Share
Chapter 15
Kaugnay na kabanata
Close - Lost Souls Chapter 16
"KAYA naman natin kahit magkalayo tayo diba?" Alam n’ya sa sarili n’yang kaya n’ya kahit malayo sila sa isa't isa. Marami namang paraan para magkita sila. But that question echoed in Jace's head a dozen times. Kaya ba talaga nila? Kaya ba talaga niya? Long-distance relationship isn't as easy as he thought it would be. Gusto niyang laging nakikita at nakakasama ang mahal niya, gusto niya ay lagi niyang nahahawakan o nakakamusta. Fear, he fears that her loved ones might end up looking for someone better than him. Doubt, sandali, why would she settle for someone na malalayo sa kanya when she can find someone na araw-araw niyang pwedeng makasama? This made his thoughts mixed up. He wanted to say something, but he slowly turned himself away from her and walked out in silence. Nagpatuloy ito sa paglalakad at pinipigilan ang sarili na lingunin ang dalaga. He could have just answered, 'Yes', kaya nila, kakayanin nila. But he chose to stay silent. Dahil ayaw niyang magsalita ng bagay n
Close - Lost Souls Chapter 17
"JACE?" she whispered as her face slowly brightened up. Alam niyang darating ang binata, alam niyang hindi siya nito hahayaang umalis ng hindi sila nakakapag-usap. With excitement, she hurriedly ran towards him. Nakangiti ito habang sinisigaw ang pangalan ng binata. Wala siyang pakialam kahit magulo na ang buhok nito dahil sa hangin na sumasalubong sakanya. Paglapit ay agad niyang yinakap patalikod ang binata. She was the happiest girl at that moment, ang dami nitong gustong sabihin pero biglang hindi siya makapagsalita. Naramdaman niyang humarap sa kanya ang binata ngunit wala itong narinig na salita kaya hindi ito bumitaw sa pagkakayakap. "I'm sorry, I'm sorry if I wasn't able to tell you earlier. I promise, we will work it out. Let's make things work out together." Alam niyang hindi magiging madali ang lahat pero kakayanin nila. "Excuse me miss?" Naudlot ang pagdradrama sa isipan ng dalaga ng marinig ang boses ng kanyang kaharap. Never in her life has she heard this husky
Close - Lost Souls Chapter 18
PAGKALAPAG ng eroplano sa airport ay dinig n’ya ang sigaw ng kaibigang si Jazy habang kumakaway ito na nakatingin sa kanya. Hindi niya akalaing sasalubungin s’ya nito sa terminal 3, kaya naman tuwang-tuwa niya itong yinakap. “How are you? Sinong kasama mo?” Regina asked her. May kasama kasi ang kaibigan na lalaking mukhang artistahin. Agad niyang kinurot ang tagiliran ng kaibigan dahil ngingiti-ngiti itong kinikilig. “This is Andre, boyfriend ko. Andre, meet Regina.” Pagpapakilala nito sa dalawa. S’ya yung sinasabi kong kaibigan ko.” Nginitian naman ito ng dalaga at nakipag kamay. Pansin n’yang masaya at mas maaliwalas ang mukha ni Jazy kumpara noong huli silang magkita. Nang mga oras na iyon ay dumiretso sila sa bahay ni Regina sa Makati, pagkatapos ihatid ay nagpaalam din muna si Andre sa dalawa para naman makapag bonding ang mga ito. “Teka, ano na nga palang lagay n’yo ni Jace? Have you guys talked?” Tanong ni Jazzy habang nagtitimpla ng juice at linapitan ang kaibigan na ti
Close - Lost Souls Chapter 19
PAGKALAPAG sa NAIA airport ay lumingon-lingon ang binata habang naglalakad. Baka kasi mamaya ay bigla siyang paligiran ng mga tao pero laking pasasalamat naman nito at hindi iyon nangyari. He didn’t wear something in disguise. Nakasuot lang ito ng simpleng jeans, gray shirt at black leather jacket with his black face mask. Malaya itong nakalabas ng lugar at sumakay sa sasakyan na nagsundo rito. “Wait for me,” sambit ng binata sa kanyang isipan habang iniisip ang dalaga. Nagpasalamat ito at nakakuha siya ng tiempo upang makapag-bakasyon ng limang araw. Yes, he only got five days to fix everything before he goes back to Seoul. Linabas nito ang isang envelope na ang laman ay tungkol kay Regina. He hired a private investigator to locate her girlfriend kaya heto s’ya ngayon, nasa pilipinas upang hanapin ang dalaga. “So, you live in Makati,” Sabi nito habang binabasa ang mga inpormasyong nakalap ng imbestigador. Hindi na ito nagsayang pa ng oras at pinadiretso n’ya ang driver sa tin
Close - Lost Souls Chapter 20
SA loob ng kanyang tinutuluyan na hotel ay hindi maka-isip ng maayos ang binata. It was seven in the evening and he kept on walking back and forth as he ran his fingers through his hair. Tumingin ito sa labas ng bintana at tinanaw ang kalangitan na tila ba anumang oras ay papatak ang malakas na ulan. Pakiramdam n’ya ay sinasabayan ng panahon ang nararamdaman nito. He sat down and closed his eyes, hoping that an idea would pop into his mind. Maya-maya ay nakatanggap ito ng tawag mula sa isang hindi kilalang numero. “Hello?” he answered the phone in curiosity. Agad naman s’yang sinagot ng kausap at kahit hindi nagpakilala ay alam n’ya kung sino ang nagmamay-ari ng boses na ‘yun.. “Let’s meet. I am at the lobby,” sagot sakanya ng isang binata. Batid n’yang lobby ng hotel ang sinasabi nito kaya naman agad s’yang lumabas ng kwarto at pinuntahan ang lalaki. There he saw his brother sitting on the couch while patiently waiting for him. Agad na umupo si Jace sa bakanteng upuan na nakap
Close - Lost Souls Chapter 21
MADALING nahanap ng binata ang Cafe na sinabing kapatid. Pagkapasok nito ay agad n’yang nakita si Justin at kinausap. “What happened?” he asked with a worried face. Pero hindi ito nakarinig ng sagot. Instead, he was given a death stare. Nagtitigan ang dalawang binata na para bang nagbabangayan sa kanilang sariling mga isip. “Ya, don’t look at me like I’m not your older brother.” Sabi nito sa kanilang pangunahing lenggwahe. Hindi inalis ng nakababatang kapatid ang pagkakatitig nito at humigop sa tasa ng kapeng nasa kanyang harapan. “Bakit hindi mo siya pinuntahan nung araw na inaantay ka niya? Didn’t you know she waited for hours before her flight?” Titig na tanong nito sa kapatid. “What? Nag-antay siya saan?” takang tanong nito. Alam niyang wala silang naging usapan ng dalaga, isa pa ay nag-antay din ito sa airport, yun nga lang ay sa maling lugar. “See? Hindi ko kayo maintindihan,” Justin breathed a sigh of frustration. “She waited at Daechon beach for you and I was there. He
Close - Lost Souls Chapter 22
JACE woke up excited the next morning and glanced at the mirror. Nakahawak ito sa kanyang baba at sabay ngiti ng nakakaloko. Hinawi nito ang kanyang buhok at pumorma na para bang s’ya ang pinaka-gwapong nilalang sa mundo. He feels excited and happy because he’ll finally get to see her girl after months of not being with her. He immediately grabbed his red towel as he walked like a model. May pa kendeng kendeng pa itong nalalaman at atras abante at sumayaw ng cha-cha. “Wait, what am I doing?” Bulong nito sa sarili sabay ngiti. Maging s’ya ay hindi makapaniwala na umaakto ito ng kakaiba. Kahit natatawa sa sarili ay iniayos nito ang tindig at nagmadaling naglakad papuntang banyo. Pagkatapos maligo ay agad na dumiretso si Jace sa kanyang maleta at naglabas ng mga damit. He picked his favorite black shirt because he thinks it’s comfy to wear. But then, he immediately dropped it when he saw his favorite white Gucci shirt. Kunot noo nitong nilatag ang mga damit sa kanyang kama and stare
Close - Lost Souls Chapter 23
“HOW did you know that we’re brothers?” tanong ni Jace sa nobya habang nakaupo ang mga ito sa loob ng silid kung saan naka-confine ang kapatid ng lalaki.N aka-dekwatro ito na nakasandal sa ding-ding habang ang ulo naman ni Regina ay nakasandal sa balikat ng binata. “Inalam ko. But I didn’t know it at first. Pansin ko lang na baka magkakilala kayo o dating mag-kaaway. Napansin ko kasi ‘yung mga tinginan n’ yo noong araw na pumunta ka sa bahay,” she answered. Inalis nito ang pagkakasandal sa balikat ng binata at nilingon ito." Hindi mo nga lang nabanggit na ganun pala yung nangyari sainyong magkapatid, “she added. Ilang segundong hindi umimik ang binata bago magsalita, “Alam kong hindi ako naging mabuting kuya sa kanya. That’s why I immediately searched for him the day I went home and found out that he left. Maybe he thinks we do not care, but he is totally wrong.” Umayos ito sa pagkakaupo at sinulyapan ang nakababatang kapatid na mahimbing na natutulog. Once again, another memory f
Pinakabagong kabanata
