(Dahlia POV)
Pagdating ko sa kinatatayuan ni Grandma, napayakap ako ulit sa kanya.
May kaliitan na din kasi ang katawan niya.
“Dahlia naman, wala pa akong pangkabaong para i-pain mo na ako kay kamatayan.”
Narealize na ata ni Grandma.
Napangiti na lamang ako sa kanya. Kahit hindi niya nakikita.
“Saka ayoko pang iwan ang napakaganda kong apo.”
Nambula pa ang Grandma ko.
Sa nakikita ko sa kanya masayahin naman siyang matanda. Ngunit marami ang nagsabing napaka-sungit nito noon, bago pa man niya inampon.
“Apo-apuhan po Grandma.”
“Oh sige, binabawi ko. Di ka nga maganda. Binabawi ko.”
“Sorry Grandma.” Medyo natatawa ako sa tampo ni Grandma.
“Sadyang yung katawan ko mas gugustuhin atang sagipin yung sombrero niyo.”
“Natural minsan sa tao ang kumilos na hindi nag-iisip. Ang utak Dahlia, ginagamit yan parati.”
Saka mahinang natawa sa akin si Grandma.
Matandang to, kahit ang mean, di ko parin hahayaan na mamatay na lang ng basta-basta.
Malaki ang utang na loob ko sa kanya. Pinasilong ako nito sa tahanan niya, kahit di naman ako nito ka-ano-ano.
Marami ang nagsabi sa akin, na aalilain lang ako nito, ngunit marami rin ang nagkamali.
Tinuring niya akong anak higit pa sa mga apo niya.
Kaya ata nagrerebelde ang kanyang mga apo.
“Di ko alam kung sino ang nagligtas sa akin. Ano ba sila? Tao o mga nilalang na—.”
“Ayan ka na naman Grandma sa mga kathang-isip mo. Mabuti na lang Grandma mabibilis silang kumilos para saklolohan tayo.”
“Sa sobrang bilis nila parang hindi na nga sila mga tao, Dahlia.”
Si Grandma talaga. Pero malaki ang naitutulong ng kathang-isip niya sa ginagawa kong kwento. Feeling ko nga talagang magkadugo kaming dalawa.
“Ang masama Grandma, di man lang ako nakapagpa-salamat. Nasaktan ko pa ata yung nagligtas sa akin.” Napabuntong hininga ako.
“Di ko man lang nasuklian ng maayos ang pagligtas niya sa akin. Kamuntik na din siyang madisgrasya sa ginawa niya.”
At di ko naman maaring sabihin kay Grandma yung nangyari na nawala ang first kiss ko.
Saka di naman yun talaga masasabing first kiss diba?
Hangang sa muli ngang napa-berde ang traffic light.
Naglakad na kami papunta sa kabilang kalsada.
At napatakbo ng tuluyang pumatak ang ulan.
Buti na lang malapit na kami sa tapat ng bus stop. Saka nakikita kong parating na ito.
“Grandma, good timing talaga tayo.”
Ikinatigil na ng bus sa tapat namin.
Naunang nagsipasok yung ilang naghihintay din at kami itong nagpahuli.
Si Grandma lang ang sasakay.
Binati ko ang driver na siyang kilala nga ako. Kapitbahay lang namin. Dating kaibigan ni Granpa, asawa ni Grandma.
“Uncle Bert alam niyo na kung saan si Grandma i-hihinto.”
Saka binigyan ko siya ng matamis na ngiti. Itinago ang takot at kaba na nangyari kanina.
Para na din kay Grandma, na bulag na nga. Kahit paano ayokong mabalot ulit siya ng takot.
Minsan ang mga mata natin ang nagiging dahilan kung bakit nagkakaroon tayo ng takot sa mundong ito. Isa ding dahilan kung bakit nalulungkot tayo. Nagiging sakim at mapanakit dahil sa nakikita.
“Aba naman di mo sasamahan ang Grandma mo?”
“Sayang naman Uncle Bert. Magiging libre pa ang isang upuan mo riyan para sa akin.”
Napakindat ako dahil nga libreng sakay ito para kay Grandma.
Napakamot si Uncle Bert sa kanyang leeg.
“Twenty minutes Grandma nasa bahay na ako. Wag kayong mag-alala sa akin.”
Paalam ko ng mai-upo ko ito ng maayos sa tabi ni Uncle Bert.
Sanay na si Grandma sa ayos naming ito.
“Oy bata ka. Wala ka pang kabaong kaya mag-iingat ka ha. Maari ka namang sumabay na ah?”
“Hindi. Alam niyo naman ang buhay manunulat Grandma, kailangan magmasid sa paligid. Pera din yun. Kapag tuluyan na nga akong naging isang sikat na manunulat. Sige na po. Naka-abala na ako masyado. Uncle Bert, si Grandma ko, ha.”
Saka lumabas na ako at napakaway na lamang sa kanila.
May ngiti sa labi ko di na nga makita ni Grandma.
Atleast marealize ng mga tao, dapat palaging ngumingiti. Kahit nagmimistulan na ngang baliw.
Di naman pinagbabawal na ngumiti diba?
Nakaalis na ang bus.
Nagsimula na din ako maglakad.
Sayang ng pamasahe ko at maari ko pa itong idagdag sa pinag-iipunan naming pambili ng lupang kinakatayuan ng teashop ng pamilya ni Grandma. Kung hindi mawawala yun na pinagkikitaan namin at pinagkukunan ng pang gastos pang-araw-araw.
Binuksan ko ang payong dahil napakalakas na ng ulan.
Malamig. Medyo giniginaw na ako.
Nang matigilan ako kasi naalala ko na naman ang nangyari kanina.
Dahlia, hinding-hindi na magkakatagpo ang katulad mo sa isang kagaya niya. Pasalamat ka na lang na nailigtas ka ng isang lalaking di niya inalala ang sarili na baka madamay pa siyang maaksidente.
Pero natigilan ako…
Plus, yung sinabi ni Grandma na ang bibilis nila kumilos. Lalo na yung lalaking parang hangin na di ko namalayan sumulpot sa tabi ko at hinila ako para maka-iwas sa paparating na sasakyan.
Ngunit talagang nakita ko na siya bago pa man mangyari ang aksidente. Malayo pa ang sasakyan nila.
Paanong agad siyang nakalabas?! At niligtas ako?
Napailing na lamang ako.
Ibang klase talaga ang isipan ko. Ang lawak ng imagination. Worst, napaka-wild.
Utak ng isang manunulat di mo talaga inaasahan na makakagawa siya ng kwentong di mo aakalain.
Dear readers,
I want to let you know, every page you read makes my heart jump in happiness. Arigato.
EVERY BEAUTIFUL REVIEW will encourage me to write more beautiful novels.
EVERY VOTE you give to me is really a treasure to my novel.
Thank you for the unconditional support you are giving to me dear readers! See yah in my different novels.
[Tagalog Complete]
[Ongoing]
Sincerely with gratitude,
Death Wish.
(Venal POV) We arrived at the location where the auction is about to begin. Ngunit di naman ito mag-uumpisa kung wala pa nga si Dryzen, kundi patay sila. May pagkakaabalahang trabaho na naman ako. Wag silang tanga na dagdagan pa ang trabaho ko. Sinalubong kami ng malalaking payong. Dahil bumuhos na nga ang malakas na ulan. Agad ko naman kinuha sa isang tauhan ang coat ni Master Dryzen. Tinulungan ko itong ma-isuot sa kanya. Agad kaming pumasok sa gusali. Nakareserve na ang upuan sa unahan para sa kanya. Sa unahan siya nauupo para makita ng maigi ang item. In case gusto niyang bilhin at maging isa sa mga collection na naman niya. Ngunit halos lahat naman ng auction na pinuntahan namin, karamihan siya ang bumibili. Wala siyang paki-alam kung magkano nang halaga ang inaabot ng isang bagay. He sits like a king. Tipon
(Venal POV) Naghihintay na sa labasan ang sasakyan. Patuloy parin ang pagbuhos ng malakas na ulan. Pumasok na si Master Dryzen sa sasakyan matapos pirmahan nito ang dokumento na kailangang bayaran sa auction na ito. Sa tabi ng driver niya, ako naupo. Nakita ko sa salamin na isinandal ni Master Dryzen ang ulo niya sa upuan. Ipinikit ang kanyang mga mata. Impossibleng wala siyang gagawin. O kagaya din ito kanina, tungkol sa babaeng iniligtas niya. Papalipasin ng ganoon kadali. Siguro… Oras na ata para kumalma na din ako. Ngunit nagkakamali pala ako. “Stop the car.” Agad ikina-preno ng sasakyan. “Give it to me.” Alam kong ako ang pinagsasabihan niya. Kaya inilabas ko na lamang ang tablet kung saan naroroon ang impormation tungkol sa negosyante kanina. Napangisi siya matapos basahin ito. Saka
(Dahlia POV) Sumilip na muli ang liwanag ng buwan. Kaya medyo natiwasay ako sa paglalakad. Nabasa ng kunti. Sana hindi ako nito sipunin. Malapit na ako sa amin. Sinara ko ang payong. Inayos ko. Nang natigilan ako…. Dahil parang may sumusunod sa akin. Huminga ako ng malalim. Sa sitwasyong ito kailangan ko lang magmadali sa paglalakad. Isang makitid pa namang iskinita ang dinadaanan ko. At halatang tulog na ang mga nakatira sa malapit dahil ngilan-ngilang bahay na lamang ang merong ilaw. Ang gabi, ito yung mahalagang oras para sa mga mangagawang ginagawa ang trabaho nila sa umaga. Ito yung oras na nagkakaroon ng katiwasayan ang isipan ko. Ngunit hindi sa ngayon. Masama talaga ang pakiramdam ko na parang may sumusunod sa akin. Kaya tumigil ako sa paglalakad. Mabuti nang harapan ang kinakatakutan diba? Pero paglingon ko sa
(Dahlia POV) “Grabe naman kayo Grandma. Syempre nag-aaral din yun ng maayos. Nagpaalam yun sa inyo na gagabihin siya kaninang umaga. Pustahan tayo Grandma, agad yun uuwi.” “Sus Dahlia. Wag mong pinagtatakpan yang mga pinsan mo. Meron pa akong tenga. Bulag lang ako.” “Grandma, relaxs.” Isinuot ko ang apron saka kinuha ko ang kutsilyo. Hiwa mode na sa mga sangkap. “Kwento niyo na lang ulit sa akin yung lagi niyong kinukwento. Kasi, hindi ko naman pina-plagiarized ang imagination niyo. Yan kasi ang subject ko sa sinusulat ko ngayon Grandma. Dragon. Malay niyo, dream come true na tayo! Sikat nang manunulat ang apo niyo!” Pero mas pinili ni Grandma na manahimik na lang. Okey. Wala ata si Grandma sa mood ngayon, plus baka gutom na din. “Dahlia…” “Grandma.” Binuhay ko yung stove. “Ang
(Owen POV) “Owen, pinapapunta ka ni Ma’am Senior Editor sa opisina niya.” Agad kong inangat ang paningin ko sa aking desk. Saka lumingon sa opisina ng m*****a naming Senior Editor. Napabuntong hininga ako. Tungkol na naman ata ito sa manuscript na ipinasang for approval to publish ni Yuki. Napakamot ako. Parang pagod akong bumangon sa kinakaupuan ko. Dalawang babae lang naman ang napakaraming demand sa buhay ko. Si Yuki at Ms. Nam. Haist. Si Miss Nam kasi inaalala lang niya ang reputation ng kompanya. Nais niya na ang lahat na ma-ipublished sa ilalim ng pangalan ng kompanya ay yung may mataas na quality na mga kwento. Ayaw niya yung mga b****a at wala namang katuturan basahin. Naalala ko nga ang sinabi niya na... "Hindi tayo tumatangap ng kwento na nais lang ng mambabasa ang matulog. Edi sana walang sleeping pills na lumabas sa mercado. Bwisit."&nbs
(Dahlia POV) Naihubad ko na ang apron ko. Nakatulog na din si Grandma. Napatitig ako sa orasan. Wala parin yung mga pinsan ko. Malakas ang ulan sa labas na ikinasara ko nga ng mga bintana. Sa katunayan, masarap magsulat kapag ganito ang panahon. Kaya nanabik akong umakyat sa hagdan papunta sa aking silid. Dati rati tambakan lang ng mga lumang kagamitan. Ngayon ginawa kong silid ko. Di naman ako tinapon dito ni Grandma. Sadyang gusto ko lang dito. Tahimik. Ngunit kung ano man ang temperatura sa labas, yun din ang temperatura sa loob. Ngunit masaya ako at kuntento sa silid kong to. Ayaw ng mga pinsan ko dito dahil nga sa ipis at mga dagang naninirahan na din dito sa katagalan. At yung pugad ng termites na kailangan alisin buwan-buwan. Ang sisipag nila i-rebuild ulit ang territoryo nila. Kaya hinayaan ko na lang. Since di naman kah
(Dahlia POV) “Hoy Dahlia.” Si Karen. Kakauwi pa lang niya. Bumangon ako para bumaba. Nadatnan kong hinuhubad nito ang b**a niyang jacket. Nilapag ko sa mesa ang emergency light. 0 “Uhmmm, naka-uwi ka na. Si Carlo?” Medyo puyat nga ang boses ko. Pinuntahan ko ang stove para initin muli ang niluto kong sinabawan. Nang biglang bumalik ang kuryente na ikinasilaw ng mga mata ko. Ang liwanag kasi ng bombilyang nabili namin ni Grandma. “Bigyan mo ako ng pera.” Yun ang sagot ni Karen sa tanong ko. Kaya ang Nasilaw kong mga mata agad naka-recover. “Ah?” Sa di ako makapaniwala sa hinihingi niya sa akin. “Pera.” Lahad nito ng palad sa akin. “Wag ka nang magmaang-maangan pa Dahlia. Kailangan ko ngayon ng pera. Babayaran na lang kita kapag nagpadala na si Mama sa akin.” “Sa gantong oras? Kailangan mo n
(Owen POV) Di na nila hinintay ang kusa kong pagbisita sa tinitirahan ni Miss Yuki. Nagsisulputan sa harapan ko ang mga tauhan nito. Ang ibig lang sabihin ng pagpunta nila dito ay sumama ako sa kanila. Kaya sumama ako. Nang madaanan namin ang opisina ng asawa ko, matalim na titig ang pinabaon niya sa akin. Tuloy, nagdadalawang isip na ako kung mahal pa ba ako ng asawa ko o hindi na. Miss Nam naman… Halos nanginginig ang katawan ko ng tumampad sa aking paningin ang tahanan ng magkaptid na Carter. Sa pagkaalam ko, ampon lang ng mag-asawa si Yuki at ang tunay na anak yung usap-usapan na namumuno sa isang grupo ng mafia. Ano pa nga ba? Isang mafia boss. Akala ko nga din kathang-isip lang ang tungkol sa kanila. Ngunit totoo pala ang tungkol sa kanila. Halos matumba ako ng makalabas ako sa sasakyan. Paano na talaga Mis