Share

Chapter 3.2:

Sheya's POV:

Dumating ako sa school na bakas sa mukha ang lungkot at kaba. Simula kagabi ay hindi ko na alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Halo-halong emotion ang bumabagabag sa puso at utak ko.

Gusto kong magwala sa galit. Gusto kong sumigaw sa takot at manapak sa inis. Pero nananatili lamang ang mga emosyong iyon sa utak ko. Ni hindi ko magawang pumalag at ipamukha kay Daddy na ayokong gawin ang gusto niya. Dahil kahit gawin ko yun, hindi niya ako pakikinggan.

Medyo napa-aga ata ang dating ko dahil kakaunting estudyante pa lamang ang nakikita ko sa loob ng school. Mas mabuti na rin yun para makapagmuni-muni muna ako sa loob ng classroom.

I hurried to enter the classroom, expecting that I will be the first to came. Pero naabutan ko roon ang lalaking nakaupo sa mismong upuan ko. Mayroon itong suot na earphones sa tenga at tahimik itong nakapikit habang dinadama ang musika. He looks rugged even in school uniform. Nakaplantsa naman ito ngunit nilukot nito ang sleeves pataas at hindi niya isinuot ang coat kaya parang magulo ang dating ng itsura niya.

I wonder who he is. Sa pagkaka-alala ko kasi wala naman akong kaklase na kamukha niya. He looks familiar though. But why the hell is he sitting on my seat! No one dares to sit on my seat! Because it's mine. No one claims what is mine.

I walked near him stomping and stopped in front of him. I cleared my throat which made him open his eyes and looked at me with wonder.

He's definitely very familiar. Where did I saw him? Mukhang nakita ko na siya dati.

"Excuse me, mukhang mali ka ng classroom na pinaksukan. Naliligaw ka ata," I said straight to him.

Oh wait! Oo nga. Tama. He was that student in our office building. The one that almost hit me with a phone. Wow! Just wow! Mukhang hindi niya talaga ako nakita noong araw na iyon dahil mukhang hindi niya ako kilala. 

How dare him look at me like nothing?! He should apologize to me. Muntik na niya akong tamaan ng cellphone.

Ibinaba niya ang earphones niya and took a paper on his pocket. It was the admission slip. The paper that the school will give you kapag nakapag-enroll ka na. He read what is in it in front of me.

"ABM Department, Grade 12 Section 1," basa niya sa papel. "Dito yun diba?" he asked.

Oh? So transferee siya? What a coincidence. Lumipat kaya siya ng school dahil sa nangyari noong nakaraan? It must have been a shame for having a student like him. Pero bakit siya nakaupo sa seat ko? Who told him to do so?

"Oo. Then bakit ka nakaupo sa seat ko? Get up because that's my seat," mataray kong sabi.

He smirked and looked at me intently. It's kinda creepy but I can handle. Thankfully, my classmates entered the classroom. Most of them were astounded of what they are seeing. I don't know why. I just don't feel good about it.

"Sayo to? May pangalan mo bang nakasulat dito?" He scanned the seat carefully without standing  to see if there was a name on it but he failed.

"Wala naman ha," he said.

I smirked and grabbed him up to leave my seat. Syempre, paano niya ba makikita eh hindi naman niya tiningnan ang sandalan. Doon ko kaya nilalagay ang pangalan ko.

Napilitan siyang yumuko when I grabbed him on the shoulder pero nagulat ako nang makitang wala doon ang sticker ng pangalan ko. I quickly released his shirt off my hands when I saw nothing.

Eksakto namang pumasok sa classroom si Jencel at tila nagulat pa sa nangyayari. Ganun din ang iilan sa mga kaklase ko na na nakatayo lang sa may pintuan. May iilan ding nagtataka sa nagaganap sa amin. 

Jencel stepped forward and guided me towards the last row. I let him drag me because I was very embarrassed in front of that guy. I am very confident in claiming that the seat was mine pero hindi pala sakin yun.

"Ano bang ginagawa mo? This is your seat," Jencel said and guided me to my seat. It is indeed my seat dahil nakita ko rito ang sticker ko.

What the heck?! Pinahiya ko ba ang sarili ko? Oh gosh! 

"Bakit hindi mo sinabi na dito ako nakaupo?" nanggigigil kong tanong kay Jencel.

"Sinabi ko kahapon na monthly tayo magpapalit ng seat plan. Umalis ka kasi kaagad kaya di mo naabutan yung announcement for arrangements this month," paliwanag niya. 

I sighed depressively at napasabunot nalang sa sarili kong ulo.

"What the heck! Ano ba yung ginawa ko?" I asked myself.

"Kilala mo ba yung lalaking yun?" Jencel asked pointing at the guy in front. 

"Sino ba yun?" iritado kong tanong.

"Siya si Nate Chua, center ng basketball team noon sa Willer's High Scho-- " 

I was thrown out of my seat at bigla akong nahulog mula rito. Ang sakit pa ng likod ko. Jencel quickly helped me up.

Seriously? Did I heard it right? Si Nathaniel Chua? Siya ba si Nate Chua? Yung lalaking yun? Yung tinarayan ko? Yung estudyanteng nanggugulo sa lobby ng building namin? Siya ba si Nathaniel Chua? So it was him?

I was caught off guard and looked at the guy again. Tamang tama namang nilingon ako nito and he smirked at me. 

He just smirked at me! Malamang pinagtatawanan ako ng lalaking yun. He's making fun of me!

"Hoy. Kumalma ka. Oo gwapo siya pero paano naman si Cent? Hindi mo na ba siya crush? Parang kahapon lang noong halos ayaw mo tigilan Ang pagtitig kay Cent. Ngayon si Nate naman." Jencel said. 

"Ano ba?! Hindi ko gusto ang lalaking yun," iritado kong singhal kay Jencel.

"Sino? Si Cent or si Nate?" Jencel asked innocently.

Napa-irap ako. "Syempre yung Nate na yun." I said. Nagkibit balikat si Jencel and looked at me suspiciously. Binalewala ko nalang ang mapang-asar niyang mukha.

"'Wag ka ngang makulit. I'm not in the mood to fool around," saway ko kay Jencel.

-------

I spend the whole day trying to avoid Nate Chua. Ayoko lang makita ang pagmumukha niya. Lalo ba yung ngiti niya. He looks like he won a battle against me and it reminds me of my stupidity.

He has a lot of friends now, or a fan maybe. Ganun talaga siguro kapag transferee. Favorite ka ng lahat. Pero sigurado akong ngayon lang yan. Iiwan din siya ng mga taong nakapaligid sakanya ngayon.

"Excuse me, Sheya."

I slowly turned to see the person who called my name. Agad akong napalunok laway nang makita si Cent sa gilid ko. He is smiling to me. 

Oh my gosh! He's so cute.

"Yes?" sagot ko sakanya habang ikinukubli ang kilig na aking nararamdaman.

"Anong group ka ba sa reporting this friday?" tanong nito?

"Group 2. Bakit magkagrupo ba tayo?" tanong ko sakanya habang nakangiti.

Napakamot ito sa ulo. Awh. Ang cute naman.

"Ay hindi pala tayo magkagrupo. Group 3 kasi ako," sagot niya na dahilan para mawala ang ngiti ko.

Akala ko pa naman magkagrupo kami. Sayang!

"Ako! Group 3 ako!" sigaw ni Nathaniel nang lumapit ito saamin ni Cent. He narrowed his eyes while staring at Cent before turning his gaze at me. Agad akong nag-iwas ng tingin nang ngumiti ito saakin. Then I started acting busy by  writing anything in my notebook.

What the heck! What's up with him? We're not even close. Why is he smiling? Is that guy still making fun of me?

And then they both walked away. Maybe they'll have a group meeting. So I took a glance on Cent again but Nathaniel was the one I caught an eye contact with.

He smirked at me again. So inirapan ko nalang siya.

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status