CHAPTER 12

"T-Tita, anak niyo po si Jeltrod?"

Sabay kaming napalingon kay Justin.

Tama ba narinig kong tinawag niya si mama na tita? Magkakilala ba sila? Tiningnan ko si mama at papa na gulat at nanlaki ang mata habang nakatingin kay Justin.

"Ah, oo. Anak nila ako," ako ang sumagot sa tanong ni Justin.

Napatingin siya sa 'kin ng hindi makapaniwala sa narinig. Bakit ganiyan ang reaksiyon niya? Oo alam ko ang layo ng mukha namin ni mama at maraming nagsasabi no'n. Nagtataka nga rin ako kong kanino ako nag mana. Hindi rin naman kami mag kamukha ni papa. Kaya nga minsan napapaisip ako na baka ampon lang talaga ako. Tulad ng sabi ng mga kaibigan at kakilala ni mama.

"Bakit ganiyan ang mukha mo? Alam kong hindi kami magkamukha pero anak niya ako. Sa 'kaniya ako nanggaling. Diba mama?" Baling ko kay mama. Nanatili parin ang tingin niya kay Justin. "Mama?" tawag ko ulit sa 'kaniya. Dahilan na bigla niyang ibinaling sa 'kin ang tingin niya.

"Ah, oo." Ngumiti siya ng pilit sa 'kin.

"Mama ko na nag sabi niyan," nakangiting sabi ko kay Justin.

"P-Pero...wala akong alam na may anak si tita na ang mukha ay tulad ni-" Naputol ang sasabihin ni Justin ng nagsalita si papa.

"P-Pumasok kana ng bahay, Jel."

Hindi ko nilingon si papa. "Ha? Bakit? Magkakilala ba kayo?" Turo ko sa mga magulang ko.

Hindi ko alam pero parang nakakaramdam ako ng kaba sa maaring isagot ni Justin. Ano naman kong magkakilala sila? Bakit ako kakabahan?

Sasagot na sana si Justin ng biglang akong hinila ni mama papasok ng bahay. Mahigpit ang pagkahawak ni mama sa braso ko habang hinihila ako papasok sa loob ng bahay. Nagpumiglas ako ng paakyat na kami. Pero mas lalo niya pang hinigpitan ang pagkahawak sa braso ko.

Padabog niyang binitawan ang braso ko ng makapasok kami sa kwarto ko. Napaupo ako sa kama ko at tiningnan siya. Masama ang mga tingin niya sa 'kin.

"Bakit kasama mo ang lalaking 'yon?!" Nagulat ako sa biglang pagsigaw niya. "Ano? Sumagot ka!" Napalunok ako. "Umamin ka nga sa 'kin. Bumalik na ba ang alaala mo?"

Natigilan ako sa tanong niya. Oo nga pala. Five years ago noong maaksidente ako at nagkaroon ng amnesia. Hanggang ngayon wala akong maalala. May gamot naman akong iniinom para bumalik ang alaala ko pero walang talab. Ni katiting na alaala wala parin.

Dahan-dahan ko minulat ang mata ko. Bumungad sa akin ang puting kisame. Iginala ko ang paningin ko at may isang babae at lalaki ang nakatayo hindi malayo sa 'kin at may kinakausap. Hindi ko medyo makita ang mukha ng kausap nila dahil sa puting kurtina na nakaharang sa mukha ng kausap nila.

Dahan-dahan ako bumangon pero agad rin napahiga ng biglang kumirot ang ulo ko. Napansin ko na agad na lumapit sa 'kin ang babae at lalaki na may kausap kanina.

"Gising kana pala. H'wag ka munang gagalaw," sabi ng babae sa 'kin.

Pinagmasdan ko siya at ang lalaking kasama niya. "S-Sino kayo?" kinakabahang tanong ko. Hahawakan sana ako ng babae ng bahagya kong nilayo ang sarili ko.

Nagkatinginan ang babae at lalaki at sabay na bumuntong hininga.

"Alam kong hindi mo kami naalala. Dahil may amnesia ka," sabi ng lalaki.

Taka ko silang tiningnan. "A-Amnesia?" tanong ko.

Sabay silang dalawang napatango. Pinakaramdaman ko ang sarili ko at napapikit sa inis ng hindi ko alam kong nagsasabi sila ng totoo. At higit sa lahat pati pangalan at lahat ng tungkol sa 'kin ay hindi ko alam. Wala akong maalala!

"A-Anong nangyari? B-Bakit hindi ko alam ang pangalan ko? A-Ano ang pangalan ko?" sunod-sunod na tanong ko.

Ngumiti ang babae sa 'kin at hinawi ang buhok ko napunta sa mukha ko. "Naaksidente ka at nawala ang mga alaala mo dahil nga may amnesia ka. Pero h'wag kang mag-alala. Tutulongan ka namin ng papa mo na bumalik ang alaala mo." Tumingin siya sa lalaki na sinabing niyang papa ko.

"M-Mga...magulang ko ba kayo?" tanong ko.

Tumingin ulit sa 'kin ang babae at tumango. "Oo. Ako ang mama mo at siya naman ang papa mo." Turo niya sa kasama niyang lalaki. "At ikaw naman ay si Jeltrod Bonifacio. Ang anak namin."

Pero bakit nagagalit siya kong sa 'kaling bumalik nga ang alaala ko? Hindi ba dapat matuwa siya. Ipinangako niya pa nga dati na tutulungan niya akong bumalik ang ala-ala ko.

"Jel ano?! Sumagot ka nga!" Bumalik ako sa realidad ng sigawan niya ulit ako.

"Hindi pa," sagot ko.

Nakita ko sa mukha niya na para siyang nakahinga ng maluwag sa sinabi ko.

Lumuhod siya sa harap ko para abot ako at hinawakan ang kamay ko. Naguguluhan ko siyang tiningnan. Kanina galit na galit siya tapos ngayon ganito siya. Naguguluhan ako sa mga nangyayari ngayon.

"Anak, h'wag ka ng lalapit sa lalaking 'yon. Ayo ko makita na kinakausap mo siya," seryosong sabi niya.

"B-Bakit?" naguguluhang tanong ko.

"Dahil mapapahamak ka lang."

Hindi ako nakapagsalita. Napalunok ako. Anong ibig niyang sabihin na mapapahamak ako? Masamang tao ba si Justin? Parang hindi naman.

Malalim akong bumuntong hininga at tumango nalang. "Opo. Hindi napo ako lalapit o makikipag-usap sa 'kaniya."

Ningitian niya ako at niyakap. Hindi ko alam pero kakaiba ang pakiramdam ko ngayon dahil yakap niya ako. Hindi ko maintindihan kong bakit.

Kumalas siya sa pagkayakap sa 'kin at nakangiti akong tiningnan. Ngumiti naman ako ng pilit.

"Sige, lalabas mo na ako. Dito kalang h'wag kang susunod sa 'kin," bilin niya bago lumabas ng kwarto ko.

Napabuntong hininga ako. Tumayo ako at sumilip sa bintana. Kita ko mula dito na kinakausap ni papa si Justin. Halatang naiinis si Justin sa pinag-uusapan nila dahil napapasabunot siya minsan sa buhok niya.

Nakita kong lumabas si mama at hinarap si Justin. May sinabi siya dito ng lalo kinainis ni Justin. Maya-maya lang nanlaki ang mata ko ng sinampal siya ni mama at hinawakan sa braso. Sinubukan awatin ni papa si mama pero hindi ito nakinig at pagkatapos hinila si Justin papalayo. Agad naman sumunod si papa sa 'kanila.

Gusto ko rin sumunod pero hindi pwede. Baka magalit nanaman si mama sa 'kin.

Bumalik ako sa kama ko at binagsak ang katawan ko. Pumikit ako pero agad 'din napamulat ng mga mata. Ng biglang nag vibrate ang cellphone ko. Meron akong message galing kay Kate.

From: Kate

Pupunta ako diyan. May kailangan akong sasabihin sa 'yo.

Ano kaya sasabihin nito sa 'kin?

Pinatay ko na ang cellphone ko pagkatapos kong i send 'yon. Napahiga ulit ako sa kama ko at ipinikit ulit ang mga mata ko. Hindi ko namalayan nakatulog na pala ako.

Kinabukasan maaga ako nagising at nag jogging. Wala akong ginawa buong araw kong hindi ang mag basa ng libro at manood ng anime.

"Anak." Napatingin ako sa pinto ng pumasok si papa. May dala siyang tray na may pagkain, tubig at gamot.

Sinara ko ang libro na binabasa ko at tumayo. Dahan-dahan niya nilapag ang tray na hawak sa lamesang nasa gilid ng kama ko.

"Kain na. Masarap 'yan ako nag luto." Ngumiti siya.

Tumango ako. "Sige po."

"Anak," tawag sa 'kin ni papa. Tiningnan ko siya ng nagtatanong na tingin. Bumuntong hininga siya. "Sana balang araw h'wag kang magalit sa 'min."

"Po? Bakit naman ako magagalit sa inyo?"

Binigyan niya lang ako ng ngiti. "Sige, kumain ka lang diyan. Lalabas na ako."

"Sige po."

Pinagmasdan ko si papa na lumabas at isinara ang pinto ng kwarto ko.

Kinain ko nalang at inubos ang pagkain ko at uminom ng tubig. Napatingin ako sa gamot na iniinom ko.

"Sayang lang ang pera namin kakabili sa 'yo. Hindi naman bumabalik ang alaala ko," sabi ko at itinapon ang gamot ko sa basurahan.

-

Maaga ako nagising dahil may pasok na ngayon at lunes na. Bababa na sana ako ng sasakyan ng pinigilan ako ni papa. "Bakit po?"

"Iyong lunch mo." Inabot niya sa 'kin ang paper bag na may lamang pagkain, na inihanda niya kanina sa 'kin.

"Salamat. Papasok na po ako," paalam ko at bumaba na ng sasakyan. Pinagmasdan ko pa ang kotse ni papa na umalis papalayo.

Hindi pa man ako nakakapasok sa eskwelahan ng biglang may humila sa 'kin papalayo. Nanlaki ang mata ko ng malaman kong sino 'yon.

"Sumama ka sa 'kin," sabi niya.

"Justin?! Ano ba! B-Bitawan mo nga ako!" Nagpumiglas ako pero mas lalo niyang hinigpitan ang pagkahawak sa braso ko at tinakbo ako papalayo.

Hindi ko alam kong saan niya ako dadalhin. Kahit anong pagpupumiglas ko hindi ako makawala sa hawak niya.

Dinala niya ako sa parking lot at ipinasok niya ako sa sasakyan niya. Tatakas sana ako ng bigla niya akong sinuotan ng sitbelt. Pagkatapos niya akong suotan ng sitbelt, isinara niya bigla ang pinto ng kotse at may kong anong pinindot na bagay sa kamay niya. Dahilan na hindi ko na nabuksan ang pinto. Masama ko siyang tiningnan ng pumasok siya at pinaandar ang kotse.

"Ano ba kailangan mo? May pasok pa ako!" naiinis na sabi ko.

Hindi niya ako sinagot at seryosong nakatingin sa daan.

Napapikit ako sa inis at itinuon ang tingin sa labas ng bintana. Ano ba kailangan sa 'kin ng lalaking 'to? Bakit ba hilig niyang manghila? Kainis! May pasok pa ako at baka hanapin ako mamaya ni mama. Baka magalit 'yon sa 'kin mamaya. Dahil baka isipin niya nag cutting classes ako.

"Jel," tawag sa 'kin ni Justin.

Nilingon ko siya. Himala hindi na buong pangalan ko ang tinawag niya sa 'kin.

"Alam mo bang..." pambibitin niya sa sasabihin niya.

"Ano 'yon sabihin muna?!" naiinis na tanong ko ng hindi na siya nag salita pa at itinuon ulit ang tingin sa daan.

"Mamaya nalang. May ipapakita ako sa 'yo," sabi niya at mas lalong binilisan ang pagpatakbo ng kotse.

Matagal-tagal rin noong hininto niya ang sasakyan sa isang bahay. Hindi ko alam kong anong lugar 'to. Inilibot ko ang paningin ko sa labas. Hindi malaki at hindi rin maliit ang bahay. Maraming bulaklak sa paligid. May mga bata rin na naglalaro sa labas ng patintero at tumbang preso.

Napatingin ako kay Justin ng akma niyang tatanggalin ang sitbelt sa katawan ko. Pero itinabig ko ang kamay niya. "Kaya ko. May sarili akong kamay." Sinamaan ko pa siya ng tingin bago tanggalin ang sitbelt sa katawan ko.

Naiinis ako sa 'kaniya ngayon. Hindi ko alam kong anong problema nito at dinala ako sa lugar na 'to.

"Sorry," biglang sabi niya.

Sandali akong natigilan at tiningnan siya.

"Sorry dahil..."

"Dahil ano?"

Hindi niya na dinugtungan ang sinabi niya at pamandaliang natahimik. Lumabas siya ng kotse at pinagbuksan ako ng pinto.

Pagkababa ko napatingin pa sa 'kin ang mga bata at pinagmasdan ako. Mukhang nagtataka sila kong sino ako at bakit ako nandito.

"Ano tinitingin-tingin niyo?" Pagtataray ko. Agad naman nila iniwas ang paningin sa 'kin.

Ibinaling ko ang tingin ko kay Justin. "Bakit mo ba ako dinala dito?" tanong ko kay Justin.

"May ipapakita ako sa 'yo. Sumama ka sa 'kin." Hinawakan niya ang braso ko at hinila ako papasok sa loob ng bahay.

Bahay niya ba 'to? Baka maging trespassing kami nito.

Pagkapasok ng bahay nanlaki ang mata ko at bahagyang natigilan. Totoo ba 'tong nakikita ko? Maraming painting sa paligid at lahat ng 'yon ay mukha ko.

Biglang nagsitayuan ang mga balahibo ko dahil sa mga nakikita ko ngayon. Iba't-ibang expression na mukha ko ang nasa painting. May nakangiti, tumatawa, umiiyak, malungkot, mataray, blanko at wala sa mood. Anong ibig sabihin nito?

"A-Ako 'to?" nauutal na tanong ko.

"Yeah, it's you," seryosong sabi ni Justin. Lumapit siya sa sofa at may kinuha na sketchpad nakapatong doon.

Ibinigay niya iyon sa akin at sinenyasan akong tingnan ang nasa loob. Dahan-dahan ko binuksan ang sketchpad. Napalunok ako ng makita na puro mukha ko rin ang nandito.

May isang sketch ang umagaw sa pansin ko. Nakaupo ako at may hawak na jar na may lamang gagamba. Nakangiti ako at nakaakbay sa isang lalaking matangkad sa 'kin. Habang ang lalaking iyon ay masama ang mukha.

Hindi ako makapaniwala ngayon sa nakikita ko. Paanong magiging ako 'to? Wala akong maaalala na ginawa ko 'to- sandali. Oo nga pala may amnesia ako. Posibleng ako 'to. Pero takot ako sa gagamba at sa kahit ano mang insekto takot ako. Kong ako itong babae nasa sketch. Bakit nakangiti ako habang hawak ang grapon na may laman na malalaking gagamba?

"You remember him?" Turo ni Justin sa lalaking inaakbayan ko sa drawing.

Umiling ako. "Hindi. Bakit?"

Bumuntong hininga siya. "Siya ang may-ari ng sketchpad na 'yan. At siya rin ang nagpita ng lahat na 'yan." Turo niya sa painting nasa paligid.

Hindi ko alam pero biglang may kong anong kakaiba akong nararamdaman na hindi ko mapaliwanag kong ano. Naramdaman ko rin na bahagyang namasa ang mata ko ng ituon ko ulit ang tingin sa drawing kong saan may inaakbayan akong lalaki.

"P-Pero? Bakit niya ako pinipinta at ginuguhit?" nagtatakang tanong ko. Nag-angat ako ng tingin kay Justin.

"Dahil nagsisisi at nagagalit siya sa sarili niya. Dahil mga bagay na hinayaan niyang mangyari before," sagot niya.

Ano daw? Naguguluhan ako. Nasisisi siya kaya niya ako pinipinta o ginuguhit?

"Nagsisisi siya dahil hindi naging pabaya siya. Nagagalit siya sa sarili niya dahil iniwan ka niya," dagdag niya ng mapansin na hindi ko naiintindihan ang sinasabi niya.

Hindi ako nakapagsalita.

"Ngayon binabayaran niya na lahat ng mga ginawa niya noon. Hindi niya man sabihin pero alam kong nahihirapan siya, Jel. Pero alam mo kong bakit ang daming panting na mukha mo ang nasa paligid ng bahay?"

"Bakit?" Tumulo bigla ang luha ko ng hindi ko alam kong bakit. Hindi ko alam kong bakit parang naiiyak ako.

"Because, he always wants to remember you."

Hindi ko alam pero biglang kumirot ang puso ko at pinagmasdan ulit ang mga painting sa paligid.

Pero sino siya? Ano ang parte niya sa buhay ko? May ginawa ba siyang kasalanan sa 'kin noon?

"S-Sino siya?" tanong ko.

"Justin?" Sabay kaming napatingin ni Justin sa tumawag sa 'kaniya.

Natigilan ako ng makita kong sino 'yon. Kapapasok niya lang at nabitawan niya ang hawak niyang painting brush at napako ang tingin sa 'min- hindi sa 'kin.

Dahan-dahan siya lumapit sa 'kin at hindi makapaniwala akong pinagmasdan. "P-Paano?" Namuo ang luha sa mga mata niya at dahan-dahan hinawakan ang mukha ko.

"D-Da...Damania?" nauutal na sambit niya sa pangalan na pamilyar sa 'kin. Saan ko nga ba narinig 'yon?

Nagulat ako ng bigla niya akong niyakap ng mahigpit. Napatingin ako kay Justin. Ngumiti lang siya sa 'kin habang naluluha. Parang sinasabi niya sa 'kin na h'wag mag-alala.

Hindi ko alam kong bakit ko ginawa. Basta niyakap ko nalang rin ang lalaking pumipinta at gumuguhit ng mga larawan ko.