Chapter 20
Tears and Escaped
Natapos ang party nang hindi ko man lang na tinangka pang bumalik sa garden kung nasaan nagaganap ang kasiyahan.
Sa kwarto, patuloy akong umiyak.Walang tigil ang paglalandas ng luha ko sa aking magkabilang pisnge.Walang paglagyan ang mga hinanakit ko ngayon sa kanila.Nangingibabaw ang galit ko kina Dad.
Ang daming tanong na pumapasok sa isip ko.Kagaya ng bakit nila ginawa ang bagay na iyon?
Ang sakit... sobrang sakit ng gabing 'toh.Lihim kong hiniling na sana...sana hindi na lang ako nagising mula sa pagkakatulog ko kanina.Sana hindi na lang nang sa gayon hindi ko nalaman ang ginawa ng mga magulang ko.
I can't...hindi ko kaya.Lahat ginawa ko para maging proud sila sa akin.Lahat-lahat na ibinigay ko.
Sinabi nila sa akin noon na kailangan lagi akong nasa taas.Tinitingala gaya nila at kahit mahirap pinilit kong gawin ang makakaya ko so I won't make them disappointed.
They sent me abroad at doon pinag-aral at kahit na ayaw ko... pumayag ako.
Sinabi nilang kailangan kong pumasok sa kompanya namin para matuto ako sa patakaran.Ginawa ko kahit labag sa loob ko.
Itinuro nila ang lahat ng bagay na alam nila.Ginawa nila ang lahat ng gusto nila without asking me... without hearing what I was actually feels.Masakit man,nakakasakal man hinayaan ko sila.
Hindi nila pinaramdam sa akin ang kabataan ko...ultimo kaibigan ko kailangang sila ang pumili.Lahat hinayaan ko lang na gawin nila kahit pa tutol ako.
Kahit pa ang sakit na,hindi ko sila kinontra.Kahit pa hindi na ako makahinga nanatili akong sunod-sunuran sa batas nila.
Lahat ng bagay na gusto kong maranasan unti-unting naglaho hanggang sa paglipas ng panahon.Hindi ako nag-reklamo because I respect their decisions.Na kahit pa masakit,okay lang kasi sila 'yun...ang magulang ko.
Wala akong magawa kundi sundin ang utos nila.Kundi iwasan at gawin ang do's at don'ts nila.Wala akong nagawa at nanatiling ideal na anak nila.
Ilang beses kong naranasan ang ikumpara sa iba...sa anak man ng kaibigan nila o kahit na kaninong bilang sa circles nila.Lahat nang 'yun tiniis ko.
Tipong kahit umiiyak ako kailangan kong pigilan para lang hindi nila makita.Iniwasan kong umiyak sa harapan nila kasi I know I would disappoint them dahil hindi iyon ang itinuro nila sa akin.
Sa gabi,kung kailan lihim akong umiiyak kailangan kong pigilan kasi hindi iyon ang Hinari na gusto nila.Hindi iyon ang anak na nais nila at kahit masakit ang katotohanan tinanggap ko.Pinilit kong baguhin ang sarili ko para lang mag-fit sa expectations nila.
Stars are my witness even the moon is.They witnessed how many times I wished na sana...sana hindi na lang ako ang anak nila.
Na sana iba na lang ang pamilya ko.Na sana hindi ko nararanasan ang pananakal nila sa akin.
At ngayong gabi habang nagkakaroon sila ng kasiyahan,narito ako sa kwarto ko at walang magawa.Walang magawa kundi patagong umiyak sa takot na makita nilang umiiyak nanaman ako.
Naging mabait naman ako kahit pa minsan nagiging mataray ako...pero sinunod ko lahat.Mula sa utos nila hanggang sa payo nina Yaya at ni Manang Loleng.
Pero bakit...bakit kailangan kong maranasan ang gabing 'toh?
Bakit kailangang ganito kalungkot ang buhay ko?
Bakit kailangang mabuhay ako kakambal ang batas ng pangalang mayroon ako?
"H-hi." lumuluhang nilingon ko ang pumasok ng aking kwarto.Lalo tuloy akong naiyak.
Naglakad siya palapit sa kamang kinaroroonan ko at nang makalapit siya kaagad niya akong niyakap.He kiss my head and then I heard him sighed.
"S-sorry.Sorry for making you cry." he apologizes pero kaagad akong umiling sa gitna ng mga bisig niya.
Hindi naman siya ang may kasalanan kundi ang mga magulang namin.Ang putang*nang kasal na iyon.
"I'm sorry dahil wala akong magawa.If only I'm brave enough para suwayin ang kasal na iyon gagawin ko pero... I'm really sorry Hinari." pahayag niya bago ako pinakawalan ng mga bisig niya.
Lumuluha pa rin ako matapos niyang lumabas.Wala akong magawa...ni walang lumabas na salita sa bibig ko.Hindi ko alam ang gagawin para matakasan ang napag-kasunduang kasal namin ni Joaquin.
Alam kong pati siya ay nahihirapan din lalo pa't kailan lang din siya umiyak ng dahil kay Lina.Si Lina na ikakasal din sa lalaking hindi naman talaga niya mahal.
Hindi ko lang napag handaan ang bagay na 'toh dahil hindi naman ako naniniwalang mangyayare pala sa akin ang nangyare kay Lina.
I can't marry Joaquin.I can't marry the man I don't love just for the sake of our family's good relationship.
Ayaw ko...pero paano?Paano ako makaka-ayaw?
Kinabukasan,hindi ako pumasok ng opisina.Mas lalo akong nawalan ng gana kaya tanghali na'y narito pa ako sa kwarto ko.
Dinalhan lamang ako ni Bea ng pagkain na hanggang ngayo'y hindi ko magawang kainin.Alam din niyang hindi ako sang-ayon sa mga inanunsiyo ng magulang ko.Dahil tuloy ro'n ay nalungkot din ang kapatid ko.
Nakita niya ang pag-iyak ko pero masaya akong kahit sa kanya man lang hindi ko kailangang umarte.Umarteng matatag akong tao na hindi kailangang umiyak.
Ang sarap sa pakiramdam na may karamay ako ngayong nahaharap ako sa malaking problema...sa matinding sakit.Kita ko sa mukha ng kapatid ko kanina ang simpatiya na hindi pa sana nais na lumabas ng kwarto ko kung hindi ko lang pinilit na okay na ako.
Tapos paglabas niya...ayun unahan nanaman sa pagtulo ang mga luha ko.Kahit anong gawing pagpunas ko ro'n hindi natatapos ang pagtulo.
Lahat na siguro ng ininom kong tubig ay lumabas na mula sa katawan ko.Maga na rin ang mga mata ko na akala mo'y kinagat ng ipis dahil sa kakaiyak ko kagabi pa.Ang eye-bags ko na nagpatindi ng itsura ko na tila isang sabog sa droga...damn!ang panget ko na.
Pero uunahin ko pa ba iyon kaysa sa pag-iisip ng solusyon sa problema ko.Lahat na yata ng pwedeng idahilan ay naisip ko na pero alam kong lahat ng 'yun hindi tatanggapin nina Dad lalo na ni Mommy.
Isa lang ang natitirang paraan pero natatakot ako.Hindi ko alam ang gagawin ko para makatakas ng hindi nila nalalaman.Kapag tumakas ako tiyak na ipapahanap din nila ako at ibabalik dito sa mansion para ituloy ang kasal namin ni Joaquin.
Lalo tuloy sumakit ang ulo ko kakaisip tapos nang makatulog ako, nagising ako dahil sa sigaw ni Mommy.Pagmulat ko nakita ko siya habang nakatayo sa harapan ko.
Bumangon ako at hindi inalintana kung ano ang itsura ko sa mga mata niya."Hindi ka raw pumasok sa opisina?" tanong niya.
Muli tuloy nabuhay nararamdam kong sakit at hinanakit sa kanila ni Dad lalo na sa kanya na Ina ko.Hindi man lang ba niya ako kukumustahin o tatanungin kung bakit ganito ang itsura ko?
"Sakit ka talaga ng ulo,Hinari.Saka ano itong nalaman kong maghapon ka raw fito sa loob ng kwarto mo.What kind of drama is this Hinari?" she irritatedly asked dahilan para tuluyan na akong maiyak.
"I c-can't Mom.I can't marry Joaquin so please stop the fucking marriage between me and Joaquin." nag-lakas loob na akong sabihin sa kanya ng deretso ang nais ko.
Agad kong narinig ang pagtawa niya."Are you out of your mind,Hinari?You know that we can't do that..."
"Pero bakit?Bakit hindi niyo pwedeng gawin!?" mataas ang boses ko nang sabihin ko ang mga salitang iyon.
Napa-atras pa ng bahagya si Mom ng tumayo ako mula sa pagkaka-upo ko sa kama ko.Nanlaki rin ang mga mata niya na halatang nagulat sa biglaang pagtataas ko ng boses.
"Bakit hindi niyo gawin ni Dad?Mom I am your daughter kaya please gawin niyo para sa akin.Ayaw ko...hindi ako papayag na ikasal kay Joaquin."
"Bakit hindi?Matinong binata si Joaquin,ideal man at bagay kayo."
"Fuck that reason Mom.Hindi niyo ba naririnig ang mga sinasabi niyo?Gusto niyo akong itali sa lalaking hindi ko naman mahal!" naramdaman ko ang pag-iinit ng kabilang pisnge ko.
Isang sampal na tila nagpa-binge sa akin.Isang sampal na galing mismo kay Mommy.
"Ate!" napalingon ako kay Bea na agad akong niyakap matapos niyang makita ang ginawang pagsampal sa akin ni Mommy.
"Huwag kang makisawsaw ditong bastarda ka!Lumabas ka ng kwarto...."
"Stop it,Mom!Pati ba naman ang kapatid ko idadamay mo."
"Kapatid?" pagak siyang tumawa.
"Kailan ko sinabing ituring mo siyang kapatid mo,Hinari?Anak lang siya sa labas ng Daddy mo kaya dapat magalit ka sa kanya..."
"Anong klaseng katwiran 'yan,Mom?Bakit kailangan kong magalit kay Bea gayong masaya ako dahil sa wakas may karamay ako.May taong handang pakinggan ang mga hinanakit ko mula sa inyo ni Dad.Pain that my own parents gave me."
"Kailan ka pa natutong sumagot sa akin ng ganiyan,Hinari?Sinabi ko na nga ba't mana sa nanay niya ang bastardang ito." susubukan niya sanang lapitan si Bea ngunit agad kong iniharang ang sarili ko.
"Stop Mom...isa lang naman ang pakiusap ko sa'yo...sa inyo ni Dad kaya sana gawin niyo para sa akin na anak niyo.I've been in pain nang hindi niyo nalalaman.Tiniis ko lahat pero hindi ang bagay na gusto niyong mangyare ngayon.I won't marry Joaquin and you can't change my mind." I said in finality habang patuloy na umiiyak.
Nakayakap pa rin sa akin si Bea nang lumabas si Mom.Maging siya ay umiiyak na rin marahil dahil sa mga salitang ibinato sa kanya ni Mom.I can't do anything but to hug her tight kahit na pareho kaming umiiyak.I can't offer anything for her but a sister's hug...kahit man lang sa yakap na iyon gumaan ang nararamdaman niya.
I know how pained she is also matapos niyang mamatayan ng Ina.Tapos ngayon ang masasakit na salita naman ni Mom.I can't do anything but to say sorry about what happened at kalaunan,lumabas na rin siya ng kwarto ko.
Muli akong naiwan sa loob ng kwarto ko.Nag-iisa at patuloy na umiiyak hanggang sa makatulog na lang ulit ako.
Kinagabihan,nagising ako dahil kay Bea.Marahan niyang niyuyugyog ang balikat ko upang gisingin ako.Nangunot pa ang noo ko nang makitang tila balisa siya at kinakabahan.
"Why?Bakit ganyan ang itsura mo...sinaktan ka ba ni Mommy..."
"Hindi,Ate...pero kailangan mo nang tumakas." pahayag niya dahilan para makaramdam ako ng bahagyang kaba.
Seeing her reactions is a valid reason para sabihing may nangyayareng hindi maganda.
"Narinig ko sina Papa at ang Mommy mo,Ate...ipapadala ka nila sa ibang bansa para hindi ka raw makatakas sa kasal niyo ni Kuya Joaquin.Kailangan mo nang umalis,Ate.Alam kong hindi ka masaya sa desisyon nila kaya habang may oras pa...tumakas ka na.Bukas...bukas ang pagpapadala nila sayo sa ibang bansa." naluluhang kwento niya sa akin.
Hindi pa man nawawala ang pamamaga ng mga mata ko dahil sa pag-iyak ay muli nanaman akong nakaramdam ng mainit na likido sa aking pisnge.
"Ate hindi ito ang oras para umiyak ka.Kailangan mong mag madali habang natutulog pa sina Papa.Tutulungan ka namin ni Yaya na makatakas..."
"Yaya?"
"Oo.Kaya't dalian mo na.Kunin mo na lahat ng magagamit mo." gaya ng sinabi niya agad akong nagmadali.Lumabas muna siya ng kwarto ko upang magbantay sa may pintuan.
Lahat ng pwede kong gamitin ay isinilid ko sa isang di-kalakihang maleta.Ni-hindi ko na natupi ang mga damit ko habang inilalagay ko iyon isa-isa.Patuloy pa rin ang pag-iyak ko habang nagmamadaling mag impake at nang matapos ako... kaagad akong lumabas.
Naabutan namin sa baba sina Yaya at Tatay Pablo.Pareho silang balisa at halatang inaantay akong bumaba.
"Yaya...Tatay Pablo..." lumuluha ko silang niyakap ngunit agad din nilang pinutol ang yakap na iyon at sinabihan akong magmadali na.
Lumabas kami ng bahay.Naroon sa labas ng gate ang isang tricycle na maghahatid daw sa akin sa terminal.Hindi na nila ako maihahatid dahil baka raw maghinala sina Daddy.
"Tandaan mo ang bilin ko sayo,Hija.Sumakay ka ng bus patungong Quezon.Nariyan ang address sa papel." sinulyapan ko ang piraso ng papel na hawak ko.Nasa loob pa lamang kami ng bahay ay ibinigay na ni Yaya ito sa akin.
Bago ako sumakay sa tricycle na nag-iintay sa akin... isa-isa ko silang niyakap habang lumuluha.
"Salamat sa inyo,Yaya." my voice cracked while saying those words.
I waved my hands at kahit medyo madilim ang paligid namin kita ko pa rin ang pag-iyak nila.Napahigpit ang hawak ko sa papel na kinasusulatan ng address na pupuntahan ko.
Habang lumalayo ang distansiya namin sa mansion ng pamilya ko...hindi ko mapigilang hindi mapamura sa isip.Lalo akong nakaramdam ng hinanakit kina Dad.
They've planned to sent me abroad sa pangalawang pagkakataon para lang maituloy nila ang balak nila.Para lang ituloy ang kasal namin ni Joaquin.
Bakit ang selfish nila?Itinaya nila ang kaligayahan ng sarili nilang anak para lang sa iniingatan nilang pangalan.Hindi man lang ba talaga nila inisip na nasasaktan nila ang sarili nilang anak dahil sa mga desisyon nila sa buhay ko.
Ngunit sa kabila ng mga paghikbi ko isang ngite ang umalpas sa labi ko.Tinatangay ng hangin ang mga buhok ko na hindi ko man lang nagawang itali kanina.Unti-unti rin natuyo ang pisnge kong kanina pa basa ng mga luha ko.
Finally...makakatakas na ako sa batas nila.Makakalayo na ako sa batas ng pangalang mayroon ako.
"What's the matter with you,Hinari?Ano nanamang kahihiyan 'toh?"galit na bungad sa akin ng aking ina nang makapasok siya ng kwarto ko.Napatungo na lamang ako dahil doon at minabuting manahimik na lamang dahil alam kong hindi rin naman niya ako pakikinggan.Magsasayang lang ako ng laway.I let her said anything she wants me to hear kahit pa sakit ang binibigay niyon sa akin."How many times do I have to tell you na you should be on top.Hindi lang sa klase kundi sa lahat dahil isa kang De Alva!" muli niyang sambit sa akin na parati ko namang naririnig sa kanya.
"How was your day Hija?" tanong ni Dad habang kumakain kami ng magkakasabay sa mahaba naming lamesa pero tatatlo lang naman kami."Pretty good," maiksing sagot ko saka ipinagpatuloy ang pagkain ko.Ganito kami parati tuwing kakain kami ng hapunan parati kaming magkakasabay at kung titingnan mula sa malayo, we are perfect as a family pero hindi para sa akin.Marahil sa mata ng iba ay imahe kami ng masaya at perpektong pamilya pero sa mga mata ko...hindi.Hindi tulad ng ibang magulang ang mga magulang ko...hindi tulad ng ordinaryong pamilya ang pamilya ko.My family always surrounded by money,by fame and business.Ang ibang magulang ay minamahal ang kanilang mga anak bagay na kahit kailan ay hindi ko naramdaman sa mga magulang ko.Pagak akong napangite...marahil ay mahal naman nila ako pero hindi gaya ng pagmamahal ng mga butihing magulang na may malasakit sa kanilang anak.
Silently looking on my own reflection on the car's window as I heard my parents busy discussing about business. Nanatili lamang akong walang imik at piniling hindi na makisali sa kanilang usapan habang tinatahak namin ang daan patungong venue nang aming pupuntahan.Hindi ko naman talaga balak pang sumama sa event na iyon, pinilit lamang ako ni Mom kaya wala din akong nagawa.Parati din namang ganito kapag may event silang dadaluhan,parati nila akong isinasama as if gusto ko iyon. Kaya sa event tuloy ay tahimik lang akong naka-upo sa aming table at hindi nakikipag-usap sa mga naroong guest...liban lamang kung kailangan kong makipag-usap."Philip and Matilde De Alva together with your lovely daughter,welcome to the auction party." bungad na bati sa amin ng isang di-katandaang babae na nakasuot ng marangyang damit na gaya ng sa amin.Bahagya nitong inilapat ang pisngi niya sa pisngi ng aking Ina at saka tinapik ng bahagya ang braso ng
"Ya,sino bang bisita ang dumating?" I asked Yaya Sole habang abala ako sa pagsusuklay nang buhok ko.Medyo ginabi na kami nang uwi kagabi kaya naman tanghali na rin ako nagising.Kung hindi pa ako sinadyang akyatin ni Yaya ay hindi pa siguro ako gising."Hindi ko rin kilala,Hinari Hija pero sa tingin ko ay mga kaibigan nang Mama't Papa mo." my Yaya stated at saka lumapit sa akin.She grabbed the hair comb I was holding at saka niya sinuklay ang buhok ko."Ang aga naman nilang bumisita.Nga pala Yaya samahan mo ako mamaya huh?" I said as I looked on her reflection habang iniintay ang magiging sagot niya."Saan naman tayo pupunta?Saka alam mo naman ang Mommy mo baka hindi ka payagan,nun."Napasimangot ako nang marinig ang sagot niya."E,papayag 'yun bibili lang naman ako nang libro mamaya e." I stated at saka tumayo sa pagkaka-upo.Tinungo ko ang closet ko para magpalit ng damit bago bumaba.May bisita kami ngayon at tuwing may bisita
"Good morning Ma'am Hinari." Lea my secretary greeted me bago ako makapasok sa aking opisina.Natapos na ang dalawang araw na day-off ko kaya balik trabaho nanaman ako.Balik papeles,balik opisina at balik pirma.Pirma rito...pirma roon.Maya't maya ang meetings at pakikipag-usap sa mga kliyente.Required din ang ngumite na parang nagpapangawit sa aking labi.Nang maka-upo ako sa swivel chair ko ay kinuha ko ang teleponong malapit sa kamay ko."Lea pakidala rito ng mga papers."Wala pang limang minuto ay agad ding bumukas ang pinto at iniluwa nun ang aking sekretarya."Ma'am ito po 'yung mga hindi niyo napirmahan noong nakaraan tapos ito naman po iyong papers to sign this week." she stated at bahagyang yumuko habang ipinapatong ang dalawang folder sa lamesa ko."Coffee Ma'am?" she asked ngunit umiling lamang ako.Nagkape na ako sa bahay pa lang...ayaw ko namang masobrahan ako sa caffeine."Tubig na lang,Lea.Tapos
Taranta akong napatayo upang maka-alis mula sa pagkakasubsob ko sa dibdib ng binata gayundin sa mga matang nakatingin sa amin.Tila isang eskandalo ito para sa kanila at dinig ko kaagad ang di makapaniwalang singhapan nila.I grabbed my bag at hindi ko na din nadala ang pagkaing dala ko dahil sa pagmamadali.Pakiramdam ko ay tinapunan ako ng isang timbang tubig na puros yelo.Hiyang-hiya ako kahit pa wala naman akong dapat na ikahiya.What the f*ck was that!Naabutan na nga ako ng kamalasan sa elevator na 'yun nalagay pa ako sa kahihiyan.And for the fact...I didn't know that man at ni-anino ng binata ay di ko pa nakikita dito sa company.What an embarrassment is that Hinari?Madali kong tinungo ang hagdan patungong next floor pa since dun pa ang office ko at nang makarating ako ay kaagad akong sinalubong ni Lea."Ma'am nasa loob po ang Mommy niyo." she announced between my rush.Tumango lamang ako sa kanya at walang imik na pum
What the heck...tinamaan ng kamalasan.Anong ginagawa ng lalaking 'yan dito?"Catalina and Salvador.Mabuti naman at nakarating kayo." my Dad greeted them with a wide smile on each other's face habang ako naman ay hindi maalis ang tingin sa binatang nakasama ko sa elevator kanina lamang."Hi Hinari!" bati sa akin ng katabi niyang si Luigi.So siya siguro ang kapatid na sinasabi ni Gigi last time.Ang kapatid niyang naiwan sa ibang bansa,e bakit naman umuwi agad siya?Ngumite ako pabalik sa kaniya."Have a seat." anyaya sa kanila ng Mommy ko at sa di-inaasahang pagkakataon o baka naman sinadya niya...umupo ang binata sa tabi ko habang hindi maalis ang mga mata ng iba naming kasama sa amin especially her Mom and my Mom.What? Intrigue.Sa mga mata ng dalawang Ina tila sumisilay ang tinging may halong kilig or what...basta para silang sira na nakangiteng nakatingin sa aming dalawa.Umupo si Gigi sa tabi ng Mom niya habang nasa magk
Chapter 7RumorsNakalabas kami ng building habang nakasunod lamang ako sa kanya.He tried to hold my hand when we walk through the lobby pero mabilis kong iniiwas ang kamay ko.Ano siya siniswerte?Parang kagabi lang nagawa niyang buhatin ang natutulog kong katawan tapos ngayon gusto niyang makahawak ulit.Sarap niyang kaltukan."Wait for me here." he said leaving me inside his car.Sinundan ko naman ng tingin ang papalayo niyang likod and with my two eyes...nakita ko kung paano niya halikan si Nicole.Napalaki pa ako ng mata nang makita ko iyon.Nicole kiss him back at hindi alintana ang nagdadaang mga tao malapit sa kanila.It's not a torrid kiss in the middle of the crowd.Sapat nang sabihin na masyado silang PDA.Muli tuloy pumasok sa utak ko ang sinabi kanina ni Nicole nang pumunta ito sa office ko.Marahil kaya ganoon ang naging reaksiyon niya ay dahil may something sa kanilang dalawa at ginawang issue ang paghatid sa aki