Chapter 22

Three years later . . .

“MAMA!” NAPALINGON SIYA nang tawagin ng isang batang masayang naglalaro sa buhangin. “Look, ’Ma, I made a castle!” Pero bigla itong napaiyak nang abutin iyon ng malakas na alon.

Napailing na lang siya. Agad na kinarga niya ito at pinatahan.

“Ssshhh . . . stop crying, baby. Gusto mo ba, doon na lang tayo gumawa ng castle? I’m sure hindi iyan aabutin ng alon.” Tinuro niya ang katabi ng rest house. Sinadya niyang patambakan ng puting buhangin ang bahaging iyon ng rest house dahil mahilig itong maglaro ng buhangin, lalo na sa umaga. 

“Wow, it looks like a mountai, ’Ma!” Natawa siya sa sinabi ng anak. Paanong hindi nito sasabihing mountain, eh, mataas pa sa anak niya ang nilagay na mga buhangin.