang mantsa sa panloob na blouse ko. Kinuha niya rin ang panyo niya at sinikap na burahin ang dumi sa puting blouse ko.

"Hindi yan maaalis niyan.."

Sa halip na tumigil ay tinignan niya ako ng masama bago ipinagpatuloy ang ginagawa.

His thumb reached for my cheeks and gently wiped the tears that are yet to go dry. His dainty fingers held my face while his eyes gently searched mine.

"I'm about to go crazy.." taliwas sa laging galit niyang tono, marahan ang mga salitang lumabas sa kaniyang bibig. Halos pabulong iyon. Nangungusap ang mga mata niya habang ang malambing niyang tinig ay humahaplos sa mukha ko.

I raised my head to meet his stare. Gone was the anger in his eyes, they are now filled with something else... something I couldn't name..

"Why?"

It took a few seconds before a reply came out his mouth. What he said next stunned me.

"Because I want to hug you right now."

Ngunit bago pa ako makapagsalita ay naikulong niya na ako sa kaniyang bisig. His firm arms wrapped around me. He held the back of my head and buried my face in his hard rock chest.

"I'm not holding back anymore, Kelsey." Namamaos ang kaniyang boses sa kabila ng mahigpit niyang pagkakayakap sa akin. May bahid iyon ng determinasyon, galit at pagsuko.

The rooftop was wide before us, different buildings and wide landscape spread below the balcony and the sky was beaming hot above us
but I didn't mind all of it. All that ever seemed to matter was his embrace.

Nag-uumapaw ang damdamin sa dibdib ko. Kumakawala ang lahat ng bagay na ilang beses kong pinigilan at ikinaila. I tried my best to deny it to myself. I tried very hard to keep him out of my mind.

Why is he doing this when he's committed to someone else? Hindi ko kaya. Hindi ko kayang habambuhay na manghula sa tunay na motibo ng bawat kilos niya.

Buong lakas akong kumawala sa yakap niya.

"Why are you doing this?" Tanong ko pagkatapos makalayo sa kaniya.

"Baka may makakita sa atin.. isumbong pa kay Sage."

He could have said it there. Pwede niyang sabihin na huwag akong mag-alala, na ginawa niya iyon dahil hindi na rin naman sila ni Sage. Pero nanatili siyang tahimik. His face turned stoic once again.

Dumungaw ako sa ibaba ng rooftop. Kumirot ang puso ko. I'd rather fall in that cold hard ground than fall for him.

"Let's go."

I looked at him questioningly. He grabbed my hand and started dragging me.

"Saan? Hindi ako sasama sayo." Nagpumiglas ako ngunit wala akong panama sa lakas niya.

"Sasama ka sa akin. May utang ka pa sa aking noodles." Oh I remember that. I told him that I'll treat him noodles back in the bus. Pero hindi naman ito ang tamang panahon para maningil ng libre!

"Fine. Pero sa susunod na."

"Ngayon na."

"They're  going to find you here. You'd be in DA if we don't escape now."

Seriously? I'd still be in DA even if I escape now! Mas lalo pang lalala ang atraso ko kapag nalaman nilang nag-cutting ako.

"Zeph, ayokong umalis! Sasama na lang ako sa Disciplinary Office."

Huminto siya at binitawan ang  kamay ko. Tila sinusukat kung gusto ko ba talaga ang sinabi ko.

"Sigurado ka? Would you be okay?"

Honestly, after what happened, I wanted to escape for a while. Kapag pumunta ako sa Office, haharapin ko nanaman ang galit nila. I can't face all of it while looking like a wreck.

Mabilis na naintindihan ni Zephaniah ang pag-iling ko. I let him drag me downstairs and to nowhere particular.

Mali ang mapalapit sa kaniya at tuluyang mahulog sa kaniya. I can't keep on tolerating this. Pero sa ngayon lang, baka pwedeng hayaan ko ang sarili kong maging masaya kasama niya. Ngayon lang, magpapadala ako sa mali.

I felt miserable, he offered to help me. I'd forgive it just this once. This might be a good excuse, right? My sadness is an excuse to this hypocricy.

After this, there's no excuse to do wrong anymore.