Five: Butterflies

Wala na akong maintindihan sa mga sinasabi ni Rose, sa dami ng mga binitawan niyang salita ay naghalo-halo na ang lahat sa ulo ko at pakiramdam ko ay sasabog na. Sibayan pa ito ng isang matinding hangover, na hanggang ngayon ay nararamdaman ko pa rin.

Hindi pa man tuluyang naipaparada ni Zico ang van sa parking lot ng presinto ay nakahanda na si Vera para sa pagbaba namin. Binuksan na niya ng bahagya ang pintuan, at saka naunang bumaba kasabay ng paghinto ni Zico.

Dali-dali kaming sumunod kay Rose papasok sa loob. Ang tatlong pulis na naroon sa lobby ay napatayo pa nang makita kami at hinabol kami ng tingin. Agad naman naming nakita si Tita Ana na nakaupo sa waiting area habang nakatingin kay Daddy. Si Daddy naman ay naroon sa dulo, nakatalikod at may kausap mula sa cellphone nito.

“Tita,” bati ni Lily sa Mama ni Aza at yumakap. “How's Aza? Mailalabas daw ba siya ngayon dito? Anong sabi ni Dad?” sunod-sunod na tanong niya.

“N-Nandito kayong lahat?” gulat na tanong ni Tita at isa-isa kaming binalingan, para bang binibilang.

Nakuha ko naman agad ang ibig niyang sabihin. Knowing Azalea? Sigurado ako na hindi niya gugustuhin na narito kaming lahat, including Dad para sa kanya. Hindi na rin ako magtataka kung bakit ngayon lang lumapit si Tita Ana para humingi ng tulong kay Daddy.

“Tita, kapatid namin si Aza. . .hindi mababago yun. We are worried kaya kami nandito para sa kanya,” bulalas ni Vera.

“Sana nga ay mailabas ni Roman si Azalea ngayon,” mahina pero umaasang sabi ni Tita Ana.

“Good morning, Ms. Lucero.”

Sabay-sabay kaming napalingon sa likuran nang marinig ang pamilyar na boses. Kumunot ang noo ni Rose, dahilan kung bakit mas lalo pang nadepina ang kilay niyang pang kontrabida. Humarap siya sa nagsalita at mabilis sanang susugod, mabuti na lamang at nahila siya pabalik ni Zico. Nagkatinginan kami ni Dahlia, parehong nagtatanong ang mga mata kung ano ang ginagawa ng lalaking ito sa harapan namin. Bakas na bakas naman at hindi na nag-abala pa na itinago ni Lily ang iritasyon sa kanyang mukha.

“I'm here for Ms. Lucero,” pormal na wika ni Dustin, ang dating asawa ng kapatid naming si Ivy. “Mr. de Asis called me about Azalea's case.”

Napahinto ako roon. Siya ang kinuha ni Dad na abugado para kay Aza?

“Attorney Falcon,” pormal din na bati ni Daddy kay Dustin.

Hindi ako makapaniwalang napatitig habang nakikipagkamay si Daddy kay Dustin. Kung umasta silang dalawa ay parang walang nangyari. That man hurt Ivy. Naroon si Ivy sa Spain ngayon dahil sa lalaking ito. Nakalimutan na ba yun ni Dad?

Naikuyom ko ang kamao ko dahil sa matinding galit at mabilis na tumalikod sa kanilang lahat. Mabilis akong nagmartsa palabas ng presinto at tumawag ng taxi pauwi sa bahay. Hindi ko kayang manatili roon, knowing na napakalaki ng kasalanan ni Dustin sa kapatid namin.

Hindi ko magawang sagutin si Mang Fredo nang tanungin niya ako kung nasaan na ang mga kapatid ko at kung ano na ang nangyari kay Azalea nang makauwi ako sa bahay. Deri-deritso ng lakad paakyat sa hagdan at tinungo ang kwarto ko.

Isang malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko at saka pumasok sa loob ng banyo para daluhan ang aking bathtub at babarin doon ang sarili. Isang oras ako nanatili roon para tanggalin ang sakit sa ulo, inis at stressed bago ako umahon at naghanda para pumasok sa hospital.

Habang nagbibihis ako ay nakatanggap ako ng text mula kay Lily na naroon na siya at si Daddy sa company ngayon. Sinabi rin niya na mamayang hapon ay pwede na lumabas si Aza.

Nagpapasalamat naman ako roon. Hindi deserve ni Aza ang nangyari sa kanya pero ibig sabihin no'n ay mababago na ang tingin ko kay Dustin. Hinding-hindi ko nakalimutan na siya pa rin ang dahilan kung bakit muntikan ng namatay si Ivy.

“Ma’am naihanda ko na ang sasakyan mo.”

Tumango ako kay Mang Fredo bago muling sumubo ng karne at nagpatuloy sa pagkain. Nasa gano'n akong sitwasyon, mag-isa na nanananghalian nang pumasok sa dinning si Zico, nakabusangot ang mukha nito at para bang problemado.

Pinunas ko ang bibig ko at saka uminom ng tubig.

“Hey,” tawag ko kay Zico. Mas lalo pa siya sumimangot nang humila siya ng upuan sa harapan ko. “What's with your face? Hindi sa ‘yo bagay.”

“Not now, ate,” seryoso niyang sabi.

Natatawa akong tumayo at inilapag ang table napkin. “What? I didn't do anything, I was just asking.”

Inismiran niya ako kaya mas lalo pa akong natawa. Dinampot ko na handbag ko at naglakad palabas ng bahay. Pinatunog ko muna ang sasakyan ko bago pumasok sa loob at nag-drive papunta sa hospital.

Alas dose pa lang ng tanghali, masyado pang maaga para sa una kong pasyente. Hindi ko rin nakita si Rhea, marahil ay naroon siya canteen at kumakain ng tanghalian.

Sumandal ako sa backrest ng tufted leather chair ko habang pinaglaruan ang ballpen na hawak-hawak ko. Inilibot ko ang aking paningin sa buong silid. Lahat ng bagay na narito sa loob ay nasa ayos, walang out of place, at walang nakikitang dumi o kalat.

Everything in my life is perfect. Everything is in their perfect place. May maganda akong trabaho at may sarili akong pera. I can buy everything I want. May mga kapatid ako na mapagmahal at mga kaibigan na laging andiyan para sumuporta sa akin. Hindi man magkasama si Mama at Daddy ay alam ko namang sa kahit anong oras ay maaasahan ko sila. Kontento na ako sa ganito sa ilang taon. . .pero bakit pakiramdam ko ngayon ay may kulang? Para bang may hinahanap ako na kung ano. Parang may gusto ang kalooban ko na hindi ko mapagtanto.

Iwinaski ko sa aking isipan ang mga bagay na iyon. Ayaw ko mag-isip ng kung ano-ano lalo pa’t nasa trabaho ako ngayon. Ayaw ko haluan ng ibang bagay ang may kinalaman sa trabaho ko.

Saktong ala una y media ng hapon na iyon nang katukin ako ni Rhea rito sa loob para ipaalam na dumating na raw ang una kong pasyente for caesarean section. Unang pagbubuntis ng pasyente at fraternal twins pa ang dinadala. Masyadong ring mahina ang resistensya, kung kaya't hindi kakayanin ang normal na delivery.

Matapos kong alisin ang placenta ay nagsimula na agad akong magtahi. The entire procedure should take only about 45 minutes to an hour. Pero dahil pansamantalang huminto ang pagtibok ng puso ng pasyente ay inabot kami ng halos isang oras at dalawampung minuto. Thankfully, pareho namang ligtas ang pasyente ang malulusog na kambal.

Naging abala pa ako nang mga sumunod na oras. Kinailangan ko tapusin ang mga dapat na gagawin ko sana kaninang umaga. Nagsulat ako ng doctor's order sa patient's chart sa nurse station ng maternity ward. Bandang alas kwatro naman ay may dalawang pasyente na ginawan ko ng test at ultrasound.

“Doc, hindi ka pa uuwi?”

Umangat ako ng tingin kay Rhea, nakita ko siyang bitbit na ang kanyang bag at handa na sa pag-uwi.

Ngumito ako sa kanya at umiling. “Maya-maya pa, tatapusin ko pa ito.”

“Sige, Doc, una na ako,” sabi niya at itinuro pa ang labas ng pintuan. “May date kami ni Nikolas ngayon.” Ang Nikolas na tinutukoy niya ang ang kanyang Brazilian long-time boyfriend.

Tumango ako. “Yeah, sure. Enjoy your date.”

Muli kong ibinalik ang atensyon ko sa harapan ng laptop at nagpatuloy sa pag-encode ng records ng pasyente ngayong araw.

Uminat-inat ako nang matapos at napahikab pa. Gusto ko na umuwi para makapagpahinga na.

Nagsimula na ako magligpit ng mga gamit ko. Inayos ko rin muna ang sarili ko bago pinatay ang ilaw sa loob ng silid at lumabas.

“Wala ka bang payong, Ma’am?” tanong ng guard sa akin. He was an elderly man, probably in his sixties.

“Payong?”

“Naku, Ma'am, malakas po ang ulan sa labas. Kanina pa yan at hanggang ngayon hindi pa rin tumitila.”

Naglakad ako papunta sa pinto at lumabas. The moment when I stepped out of the building, I realized that the weather was harsher than I thought. Hindi naman gaano kalayo ang sasakyan ko mula rito kaya pwede ko iyon takbuhin. Bracing myself, I ran from the building to the small shelter beside the main gate of the building and even in such small distance, I ended up drenching from head to toe.

“You're idiot. Kutsilyo lang ay takot ka na.”

Despite the weather, I recognized that voice immediately.

“Bro, hindi ako ikaw na magaling makipagbasag ulo. Kasalanan ko bang inggit sila?”

Nagsalubong ang magkabila kong kilay at dahan-dahang tumingin sa gilid ko. I saw Felix, may hawak siya na payong, sa tabi niya ay naroon ang isang lalaki at sabay nilang sinusuong ang malakas na ulan. Felix was wearing a dark blue long sleeves, nakatupi ang manggas niya hanggang sa balikat.

Napahinto siya sa sasabihin niya nang makita ako. He smiled at me as an acknowledgement, ngumiti naman ako sa kanya pabalik.

“Hyacinth.”

Maganda ang pangalan ko. . .pero bakit kapag siya ang nagsasabi nito ay mas lalo pang gumaganda?

“Hi,” I greeted him. Ngumiti rin ako sa lalaking kasama niya, tumango naman sa akin ang lalaki.

“Wala kang payong?”

“The rain didn't inform me to bring one,” biro ko sa kanya.

Natawa siya. “Yes, you should blame the rain.” Itinuro niya ang upuan sa likod ko kaya napatingin naman ako roon, hindi nakuha ang nais niyang iparating sa akin. “Umatras ka, tumutulo ang tubig. Hintayin mo ako rito. . .babalikan kita.”

Nilagpasan na nila ako at tinahak ang daan papuntang parking lot. Napakurap-kurap ako at hinabol sila ng tingin bago umatras at naupo sa upuan na itinuro niya.

Napatulala ako habang pinagmasdan ang pagbagsak ng ulan, iniisip kung bakit may nararamdaman akong kung ano sa tiyan ko pagkatapos niyang sabihin na hintayin ko siya rito dahil babalikan niya ako.

“Dapat ay parati kang may dalang payong kahit sa sasakyan mo lang.”

Mabilis akong napatayo nang sumulpot si Felix sa tabi ko. Hindi ko namalayan na narito na pala siya.

“Tapos na ang summer kaya asahan mong mapapadalas na ang pag-ulan.”

Napairap ako sa kanya dahil para siyang si Daddy sa tuwing pinagsasabihan niya kami.

“Nasaan na ang kasama mo? Sana ay hindi ka na bumalik pa, baka nagmamadali kayo.”

“Makakapaghintay siya.”

Binuksan niya ang payong sa harapan ko at inilapit iyon sa sakin. Sabay kaming naglakad sa ulan. Napatigil pa ako nang hawakan niya ako sa balikat at ilapit sa kanya.

“Masyado kang malayo, nababasa ka.”

Sunod-sunod ang naging paglunok ko nang magdikit ang mga braso namin. At hindi ko alam bakit gano'n ang pakiramdam ko.

“Nasaan ang sasakyan mo?”

Muli akong lumunok bago sumagot sa kanya. “Naroon sa dulo.”

Nang marating namin kung saan nakapara ang sasakyan ko ay agad kong binuksan iyon at pumasok sa loob.

“Thank you,” sinseryo kong sabi.

He just nodded as a response.

I pursed my lips, hindi na alam ang sasabihin dahil hindi pa rin siya umaalis sa harapan ng sasakyan ko.

“Ano. . .mauuna na ako sa inyo?” Hindi ko alam kung isa ba iyong tanong or statement.

“Maligo ka agad pag-uwi mo. Nabasa ang ulo mo, magkakasakit ka niyan.”