“Bakit tayo nandito, Kuya Luke?” Nilapag niya ang bag ko sa parteng mababa lamang ang damo, umupo ito sa tabi non at iminuwestra ang katabi niya.
“We will eat here. Hindi rito mainit at mas nakakaganang kumain kapag sariwa ang hangin.”
Tumabi na rin ako sa kanya. Kinuha ko ang bag ko para ilabas ang mga laman nito. Naglatag muna ako ng malapad na panyo at doon ipinatong ang lunch box, ang mga prutas at ang tubig. While doing that, I saw him watching me. He didn’t say a word, nakatitig lang ito sakin habang inaayos ko iyon.
“Kumakain ka ba ng chicken curry?”
“Oo naman.” Binuksan ko ang takip ng lunch box at agad na inabangan ang reaksyon niya, “Ikaw ba ang nagluto nito?”
“Tinuruan ako ni Manang Lary. Sana magustuhan mo.”
Inumpisahan niya na itong kainin. Naghintay akong mapunta na iy
Nag-init na naman ang mga pisngi ko. Did he said that he likes me? Silly! Hindi naman iyon kagaya ng iniisip ko. He likes me as a friend, that’s all. Why am I even thinking beyond that? He won’t like me, he would never. Iyong mga kalebel niya lang ang magugustuhan niya, iyong mga sopistikada, matatangkad, magaganda at sexy. Iyong mga kagaya ni Ate Aizel na papantay sa estado niya.“Of course, I really should tell you what’s on my mind. I can’t lie to you.” Napangisi ito at bahagyang ginulo ang aking buhok.“That’s right. You can’t lie to me and I won’t lie to you. Too.” Bumalik ito sa dating ayos at pinagpatuloy ang pagkagat sa mansanas, “That how friends are supposed tobe, right?” Tumango ako bilang pagsang-ayon.“Then can I tell you what I think of right now?” Mabilis akong tumango. Umangat ang isang gilid ng labi nito.
He chuckled, “Don’t mind me. You know, I was just curious. Alin kaya yung mas masakit, yung manatili rito kasama ang mga bagay o taong nagpapasakit satin o ang mapunta riyansa taas para magpahinga pero malalayonaman sa mga taong importante satin?”Nahiga rin ako sa tabi niya, tumingin rin sa taas at inisip ang itinanong niya. Minsan naitanong ko na rin iyon sa sarili ko. Will it be more painful to stay here or to go there? Will it be easier to be there or to just stay here?“Sa tingin ko mas masakityungmaiwan dito ng taong mapupunta riyansa taas.” Mula sa gilid ng mata ko, nakita ko siyang napatingin sakin.“’Cause that’s what I felt when my mom went there.” Lumingon ako sa kanya at ngumiti. Meanwhile, he just remained staring at me.“Ikaw Kuya Luke, ikaw naman ang magkwento tungkol sa sarili mo. Alam mo na ang
LikeThird Person’s P.O.V.Pinuno ng lahat ng mga staff sa eskwelahan ang mga upuang nakapalibot sa mahabang mesa sa loob ng conference room. Sa kabisera, kung saan naroroon ang pinakanaiibang upuan, nakatayo ang presidente na siya ring nagmamay-ari ng eskwelahan.“I apologize for suddenly calling an emergency meeting amidclass hours.” He smiled, “But this will be quick.”Lahat din sila ay nagulat sa biglang pagpapatawag nito ng meeting lalong-lalo na ang biglaan din nitong pagpunta sa eskwelahan. Unang beses pa lamang ito na makita siya ng mga bagong guro at pangalawa o tatlo pa lamang siguro ng mga matagal nang nagtatrabaho rito.Hindi naman kasi talaga ito madalas dito, kapag may kailangan o importanteng gagawin madalas ay pinapahatid niya lamang sa bahay niya ang trabaho, kapag naman may mga kailangang daluhang meeting o ev
Amaia’s P.O.V.Malapit nang magtago ang araw, halos nakauwi na lahat ng estudyante at pati mga guro, tapos na rin ang practice namin sa volleyball, ang tanging hinihintay ko nalang ngayon para makauwi ay ang matapos na ang lahat sa pagligo at pagbihis.Hindi ko magawang makisabay sa kanila, sa halip na magmadali at okupahin ang bakanteng cubicle, tahimik lamang akong naghihintay na matapos silang lahat. Ayoko nang maulit ang nangyari dati, ayokong mapagtripan nila ulit habang nasa shower ako. Kaya ngayon, kahit na gabihin pa, pinili ko pa ring maghintay para makaiwas sa mga maaari nilang gawin.Habang naghihintay sa mahabang upuan sa sulok ng locker room, hindi ko naman maiwasan ang paglipad ng isip ko sa nangyari kanina. Kuya Luke was watching our game, hindi ko tuloy mapigilan ang sarili na mapaisip kung naging maayos naman ba ang paglalaro ko kanina. Ayokong mapahiya sa kanya.Pinag-initan n
Third Person’s P.O.V.“Mine.” Sigaw ni Number 14 bago lumukso para hampasin ang bola papunta sa kabilang panig ng court.Nagawa iyong harangan ng blockers sa kabilang team, bumwelo si Amaia, nilipat ang bigat sa kaliwang binti bago tumalon nang napakataas at buong lakas na hinampas ang bola papunta sa parteng walang nakabantay. Pasok, walang nakahabol sa bola, puntos nila.Nagsigawan ang mga estudyanteng pumapanig sa team nila Amaia at sa lahat ng naroroon ay umangat ang hiyawan ng grupo ng mga kalalakihang nanonood sa bandang likuran nila. Nagsi-apiran pa ang mga ito, hindi maalis-alis ang mga ngising aso sa labi.Luke stepped inside the court, closer to the group of boys. Kanina pa ito nanonood mula sa malayo, hindi siya nakikita ni Amaia dahil nasa laro ang buong atensyon nito. But now that he is finally inside, imposible nang hindi pa rin siya makita lalong-lalo na kapag may gaw
Napatunganga si Amaia sa likuran niyang naglalakad na palayo. Hindi nito maintindihan kung bakit mukhang nagmamadali at balisa si Luke. Ano ba ang sasabihin nito at mukhang hindi na siya makapaghintay? May nagawa na naman ba akong kasalanan? Hindi niya maiwasang itanong sa sarili.But inthe end, she followed him but she took the route at the other side of the gym. Dala-dala ang bigat niya sa dibdib sa nakita kanina, sumunod pa rin ito kagaya ng lagi niyang ginagawa. Afterall, she can’t say no to Luke.May mga bilugang mesa na gawa sa bato sa likuran ng gym. Nakahilera ang mga iyon at may mga mahahaba na batong upuan ring kasama. Walang katao-tao roon dahil malapit nang magdilim at wala ring ilaw doon na nagpapamukhang nakakatakot sa lugar. Sumandal si Luke sa isang mesa habang nasa loob ng bulsa ang mga kamay.Mahigpit ang pagkakahawak ni Amaia sa laylayan ng kanyang damit. Doon niya binubunton ang kaba, kaba
Holiday“K-Kuya…Luke.” I mumbled. Kinakapos ako ng hininga, I couldn’t even move a bit. Isang pag-alsa lang ng dibdib ko upang humugot ng hangin, pakiramdam ko madidikit ulit ang labi o ilong nito sa balat ko sa leeg. It’s making my body tremble—no! It is making me crazy!“Hm?” Dinig ko roon ang panunukso. I don’t know why he is teasing me. Obviously, I’m not having fun with this pero hindi ko man lang siya maitulak palayo. Hindi ko man lang siya masabihang lumayo sakin.I can’t pretend as if I don’t like this, I can’t lie even to myself that I dislike this, ang ekspresyon ko sa mukha ay hindi rin kayang magsinungaling dahil alam ko, gusto ko rin ito. That I like him being this close to me. Even if it’s kind of uncomfortable, I want him close to me.“Ba…babalik na ako.”
“I’d like that.” His eyes were suddenly filled with enthusiasm. Dahil doon ay hindi ko na talaga naawat ang napakalawak na ngisi. Umiwas ako ng tingin para hindi niya iyon makita.“Okay.”“I’m sorry, am I too demanding? Hindi naman kita pinipilit. Kung mas kumportable ka roon, wala namang—“Umiling ako, “Thank you.” Binalik ko ulit ang tingin sa kanya, “I’d like that too, you, being demanding.” Bumungisngis ako at maya-maya’y narinig ko rin ang pagsegunda niya.It wasn’t just a demand after all, it’s just him being concern about me. Hindi pa naman kami ganoong katagal na magkaibigan, hindi pa rin ganoon karami ang alam namin sa isa’t isa lalo na ang mga alam ko tungkol sa kanya pero sa lahat ng ginagawa nito para sakin, ang pagtrato niya at pakikitungo sakin, parang ilang taon na kaming magkaib