MARAHAN akong naglalakad habang nagmamasid sa mga nilalang na dumadaan sa aking harapan, nandito ako ngayon sa pinakamalaking pamilihan ng Farianio. Iba't-ibang uri ng nilalang ang aking nakikita sa paligid dahil talagang dinadayo ito, kilala ang kahariang ito sa pakikipagkalakalan kaya hindi na ako nagtataka pa.
Mula sa labindalawang kaharian ay isa ang Farianio sa pinakamalaking kaharian dito sa Exo Losairos kaya maunlad ang pamumuhay dito, na siya namang binabalikan ko sa lugar na ito. Kapag maunlad, ibig sabihin ay maraming mayayaman at maraming kayamanan.
Ibinaba ko ang talukbong ng aking balabal at marahang inayos ang buhok ko dahil sa ginoong nakatingin sa akin, mukhang mayaman dahil sa marangya niyang kasuotan, nabibilang sa maharlikang antas. Binigyan ko siya nang tipid na ngiti na siyang nagpakislap sa mga mata niya.
Pasalubong ang aming landas kaya sinadya kong marahan siyang banggain.
"Paumanhin, Ginoo," kunwari akong nagulat at agad na ngumiti bilang paumanhin.
"Hindi mo kailangang humingi nang tawad, magandang binibini," umiling ito at matamis na ngumiti.
Alam kong maganda ako kaya hindi mo na kailangan pang banggitin iyan.
Nais ko siyang irapan ngunit hindi ko inalis ang ngiti sa labi ko. "Mauna na ako, Ginoo. Nawa'y maging maayos ang iyong pamimili."
Nang akmang magsasalita pa siya ay agad na akong tumalikod at ipinagpatuloy ang paglalakad, wala akong planong makipag-usap pa sa kaniya dahil nakuha ko na ang gusto ko. Nakangiti kong inilabas mula sa balabal na tumatakip sa aking buong katawan ang hawak na supot, nang buksan ko ito ay lalong lumapad ang aking ngiti dahil puno ito ng gintong barya.
Hindi nga ako nagkamali, mayaman ang ginoong iyon. Masyado siyang nahumaling sa akin kaya hindi niya namalayang ninakawan ko siya. Hangal.
Napatingin ako sa aking balikat nang dumapo dito ang aking alagang ibon na nagsasalita, isang loro.
"Magandang Binibini, Magandang Binibini," wika niya sa kaniyang maliit at matinis na tinig.
"Siyang tunay, Vivi, hinding-hindi maipagkakaila," nakangiti kong wika dito. Gusto ko sanang humalakhak ngunit baka isipin ng mga nilalang na makakakita ay isa akong baliw.
Kumuha ako ng isang gintong barya at itinago na ang supot sa mas malaki pang supot na nakasabit sa aking baywang.
Ang gintong baryang ito ay kayang bumili ng sampung kaban ng bigas o kaya ay isang magarang kasuotan. Pinaikot-ikot ko ito sa aking daliri habang patuloy na pinagmamasdan ang mga nilalang sa paligid. Pasimple akong kumuha ng isang mapulang mansanas at dalawang pirasong seresa sa dinaanan kong tindahan, abala ang manininda sa mayayaman niyang mamimili kaya hindi niya ako napansin.
Nakangisi kong ipinakain ang seresa kay Vivi at pinahid sa aking damit ang mansanas at agad na kinagatan, masarap at matamis.
Napatingin ako sa gilid nang makita ko ang batang marungis na nakatingin sa akin, tila nakita ang ginawa ko. Babae ito, hawak niya ang isa pang bata na mas maliit sa kaniya.
Lumapit ako dito at inabot sa kaniya ang hawak na gintong barya habang patuloy na kinakain ang mansanas. Nagtatanong ang mga mata niyang tumingin sa akin, nag-aalinlangan, ngunit tumango ako upang iparating na kunin niya.
"Maraming salamat, Magandang Binibini," tipid siyang ngumiti at kinuha ang barya. Tinitigan ko siya, kay gandang bata, kapansin-pansin ang kayumanggi at kulot niyang buhok, siguradong sa pagtungtong niya sa tamang edad ay maraming ginoo ang mabibighani sa kaniya, katulad ko. Napangiti na lamang ako at napailing.
"Tila ngayon ko lamang kayo nakita dito sa pamilihan."
"Ngunit lagi kitang nakikita dito, Binibini," wika niya na siyang nagpakunot ng noo ko. Umupo ako sa harap niya upang magpantay ang aming paningin.
"Ipinagbabawal ang panlilimos dito, mabuti ay hindi kayo hinuhuli ng mga kawal." Tumingin ako sa batang kasama niya ngunit nang magtama ang aming paningin ay tila takot itong nagtago sa kaniyang likod.
"Ngayon lamang kami pumunta dito upang manlimos, kamamatay lamang ng aming mga magulang at wala kaming ibang kaanak na maaaring kumupkop sa amin."
Lalong kumunot ang noo ko, hindi lang dahil sa sinabi nito kundi dahil sa paraan niya ng pananalita, taas noo at walang takot, kabaliktaran ng kasama niya. Sa tingin ko ay pitong taong gulang pa lamang siya ngunit tila matanda na siya kung kumilos.
"Maaari ko bang malaman kung bakit sila namatay?"
"Tagasilbi sila sa isang maharlikang pamilya ngunit sila ay pinaslang ng mga iyon sa hindi ko malamang dahilan," walang emosyon niyang wika. Gusto kong humanga sa kaniyang katatagan sa murang edad ngunit nanliit ang mata ko dahil sa nalaman, hindi ko alam kung magagalit ba ako o hindi sa kabuktutan ng mga maharlikang iyon.
"Mabuti ay hindi nila kayo pinaslang. Bakit hindi kayo nagsumbong sa mga kawal o sa opisyal?"
"Alam mo na walang boses ang tulad nating mga mahihirap sa mundong ito, mga alipin lamang tayo sa kanilang paningin," aniya. Napatitig ako sa kanya, maging sa ganitong bagay ay mulat siya.
"Hindi ba kayo tinutugis ng mayamang pamilyang sinasabi mo dahil sa iyong nalalaman patungkol sa ginawa nila sa inyong mga magulang?"
"Tinutugis nila kami para patahimikin ngunit nakakapagtago kami gamit ang aking kapangyarihan. Nagpakita talaga ako sa iyo dahil nais kong sumama sa iyo, Binibini."
"Hindi maaari, hindi maaari," wika ni Vivi ngunit hindi ko ito pinansin dahil sa gulat sa sinabi ng batang ito.
"Ano? Alam mo ba ang iyong sinasabi, Bata? At sa dami ng nilalang ay ako pa talaga ang napili mo." Gusto kong matawa.
"Alam kong isa kang magnanakaw ngunit alam ko rin'g mabuti ang iyong puso," seryosong aniya.
Natawa ako sa sinabi niya, para talagang matanda ang aking kausap.
"Hindi mo alam ang iyong sinasabi, Bata."
"Seryoso ako, Binibini," aniya, tumaas ang kilay ko.
Saglit ako nag-isip bago muling nagsalita. "Nais mo pa bang sumama kahit hindi ako nagmula sa kahariang ito? Malalayo ka sa lugar na pinagmulan mo."
"Oo, nais kong sumama kung papayag ka. At mas mabuti nga na lumayo sa lugar na ito upang hindi na kami mahanap pa ng pamilyang iyon."
Iiling-iling akong ngumisi, hindi ko matanggap na tila mas matanda pa siya sa akin. Tumango din naman ako agad nang maisip ang kanilang kaligtasan, siguradong mapahamak lamang sila dito kung tinutugis nga sila.
"Sige." Tumayo ako. "Isasama ko kayo sa isang kondisyon."
"Ano iyon, Binibini?" halata ang saya sa kaniyang tinig ngunit wala siyang ekspresyon. Doon ko napansin na tila may bayad ang kaniyang ngiti dahil isang beses ko lamang iyong nakita noong ibinigay ko sa kaniya ang gintong barya, kakaibang bata.
"HINDI mo gagawin ang ginawa ko kanina." Tukoy ko sa pagnanakaw na ginawa ko, tumango-tango ito, tutok ang paningin sa akin.Napangiti na lang ako, tinapon ko ang natirang buto ng mansanas."Ano ang iyong ngalan, Bata?""Ako si Adrina, at ito ang kapatid kong si Kera," pakilala nito sa sarili at sa maliit na kapatid. Nginitian ko ang kapatid niya ngunit lalo lamang itong nagtago sa likod niya."Hayon siya! Sigurado akong siya ang nagnakaw sa akin!"Napatingin ako sa kabilang gilid nang marinig ko ang sigaw nang isang lalaki. Nakaturo ito sa akin habang sa gilid niya ay ang dalawang kawal, hindi iyon ang ginoong huli kong nakabangga."Kamalasan!" bulong ko. Agad akong tumungo at sinuot ang talukbong ng aking balabal dahil marami ang napalingon sa akin. "Magtago kayo, babalikan ko kayo dito," wika ko sa mga bata."Takasan ang mga kawal, takasan ang mga kawal," wika ni Vivi at agad na lumipad paalis sa aking balikat.Gamit ang kakaiba kon
"HUMAYO na kayo, sa aking hudyat ay susugod tayo," wika ko bilang pagtatapos sa aming plano ngayong gabi. Tahimik na nagtanguan ang aking mga kasama at umalis para pumunta sa mga nakaatas na lugar para sa kanila.Gamit ang aking bilis ay agad akong nakarating sa mataas na bahagi ng lugar, isang talampas kung saan tanaw ko ang buong kagubatan. Mula sa kadiliman ng gabi ay natatanaw ko sa malayo ang ilaw ng mga sulu'ng papalapit sa pwesto kung saan namin gagawin ang pagsalakay.Tinatahak nila ang daan patungo sa Subastahan ngunit hindi namin hahayaan na mangyari iyon. Tumalim ang aking tingin ng tuluyan kong masilayan ang mga nilalang na iyon mula dito sa aking kinatatayuan. Ang mga Verdantes, mga kalalakihang malalaki ang katawan, may dalawang kayumanggi na sungay na paibaba ang tusok at may taglay din silang kakaibang lakas katulad ko, ngunit hindi ko sila kauri, nakatira sila sa timog na bahagi ng Farianio.Hawak nila ang mga sulu upang magbigay liwanag sa madilim
"SA susunod na malaman kong muli kang dumakip ng Kozanian ay puputulin ko ang iyong sungay," may diin kong banta sa kaniya. Alam kong isang insulto at kahihiyan sa kanilang lahi ang maputulan ng sungay at hindi ako mag-aatubiling gawin iyon sa susunod sa galitin niya ako.Tumayo ako at naglakad pabalik sa aking mga kasama ngunit napahinto ako nang magsalita siya."Sa tingin mo ay susundin ko ang iyong gusto? Dadakpin ko kung sino ang gusto kong dakpin dahil mahihina sila at walang pinunong magtatangol sa kanila, sa mga katulad mo."Agad na kumunot ang noo ko. Muli akong lumapit sa kaniya, nakatayo na siya ngayon ngunit hirap dahil sa iniinda niyang sakit mula sa pagkakabugbog ko."Ako, ako ang magtataggol sa bawat Kozaniang magdurusa sa kamay ng mga tulad mo." Tiim bagang kong wika at malakas na sinuntok ang kaniyang mukha dahilan upang mawalan siya ng malay at matumba sa lupa.Huminga ako nang malalim upang maibsan ang umuusbong na galit sa akin dahil
NAKANGITI kong kinuha sa kanila isa-isa ang mga bulaklak. "Salamat, mga bata, nag-abala pa kayo." Marahan kong hinimas ang mga ulo nila.Tumango ako kay Hurisa nang hawakan niya ang balikat ko upang magpaalam."Maliit na bagay lamang iyan kumpara sa pag-aalaga mo amin, Binibini. Kung hindi dahil sayo ay baka patuloy pa rin kaming naghihirap para lamang makakain," wika ng pinakamatanda sa kanila sa edad na walo. Bahagya akong nagtaka dahil hindi naman siya ganoong magsalita dati."Ang bata mo pa para sa mga isiping iyan, ang dapat ninyong gawin sa edad ninyo ay maglaro at huwag isipin ang mga komplikadong bagay," nakangiti kong wika sa kanila. Tumango naman sila na tila ba naintindihan ang aking sinabi."Mabuti na rin iyon upang maging mulat sila habang bata pa, Aliara," wika ni Adrina na biglang sumulpot sa tabi ko. Gusto ko siyang batukan dahil sa kaniyang sinabi ngunit sinamaan ko lang siya ng tingin. Ang batang ito talaga, dalawang araw pa lamang ang
SA halip na ituloy ang laban ay itinuon ko na lamang sa kaniya ang aking atensyon. "At bakit mo naman kami pinagmamasdan? Hindi ba sinabi ko sa iyo na makipaglaro ka na lamang sa mga batang katulad mo?" wika ko habang isinisilid ang espada sa kaha nito. Tiningnan niya ang mga batang naglalaro sa malayong banda at paismid na ibinalik sa akin ang paningin. "Hindi ba ay sinabi ko rin sa iyo na hindi na ako bata para maglaro?" sarkastiko niyang wika. Agad na kumunot ang noo ko, pinipigilang mainis sa paslit na kausap. "Sino ba ang mas may gulang sa atin? Dapat ay makinig ka sa mas may gulang sa iyo." "Gulang lamang ang lamang mo sa akin, Aliara," seryosong aniya, hindi handang magpatalo. Lalong nangunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?" "Nais ko ring mag-ensayo. Nais kong matutong makipaglaban katulad mo," seryoso niyang wika na nakapagpagulat sa akin. "Bakit mo naman nanaisin na matutong makipaglaban? Masyado ka pang bata par
INILIPAT ko ang paningin sa talon. "Oo." Naglakad na ako ngunit napahinto nang hawakan niya ang braso ko. "Ikaw talaga ang pakay ko sa lugar na ito, nakita ko ang alaga mong ibon at itinuro niya kung nasaan ka," aniya. Seryoso na ngayong nakatingin sa akin. Gusto kong pabulaanan ang sinabi niya dahil itinanggi iyon ni Vivi kanina ngunit nangunot lamang ang noo ko sa pagtataka. "Bakit mo naman ako hahanapin, Ginoo?" Napahinto ako nang mapagtanto ang kaniyang pakay. "Nais mo pa rin akong hulihin dahil sa pagnanakaw ko sa maharlikang iyon?" namamangha kong tanong. Lalong sumeryoso ang mukha niya, inalis ang pagkakahawak sa braso ko. "Hindi kita hinahanap dahil sa kasalanan mo sa ginoong iyon kundi dahil sa kasalanan mo sa akin, Binibini," mariing aniya. Naningkit ang mata ko. "Wala akong maalalang may kasalanan ako sa iyo, Ginoo." Agad siyang napangisi
"ANONG sinasabi mo? Mahal na ginoo? Mas mahal mo na siya ngayon kaysa sa akin, Vivi?" masama ang loob kong tanong. Kaya pala tila ayaw na niyang umalis sa braso ng ginoong iyon. "Mas mahal kita. Mas mahal kita." Lumingon-lingon siya sa paligid, tila hindi alam ang gagawin, kung aalis ba siya sa balikat ko o kung mananatili. "Pero bakit mahal kong ginoo ang tawag mo sa kaniya?" muli kong tanong, lalong sumimangot noong hindi siya sumagot. "Bahala ka, kung mas mahal mo siya kaysa sa akin ay sa kaniya ka na lamang sumama. Sa hangal mong ginoo!" Hinawi ko siya sa aking balikat dahilan upang mabilis siyang lumipad paalis, umirap ako ng tuluyan siyang mawala sa paningin ko. Hindi man lang umangal sa aking sinabi. "Kapag sumama ka nga sa kaniya ay pagbubuhulin ko kayong dalawa," inis kong wika. Isinarado na ang supot at naglakad patungo sa aking tahanan. "Ang tagal mong nawala. Akala ko ay maliligo ka lamang ngunit saan ka nagtungo?" wika ni Adrina n
"ADRINA," pag-agaw ko sa kaniyang pansin, agad naman siyang tumalima. "Magpahinga muna kayo, Hamil," wika ko, tumango siya at pumunta sa ibang nagsasanay. Inabot ko kay Adrina ang hawak. "Salamat, Binibini," aniya. Pinagmasdan ko lang siyang ubusin ang tubig na ibinigay ko. "Bukas na lamang tayo pumunta sa pamilihan, alam kong pagod ka na mula sa iyong pagsasanay." "Sige, mabuti na rin iyon dahil hapon na, maya-maya lamang ay lulubog na ang araw," tumatangong aniya. Tumango lang din ako at kinuha ang kawayang tasa sa kaniya. "Huwag mong masyadong pilitin ang iyong sarili sa pagsasanay, mahabang panahon pa ang kailangan mo bago tuluyang matuto," wika ko na agad nagpakunot ng noo niya. "Ngunit labing walong araw na lamang mula ngayon bago ang pagsalakay," aniya. Ako naman ngayon ang kumunot ang noo. "Hindi ko sinabing sasama ka sa pagsalakay na iyon, Adrina. Mapapahamak ka lamang," seryoso kong wika. Hindi agad siya nakas