KABANATA 1

Kiss

“If you can’t get a heart transplant as soon as possible, I deeply apologize for saying this but you might only take three to four months to live.”

Those words seemed to bounce back at every corner of the room, tormenting him over and over again. Papasok sa tenga ni Luke, lalabas, at muli na namang papasok. Napatitig ito sa mga kaibigang masayang naglalaro ng video games at biglang napaisip, how can he leave after seeing them this happy? How can he decide to go away if no matter where he looks, all he can see is these happy faces of the important people in his life? Paano niya nga ba sila magagawang iwan kung alam niyang masasaktan sila?

“Hoy Luke, team tayo sa next game. Galingan mo ah, pupusta ako!” Inakbayan ito ni Karl, locking his neck tightly in between his arm.

Masiglang ngumiti at tumango si Luke. Masaya siya ngayon, sobra, iyon ang importante. Ayaw niya munang isipin ang pag-alis, ayaw na muna niyang isiping iiwan niya rin sila. He just wanted to cherish this very moment, this last moment with his friends. Gusto niyang magkaroon pa rin ng masayang alaala hanggang sa huling sandaling makakasama niya sila.

They continued the game, they continued the laughters. Napuno ng walang iba kundi puro tawanan at pagkakantiyawan nilang magkakaibigan ang buong kwarto.

Pumasok ang malamig na hangin ng Oktubre mula sa nakabukas na pinto ng balkonahe. Nakatulog na ang lahat maliban sa kanya. Sinadya niya iyon. Hindi ito tumikim ng alak hindi gaya ng iba para hindi ito madaling antukin. He wanted to be awake all night, to carry on his escape, to leave them without anyone noticing it.

Masakit para sa kanya ang iwan ang mga taong itinuring niyang pamilya sa ilang taon, ang mga taong bumuo ulit sa kanya matapos magkalasog-lasog ang puso sa trahedya ng kaniyang kahapon. It is hard for him to say goodbye that he didn’t bother doing it, he just wants to get away without telling anyone. Gusto niya lang umalis, magpakalayo-layo, nang hindi sinasabi sa kahit na sino ang dinadamdam niyang sakit, nang hindi ipinapahalatang hindi na ito magtatagal sa mundo.

Bago niya pa man tuluyang lisanin ang silid, sumulyap ito sa mga kaibigan sa huling pagkakataon. Hindi na niya hinintay na pigilan siya ng damdamin sa pag-alis, sinarado na nito ang pinto at naglakad na patungo sa kung saan siya makakalayo.

The night breeze in the shore of San Joaquin was freezing cold. Gayunpaman, hindi ito umalis sa kinatatayuan niya, nanatili itong nakatitig sa dagat. Reminiscing the past, reminiscing every single moment he spent with them. Mapait itong napapangiti habang naaalala ang mga iyon.

Hindi pa nga natatapos ang tatlo o apat na buwang sinasabi ng doktor niya, sumusuko na siya. Paano kung bukas, sa makalawa, sa susunod na linggo o buwan may mahanap na siyang heart donor? Is it really worth ending his life now? Now that he is happy, building a life better than before?

Ang sabi ng doktor ay posibleng nakuha niya raw ang sakit sa puso mula sa mga magulang niya. Natagpuan lang siya ng kinilala niyang ama sa isang basurahan kaya hindi niya kilala ang mga tunay niyang magulang, even if he did so, he will still not recognize them as his parents. Kung sino man sila, wala nang ibang nararamdaman pa si Luke kundi galit at poot lang ng pang-aabandona nila sa sariling anak at ngayo’y pagdudulot naman ng sakit nito sa puso. He loathed them, he doesn’t wish to ever meet them.

Isang paghakbang palapit sa tubig ang kanyang sinimulan, nagtuloy-tuloy ito hanggang sa nararamdaman na niya ang nakakapangyelong lamig ng tubig sa kanyang bewang. Hindi ito natatakot, hindi ito kinakabahan sa kung anong naghihintay sa kanya sa madilim at malalim na parte ng tubig. He was expecting nothing but the water to get over his head and drown him.  Sa gabing ito, magugustuhan niya ang dagat, dahil ito ang magliligtas sa kanya sa sakit, ito ang magpapahinto sa pagdaramdam niya ng sakit.

It is not the best choice to end his life, but that is what he wanted. Ayaw niyang umabot sa puntong malaman pa ng mga kaibigan ang tungkol dito, ayaw niyang makaramdam ng awa, ayaw niyang makita silang nasasaktan dahil sa kanya. He thought, it would be better this way. Iyong walang makakaalam, iyong iisipin lang nilang nawawala siya at hindi ang masaksihan nila mismo ang pagpanaw niya kapag umabot na sa palugit na binigay ng doktor niya.

He swam into the depths of the waters. Nang hindi na niya nararamdaman ang lupa sa kanyang talampakan, tumigil na ito sa paglangoy at hinayaan na lamang ang sariling anurin ng tubig. He wanted to be buried by these waves, be swallowed by the creepy creatures underwater, be drowned to death and leave nothing to the world.

But he also wanted to live as much as he wanted to die. Kung siya ang papipiliin mas gugustuhin niyang mabuhay. No one knows what comes after death and that scares him. What if afterlife is worse than the life here in this cruel world?

He wanted to succumb to that very thought to convince himself not to do it. At huli na nang matanto niyang nagsisimula na naman siyang lumangoy, pabalik na sa pinanggalingan niya. ‘Cause as much as he wanted to die, he wanted to be with his friends more, he wanted to live more and to see another morning, sunrises and sunsets.

Hindi pwedeng siya nalang ang magdesisyon kung kailan matatapos ang buhay niya. Iaasa niya nalang ito sa tadhana, sa hangin kung saan siya dadalhin. He can’t decide for himself now because even him, doesn’t know what is really right and what he really wants to do.

Binagsak nito ang katawan sa malamig na buhangin. Parang magyeyelo na ang katawan nito sa lamig ng pagdampi ng hangin sa basa niyang katawan pero hindi siya kumibo. He let it dry him, he just let it torment his body with the freezing breeze. Hinahabol lang nito ang hininga habang hindi pa rin binubuksan ang mga mata.

Doon niya lang natantong, hindi pa rin pala siya handang umalis.

When he finally succeeded in calming his own breathing, he was then awakened by a sob. Hindi nito minulat ang mga mata at nagpatuloy lang sa pakikinig ng pag-iyak ng isang babae. For a moment, he unconsciously smirked at himself. Kung umiiyak ito dahil hindi na niya kaya ang problema, paano naman siyang bilang na ang mga araw dito sa mundo?

Nahinto ang pag-iyak at sunod niyang narinig ang mga nagmamadaling yabag sa buhangin, parang papunta sa kanya. Gusto niyang buksan ang mga mata para alamin iyon pero parang ayaw niya ring makita pa muna ang mundong sinubukan niyang iwan kani-kanina lang. Nanatili itong nakahiga at nakapikit.

Meanwhile, the girl wondered upon his mature, huge and perfectly chiseled body. Ayaw nitong hayaan ang sariling humanga sa katawan ng lalaki ngunit hindi niya rin naiwasan. Dahil sa kulay puting polong suot nito na ngayon ay basa na, bumabakat ang magandang pagkakaukit ng dibdib niya at ng mga abs sa tyan. Kahit natatabunan ng manggas ang braso, humuhulma roto ang kalakihan ng kanyang maskulo. Even his face too, she can’t deny the fact that this man lying in front of her is undeniably gorgeous in every way.

In her young age, she had never admired someone this way. Halatang mas matanda ang lalaki sa kanya at hindi pa siya kailanman humanga sa mga lalaking nalalayo ang edad sa kanya. Ngayon lang. Kahit na ang mga lalaking kaedaran niya, nagwagwapuhan siya, but she never felt the same way  she did to this stranger.

Kneeling in front of the man, napalunok ito nang mapagmasdan nang malapitan ang namumulang labi ng lalaki. Siguro ay dahil iyon sa lamig, o baka dahil natural lang na mapupula iyon. Ginapangan siya bigla ng kabang kailanman ay hindi niya pa naramdaman. What is this rumbling inside her chest? What is this penetrating pain yet feels good inside her chest? Tila nagkakagulo sa loob ng tyan niya, hindi niya matukoy kung ano itong kakaibang pakiramdam dahil bago sa kaniya.

Tinapat ng dalaga ang hintuturo sa ilalim ng ilong ng lalaki. Gumapang ang kaba sa katawan niya nang walang maramdamang paghinga mula rito. Base sa pamumutla ng lalaki, baka nalunod ito.

Wala siyang ideya kung sino ito kaya hindi niya alam kung ano itong nagtutulak sa kaniyang iligtas ang lalaki. Hindi niya maintindihan kung bakit bigla na lamang siyang natakot na baka bawian ng buhay ang lalaki. Hindi niya ito kilala kaya naman wala siyang kaide-ideya kung bakit ang mga kamay niya ay nasa mukha na nito. Nanginginig ang mga kamay na hinawakan ang ilong at binuka ang namumulang labi niya. Muli na naman siyang napalunok, nag-aalalangan, kinakabahan, hindi mapakali.

Pero kailangan niya munang isantabi ang mga nararamdaman kung gusto niya pa itong maligtas. Slowly and nervous, she lowered herself into the man, offering her lips to him as she gave him air inside. Pagkatapos ay pinuwesto nito ang dalawang kamay sa dibidb ng lalaki, she pressed it repeatedly while counting in her mind.

Binigyan niya ulit ito ng hangin sa pangalawang beses na paglapat niya ng labi. Now, she is more confused of what she is feeling. She is just giving this man a CPR but look at her, being nervous and intoxicated by the kiss. The feeling is so foreign, it is so new and interesting to her.

Nang umahon ito mula sa pagbibigay ng hangin, hindi pa rin lumalabas ang tubig na marahil ay nainom ng lalaki. She continued pumping to get the water out of his body but to no avail. Parang natutulog pa rin ang lalaki, ginapangan na naman ito ng takot, paano kung huli na siya at tuluyan nang binawian ng buhay ito? But his mouth inside is warm, namumula pa rin ang mga labi nito kaya sigurado siyang buhay pa ito.

“Please wake up, wake up…” She unconsciously muttered as she lowered herself again. Pero bago pa man maglapat muli ang mga labi nila ay napahinto na ito nang biglang imulat ng lalaki ang mga mata, gazing at her, closely and intimately diving through her eyes.

“I’m awake.” He said.