"Pinapabigay po kay Madame Annastasya." otomatikong umangt ang tingin ko nang marinig ko ang pangalan ko.
Pagtingin ko sa bukana ng silid ay may babaeng nakauniporme na may dalang tray na naglalaman ng pagkain. Kung hindi ako nagkakamali ay isa siya sa katulong sa mansyon na ito.
"WoOw, kanino galing?" may bahid ng panunuksong saad ni Trice. Sinamaan ko siya ng tingin pero tinaasan lang niya ako ng kilay.
"Bawal pong sabihin." tanging saad lang ng babae. Tumayo na ako at kinuha ang tray. Nagpasalamat ako kay ate na nagdala ng pagkain pero ang sinagot niya sa akin ay, "Makakarating po."
"Bigatin! Pinapadalhan!." patudsada ni Trice. May dala pang papilantik sa daliri habang sinasabi niya 'yan.
"Gusto mo? Sabay na tayong maglunch." alok ko kay Trice pero umasim lang ang mukha niya nang makita ang mga pagkain sa tray. Puro gulay at masusustansyang pagkain lang kasi ang laman nito.
"NO. Hindi ako kumakain ng walang lasang foods. Kaya no thanks. Tsaka, aalis ako ngayon. Sabay kaming magla-lunch ng Apol ko." saad niya at bumalik na sa ginagawa. Tinabi ko muna sa gilid ang mga pagkain dahil mamaya pa naman ang lunch namin.
"Yun! Alas dose na. Mauna na ako, Tasya." dali daling tumayo si Trice pero bago pa siya tuluyang makaalis ay lumingon muna siya pabalik sa akin sabay ngiti ng nakakaloko.
"Enjoy your lunch, Tasya!." bago siya umalis ay nagflying kiss pa siya sa akin. Napailing lang ako sa ginawa ni Trice. She surely know something. I'm just not sure if it's a good thing or not.
Napatingin ako sa phone ko nang tumunog ito. Kinuha ko ito at tinignan kung sino ang nagtext.
"Enjoy your lunch." basa ko sa nakapaloob sa text. Napatingin tuloy ako sa pagkain na pinadala sa akin. Posible bang ang nagtext sa akin at ang nagpadala ng pagkain ay iisa? Hindi kasi nakaregister ang number na nagtext sa akin.
Tumunog ulit ang phone ko kaya tinignan ko ito. Nagtext ang Senyorito, "Don't forget to eat your lunch." ? napakunot ang noo ko pagkabasa sa text ng Senyorito.
Bakit siya magte-text sa akin ng ganyan? Napatingin nanaman ako sa pagkain na pinadala sa akin. Posible bang galing ito sa Senyorito? Pero sino naman yung naunang nagtext sa akin?
Mas pinili ko na lang kumain ng matiwasay kesa problemahin kung sino ang nagpadala ng pagkain. Pero bago ko paman kainin ang mga ito ay sinigurado ko munang safe ito at walang kung anong panganib ang dulot sa akin. Mahirap na dahil wala akong kaalam alam kung sino ang nagpadala nito.
Nang masigurado ko na na walang lason o kung ano man ito ay kinain ko na ito. Hindi pa ako natatapos kumain nang may dumating nanaman na katulong.
"May nagpapabigay po kay Madame Annastasya." kahit na hindi ko pa nalulunok ang kinakain ko ay tumayo na agad ako.
"Salamat ate." pasasalamat ko. Ngumiti lang siya at sinabi nanamang makakarating daw. Bago pa siya tuluyang makaalis ay hinawakan ko siya.
"Ate, teka lang. May tanong ako. Sino ang nagpadala nito.?"
"B-bawal po kasing sabihin Madame." napabuntong hininga na lang ako. Ayaw ko 'din namang pilitin si ate dahil baka siya pa ang mapahamak.
"Ganito na lang po ate, iisa lang ba ang nagpadala ng pagkain kanina at ngayon?" tanong ko kay ate. Umaasa na sana man lang kahit 'yan ay sagutin niya.
"Hindi po." saad niya sabay iling. "Mauna na po ako."
Gulong-gulo ang isip ko habang pabalik sa table ko. Magkaiba ang nagbigay ng mga ito?
Sino? bakit bawal sabihin?
Ang bagong bigay na pagkain ay mga gulay at masusustansyang pagkain lang 'rin pero may isang tumbler na kasama ito. Kinuha ko ito at inamoy. Kakaiba ang amoy nito, ang bango. Para akong biglang nauhaw nang maamoy ko ito.
Kinuha ko ang takip ng tumbler at nagbuhos ng kaunti dito para makita ko kung ano ang laman nito. Tama nga ako. Dugo ang laman nito.
Agad akong napamasahe sa sentido ko nang wala sa oras. Para kasing biglang sumakit ang ulo ko sa nagbigay sa akin nito. Sino ba kasing tanga ang magbibigay sa akin ng dugo? isa akong bruha at hindi bampira.
Tinabi ko na lang ang tumbler na naglalaman ng dugo. Ewan ko ba at bakit hindi ko ito magawang itapon. May parte kasi sa akin na nasasayangan, at yun ang hindi ko maintindihan. Bakit ako masasayangan sa dugo?
Bakit gusto kong inomin iyon? Ininom ko na ang fruit shake na bigay sa akin pero kulang. Parang may hinahanap ang lalamunan ko. Kahit na anong waksi ng utak ko, kahit na anong sabi ko na ayaw ko at hind ako iinom ng dugo. Parang may nagtutulak sa akin na inomin ito.
"Hindi ka kumain?" nabaling ang atensyon ko sa kadarating lang na si Trice. Parang ngayon ko lang na appreciate ang presensya niya.
"Kumain naman, bakit?" pilit kong winawaksi sa isipan ko na may dugo sa ilalim ng mesa ko.
"Talaga? eh bakit hindi man lang nagalaw yan?" turo niya sa pagkain na nasa mesa ko. Hindi ko naubos ang unang batch at hindi ko nagalaw ang sumunod kaya para ngang hindi ako kumain.
Bago ako umuwi ay dumaan muna ako sa kanila Mira. Binigay ko sa kanya ang hindi ko nagalaw na pagkain dahil hindi ko naman pupwedeng dalhin sa bahay dahil magtataka lang sila.
"Salamat rito ate Tasya. Masisimulan ko na rin ang diet ko ne'to." pagbibiro niya pa. Natawa ako dahil oo nga naman. Iyon ang madalas kinakain ng mga tao kapag gusto nilang magpapayat.
Hawak-hawak ko ngayon ang tumbler na naglalaman ng dugo. Hindi ko matapon tapon at mas lalong hindi ko pwedeng ibigay kay Mira. Nate-tempt akong buksan at inomin ito pero pinipigilan ko lang ang sarili ko. Ngayon lang ulit ako nakaramdam ng ganitong pagkauhaw mula noong unang inom ko ng dugo.
Teka... nagiging bampira na ba ako?
Hindi, hindi, imposible dahil wala naman akong nararamdamang kakaiba bukod sa pagkauhaw ng dugo at tsaka hindi naman nawawala ang kakayahan ko bilang isang witch, kaya hindi. Hindi ako nagiging bampira.
Napakunot ang noo ko dahil habang papalapit ako sa pintuan ng bahay namin, may naririnig akong mahinang pagtatalo mula sa loob.
Imbes na pumasok ay mas pinili kong huwag muna at baka madisturbo ko lang ang pinagdidiskusyunan nila.
"Inay buo na ang disisyon ko!." rinig kong saad ni Inay. Mahihimigan ang tapang at kaba sa boses nito. Napakunot ang noo ko. Ano ba ang pinag-uusapan nila?
"Ano Isabel? gusto mo talagang malaman niya ang totoo?" mas lalong lumalim ang kunot sa noo ko. Sino ang pinaguusapan nila? at anong totoo ang tinutukoy nila?
"Inay, Isabel, tama na 'yan. Baka dumating na si Tasya at marinig pa kayo." rinig ko namang pumagitna na si Tiya Lucia.
"Mabuti! at nang malaman na niya ang totoo. Diba, Isabel? Yun ang gusto mo?"
"Kaya mo bang sabihin kay Annastasya na hindi mo siya anak? ha?! ano? sa tingin mo mahahawakan pa natin sa leeg ang batang 'yan pag nalaman niyang hindi niya tayo ka-ano ano?! mag-isip ka nga Isabel!." mahina ngunit rinig na rinig ko na wika ni Impo.
Nabitawan ko ang hawak-hawak kong tumbler sa gulat. Bakit... anong ibig sabihin ni Impo sa sinabi niya?
Biglang bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang gulat na mga mukha nila.
Hindi ko namalayan na kanina ko pa pala pinipigilan ang nagbabadya kong luha at nang makita ko ang mga mukha nila, hindi ko na napigilan at nagsituluan na ito.
Hindi ako makapagsalita dahil parang may bumabara sa lalamunan ko.
"Kanina ka pa ba riyan?" bakas sa boses ni Impo na gulat 'din siya pero hindi mo mahihimigan ang kahit na ano pang emosyon dito.
Kahit na hirap ay pinilit kong magsalita. Pinunasan ko muna ang mga luhang nag-uunahan sa paglandas sa mukha ko. Ni-hindi ko makita ng maayos ang mga mukha nila dahil sa mga luha ko.
"T-totoo ba ang lahat ng narinig ko, Inay? I-Impo?" sa bawat salita ko ay humihikbi ako. Mas lalo lang nag-unahan sa paglabas ang mga luha ko nang makita kong nakayukong tumango si Inay sa akin.
Hindi ko alam kung saan ako papunta, ang gusto ko lang ay umalis muna at magpakalayo. Malayo sa kanila.
Malayo sa lahat.
__________
💛👀🍭
Hi! Good day every one! Enjoy reading! :)
"Tagu-taguan maliwanag ang buwan, pagbilang ko tatlo nakatago na kayo! Isa! Dalawa! Tatlo!"Pagkanta ng isang batang babae na siyang taya sa kanilang pambatang laro.Sa di kalayuan ay nakatanaw ang babae mula sa bintana ng kanyang maliit na bahay na gawa sa nipa."Hoy Tasya! ano ba! maghanda ka na para mamaya" sita sa kanya ng kanyang ina na kanina pa kaharap ang salamin, may mga nakalutang na make up brushes na tila ba may buhay. Hindi niya mawari kung bakit kelangang mag-ayos eh magtitipon tipon lang naman at makikipaghalubilo upang makipagkaibigan, walang masyadong espesyal sa mangyayari mamaya. Yun nga lang isang beses lang ito mangyari kada buwan.Hindi nalang siya nagsalita pa at nagbihis na.Pagsapit ng alas
"Senyorito saan po tayo pupunta?" hindi ko mapigilang itanong dahil hinihila niya ako sa kung saan. May lagusan kaming dinaanan at duda ko ay nakalabas na kami sa kweba."Shut your fucking mouth if you want to live." mariin niyang sabi sa akin at mas lalong hinigpitan ang hawak sa akin.Tinikom ko nalang ang bibig ko dahil gusto ko pang mabuhay.Baka bigla nalang akong kagatin niyan eh."You change." naguluhan ako sa sinabi niya kaya tumigil ako at napatigil din siya. Tinignan niya lang ako na parang sinasabi na 'ano pang hinihintay mo?'"Hindi pa ako marunong" sabi ko nang maintindihan ang ibig niyang sabihin. Gusto niya akong mag-anyong hayop."What? What are you? a baby?!" inis niyang sabi sa akin at sa isang pitik lang niya ay bigla itong naging paniki at nawala ng parang bula. Umuga nanaman ang lupa kaya nataranta na ako.Pangako pagnakabalik ako ng buhay aaralin ko na talaga ang mga spell!Lumingon ako at nahagip ng mata
"Tasya, I think ikaw ang ibig sabihin ni Kuya dito." kunot noo kong binasa ang nakapaloob na message sa phone ni Vina.'Vina, who's that ugly witch? the one who assist me the other night?'"Anong ako? Ang sabi 'Ugly' eh hindi naman ako panget ah. Vina hindi ako 'yan." Ngumite ako bago tuluyang umalis. Nakahinga ako nang maluwag nang hindi na ako hinabol ni Vina.Tapos na ang klase namin at paalis na ako sa building namin nang mamataan ko si Vina at ang Senyorito. Dahan dahan akong lumiko at inangat ko ang mga papel na hawak ko para matabunan ang mukha ko. Nakayuko ako at tanging ang mga paa ko lang na nag-uunahan sa paglakad ang nakikita ko. Sana wala akong mabangga sa ginagawa ko.I'm halfway through the gate when someone called my name out loud.Mas binilisan ko pa ang paglalakad ko nang may mga kamay na bigla nalang umakbay sa leeg ko."Tasya my friend! Bakit hindi mo ako pinapansin ha? at tsaka, hindi ka ba maduduling niyan eh n
"Sino ka- ay S-Senyorito, i-ikaw po pala.""Gulat ka noh?, sabi ko naman sayo. Magtutuos pa tayo." nakangising saad ng senyorito at umupo sa maliit kong silya na mas lalong nagmukhang maliit nang upuan niya."Ah, ano pong ginagawa niyo dito? hinahanap po ba ng Senyor ang Impo? teka lang po. Tatawagin ko." aligaga kong saad at lalabas na sana sa silid ko ng harangan ng paa niya ang pinto."No, no no no no" tumayo ito at ang buong katawan na nito ang humarang sa pinto."You're not going anywhere. You're not calling your impo or whatever. 'Cause I came here for you and no one should know about this." Nakahalukipkip niyang saad."P-po? b-bakit po?" kinakabahan kong tanong. Bukod sa nasukahan ko siya ay wala na akong ibang maisip na naging kasalanan ko sa kanya! Yun ba yung rason kung bakit niya ako hinahaunting? gusto niya ba akong parusahan? kung oo, eh ano namang klase ng parusa ang ipapataw niy
"Who the heck are you?" Abot abot ang kaba na nilingon ko ang nagsalita. Laking gulat ko ng ang Senyorito ang bumungad sa akin. I'm doomed."Wait, I know you. I've seen you somewhere." Saad nito tila inaalala kung saan lupalop ako ng mundo nakita.Kinuha ko ang tyansang iyon upang patigilin ang mga ballpen sa paggalaw."Uh-uh! Not too fast. I already caught you. You're most probably be a witch or a lady elf? " Dumoble ang kaba ko sa tinuran nito. Shit. Nakilala na ba niya ako? Ito na ba ang katapusan ko?"P-po? H-hindi po. Nagkakamali po kayo." Witches and elf's are most likely to have the same capabilities. Only that elf's use their minds in casting spells and witches, we used our mouth to cast spells."Oh? Really? What are you then?" Tanong nito. Nakaupo na sa silya. Kumuha ito ng lapis mula sa table na kaharap. Ngayon ko lang napansin na may upuan at lamesa pala ang silid na ito, hindi ko ito napansin nang pumasok ako, siguro ay lutang na
Kahit tapos na akong kumain ng hapunan ay kumain ako ulit. Nag-iisip pa ako kung paano ko tatakasan ang Senyorito at umaasang umalis nalang siya.Hindi pa din ako pumapasok sa aking silid. Mag-iisang oras na ako dito. Isang butil ng kanin kada isang minuto ang kinakain ko para tumagal ako lalo dito. Kung pupwede ay hanggang umaga ako ditong kakain kayang kaya ko umalis lang ang senyorito sa silid ko.Buti nalang at walang pasok kinabukasan at ng wala akong poproblemahing paperworks na tatapusin.Nakatunganga lang ako habang sinusubo ang butil ng kanin sa bibig ko. Nakatunganga, nakatitig sa pinto ng kwarto ko. Nakikiramdam sa nangyayari sa loob nito. Inaalala kung may mga importante ba akong bagay na naiwan sa silid na iyon.Laking gulat ko ng may marinig akong pagkabasag mula sa kwarto ko kaya naman dali dali akong tumayo at pumasok sa silid ko.Hinihingal pa ako dulot ng kaba at pagkabigla nang makapasok sa kwarto.Nadatnan ko ang Senyorit
"Kapag hindi ka magiging bampira, ibig sabihin nun, ikaw ang magiging katuwang ko, Panghabangbuhay." parang mas hindi ata iyon naintindihan ng utak ko. Sumasakit na ang ulo ko dahil mas lalo lang akong naguguluhan sa mga pinagsasabi nito."Magiging asawa kita." saad niya.Tumawa ako na parang hibang pero ang Senyorito ay nanatiling seryoso.Tumigil na ako sa pagtawa nang hindi ko man lang nakitaan ng kahit anong bahid ng pagbibiro ang mukha.Wait, seryoso ba talaga siya?Tumikhim ako."Tapos ka na?" hindi ako sumagot sa tanong niya at nanatiling tahimik. Mukhang nagalit ata siya sa pagtawa ko kanina. Pero teka, ako
"Here," nilahad niya sa akin ang isang libro. Isang makapal na libro pero mas makapal parin ang book of spells naming mga witches."Anong gagawin ko dito?" naguguluhan man ay tinanggap ko parin ito. Binuklat buklat ko ito pero hindi ko naman binabasa.Nandito kami ngayon sa office niya. Yes, it turned out na office nga niya ang napasukan ko last week. Hanep! may office! yayamanin talaga pamilya ni Senyor."Read it." hindi makapaniwala akong napatingin sa kanya."Eh ang kapal kapal nito eh!" reklamo ko. Gutom na ako! kung hindi siya umepal siguro kumakain na ako ngayon."Binasa ko din 'yan hindi naman ako nagreklamo." napasimangot nalang ako."Eh ano bang mapapala ko kapag binasa ko 'yan? buti sana kung mabubusog ako pagbinasa ko 'yan eh hindi naman." binuklat buklat ko ulit ang libro pero hindi padin binabasa. Kahit na basahin ko pa ito ng paulit-ulit, hindi talaga magfafunction utak ko dahil gutom a