(Venal POV)
Naghihintay na sa labasan ang sasakyan.
Patuloy parin ang pagbuhos ng malakas na ulan.
Pumasok na si Master Dryzen sa sasakyan matapos pirmahan nito ang dokumento na kailangang bayaran sa auction na ito.
Sa tabi ng driver niya, ako naupo.
Nakita ko sa salamin na isinandal ni Master Dryzen ang ulo niya sa upuan.
Ipinikit ang kanyang mga mata.
Impossibleng wala siyang gagawin.
O kagaya din ito kanina, tungkol sa babaeng iniligtas niya. Papalipasin ng ganoon kadali.
Siguro… Oras na ata para kumalma na din ako.
Ngunit nagkakamali pala ako.
“Stop the car.”
Agad ikina-preno ng sasakyan.
“Give it to me.”
Alam kong ako ang pinagsasabihan niya. Kaya inilabas ko na lamang ang tablet kung saan naroroon ang impormation tungkol sa negosyante kanina.
Napangisi siya matapos basahin ito. Saka pasipang binuksan ang pinto ng sasakyan.
Sa isang iglap nawala ito sa aming paningin.
Lumabas din ako at mga tauhan niya.
Agad akong napa-konect sa base namin kung saan naroroon ang tauhan ko at tina-track nila ang bawat kilos ni Master Dryzen.
Nalalaman ng team kung nasaan si Master Dryzen, sa tuwing nawawala na lang itong bigla.
Dahil kapag hinayaan namin na gumawa ng gulo ang dragon na yun, kami lang naman ang mapaparusahan ng deity. Siyang nangangalaga ng kapayapaan sa mundong ito.
“His location?”
“Data transfer to your system, Sir Venal.”
Saka ko tinignan ang tablet ko.
Bumalik ako sa loob ng sasakyan.
Di nga ito maganda.
Papunta si Master Dryzen sa lugar kung nasaan ang negosyanteng hinayaan niyang matalo siya.
Tss. Malaki naman ang chansa niya na ipanalo ang item diba?
Bakit niya hinayaan?
Sinasabi ko na nga ba hindi niya papalampasin ang pangyayaring to.
O baka nakikita niyang bagong laruan ang mayabang na matabang negosyante kanina?
Saka di talaga maganda kapag palagi na lang nanalo.
He knows the next target.
He is that greedy.
The wealth of the businessman.
Nakarating kami sa bahay inuman na ang kinikilala lang mga mayayaman sa lipunan.
Nagkalat ang tauhan ng ilan. Ngunit alam kong wala sa loob si Master Dryzen… Nasa kagubatan.
Naririnig ko sa malayo ang pagkaladkad niya sa negosyante.
Nagmamakaawa na ito sa kanya.
Ang pagaspas ng dahon at patak ng natitirang ulan…
Napapikit na lamang ako, ng marinig ko ang hiyaw ng kawawang nilalang.
Napabuntong hininga ako ng iminulat ko ang aking mga mata.
Napatango ako sa mga tauhan ko.
“Do the clean-up operation.”
Mga tauhang maglilinis ng krimen na ginawa ni Master Dryzen.
Natagpuan ko si Master Dryzen na hawak ang isang singsing.
Pinakita niya sa akin. May ngiti sa labi at ang kamay nito duguan. Di ko na nagawa pang tumitig sa biktima niya.
Yung singsing ba ng negosyante ang dahilan kung bakit hinayaan niyang makuha ang huling item sa auction?
“Do you think, ito na singsing na hinahanap natin?”
Di ko alam ang isasagot ko.
Oo, kaya mahalaga sa kanya ang mga bato, dahil ito lang ang susi para makabalik siya sa mundo. Katapusan na ng parusang ibinigay sa kanya ng nakakataas.
Isinuot ni Master Dryzen sa daliri niya ang singsing.
Naghintay kami… pero walang nangyari.
Napa-ismid ulit siya at natawa sa sarili.
Hangang sa narinig kong, mahina itong napamura. At sa isang iglap ulit nawala na naman siya sa harapan ko.
Na-iwan ang singsing at ang bangkay ng isang tao.
Napalapit ako dito.
Napa-iling ako.
Isinuot ko ang gloves saka isinara ang mga mata nito. Saka ibinalik ang singsing na siyang dahilan ng pagkamatay niya.
Di ko alam kung ano ang gagawing kwento sa nangyaring krimen. Pero may tiwala naman ako dahil magagaling ang tauhan dito ni Master Dryzen.
At di naman ako kukuha ng mga tao na siyang ikakalagay namin sa panganib.
Sa pagpasok ko sa sasakyan na naghihintay, wala si Master Dryzen. Kinumpirma ng isa na hindi ito nagpakita sa kanila. Napatingala na lamang ako sa kalangitan. Ang liwanag ng buwan muling sumisilip sa ulap.
Ungol ng mga taong-lobo ang naririnig ko sa paligid.
Ang mga lahing nagbabadyang papatay kay Master Dryzen, kapag nalaman nila kung sino nga ba ito.
Tagu-taguan. Maliwanag ang buwan…
Kailangan na ilihim at itago ni Master Dryzen ang kanyang pagkatao.
Tinignan ko muli ang tracker.
Alam ko na malalim na naman ang iniisip ni Master Dryzen.
Bata pa ako, alam ko na ang drama niya sa kanyang buhay. Ang hangad lang naman niya mahanap ang susi at makauwi sa kanyang mundo.
Hindi ito ang tahanan niya. Alam niyang hindi siya nabibilang sa mundong ito.
Sa katagal-tagal na pananatili niya sa mundong ito. Nangungulila siya sa iniwang minamahal sa mundo nila.
Dinala kami ng sasakyan sa gusali na pamamay-a*i ni Master Dryzen.
Napakataas. Sa gusaling ito, itinatago ni Master Dryzen ang kanyang pagkatao.
Uulitin ko, ang mundong ‘to ang nagdudusa sa mga ginagawa niya. Binabalik ang parusa mismo sa mga naninirahan dito.
Naghihintay kami sa may rooftop. Parating na siya.
Naghihintay ang chopper na siyang magdadala sa kanyang pamamahay.
At nagsiyukuan kaming lahat ng maramdaman namin ang kanyang aura.
Umangat ang paningin ko.
Nakatitig na ako ngayon sa harapan ng nilalang na mas pinili atang mapag-isa. Sa kabiguan na mahanap ang matagal nang bagay na gusto niyang mahawakan.
“Is that key really existed? O sadyang pinaglalaruan lang nila ako!”
Sa may distansya biglang malakas na kumulog at sinundan ng nakakatakot na kidlat.
Di ko na ata kailangan sumagot.
Napasenyas na lamang ako sa tauhan na may dala ng roba niya. H***d na naman kasi ito. At lahat ng babaeng makakakita sa kanya ay mababaliw sa anyo niyang ito.
Nang ma-isuot sa kanya ang roba, agad na inilahad ko ang naghihintay na chopper.
Ang tirahan niya, ang tinaguriang Blue Mansion.
Usapan na ang nakatira talaga ay isang dragon.
Dear readers,
I want to let you know, every page you read makes my heart jump in happiness. Arigato.
EVERY BEAUTIFUL REVIEW will encourage me to write more beautiful novels.
EVERY VOTE you give to me is really a treasure to my novel.
Thank you for your unconditional support you are giving to me dear readers! See yah on my different novels.
[Tagalog Complete]
[Ongoing]
Sincerely with gratitude,
Death Wish.
(Dahlia POV) Sumilip na muli ang liwanag ng buwan. Kaya medyo natiwasay ako sa paglalakad. Nabasa ng kunti. Sana hindi ako nito sipunin. Malapit na ako sa amin. Sinara ko ang payong. Inayos ko. Nang natigilan ako…. Dahil parang may sumusunod sa akin. Huminga ako ng malalim. Sa sitwasyong ito kailangan ko lang magmadali sa paglalakad. Isang makitid pa namang iskinita ang dinadaanan ko. At halatang tulog na ang mga nakatira sa malapit dahil ngilan-ngilang bahay na lamang ang merong ilaw. Ang gabi, ito yung mahalagang oras para sa mga mangagawang ginagawa ang trabaho nila sa umaga. Ito yung oras na nagkakaroon ng katiwasayan ang isipan ko. Ngunit hindi sa ngayon. Masama talaga ang pakiramdam ko na parang may sumusunod sa akin. Kaya tumigil ako sa paglalakad. Mabuti nang harapan ang kinakatakutan diba? Pero paglingon ko sa
(Dahlia POV) “Grabe naman kayo Grandma. Syempre nag-aaral din yun ng maayos. Nagpaalam yun sa inyo na gagabihin siya kaninang umaga. Pustahan tayo Grandma, agad yun uuwi.” “Sus Dahlia. Wag mong pinagtatakpan yang mga pinsan mo. Meron pa akong tenga. Bulag lang ako.” “Grandma, relaxs.” Isinuot ko ang apron saka kinuha ko ang kutsilyo. Hiwa mode na sa mga sangkap. “Kwento niyo na lang ulit sa akin yung lagi niyong kinukwento. Kasi, hindi ko naman pina-plagiarized ang imagination niyo. Yan kasi ang subject ko sa sinusulat ko ngayon Grandma. Dragon. Malay niyo, dream come true na tayo! Sikat nang manunulat ang apo niyo!” Pero mas pinili ni Grandma na manahimik na lang. Okey. Wala ata si Grandma sa mood ngayon, plus baka gutom na din. “Dahlia…” “Grandma.” Binuhay ko yung stove. “Ang
(Owen POV) “Owen, pinapapunta ka ni Ma’am Senior Editor sa opisina niya.” Agad kong inangat ang paningin ko sa aking desk. Saka lumingon sa opisina ng m*****a naming Senior Editor. Napabuntong hininga ako. Tungkol na naman ata ito sa manuscript na ipinasang for approval to publish ni Yuki. Napakamot ako. Parang pagod akong bumangon sa kinakaupuan ko. Dalawang babae lang naman ang napakaraming demand sa buhay ko. Si Yuki at Ms. Nam. Haist. Si Miss Nam kasi inaalala lang niya ang reputation ng kompanya. Nais niya na ang lahat na ma-ipublished sa ilalim ng pangalan ng kompanya ay yung may mataas na quality na mga kwento. Ayaw niya yung mga b****a at wala namang katuturan basahin. Naalala ko nga ang sinabi niya na... "Hindi tayo tumatangap ng kwento na nais lang ng mambabasa ang matulog. Edi sana walang sleeping pills na lumabas sa mercado. Bwisit."&nbs
(Dahlia POV) Naihubad ko na ang apron ko. Nakatulog na din si Grandma. Napatitig ako sa orasan. Wala parin yung mga pinsan ko. Malakas ang ulan sa labas na ikinasara ko nga ng mga bintana. Sa katunayan, masarap magsulat kapag ganito ang panahon. Kaya nanabik akong umakyat sa hagdan papunta sa aking silid. Dati rati tambakan lang ng mga lumang kagamitan. Ngayon ginawa kong silid ko. Di naman ako tinapon dito ni Grandma. Sadyang gusto ko lang dito. Tahimik. Ngunit kung ano man ang temperatura sa labas, yun din ang temperatura sa loob. Ngunit masaya ako at kuntento sa silid kong to. Ayaw ng mga pinsan ko dito dahil nga sa ipis at mga dagang naninirahan na din dito sa katagalan. At yung pugad ng termites na kailangan alisin buwan-buwan. Ang sisipag nila i-rebuild ulit ang territoryo nila. Kaya hinayaan ko na lang. Since di naman kah
(Dahlia POV) “Hoy Dahlia.” Si Karen. Kakauwi pa lang niya. Bumangon ako para bumaba. Nadatnan kong hinuhubad nito ang b**a niyang jacket. Nilapag ko sa mesa ang emergency light. 0 “Uhmmm, naka-uwi ka na. Si Carlo?” Medyo puyat nga ang boses ko. Pinuntahan ko ang stove para initin muli ang niluto kong sinabawan. Nang biglang bumalik ang kuryente na ikinasilaw ng mga mata ko. Ang liwanag kasi ng bombilyang nabili namin ni Grandma. “Bigyan mo ako ng pera.” Yun ang sagot ni Karen sa tanong ko. Kaya ang Nasilaw kong mga mata agad naka-recover. “Ah?” Sa di ako makapaniwala sa hinihingi niya sa akin. “Pera.” Lahad nito ng palad sa akin. “Wag ka nang magmaang-maangan pa Dahlia. Kailangan ko ngayon ng pera. Babayaran na lang kita kapag nagpadala na si Mama sa akin.” “Sa gantong oras? Kailangan mo n
(Owen POV) Di na nila hinintay ang kusa kong pagbisita sa tinitirahan ni Miss Yuki. Nagsisulputan sa harapan ko ang mga tauhan nito. Ang ibig lang sabihin ng pagpunta nila dito ay sumama ako sa kanila. Kaya sumama ako. Nang madaanan namin ang opisina ng asawa ko, matalim na titig ang pinabaon niya sa akin. Tuloy, nagdadalawang isip na ako kung mahal pa ba ako ng asawa ko o hindi na. Miss Nam naman… Halos nanginginig ang katawan ko ng tumampad sa aking paningin ang tahanan ng magkaptid na Carter. Sa pagkaalam ko, ampon lang ng mag-asawa si Yuki at ang tunay na anak yung usap-usapan na namumuno sa isang grupo ng mafia. Ano pa nga ba? Isang mafia boss. Akala ko nga din kathang-isip lang ang tungkol sa kanila. Ngunit totoo pala ang tungkol sa kanila. Halos matumba ako ng makalabas ako sa sasakyan. Paano na talaga Mis
(Owen POV) Napatitig ako sa mga tauhan niyang nakayuko. Bakit di na lang nila dalhin ang babaeng to sa hospital ng mga baliw? Malinaw na hindi na siya makapagsulat ng maayos dahil nababaliw na ito. Hindi ba sila natatakot sa pinag-gagawa niya? Kaya kinuha ko ang phone at sinubukan ko tumawag ng biglang may humablot nito. Sa isang iglap nabasag ito. “Anong problema dito?” Ang boses niya… puno ng malakas na auwra. Nagsiyukuan ang mga tauhan sa paligid. At si Miss Yuki agad na lumiwanag ang mukha niya. Masayang tumakbo sa kakarating lang. Ako… Nanginginig ang tuhod ko. “Kai!” Ang pangalan ng tinaguriang Mafia boss. Tatangapin ko na lang ba na hangang dito na lang ang aking huling hantungan? Ngunit naalala ko ang sinabi ng asawa ko. Saka pinagdugtong ko sa sinabi ni Miss Yuki kanina.
(Owen POV) “Sa totoo lang Master Kia, ang sinusulat niya…” “B****a.” Siya na mismo ang nagtapos ng sasabihin ko. “Alam mo bang nasasaktan ang kapatid ko sa mga naririnig niya sa inyo? Kung b****a nga ang paningin niyo sa pinaghirapan ng kapatid ko, sa tingin niyo mapapatawad ko kayo? Mayroong takas ang kompanya ninyo sa akin? B****a. Yan kasi ang tumatak sa isipan niyo. Kaya lahat ng maaring ma-ipasa pa ng kapatid ko sa kompanya ninyo, ay tatratuhin nang b****a. Wala nang tiwala ang kompanya niyo sa talento ng kapatid ko.” “Master Kia, di naman sa ganoon.” Napabuntong hininga ako. Di ko alam kung masasagot ko ba siya ng maayos. “Magaling na manunulat ang kapatid ninyo. Di ko alam kung ano ang nangyari na habang tumatagal…” Di ko alam kung sasambitin ko ang masasakit na salita. Baka kasi, ito pa ang ikasanhi ng pagkamatay ko. Kaya muli akong napalunok.