Kabanata 5

"Sia, pinapatawag ka ni master sa dark room."

"Huh? Bakit daw?"

"May ipapakilala daw, ewan?"

Ngumiti at tumango lang ako sa kanya at pinuntahan si master sa dark room.

Yung kwartong ipinakita sa akin ni Dealla noon, yung bawal pasukin. Dark room pala ang tawag doon.

"Master!"

"Oh! Aloisia! Halika rito"

Nakita ko si master na nasa tapat nung kwarto at sa tabi niya ay isang matangkad na lalaki na abala sa pagpapahigpit ng barrier nang dark room.

Ibinaba niya ang kamay niya saka inilagay sa likod at tayong-tayo nang humarap sakin.

Napaliit ang mata dahil pinipilit kong alalahanin kung saan ko ba siya nakita. Parang kilala ko siya noon pa pero hindi ko naman ma-alala. Pero sinasabi ng utak ko na kilala ko talaga siya. Mas matanda lang siya ng konti sakin at napakapormal niya.

Yung dalawang kamay niya nasa likod at maging ang pagtayo niya.

"Aloisia, siya nga pala si Assus. Ang magiging senior mo"

Ngumiti lang siya ng tipid sa akin. Sinuklian ko na lang ang ngiti niya at bahagyang yumuko.

Narinig ko ang bahagyang pagtawa ni master at ganon na lang ang gulat ko ng guluhin ni Assus ang buhok ko.

Nakita niya siguro ang gulat sa mukha ko kaya napatikhim siya at muling pumormal ang aura niya. Ngumiti na lang ako ng alanganin at humarap sa kanila ng maayos.

" Senior Assus, hmm, ako nga pala si Aloisia."

"Nandito siya para tumulong sa atin sa paghihigpit ng harang, Aloisia"

Nagulat naman ako doon.

"Anong ibig niyong sabihin, master?"

Umiling siya.

"Tumatanda na ako, Aloisia. Hindi ko na rin kayang pahigpitin pa ang harang at hindi ko naman pwedeng i-asa na lamang sa inyo ito. May tiwala ako sayo, Aloisia. Pero mas mapapanatag ako kapag kasama mo siya. Maaaring maubos mo ang lakas mo kapag itinuon mo ito lahat sa pagpapahigpit ng harang. Siya na rin ang magsasanay at tutulong sa mga kailangan mong malaman."

"Ahmm"

Alanganin akong napatingin kay Senior at nakita ko siyang nakatingin sa akin. Inaabangan ang magigibg realsiyon ko. Sa isipang kanina pa siya nakatingin sa akin ay nailang ako.

"Aloisia? Nakikinig ka ba?"

"Juh? Ah oo! Okay lang sakin. Wala namang problema doon, master. Siguro kailangan niyo ding magpahinga at huwag niyo na pong sasayangin ang lakas niyo. Huwag po kayong mag-alala, kami na lang po ang bahala dito."

Nginitian ko sila ng malawak at nakangiti namang tumango-tango si master.

"Hindi ako nagkamaling piliin ka"

Pakiramdam ko nagkaroon ako ng mas mabigat na responsibilidad. Totoo nga ang sinasabi ng mga kasama ko. Ako ang paboritong estudyante ni mr. Sown.

"Mula ngayon, kailangan niyo nang mas kilalanin ang isa't-isa dahil lagi kayong magsasama sa mga misyon at pagsasanay."

"Opo, master."

Nauna nang naglakad si master at kaming dalawa na lamang ni Senior ang nasa likod kaya medyo naiilang ako.

Tumikhim siya at nagsalita.

"Mukhang ayaw mo akong makasama."

"Huh? Ah hindi! Hindi! ano....naiilang lang ako. Wala kasi akong kaibigang lalaki. Laya ganon, hindi ako sanay na may kasama akong lala---"

"Sia!!"

Si Dust na tumatakbo at nang makalapit ay basta na lamang niya akong inakbayan.

"Na't hindi kita gaanong nakikita dito?"

"Ahmm..."

Nahihiya akong napatingin kay senior na nakataas ang kilay na nakatingin sa amin.

"Oh! Siya ba ang bagong sinasabi nila? Lilala mo, Sia?"

"Dust...."

Tumikhim si Senior bago nagsalita.

"Mula ngayon, ako na ang magiging partner ni Aloisia sa pagsasanay at pagbabantay ng dark room."

"Ano!?"

"Dust--"

"Hindi pwede!"

Parang bata na hindi nabigyan ng tinapay kung umakto si Dust. Jinila niya ako at nauna na kaming naglakad kay Senior Assus. Pakiramdam ko naman ay nakahinga ako ng malalim ng makalayo kami doon.

Kausap namin ngayon si master. Lahat kami nila Dealla, Yeena, Dust at ako..wala si senior Assus dahil may ibang ginagawa.

"Nabalitaan kong maraming mga  sanggol ang nawawala sa bayan, at sa mga kalapit bayan. Kayo ang pupunta doon para maglibot at magmanman. Tulungan niyong hanapin kung buhay pa ba ag mga sanggol na nawawala. Tayo lang ang inaasahan nila kaya huwag niyong bibiguin ang mga hinaing nila."

"Master, anong klaseng demon ang nangunguha ng sanggol?"

Tanong ni Della na halatang ngayon lang naka-encounter ng ganong pangyayari.

"Yun ang gagawin niyo, Dealla. Ang Alamin kung sino o ano ang nasa likod ng pangyayaring iyon."

Tumingin sakin si master.

"Ito ang una mong misyon simula ng pumasok ka dito, Aloisia. Dealla, Yeena, at Dust. Kayo na ang bahala sa kanya. Habayan niyo siya sa pakikipaglaban."

"Master, walang problema sakin yun!" Dust.

Tumango-tango lang ang dalawa at nagsimula na kaming mag-ayos ng mga gamit na pwede naming dalhin.

Ang sabi nila, umaabot pa raw sila ng ilang linggo bago matapos at makauwi dito. Kaya kailangan din naming magdala ng mga damit.

"Tapos ka na, Sia?"

Pumasok si Yeena sa naka bukas kong pinto dito sa kwarto habang abala ako sa pag-aayos ng mga dadalhin ko.

"Yeena, ito lang ba ang dadalhin natin?"

"Oo, tama na yan. Huwag kang masyadong magdala ng mga gamit mo. Tara na."

Nang napansin niyang hindi pa ako gumagalaw sa kinatatayuan ko ay muli siyang lumapit sakin.

"Bakit?"

"K-kinakabahan ako. First time ko 'to Yeena, hindi ko alam kung anong gagawin."

"Ano ka ba, Sia! Ito ang pinasok mo kaya una pa lang wala na dapat ang pakiramdam na yan. Pero huwag kang mag-alala, ganyan din ako noong una. Meron bang tao na hindi kakabahan kung first time na gagawin ang hindi naman niya nakasanayang gawin? kaya tara na! exciting ito, Aloisia!"

Exciting? Exciting pala sa kanya ito.

Huminga lang ako ng malalim saka sumunod sa kanya salabas.

Bitbit ang backpack ko ay naglakad ako papunta sa labas dahil alam kong nandun na sila at siguradong ako na lang ang hinihintay.

"Go Aloisia!"

"Kaya mo yan!"

"Nandito lang kami, may tiwala kami sa inyo!"

Nabawasan ang kaba ko ng madaanan ko ang mga kasamahan namin dito na chinicheer ako at pinapalakas ang loob ko. Talaga nga namang naalagaan sila ng mabuti ni master dahil wala kang makikitang inggit at pagkamasungit sa kanila. Ganito sila palagi, kapag may nabigyan ng misyon pinapalakas nila ang loob ng mga ito and vice versa.

"Salamat" Binigyan ko sila ng malawak na ngiti at matapang na lumabas.

Kita ko na sila sa labas at agad naman akong sinalubong ni Dust at kinuha sa akin ang bag ko.

"Hmm...Saan tayo sasakay?"

Tumawa lang sila sa sinabi ko at naramdaman kong may tumabi sa akin.

Si master.

"Nakit?"

"Lilipad tayo." Nakangising saad ni Dust at alam kong nagjojoke lang siya dahil mahilig siya sa ganon.

Inirapan ko lang si Dust na muling ikinatawa niya.

"Master? Dealla? Yeena?"

"Tulad ng sinabi ni Dust, Sia."

"Ha? A-ano? Anong yung sinabi niya?"

"Tama na yan. Huwag niyo nang pagkatuwaan si Aloisia. Aloisia, totoo ang sinabi ni Dust. Mas mabilis kayong makakilos kung lilipad kayo---"

"Ano!?"

Halos lumabas na ang mga mata ko sa gulat.

"Aww!" bigla naman akong pinitik ni Dust sa noo.

"Dust!!"

"Ang cute mo!! Jahaha!!"

"Tama na yan, Dust. Aloisia, kakailanganin mo ito."

Binigay sakin ni master ang isang espada. Inabot ko naman iyon at muling tumingin kay master.

"B-bakit sa akin meron nito? Sa kanila wala?"

Binalingan ko nang tingin sina Yeena na pinagmamasdan lang kami.

"Meron din kami ng ganyan, Aloisia." Dealla.

Inilabas nila ang espada gamit ang kapangyarihan nila. Pagkatapos ay muli naman iyon naglaho sa mga palad nila.

"P-paano ko gawin iyon? Master, wala naman kayong itinurong ganon sa akin noon?"

"Nasayo na kung paano mo gawin yun. Gayahin mo lang ang ginawa nila."

"Tara na!"

Inilabas nila muli ang kanilang espada na naka lutang sa hangin. Inapakan nila iyon at hindi naman sila natumba at parang wala lang sa kanila na lumilipad sa hangin gamit ang espada nila.

Ginaya ko ang ginawa nila at ganon na lamang ang tuwa ko ng madali ko iyong natutunan.

"Madali ka talagang maturuan, Aloisia. Ngayon, humayo kayo at tulungan ang mga taong nangangalangan ng tulong niyo."

Nauna nang umalis si Dealla, sumunod si Yeena at sinabayan naman ako ni Dust.

Ang sarap ng hangin! Napapikit ako habang sinasalubong ang hangin sa himpapawid.

"Aloisia!!"

Napamulat ako ng tinawag ako ni Dust.

"Ba't ang ganda mo!!"

Namula ako at napatingin sa amin yung dalawa kaya mas binilisan ko ang paglipad at nilagpasan sila.

Narinig ko pa na tinatawanan ako ng tatlo kaya mas binilisan ko pa.

Agad din naman silang nakasabay sakin at mukang seryoso na sila.

"Nandito na tayo."

Saad ni Dust na ngayon lang sumeryoso.

Lumanding kami sa isang gubat na karamihan ay puro kawayan. maaliwalas naman dito.

Naglakad na lamang kami hanggang sa narating namin ang lugar kung saan maraming tao. May sari-sarili silang pingakaka-abalahan at siksikan.

Nakipagsiksikan kami, maari akong maligaw sa ganito kaya napakapit ako sa katabi ko.

"Saan na tayo ngayon?" tanong ng katabi ko.

Natauhan ako ng makita ang sarili kong nakakapit sa braso ni Dust na pangisi-ngisi pa at nagpanggap na wala lang sa kanya ang nakakapit kong kamay sa braso niya.

Nabitawan ko siya at tumikhim.

"Magtanong na lang muna tayo tungkol sa mga sanggol na nawawala. Tsaka tayo maghanap ng pansamantala nating tutulugan dito." Dealla.

"Sige."

"Maghiwa-hiwalay muna tayo. Kailangan muna nating magmasid sa paligid."

Inabutan kami ni Dealla ng tig-iisang maliit na bell.

Idinemo niya kung paano iyon gamitin.

Pwede pala kaming mag-usap kahit nasa malayo gamit iyon at agad naman namin natutunan kung paano iyon gamitin. Magagamit namin iyon habang nagkahiwa-hiwalay kami.

Tutal apat naman kami kaya si Dealla sa timog, si Yeena sa silangan, si Dust sa kanluran at ako ay sa hilaga.

Mag-isa ako ngayon na naglalakad sa dami ng mga tao at nagmamasid sa paligid.

Lumapit ako sa isang nagtitinda doon para magtanong.

"Hello po" magalang na saad ko sa kanya.

"Bibili ka ba binibini?" Nakangiti siya kaya mas mapapadali ang pagtatanong ko sa kanya. Hindi kasi ako magaling makipag-usap sa mga masusungit.

"Ahmm. Magtatanong lang po sana ako."

Nakita kong medyo nalungkot siya sa sinabi ko kaya muli akong nagsalita.

"Tsaka bibili na din ako ng kakainin ko habang naglalakad mamaya. eto po."

Nagliwanag naman ang mukha niya ng binili ko ang dalawang mansanas. Alam ko kung ano ang pakiramdam niya. Dahil ganyan din ako dati, nagtitinda rin ng kung ano-ano para sa ikabubuhay namin at ganon na lamang ang saya ko kapag may bumibili.

"Ano pala yung itatanong mo binibini?"

".ay....Ahmm...Nririnig ko kasi, may mga nawawalang sanggol? Totoo pa yun?"

Nawala ang ngiti niya saka sinuri ako ng mga mata niya. Kaya wala akong nagawa kundi magsinungaling.

"Ahmm...K-kapapanganak kasi ng kapatid k-ko, tsaka n-nabilitaan ko iyon pero hindi ako naniniwala kaya lumabas ako para magtanong-tanong kung totoo ba yun?"

Mas lalong lumandas ang takot sa mukha niya kaya wala siyang nagawa kundi sabihin sakin ang totoo.

Sa ngayon, hindi parin namin kailangang sabihin na nandito kami dahil doon. Kailangan muna naming makasigurado kung totoo ba iyon.

"Totoo yun, binibini. Alagaan niyong mabuti yung sanggol. Kapag 10 ng gabi wag na wag niyong iiwan mag-isa, dahil sa oras na yun kadalasang nawawala ang mga sanggol. Hindi pa namin alam kung demon ba ang nay kagagawan 'nun."

Nagpasalamat ako sa kanya bago naglakad palayo doon. Ginamit ko ang bell na binigay ni Dealla para sabihin sa kanila ang nalaman ko.

Dalawang beses kong pinatunog yung bell bago nagsalita.

"Kapag 10 daw ng gabi, maraming nawawala na sanggol. Ano na gagawin natin?"

Alam kong narinig nilang lahat yung sinabi ko. Patingin-tingin din ako sa paligid baka sakaling may makita akong kakaiba.

"Ganyan din ang sagot ng mga pinagtanungan ko. Pero sabi ng iba, basta gabi may mga nawawala. Kapag umabot ng 10:00 lamang sunod-sunod ang paglaho ng mga sanggol. Walang nakaka-alam kung demon ba o isang taong may masamang plano ang gumagawa nun."

Seryosong saad ni Dust, napakaseryoso pala niya kapag nasa misyon.

"Pareho lang tayo ng iniisip. malapit nang gumabi, kailangan na nating humanap ng tutuluyan natin." Yeena.

"Magkita tayo sa lugar kung saan tayo naghiwalay kanina"

Pagkatapos iyon sabihin ni Dealla, sumang-ayon kaming lahat. Itinago ko ang bell sa bulsa at maglalakad na sana para bumalik sa lugar na pagkikitaan namin pero may namataan ang mata ko.

Mabilis ang mga lakad niya na tila ba may tinatakasan. Nakasuot siya ng itim na may hood at natatakpan ang mukha niya.

Ganyan ang taong sumusunod sakin noon sa pag-uwi ko kina nanay. Yung muntik na akong tamaan ng palaso.

Hindi ako sigurado kung iisa lang ba sila pero hindi parin ako nagdalawang isip na sundan siya. Mas binilisan ko ang paglakad at halos takbo na ang ginawa ko. Wala akong paki-alam kung may nababangga man ako. Ang gusto ko lang ay maabutan ang taong to.

Hindi parin niya ako pinapansin dahil abala siya sa pagtingin sa ibang direksiyon na mukhang may tinatakasan.

Malapit na ako at nang mahawakan ko ang hood niya at mabilis na ibinaba.

Ganon na lamang ang gulat niya ng mapatingin siya sakin.