Sheya's POV:
Dumating ako sa school na bakas sa mukha ang lungkot at kaba. Simula kagabi ay hindi ko na alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Halo-halong emotion ang bumabagabag sa puso at utak ko.
Gusto kong magwala sa galit. Gusto kong sumigaw sa takot at manapak sa inis. Pero nananatili lamang ang mga emosyong iyon sa utak ko. Ni hindi ko magawang pumalag at ipamukha kay Daddy na ayokong gawin ang gusto niya. Dahil kahit gawin ko yun, hindi niya ako pakikinggan.
Medyo napa-aga ata ang dating ko dahil kakaunting estudyante pa lamang ang nakikita ko sa loob ng school. Mas mabuti na rin yun para makapagmuni-muni muna ako sa loob ng classroom.
I hurried to enter the classroom, expecting that I will be the first to came. Pero naabutan ko roon ang lalaking nakaupo sa mismong upuan ko. Mayroon itong suot na earphones sa tenga at tahimik itong nakapikit habang dinadama ang musika. He looks rugged even in school uniform. Nakaplantsa naman ito ngunit nilukot nito ang sleeves pataas at hindi niya isinuot ang coat kaya parang magulo ang dating ng itsura niya.
I wonder who he is. Sa pagkaka-alala ko kasi wala naman akong kaklase na kamukha niya. He looks familiar though. But why the hell is he sitting on my seat! No one dares to sit on my seat! Because it's mine. No one claims what is mine.
I walked near him stomping and stopped in front of him. I cleared my throat which made him open his eyes and looked at me with wonder.
He's definitely very familiar. Where did I saw him? Mukhang nakita ko na siya dati.
"Excuse me, mukhang mali ka ng classroom na pinaksukan. Naliligaw ka ata," I said straight to him.
Oh wait! Oo nga. Tama. He was that student in our office building. The one that almost hit me with a phone. Wow! Just wow! Mukhang hindi niya talaga ako nakita noong araw na iyon dahil mukhang hindi niya ako kilala.
How dare him look at me like nothing?! He should apologize to me. Muntik na niya akong tamaan ng cellphone.
Ibinaba niya ang earphones niya and took a paper on his pocket. It was the admission slip. The paper that the school will give you kapag nakapag-enroll ka na. He read what is in it in front of me.
"ABM Department, Grade 12 Section 1," basa niya sa papel. "Dito yun diba?" he asked.
Oh? So transferee siya? What a coincidence. Lumipat kaya siya ng school dahil sa nangyari noong nakaraan? It must have been a shame for having a student like him. Pero bakit siya nakaupo sa seat ko? Who told him to do so?
"Oo. Then bakit ka nakaupo sa seat ko? Get up because that's my seat," mataray kong sabi.
He smirked and looked at me intently. It's kinda creepy but I can handle. Thankfully, my classmates entered the classroom. Most of them were astounded of what they are seeing. I don't know why. I just don't feel good about it.
"Sayo to? May pangalan mo bang nakasulat dito?" He scanned the seat carefully without standing to see if there was a name on it but he failed.
"Wala naman ha," he said.
I smirked and grabbed him up to leave my seat. Syempre, paano niya ba makikita eh hindi naman niya tiningnan ang sandalan. Doon ko kaya nilalagay ang pangalan ko.
Napilitan siyang yumuko when I grabbed him on the shoulder pero nagulat ako nang makitang wala doon ang sticker ng pangalan ko. I quickly released his shirt off my hands when I saw nothing.
Eksakto namang pumasok sa classroom si Jencel at tila nagulat pa sa nangyayari. Ganun din ang iilan sa mga kaklase ko na na nakatayo lang sa may pintuan. May iilan ding nagtataka sa nagaganap sa amin.
Jencel stepped forward and guided me towards the last row. I let him drag me because I was very embarrassed in front of that guy. I am very confident in claiming that the seat was mine pero hindi pala sakin yun.
"Ano bang ginagawa mo? This is your seat," Jencel said and guided me to my seat. It is indeed my seat dahil nakita ko rito ang sticker ko.
What the heck?! Pinahiya ko ba ang sarili ko? Oh gosh!
"Bakit hindi mo sinabi na dito ako nakaupo?" nanggigigil kong tanong kay Jencel.
"Sinabi ko kahapon na monthly tayo magpapalit ng seat plan. Umalis ka kasi kaagad kaya di mo naabutan yung announcement for arrangements this month," paliwanag niya.
I sighed depressively at napasabunot nalang sa sarili kong ulo.
"What the heck! Ano ba yung ginawa ko?" I asked myself.
"Kilala mo ba yung lalaking yun?" Jencel asked pointing at the guy in front.
"Sino ba yun?" iritado kong tanong.
"Siya si Nate Chua, center ng basketball team noon sa Willer's High Scho-- "
I was thrown out of my seat at bigla akong nahulog mula rito. Ang sakit pa ng likod ko. Jencel quickly helped me up.
Seriously? Did I heard it right? Si Nathaniel Chua? Siya ba si Nate Chua? Yung lalaking yun? Yung tinarayan ko? Yung estudyanteng nanggugulo sa lobby ng building namin? Siya ba si Nathaniel Chua? So it was him?
I was caught off guard and looked at the guy again. Tamang tama namang nilingon ako nito and he smirked at me.
He just smirked at me! Malamang pinagtatawanan ako ng lalaking yun. He's making fun of me!
"Hoy. Kumalma ka. Oo gwapo siya pero paano naman si Cent? Hindi mo na ba siya crush? Parang kahapon lang noong halos ayaw mo tigilan Ang pagtitig kay Cent. Ngayon si Nate naman." Jencel said.
"Ano ba?! Hindi ko gusto ang lalaking yun," iritado kong singhal kay Jencel.
"Sino? Si Cent or si Nate?" Jencel asked innocently.
Napa-irap ako. "Syempre yung Nate na yun." I said. Nagkibit balikat si Jencel and looked at me suspiciously. Binalewala ko nalang ang mapang-asar niyang mukha.
"'Wag ka ngang makulit. I'm not in the mood to fool around," saway ko kay Jencel.
-------
I spend the whole day trying to avoid Nate Chua. Ayoko lang makita ang pagmumukha niya. Lalo ba yung ngiti niya. He looks like he won a battle against me and it reminds me of my stupidity.
He has a lot of friends now, or a fan maybe. Ganun talaga siguro kapag transferee. Favorite ka ng lahat. Pero sigurado akong ngayon lang yan. Iiwan din siya ng mga taong nakapaligid sakanya ngayon.
"Excuse me, Sheya."
I slowly turned to see the person who called my name. Agad akong napalunok laway nang makita si Cent sa gilid ko. He is smiling to me.
Oh my gosh! He's so cute.
"Yes?" sagot ko sakanya habang ikinukubli ang kilig na aking nararamdaman.
"Anong group ka ba sa reporting this friday?" tanong nito?
"Group 2. Bakit magkagrupo ba tayo?" tanong ko sakanya habang nakangiti.
Napakamot ito sa ulo. Awh. Ang cute naman.
"Ay hindi pala tayo magkagrupo. Group 3 kasi ako," sagot niya na dahilan para mawala ang ngiti ko.
Akala ko pa naman magkagrupo kami. Sayang!
"Ako! Group 3 ako!" sigaw ni Nathaniel nang lumapit ito saamin ni Cent. He narrowed his eyes while staring at Cent before turning his gaze at me. Agad akong nag-iwas ng tingin nang ngumiti ito saakin. Then I started acting busy by writing anything in my notebook.
What the heck! What's up with him? We're not even close. Why is he smiling? Is that guy still making fun of me?
And then they both walked away. Maybe they'll have a group meeting. So I took a glance on Cent again but Nathaniel was the one I caught an eye contact with.
He smirked at me again. So inirapan ko nalang siya.
Chapter 4.1: Sheya's POV: It was past 5 when I got home. I walked inside the house like a zombie. I am tired and hungry. Ate Loureen run down on the stairs and smiled at me excitedly. "Sheya. Mahahanap na natin si Nathaniel Chua," she said with a big smile. Si Nathaniel? Ah oo nga pala. Pinakiusapan ko si Ate na hanapin si Nathaniel pero nakita ko na siya. "There's no need to find him. I already found him," I said lifelessly. "What? But I already called Darius!" she freaked out. "Then?" I asked what she said to Darius.
Sheya's POV:Speaking of the devil...Pumasok si Nate sa loob ng classroom na may kasamang babae. Nakasalukbit ang mga braso ng babae sa braso ni Nate. Ngiti ngiti pa ang dalawa na pumasok sa loob at dinaluhan ang mga kaklase naming nagkakantahan sa harap ng green board.Aba... Taga kabilang section yung babaeng yun ah. Kung makapasok sa loob ng sapatos akala mo classroom niya. Siya kaya magfloor wax ng sahig. Bwesit! Imudmud ko kaya sila sa sahig. Kakafloor wax lang kaya ng grupo ko kahapon. Ang malanding iyon talaga! Kami lang naman ang may karapatan na dumihan ang sahig ng classroom namin dahil kami lang din naman ang maglilinis nito. Buset!Nagpapakasasa talaga siya sa paglalandi. Alam
Sheya's POV:"Nate?!" I exclaimed and jump off his arms."Bakit ikaw?! Nasan si Cent? It should be him, not you!""Is that your way of saying thank you? Well then, you're welcome Miss Alcantara. Kung hinahanap mo si Yusef, wala siya. Tinulungan ka na nga, galit ka pa." Tila hindi pa ito makapaniwala sa inasal ko. Galit ba siya?"Magagalit ako sayo hangga't gusto ko. Akala mo ba nakalimutan ko na ang ginawa mo sakin? Hindi Nathaniel! You ruined my image and reputation inside the classroom!" Nasan ba kasi si Cent?! Bakit hindi niya ako sinalo?"What? Galit ka parin dahil dun? What should I do? Tinanong nila ako kung ano ang nangyari sa atin. Alangan naman magsinungaling ako. I didn't mean to humiliate you," he sa
Sheya's POV:I just got home from the party. I texted Jencel that I already left. I'm sure he'll understand.Sinalubong ako ni ate sa front door."Hey sis. I'm glad you're already home. Pero ang aga mo naman ata umuwi? Is the party boring?" she asked.I shake my head. I was sulking. Umupo at sa sala at tumitig sa kawalan."It's just not my style."I'm still thinking about what Nathaniel have told me. I wonder if it's true."Ate, may dine-date ba si Kuya na babae lately?" I asked Ate Loureen who's now walking towards me holding a glass of water.
Sheya's POV:"Nahimatay ka daw last friday? Bakit di mo ako tinawag?" tanong ni Jencel sakin."Eh mukhang busy ka naman kakakain doon eh, kaya hindi na kita inabala," sarkastiko kong sabi.He pouted. Siya pa may ganang magtampo."Ako ang nagdala sayo doon. Baka mapagalitan ako ni Ninong kapag may nangyaring masama sayo. Dapat tinawagan mo ako o kaya hinanap," wika niya."Eh iniwan mo kaya ako doon sa sulok. Pano kita hahanapin? Ang daming tao dun sa loob." Pangangatwiran ko."Tinulungan ka raw ni Nate? Lagot ka kay Nadia kapag nakita ka nun baka masabunotan ka." Tila nagbabanta pa ito saakin.
Sheya's POV:Abala ang lahat para sa club fair na gaganapin mamaya. Gano'n din kami sa Campus Journalism .Bilang kasalukuyang president ng club ay kailangan kong maipasa ang pamamahala ng club sa tamang tao. Kaya naghahanap kami ng mga estudyante na may potential sa journalism. Ngayong taon, gusto kong maging maayos ang club kagaya ng dati. Kagaya ng pamamahala ko.Every club was assigned to build their own booth. Our club didn't really need fancy designs and any other stuff. So we planned to set up a mini-office in our booth.Lahat ng members ay nakabihis na parang mag-aapply ng trabaho. I was wearing a simple business attire. A black pencil skirt topped with a white chiffon blouse, a dark heather vest and white pin shoes.The set-up in the booth was almost done. We only need a table and chairs."Diva, I'll go get the teachers table
Sheya's POV:Pagdating ng hapon ay napuno ang booth namin ng new applicants ng club. Naubos ang forms namin at sumobra ang listahan namin. Sa target naming 30 new members. Sumubra kami at umabot ng halos 50. Hindi ko inaasahan na maraming sasali sa club namin ngayong taon. Pero hindi ako masaya sa dahilan ng pagkapuno ng booth.Given that Nathaniel is here with his alipores. Mapupuno talaga ang booth. Sa dami ba naman ng babaeng nakasunod sakanya na kung makabuntot akala mo mga asawa. Hindi ko naman siya inaya na sumali. Ano kaya ang naisip niya para sumali sa club namin?Bakit hindi sila magtayo ng sariling club nila? Papasa naman ata sila eh. Nathaniel Chua's Fansclub. Hindi na masama. Tapos yung purpose ng club nila ay maging taga-punas, taga-bihis, taga-bili n
Sheya's POV: We decided to start the meeting and a sort of orientation for every applicant kahit nagsisIksikan kami sa booth. Ang iba sa kanila ay nasa labas na ng tent. Ms. Tan, our club coordinator came to rescue in the chaos. Natutuwa pa siya at maraming nagkakainteres sa club namin eh kasalanan naman ito ni Nathaniel. Speaking of that guy. Tumaas ang kilay ko at lumingon sa likod. Nakita ko si Nathaniel na nakatingin din saakin. Pangiti-ngiti pa ito. Aba! Makapal! Matapos niya akong ipahiya, ngingiti-ngiti siya. Akala mo naman friends kami. Yuck! Inirapan ko nalang siya. Mabuti nalang at naisip ni Ms. Tan na salain ang lahat ng aplikante.