Pakikiramay
Buong maghapon kaming nasa tapat ng bahay ng may ari ng loteng tinitirhan namin. Parang wala siyang naririnig na hinaing ng mga tao. Sinadya niyang pinasunog ang mga kabahayan sa amin para pagtayuan ng bagong commmercial na building.
Iskawaters area iyon na halos lahat ng kabuuan ng lupa ay pagmamay-ari ng iba't-ibang negosyante. Noong nasa elementarya palang ako ay sinubukan naming manirahan kasama sina Lolita pero nahirapan kami sa sitwasyon. Hindi katulad dito ay maraming oportunidad saka ang eskwelahan doon ay malayo. Mahirap din ang biyahe dahil madalang ang sasakyan.
Paunti ng paunti ang mga kasama ko habang nalipas ang oras. Ang ilan ay iniwan ang karatulang ginamit sa kalsada. Nahingi kami ng hustisya at kaunting tulong. Dinulog na namin ito sa Mayor pero wala naman siyang maisagot ng ayos. Pakiramdam ko nga ay may maalam ang isang iyon sa nangyari.
Kahit na alam kong napakaliit ng tyansa na marinig kami ay naasa pa rin ako. Hindi sapat ang tulong ng lokal na pamahalaan sa libreng pagpapalibing at pagpapagamot ng mga namatay.
Bukas ay sabay-sabay na ililibing sila. Kasalukuyan silang nakaburol sa simbahan.
Sa pagkalam ng sikmura ko doon ko naramdaman ang pagod. Wala akong gamit na naisalba kung hindi ang nasa bag kong dala-dala. Mabuti nga't ang kalhati ng ipon ko ay nasa bangko.
Tinitigan ko ang hindi makilalang mukha ng aking mga magulang. Ayoko sanang titigan sila pero hindi ko maiwasan. Baka matuluan ko pa ng luha ang kabaong nila. Mahirap na.
"Ma, Pa. Alam ko naman na masaya kayo kung nasaan kayo. Wag kayong mag alala sa akinAlam niyo naman ma-diskarte itong anak niyo" natatawa kong sabi kahit paos ang boses ko dahil sa pagpigil ng luhang gustong pumatak. Idagdag ang bigik sa lalamunan ko.
Kumuha ako ng tubig sa water dispenser upang kumalma. Para bang iniipit ang dibdib ko.
Ngayong araw ay maglilipas ako ng gabi sa simbahan. May libreng pagkain para sa mga nasunugan. Meron din nagdonate ng mga damit kasama na ang kumot.
Sa isang sulok ako humiga malapit sa bintana. Ang gamit kong latag ay ang binigay sa akin ni Mother Misha. Isa siya sa pinaka mabait na madre rito. Palagi siyang bukas palad na tumulong. Hindi siya namimili ng tinutulungan. Sa katunayan nga nung kailangang dalhin si Mama sa ospital nung nagkasakit ito ay siya ang nag asikaso ng lahat. Kahit sa pinansyal na kulang ay nagbigay din siya.
Malaki ang pasasalamat ko sa kanya.
"Kung gusto, pansamantala ay sa amin ka muna hangga't hindi ka pa nakakauwing probinsya", aniya nito matapos ipatong ang noodles sa mahabang upuan.
Alam niya na may kamag-anak ako sa probinsya at sinabi ko rin sa kanya ang pagbabalak kong umuwi roon. Una ay hindi siya sumang-ayon dahil bukod sa babae ako ay natatakot siyang magbiyahe akong mag isa.
Gusto niya pang sagutin ang pamasahe ko pero tumanggi ako. Iniisip ko rin kung sakaling umuwi ako roon may eskwelahan kaya doon para sa pagko-kolehiyo ko?
"Hindi na po. Masyado naman yatang makapal ang mukha ko, Sister"
Makapal naman talaga ang mukha ko pero alam ko kung kailan dapat yun hindi gamitin.
"Hahanap na lang po akong trabaho. Saka hindi po ako sigurado kung makakapagkolehiyo ako kung sakaling uuwi ako roon"
Huminga siya ng malalim saka sinalansan ang unan na gagamitin ko.
"Basta kung may kailangan ka tawagin mo lang ako"
Nabahaw na ang noodles at kanin na nasa harap ko. Nilalaro ko na lamang iyon gamit ng kutsara at tinidor. Hindi ko alam kung makakaya ko bang kumain na hindi kasabay sina Papa at Mama.
Hindi ko alam kung makakaya ko bang walang yakap o halik galing sa kanila kada uuwi ako pagkaawas ko sa eskwela.
Nakakapanibago ang gabi. Sa pang limang beses na pag ilaw ng cellphone ko saka ko lang napagtanto na si Lucky pala iyon.
Naipon ang kaba sa dibdib ko. Hindi kaya alam na nila ang nangyari?
"Ate! Busy ba kayo? Hindi kasi nasagot si Tiya sa tawag ko"
Kinagat ko ang aking ibabang labi. Nakahinga ako ng maluwag.
"Uh. Nawala kasi ang cellphone ni Mama.Bakit? Ano ba iyon?", nagsikip bahagya ang paghinga ko.
Para bang nagdalawang-isip siyang sabihin dahil sa pagpakawala niya ng malalim sa sariling hininga.
"Paubos na kasi ang gamot ni Lolita. Wala pa kasi kaming kita sa mais-an dahil na peste iyon kailan lang"
Kinagat ko ang kuko ng aking hinlalaki.
"Uh. Sige. Papadalhan ko kayo siguro sa makalawa. Makakapaghintay pa ba si Lolita?"
Ibabawas ko na lang iyon sa ipon ko. Baka pag nakahanap ako ng trabaho ay maibabalik ko ang perang ibabawas.
"Oo, Ate. Salamat! Pasensya ka na. Madami kasi akong bayarin sa eskwela. Saka pa-kumusta na lang kila Tiya at Tiyo"
Uminom ako ng tubig sa baso.
"Sige. Sasabihin ko agad"
Tila ba nabunutan ako ng tinik ng binaba niya ang tawag.
Tumayo ako upang lumapit sa may altar kung saan nandoon sina Mama at Papa. May ilan pang gising. Pinupunasan ang salamin ng kabaong ng kamag-anak nila.
"Kape, Ate?", alok sa akin ng isang batang lalaki. Siya yata 'yung anak ng isa sa mga namatay rito. Bagong lipat sila kailan lang kaya hindi ko alam ang pangalab.
Umiling ako.
Binigay niya sa kanyang inang nagpapalis ng luha ang kapeng hawak niya.
Pinagmamasdan ko siya mula sa kabilang hanay ng mga upuan. Namataan ko na lang na umiiyak ako dahil sa pagpatak ng luha ko sa aking mga daliri.
"Ate, ayos ka lang ba?" lumapit ang bata sa akin.
"Oo naman. Ako pa ba?", pilit akong ngumiti. Hindi kami magkakilala pero niyakap niya ako.
Tatlong oras lang ang tulog ko. Hindi ako mapakali. Bukod sa halo-halo ang amoy rito ay iyakan ng ilan pang mga tao ang naririnig ko.
Ala una ng madaling araw ay gumising ang karamihan sa kanila. Panay ang iyakan kaya mas lalong nahirapan sa tulog.
"Girl!" si Jez iyon may belo pa ang luka. Naka shoulder bag na itim na binagayan niya ng puting polo at pantalon.
"Kanina ko lang nabasa ang text mo! Ano ka? Sabog? Halika nga rito"
Umiwas ako sa pagyakap niya.
"Arte?" pumayag na rin ako. Hindi ko napigilan ang luha ko. Humikbi ako habang inaalo niya.
"Natural lang yang nararamdaman mo. Nandito pa ko! Kami ng Lolita mo saka ni Lucky! Idagdag mo pa si Apple na nasa tabi ko"
Bumitiw ako saka yakap saka pinalis ang luha ko gamit ang panyo niyang inabot sa akin.
Himala yata at nagbestida ang isang ito.
"Nakikiramay ako", aniya. Hindi pa rin siya nagbabago. Mukhang babaeng-babaeng tignan dahil sa kagandahan niyang taglay pero Eba rin ang gusto niya.
Niyakap niya rin ako. "Nandito lang ako kahit hindi tayo madalas nagkakausap", dagdag niya.
"Wag kang mahiyang magsabi sa aming dalawa", aniya Jez habang inaayos ang bb cream niyang hindi pantay.
"Nga pala, Jez. Hindi pa ko pwedeng umuwi sa probinsya at kailangan kong trabaho baka may alam ka?"
Malawak ang naging pag ngiti niya.Kitang-kita ang pantay at puti nitong mga ngipin pati ang brace niya. Binalik niya ang ginamit na bb cream sa mamahalin nitong bag.
"Oo naman! May alam ako!"
----#HIOR----
PinakagwapoIlang oras ang tinagal namin ni Jez. Matapos kasi ng libing ay nagpaiwan ako pero itong kaibigan ko ay ayaw akong iwan. Si Apple naman ay umuna ng umalis dahil may kikitain daw siya ngayong araw."Girl, Tara na. Bukod sa walang ka pang almusal ay nangangamoy ka na"Hindi ko maintindihan kung gusto niya bang pagaanin ang loob ko o insultuhin ako. Naubos ko na ang tissue binigay niya kaya wala siyang nagawa kung hindi ang ipahiram sa aking ang panyo niya."Salamat. Ibabalik ko na lang paglaba na", sabi ko sa gitna ng pagsinga ko roon. Ngumiwi naman siya habang pinapanood ako."Hindi na kailangan. Sayo na yan!"
Kwarto"Ikaw yung nakita ko sa lugawan!" sabi ni Latrelle.Kumunot ang noo ko. Siya pala iyon? Grabe naman ang memorya nito napakatalas."Mahilig siya sa lugaw" sabi ni Jez.Bumaling ang atensyon ko sa lalaking galing sa pangalawang palapag ng bahay.Naka headphones siya at may dala-dalang libro — Harry Potter ang title ng makita ko.Kumpara sa kanila masasabi kong siya ang pinakagwapo kung hindi lang ito mukhang suplado."T.H, si Kaoree bago nating kasambahay" aniya Latrelle.Tinignan ako ng malamig niyang
Nutella"Listahan ng mga gawain mo", inabot sa akin ni T.H 'yung notebook. Umagang-umaga ay iyon agad ang ibinungad niya sa akin.Alasais palang ay gising na ko para magluto ng umagahan nila. Binanggit sa akin ni Jez na ang kain ng mga tao dito ay alas osto ng umaga o hindi kaya naman ay tanghali na.Kasalukuyan na wala siya ngayon. Maaga kasi ang raket niya. Hindi niya naman binanggit kung saan pero hindi na ko nagtanong. Nauna pa siya sa akin ng magising kaya tinapay lang ang umagahan niya.Nagsalin ako ng kape galing sa coffee maker saka binigay iyon kay T.H. Malamig ang mga mata niyang tinignan ang hawak ko."No. Thanks. Hindi ako nainom niyan"
Lechon"Sakit ng bewang ko"Nag-stretching ako pagkabangon sa kama. Ano kayang oras na? Tinignan ko ang aking wrist watch. Alas singko ng hapon. Kailangan kong magwalis ng bakuran.Mumukat-mukat ang mga mata ko habang kinukusot iyon pababa ng kusina.Luminga-linga ako sa paligid. Humagikhik ako. "Walang tao. Wala namang nakalagay sa listahan na hindi ako pwedeng kumain nga marami"Ngiting kakaiba ang Ate niyo dahil pagbukas ko ng refrigerator bumungad sa akin ang masasarap na pagkain. Unti-unting naipon ang laway ko sa aking bibig.Kailangan ko ng bilisan. Buti na lang umalis sila ngayon. Chance ko ng makatikim ng l
Ice-creamMatapos ng gawain ko ay nagpaalam ako sa aking mga amo na maghahanap akong scholarship pero anghel nga talaga itong si Wyn dahil sa inoffer niya sa akin.Kinuwento ni Jez ang nangyari tungkol sa akin kaya ito sinamahan ako ng dalawa sa future in-laws ko.Nalaman kong hindi close ni Wyn ang kuya niyang si Ten kaya nagdesisyon siyang sumama kay T.H. Kasundo niya naman ang mga magulang niya. Katunayan ay mukhang mababait ang mga ito base sa kwento ni Jez.Pagpasok sa itim at higante nilang gate ay napanganga ako."Girl, hindi lang langaw ang kasya sa bunganga mo kundi ipis", aniya Jez na nasa tabi ko.May mal
Type"Ganda mo", bungad ni Latrelle. Lahat sila ay nakasuot ng uniporme. Unang araw ng klase ngayon kaya lahat kami ay maagang gumising."Thank you. Saka alam ko naman 'yun", sabi ko habang pinaghahanda sila ng pagkain.Isa-isa silang umupo. Napansin kong si T.H ang kulang. Baka naliligo pa ang isang iyon."Ganda mong basahan", sabi ni Latrelle. Tumawa silang dalawa ni Marcus habang si Wyn ay umiling na lang.Kami nina Jez at Marcus ay parehas ng eskwelahan na pinasukan. Ang dalawa kasi ay parehas na may problema sa pamilya. Hindi katulad nina Latrelle at T.H, kahit na may problema silang kinahaharap katulad ng sa kaibigan nila ay malaki ang sustento nilang natatangg
Pamagat"Kaoree Rogen, 18 po. Dyan lang po nakatira katabi ng Laguna De Bae", pagpapakilala ko sa klase.Matapos magpakilala ng ilan ko pang kaklase saka nagpakilala ang professor namin sa unang subject.Pinaggrupo kami nito para sa ibibigay niyang gawain kinabukasan. Umalis siya matapos ng kanyang ginawa kahit may isang oras pa siyang natitira.Nakaupo ako habang pinagmamasdan ang mga kaklase kong kinikilala ang isa't-isa. Parang bubuyog boses nila dahil sa pinagsama-samang mahihinang ingay.Ang ilang lalaki na nasa likuran ko ay nagkasundo dahil sa ML."Duo na lang tapos kayo magkakampi", sabi nung lalaking may&nb
BullyPagkarating namin sa cafeteria agad naming napansin si Jez. Nasa dulo siya sa katabing bintana. May iilan na bumabati sa kanya pero ang iba ay hindi niya pinapansin.Meron namang grupo ng mga babaeng nagtatakang lumapit sa kanya. Sobrang ganda nung isa sa kanila. Apat silang kababaihan na nagtutulukan. Pero 'yung babaeng may hairclip ang talaga namang iba ang mukha sa kanila.Kahawig ng pusa ang mga mata nito. Ang balingusan ng ilong niya ay depina at ang labi niya ay kumikinang dahil sa glitters ng liptint nito.Mukha siyang anime dahil sa ikli ng palda niya. Nakakapagtaka dahil nakalusot siya sa guard at alam kong bawal iyon.Pumila kami sandali habang