Chapter 1

The alarm rings again.

Sa pagkakataong 'to ay obligado na akong bumangon. Naka-set ang alarm ko ng tatlong beses- 5:00, 5:05, 5:10am. Madalas, sinu-snore o di kaya ay di ko papansinin ang unang alarm. Gigising nalang ako sa pangalawa o pangatlo. Madalas, sa pangatlo. Hindi ko rin alam kong bakit ko pa isinet ang alarm clock ng tatlong beses kung di ko lang din naman gigisingan. May mga bagay lang talaga akong ginagawa na ang dahilan ay, wala lang.

Monday mornings are always the hardest. I mean, I always find it hard to wake up each morning, it's just, mondays mornings are different kind of hard. I dont know, siguro' isa lang din to sa mga wala lang ko.

Eyes still closed, I stretched my left arm reaching the alarm and poked it until it stops. 

Rise, stretch, jump out of bed, fifty push ups, fifty squats. It took me eight minutes to do my normal-after-waking-up

routine. 

Egg sandwich is the best way to start the day especially after my normal-after-waking-up routine. 

Ang totoo niyan ay wala naman talaga akong ibang options. Maliban sa itlog at buns ay instant noodles at sandamakmak na instant coffee lang naman parati ang laman ng food cabinet ko. Instant noodles is really not an option lalo na't mas matagal itong lutuin at kainin. 

After cooking the two eggs, I stuffed them between the buns, two big cheap buns na nabili ko sa katok, isang unit sa ika-limang palapag ng El Viño, kung saan bumibili ang mga taga-fifth at ang ibang malalapit na floors ng lutong bahay na ulam at ng mga miryenda. Hindi ito mukhang canteen o tindahan, isa lang itong tipikal na unit na may nakalagay na printed sign na 'katok' sa pinto. Kakatok lang kapag may gustong bilhin.

Habang kumakain ay nakarinig ako ng mga mahihinang katok. At first, hinayaan ko lang. It might be Jarred's door, my neighbor at 26th unit right next to mine, not until I heard my name. 

"Jet!" patuloy ang katok niya.

I'm still confused kung sino ang kumakatok.

"Sandali lang." sagot ko.

I stand ang placed the egg sandwich na halos nangangalahati na lang sa isang maliit na coffee table. Habang papalapit ako ay patuloy kong naririnig ang pangalan ko sa kabilang parte ng pinto. Habang lumalapit ako ay mas lumilinaw ang boses at bago ko pa man buksan ang pinto ay kilala ko na kung sino ang kumakatok. I opened the door just enough to peek my head out to confirm who's knocking. And it was her.

"Jet!" bungad ni Belle. She looked tired and it shows in her face. Dark circle, tired eyes and an obviously uncombed hair. A typical graduating architecture student. She's still gorgeous though.

"Ang aga mo yata?" I replied with my deep morning voice and with my face still confused why she's knocking this early. As to what I remember, Belle's class starts at 9:00 am every monday. I raised my brows as a way of asking her whats up?

"Pwedeng makahiram?" she said

I opened the door wide enough to exposed my half naked body.

"Please?" pagmamakaawa ni Belle with her half grin half smile-smile.

Apat na araw na ang nakalipas nang huling mag usap kami ni Belle. Nakaraang miyerkules ay ikinwento niya sa akin ang mga plates na kailangan niyang tapusin at ipasa ngayong araw. She also told me how hard and time consuming they are. It intimidates me everytime Belle is telling me that every year in Architecture is just getting harder and harder since isang taon nalang din ay graduating archi student narin ako.

We've seen each other in the hallway of El Viño and at our campus. She have been seemed in hurry those past three days so I dont bother her. We just exchanged smiles every time we've seen each other in those past three days.

"Sign pen," sabi niya habang naka-ngisi. 

Tumango ako at dumiretso sa backpack ko sa taas ng maliit na study table sa paanan ng kama.

Pumasok si Belle.

Binuksan ko ang ilaw since its still 5 in the morning at medyo madilim pa.

Belle is standing a few steps behind the door. And from where she stood, she can see the whole thing. The whole damn thing.

My apartment is barely 8 square meters and just standing from where Belle is standing you got to see the whole apartment. The dining/coffee table/living room just beside the bed. Five step away from the head of the bed is the kitchen which I called kitchen because it is where the stoves and the food cabinet are placed. Below the cabinet is the faucet and just a few step away is the comfort room in which only one person can fit, literally.

I pulled the blue tube pouch and start searching for the black sign pen she probably needed to finish her hanging plates back in her room. As Im checking the pen in my palm, I noticed Belle in my peripheral. She seems studying the whole place. I can feel her being disgusted as she examine the ceiling down to the floor which I sweeped two days ago. Knowing Belle, this place would be unlivable for her. I've been in her room many times. One, when I need to bring her some pain relivers when she got a serious arm injury after an intense table tennis training a month ago. Her room is just as size as mine. Except, her room is seamless clean.

Inabot ko sa kaniya ang ballpen. 

As she recieves the pen, "Free ako ngayong wednesday." aniya.

At base sa tono ng pagkakasabi niya ay alam ko ang ibig niyang sabihin.

'Free ako ngayong wednesday at pwede kitang tulungan na maglinis ng napakadumi mong kwarto simula sa kisame hanggang sahig' I just know. 

She gave me a smirk. And as I expected, she offered to help me cleaning my room. And since I dont have any choices, I agreed.

"Salamat dito." Belle is shaking the pen while smiling.

"Welcome." sagot ko.

Before she closed the door she gave me a quick gaze, "Nice bod." she compliments. I suddenly became conscious of my nakedness. At bago ko pa man maibalik ang compliment ay naisarado na niya ang pinto.

Bata palang ay magkakilala na kami ni Belle. Mas matanda siya ng dalawang taon sa akin pero ayaw na ayaw niyang tinatawag ko siyang ate. Paminsan ay tinatawag ko lang siyang ate bilang pang asar. Hindi ganoon ka katangkaran si Belle, maliit at halos hanggang leeg ko lang. Maputi at may mapinong balat, kutis mayaman ika nga nila. Maliban doon ay may baby face din si Belle kaya di nakakapagtakang napagkakamalan akong mas matanda sa kaniya. 

Malapit kami sa isat isa, bestfriend at halos magkapatid na ang turingan. Ganoon din sa akin ang pamilya ni Belle. Naalala ko pa noong nasa foster home pa ako kung saan bumibisita ng isa o dalawang beses ang pamilyang Gordon. Sobra ang saya namin kapag papalapit na ang sabado dahil ang ibig sabihin nun ay malapit nang bumisita ulit ang Gordon Family. Tuwing bumibisita sila ay may kainan at mga palaro. Malinaw pa sa mga alaala ko ang excitement at saya kapag narining ko na ang kotse nila sa labas ng gate. Taon taon, isang linggo bago ang pasko ay tradisyon na ng pamilya ang mamigay ng mga regalo para sa aming foster children. Ang pamilya ni Belle ang tanging naging larawan ko ng isang pamilya 

Ten minutes after six na nang makalabas ako ng El Viño. Sampu hanggang labing limang minuto ang layo ng university kapag lalakarin at limang minuto lang kapag sasakay ng bus. Madalang akong sumakay ng bus, maaga akong gumigising tuwing may pasok dahil gusto kung maglakad.

Malamig ang klima sa Baguio lalo na sa umaga kaya palaging sweater ang bihis ko. 

Limang sweaters ang meron ako pero ang talagang ginagamit ko lang ay dalawa. Wala lang. 

Palagi kong gamit ang kulay abo na hooded sweater na binili ko sa siyudad ng minsang isinama ako ni Belle para mamasyal at kapag tingin ko ay kailangan ko nang labhan ang sweater ay saka ko palang gagamitin ang kulay itim na sweater na iniregalo naman sa akin ni Belle noong eighteenth birthday ko nakaraang taon.

One thing I love while walking in the morning is how the cool breeze caresses my face. Maliban doon ay gustong gusto ko ang huni ng mga ibon at ang tanawin sa umaga. Isa ito sa paraan ko para marelax bago pumasok dahil alam kong magiging stressful ang magiging araw ko sa klase kaya kinokondisyon ko na ang sarili bago pumasok.

Parati akong napapatingin sa pine tree na mamamasdan mo kahit sa malayo. Nakatayo ang pine sa San Martin de Juan park na madadaanan papuntang university. Ito ang paborito kong tambayan kapag walang pasok sa university at sa trabaho. Hilig kong tumambay sa lilim ng mga pine trees. Maghahanap ako ng pine na malayo sa ingay at sa mga tao para umupo at magrelax dikaya'y papanoorin ko ang mga bata na naglalaro. Minsan ay may nakita akong batang nadapa dahil sa tulin ng takbo. Dali dali siyang tinulungan ng nanay niya at pagkatapos patayuin ay rinig na rinig ko kung paano sermonan ng nanay ang umiiyak na anak.

How I wish I could experience that as a kid. Ano kayang pakiramdam mapagalitan ng magulang?

Hilig ko ding pangalanan ang mga pine tree sa parke. Ang bawat pine tree, pagkatapos kong pwestuhan ay patago kong inuukitan ng pangalan gamit ng kung anong matulis ang makita ko. May mga pinangalanan akong Martina, Tomas, Norman, Marites, Dianne at madami pang iba. Wala lang.

Ang San Martin de Juan park ay mas tinatawag na Pines Park ng mga locals dahil walang kahit ni isang ibang klaseng puno sa parke maliban sa pines. Bagamat maraming matataas na pine sa parke, ang Century pine sa pinakagitna ng Pines Park ang pinakaagaw pansin. Maliban sa ito ang pinaka matandang pine ay ito rin ang pinaka mataas na pine tree sa buong parke. Kahit ang mga pumapasok ng Sta. Isabel ay ang Century pine kaagad ang unang napapansin dahil hindi lang sa 

Pines Park pinakamataas ang punong ito kundi pati narin sa buong bayan.