Kabanata 6

SA halip na ituloy ang laban ay itinuon ko na lamang sa kaniya ang aking atensyon.

"At bakit mo naman kami pinagmamasdan? Hindi ba sinabi ko sa iyo na makipaglaro ka na lamang sa mga batang katulad mo?" wika ko habang isinisilid ang espada sa kaha nito.

Tiningnan niya ang mga batang naglalaro sa malayong banda at paismid na ibinalik sa akin ang paningin. "Hindi ba ay sinabi ko rin sa iyo na hindi na ako bata para maglaro?" sarkastiko niyang wika.

Agad na kumunot ang noo ko, pinipigilang mainis sa paslit na kausap. "Sino ba ang mas may gulang sa atin? Dapat ay makinig ka sa mas may gulang sa iyo."

"Gulang lamang ang lamang mo sa akin, Aliara," seryosong aniya, hindi handang magpatalo.

Lalong nangunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?"

"Nais ko ring mag-ensayo. Nais kong matutong makipaglaban katulad mo," seryoso niyang wika na nakapagpagulat sa akin.

"Bakit mo naman nanaisin na matutong makipaglaban? Masyado ka pang bata para isipin ang bagay na iyan."

"Dahil ibig kong makatulong sa iyo, Aliara. Nalaman ko mula kay Hurisa na muli kayong maglalakbay at makikipaglaban sa susunod na kabilugan ng buwan."

"Kaya mo bang matutong makipaglaban sa loob ng labing siyam na araw, bago ang kabilugan ng buwan, Bata?" wika ni Matias sa aking tabi na kanina pa pinagmamasdan ang paslit.

Bumaling sa kaniya si Adrina. "Kaya ko. Kakakayanin ko, Matias," determinado niyang wika.

Gusto kong humanga sa kaniyang tapang ngunit lamang sa akin ang pagtutol. Anong magagawa ng isang paslit sa gitna ng laban? Tiyak na matatalo lamang siya kapag sinubukan niya.

"Kaya mo? Sa liit mong iyan?" natatawang wika ni Matias na agad na nakapagpasimangot sa bata.

"Iniinsulto mo ba ako, Ginoo?" may diin niyang tanong.

"Naiinsulto ka ba?" nanunuyang wika ni Matias, lalong kumunot ang noo ni Adrina, tila nauubusan ng pasensya. "Baka oras na sumabak ka sa laban ay ikaw ang unang mapaslang, isipin mong mabuti ang iyong mga sinasabi, Bata."

"Matias," pigil ko sa kaniya. Ngumisi lamang siya at umiling-iling habang ang bata ay masama na ang tingin sa kaniya.

"Adrina," agaw ko sa atensyon niya. "Hindi ka pa maaaring matuto sa pakikidigma. Masyado ka pang bata para sa ganitong tungkulin."

"Hindi ko naman hinihingi ang iyong pahintulot, Aliara. Sinabi ko na nais kong matutong makipaglaban kaya matututo ako," giit niya at agad na naglakad palayo.

Napahawak ako sa noo ko at napailing, tila sumakit ang ulo ko dahil sa pakikipag-usap sa batang iyon. Kakaibang bata talaga.

"Kakaiba talaga ang batang iyon, Aliara," wika ni Matias na tulad ko rin pala ang iniisip. "Tila may gulang na kung mag-isip at may kakaibang tapang. Kamangha-mangha. Nais ko tuloy malaman ang pinagmulan niya," dugtong niya pa habang sinusundan ng tingin ang bata.

Naagaw niya ang atensyon ko. "Anong ibig mong sabihin?"

"Hindi ka rin ba nagtataka kung saan siya nagmula?" aniya. Muli niyang tiningnan ang bata at ibinalik sa akin ang paningin. "Hindi mo ba nais alamin kung saan siya nagmula? Kung sino ang kaniyang mga magulang?"

Agad na nangunot ang noo ko at napaisip. "Nais mo bang alamin kung saan siya nagmula, Matias?"

"Kung nais mo rin ay sabay nating aalamin," aniya.

Napatingin ako kay Adrina na ngayon ay seryosong nakikipag-usap kay Hamil, isa sa aming kasamahan na siyang laging sumasama sa aming pakikipaglaban. Tila ito nagtataka sa sinasabi ng bata, kung minsan ay napapakamot pa ng ulo.

Maya-maya pa ay naglakad patungo sa amin si Hamil.

"Binibini, nais ng batang inyong alaga na turuan ko siyang matutong makipaglaban," aniya, tila hindi sigurado sa sinasabi.

"Sige, Hamil, turuan mo siya. Tingnan natin kung hanggang saan ang kaya niya," wika ni Matias. Tumango rin ako bilang pagsang-ayon.

GAMIT ang aking bilis ay agad akong nakarating sa tagong talon na lagi kong pinupuntahan upang maligo, katatapos lamang nang pagsasanay ngayong araw. Walang nilalang na nagtutungo dito katulad ng mga sirena, kung mayroon man ay binabalaan ako ng aking ibon na may paparating.

"Vivi," tawag ko sa aking alaga. Ibinaba ko sa malapit na malaking bato ang aking balabal, inumpisahan ko nang hubarin ang aking kasuotan ngunit napahinto ako noong hindi siya tumugon.

Tumingin ako sa punong lagi niyang dinadapuan ngunit hindi ko siya nakita kaya inilibot ko ang aking paningin.

"Vivi," mas malakas kong tawag ngunit wala akong makitang bakas niya. Dapat ay nandito na siya, alam niya kung saan ako laging nagtutungo, kung nasaan ako ay nandoon din dapat siya. Hindi siya nawawala sa aking paningin.

"Mahal kong binibini. Mahal kong binibini."

Agad akong napalingon sa aking likuran nang marinig ko ang tinig niya ngunit agad na nanlaki ang mata ko nang makita kung sino ang kasama niya.

"Siya ba ang hinahanap mo?" nakangiti niyang wika. Ipinapakita sa akin ang braso niya kung saan nakadapo si Vivi.

"Anong ginagawa mo dito?" tanong ko sa kaniya nang makabawi. Ibinaling ko ang paningin kay Vivi na hindi pa rin umaalis sa braso niya, tila nakatagpo ng bagong kaibigan. "Bakit mo siya kasama, Vivi? Ikaw ba ang nagdala sa kaniya dito?"

"Hindi. Hindi," sagot nito at agad na lumipad patungo sa malapit na puno.

Nagulat ako nang bigla ay nasa harap ko na ang nilalang na hindi ko inaasahang makikita ko ngayon.

"Nagkita tayong muli, Magnanakaw," aniya. Nakangising inilapit ang mukha sa tainga ko dahilan upang hindi ako makagalaw sa gulat. "..ng halik," mahina niyang dugtong na lalong nagpagulat sa akin.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko, marahil ay sa kaba.

Hindi agad ako nakapagsalita, napatitig lamang ako sa kaniya noong muli niya akong harapin. Muling namangha sa angkin niyang kaguwapuhan.

"Matalino ang alaga mong ibon, gustong-gusto ko siya," wika niyang muli. Napatingin siya sa balikat ko at inayos ang damit ko sa parteng iyon, umawang ang labi ko nang dumampi ang daliri niya sa balat ko. Nagdulot iyon ng kakaibang pakiramdam sa akin, tila ako nakuryente.

"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?" halos nauutal kong wika, bahagyang umatras mula sa kaniya. "Pangahas."

"Inayos ko lamang ang iyong damit," inosente niyang sagot.

Agad na kumunot ang noo ko, muling umatras. "Bakit ka narito? Anong ginagawa mo sa lugar na ito?" naghihinala kong tanong.

Nakapagtatakang naligaw dito ang isang kawal ng Farianio, malayo ang lugar na ito para puntahan niya at isa pa ay wala siyang mapapala sa pagtapak sa lupain ng Kozania liban na lamang kung may iba siyang pakay.

"Bakit, Binibini? Hindi ba maaaring tumapak ang isang Farianian sa lupain ng Kozania?"

Umismid ako. "Maaari, ngunit nakapagtataka lamang." Kinuha ko ang balabal ko sa malaking bato, handa nang lumisan dahil sa kaniyang pagdating, hindi ako maaaring maligo na nandito siya sa paligid.

"Aalis ka na?" tila dismayado niyang wika. Napalingon ako sa kaniya ngunit agad ko ring iniwas dahil sa tuwing ilalapat ko ang paningin ko sa kaniya ay tila hindi ko na iyon maalis pa.