"ANONG sinasabi mo? Mahal na ginoo? Mas mahal mo na siya ngayon kaysa sa akin, Vivi?" masama ang loob kong tanong. Kaya pala tila ayaw na niyang umalis sa braso ng ginoong iyon.
"Mas mahal kita. Mas mahal kita." Lumingon-lingon siya sa paligid, tila hindi alam ang gagawin, kung aalis ba siya sa balikat ko o kung mananatili.
"Pero bakit mahal kong ginoo ang tawag mo sa kaniya?" muli kong tanong, lalong sumimangot noong hindi siya sumagot. "Bahala ka, kung mas mahal mo siya kaysa sa akin ay sa kaniya ka na lamang sumama. Sa hangal mong ginoo!"
Hinawi ko siya sa aking balikat dahilan upang mabilis siyang lumipad paalis, umirap ako ng tuluyan siyang mawala sa paningin ko. Hindi man lang umangal sa aking sinabi.
"Kapag sumama ka nga sa kaniya ay pagbubuhulin ko kayong dalawa," inis kong wika. Isinarado na ang supot at naglakad patungo sa aking tahanan.
"Ang tagal mong nawala. Akala ko ay maliligo ka lamang ngunit saan ka nagtungo?" wika ni Adrina na biglang sumulpot sa aking tabi. Agad akong napalingon sa kaniya dahil sa gulat.
"Bakit ba bigla ka na lamang sumusulpot kung saan?" inis kong tanong sa kaniya. At daig niya pa si Hurisa kung makapagtanong sa akin, tila laging nakabantay.
"Hindi mo sinagot ang aking tanong," aniya. Hindi pinansin ang sinabi ko. Ang batang ito talaga.
"Totoong nanggaling ako sa talon upang maligo ngunit..." agad kong nakagat ang aking labi nang maalala ang nangyari kanina at pilit pinigilan ang taksil na ngiting nais kumawala dito. "Huwag mo na lamang alamin. Masyado ka pang bata," bulong ko sa huli kong salita upang hindi niya marinig.
Agad na kumunot ang noo niya, tila naghihinala sa aking mga ikinilos at sinabi. "Ngunit ano?"
"Huwag ka nang mag-usisa, Adrina," wika ko, tinig nagbabanta dahil sa panliliit ng kaniyang mga mata. Ipinakita ko ang hawak na supot noong maalala ito. "Bukas ay pupunta tayo sa pamilihan, ibibili ko kayo ni Kera ng bagong kasuotan." Ngumiti ako.
Hindi nagbago ang kaniyang reaksyon kaya umirap na lamang ako. Ang hirap talagang kausap ng batang ito, hindi marunong ngumiti. Tila mas matanda pa sa akin.
"Tila may kakaibang naganap sa talon na iyong pinuntahan. Ano kaya iyon?" nakataas ang kilay niyang wika, tila alam ang hindi ko sinasabi.
Agad na nag-init ang mukha ko sa hindi malamang dahilan. Pilit isinasantabi sa aking isipan ang halik na pinagsaluhan namin ni Sevasti.
"Magpahinga ka na lamang, Bata. Maaga pa ang iyong pagsasanay bukas hindi ba?" nakangisi kong wika. Umismid siya, hindi nagustuhan ang paraan ko nang pagsasalita. "Sige na, magpapahinga na rin ako." Nilagpasan ko na siya ngunit napahinto nang muli siyang magsalita.
"Hindi ka ba kakain?"
Napatingin ako sa kabilang banda kung saan nagluluto ang mga kababaihan, tinutulungan sila ng mga lalaki sa pagkontrol ng apoy upang makapagluto nang maayos.
"Busog na ako," wala sa sarili kong wika, muling may naalala. Tipid akong ngumiti sa kaniya at tuluyan nang naglakad patungo sa aking munting tahanan.
Maliliit lamang ang mga tahanan namin dito, gawa sa tolda, sapat lamang kung ilan kaming nakatira dito. Magkakatabi rin ang mga tahanan o silid para kapag may naramdaman kaming panganib ay madali naming madadaluhan ang isa't-isa. Sa pagkain naman ay isang lutuan lamang ang aming ginagawa, tulong-tulong ang mga babae sa pagluluto at sabay-sabay kaming kumakain sa oras ng kainan.
Ibinaba ko na ang lahat ng gamit ko sa mesa at agad na nahiga sa higaan na ako lamang ang kasya, katabi ng higaan ay ang tinutulugan ni Adrina at Kera.
Tumitig ako sa kawalan, hindi na pinigilan pa ang ngiting kanina pa nais kumawala. Kakaiba ang aking pakiramdam sa tagpong iyon, hindi ko maipaliwanag. Nang pumikit ako ay agad na pumasok ang kaniyang imahe sa aking isipan, ang maganda niyang mata na sa tuwing tatama sa akin ay tila mayroong kakaibang kislap. Ang napakaganda niyang labi na binaliw ako kanina lamang.
Ngunit kahit na kakaiba ang aking naramdaman kanina sa kaniya ay nagawa ko pa rin siyang pagnakawan at linlangin dahil alam kong hindi maaaring magtagal ang pakiramdam na iyon sa aking puso, wala iyong puwang sa ngayon.
Dahil baka iyon pa ang maging dahilan upang makalimutan ko ang aking mga hangarin at ipinangakong gampanin sa ngalan ng aking ama. Kaya hangga't maaga pa ay pipigilan ko na.
Hindi na dapat ako bumalik pa sa lugar na iyon.
Bumuntong hininga ako, agad na inalis ang ngiti sa aking labi. Hindi ka dapat mahibang, Aliara! Ang dapat mo lamang isipin ay ang ipinangako mo sa iyong yumaong ama.
NAKATANAW lamang ako kay Adrina habang pinipilit niyang matuto mula kay Hamil, kasalukuyan siyang sinasanay nito katulad ng nais niyang mangyari. Ngunit hindi ko pa siya pinapagamit ng espada o kahit na anong armas dahil alam kong hindi niya pa iyon kakayanin. Maraming oras pa ang kailangan niya upang matutunang gumamit ng mga iyon, nag-uumpisa pa lamang siya kaya ang mga madadaling ensayo lamang ang ginagawa niya. At isa pa ay masyadong mabigat ang espada para sa kaniyang munting mga kamay.
Nasa likod ang dalawa kong kamay, pinagmamasdan maging ang mga kasamahan kong nagsasanay, ang mga kalalakihan at kababaihang kaedad ko, ang iba sa kanila ay ang mga nailigtas namin sa kamay ng mga Verdantes.
Katabi ko si Matias na nanonood lang din. Ilang mga kasamahan na namin ang aming nakatunggali ngayong araw ngunit lagi silang natatalo kaya minabuti na lamang namin na panoorin sila. Kung maglalaban naman kami ay katulad lamang iyon ng mga nagaganap na tunggalian namin, walang nananalo dahil walang gustong magpatalo.
"Desidido talagang matuto ang batang iyan," tipid ang ngiting wika ni Matias.
"Ninais niya iyan kaya paghirapan niya," wika ko.
"Matagal na panahon pa ang kailangan niya bago tuluyang matuto at sumabak sa pakikidigma."
Tumango-tango ako. "Hayaan na lamang natin siya, kung ang nais niya ay matutong makipaglaban kaysa makipaglaro sa mga kasing edad niya."
"Akala ko ba ay dadalhin mo siya sa pamilihan ngayong araw? Malapit ng lumubog ang araw." Agad akong napatingin sa kaniya nang maalala ang ipinangako ko kagabi kay Adrina, ngunit nagtataka rin kung bakit niya alam iyon.
"Paano mong nalaman ang usapan namin ni Adrina?"
"Ibinida niya iyon sa akin kaninang umaga ngunit tila pareho ninyong nakalimutan," nakataas ang kilay niyang wika.
Napatingin ako kay Adrina na tila hindi napapagod sa pakikinig at pagsunod sa mga itinuturo ni Hamil. Bumuntong hininga ako at kumuha ng isang tasa ng tubig sa tapayan at lumapit sa kanila.
"ADRINA," pag-agaw ko sa kaniyang pansin, agad naman siyang tumalima. "Magpahinga muna kayo, Hamil," wika ko, tumango siya at pumunta sa ibang nagsasanay. Inabot ko kay Adrina ang hawak. "Salamat, Binibini," aniya. Pinagmasdan ko lang siyang ubusin ang tubig na ibinigay ko. "Bukas na lamang tayo pumunta sa pamilihan, alam kong pagod ka na mula sa iyong pagsasanay." "Sige, mabuti na rin iyon dahil hapon na, maya-maya lamang ay lulubog na ang araw," tumatangong aniya. Tumango lang din ako at kinuha ang kawayang tasa sa kaniya. "Huwag mong masyadong pilitin ang iyong sarili sa pagsasanay, mahabang panahon pa ang kailangan mo bago tuluyang matuto," wika ko na agad nagpakunot ng noo niya. "Ngunit labing walong araw na lamang mula ngayon bago ang pagsalakay," aniya. Ako naman ngayon ang kumunot ang noo. "Hindi ko sinabing sasama ka sa pagsalakay na iyon, Adrina. Mapapahamak ka lamang," seryoso kong wika. Hindi agad siya nakas
MAYA-MAYA pa ay nagkatinginan sila at agad na nagtawanan, tila alam na ang sagot sa kanilang mga tanong, lumapit na rin ang dalawa sa aking harap. "Ano kaya iyon na lubos na nakapagpula ng pisngi ng binibini?" wika ng isa. Kinakausap ang mga kasama ngunit alam kong para sa akin ang tanong, nanunudyo. "Oo nga, siguro ay maganda ang naganap sa pagitan nila?" gatong pa ng isa. "Hindi kaya ay naglapat na ang kanilang mga labi?" "O higit pa." Agad na kumunot ang noo ko, hindi nagustuhan ang huling narinig. "Hindi! Halik lamang, mga sirena," wika ko ngunit agad na tinakpan ang sariling bibig dahil sa aking kadaldalan. Muli silang nagkatinginan at nagtawanan. Sumimangot ako, nakakainis ang mga sirenang ito. Kung pagbawalan ko rin kaya sila sa talon na ito. "Sabi ko na nga ba, hindi mamumula ng husto ang iyong pisngi kung hindi mo pa natitikman ang kaniyang labi," humahagikhik na wika ng may kulay rosas na palamuti. "Ngayon ay
"BAKIT ang tahimik mo? Hindi ka naman ganyan noong una tayong nagkita. Kanina pa kita kinausap ngunit hindi ka sumasagot," aniyang muli. Luminga-linga siya sa paligid dahil nagsisimula nang maglabasan ang mga alitaptap. Nagtago ako sa puno upang hindi ako mahagip ng kaniyang paningin sa hindi ko malamang dahilan. "Kung nandito siya ay nakikita na sana niya ang ganda ng mga alitaptap na ito. Gustong-gusto kong makita ang maganda niyang ngiti, ang kumikislap niyang mga mata at ang mamula-mula niyang pisngi," may bakas ng katuwaan ang kaniyang tinig. Natulala ako dahil sa narinig, napahawak ako sa aking dibdib dahil tila nagustuhan iyon ng puso ko. Bakit ba ganito ang aking nararamdaman? Tama bang maramdaman ko ito? "Gustong-gusto ko talaga siya, Ibon. Siya lamang ang tanging binibini na hinangaan ko ng ganito, hindi na siya mawala pa sa aking isipan." Kinagat ko ang ibabang labi ko at dahan-dahang sumilip sa kaniya. Nakatingin lamang siya sa kaw
TUMINGIN muna sa akin si Adrina bago muling nagsalita. "Bakit nais mong malaman? Sino ka ba, Ginoo?" aniya. Gusto ko siyang pagalitan dahil sa kaniyang asal ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Kung siguro ay ibang kawal ang kausap niya ay kanina pa siya dinala at pinarusahan. "Hangal. Hindi mo dapat kinakausap ng ganyan ang--" "Favier," pigil ni Sevasti sa pagsasalita ng kaniyang kasamang ginoo. Nang magtama ang paningin nila ay agad silang nagkaintindihan, yumuko ng bahagya si Favier bilang paumanhin sa kaniyang pagsagot. "Adrina," agaw ko sa atensyon niya. "Igalang mo siya, isa siyang kawal ng Farianio," wika ko. Hindi nagbago ang bugnot niyang ekspresyon ngunit marahan siyang tumango sa akin, napipilitan. "Isa kang kawal, Ginoo?" wika ng binibini na siyang nakaagaw ng atensyon ko. Sinuyod niya ng tingin ang kabuuan ni Sevasti na siya ko ring ginawa ng hindi ko namamalayan. Hindi iyon marangya katulad ng mga nauna niyang suot ngunit hindi
SIYA na rin ang kusang humiwalay sa halik na iyon. Pareho kaming naghahabol ng hininga habang magkadikit ang aming noo. Matunog akong tumawa, kagat ang pang-ibabang labi habang pinagmamasdan ang kaniyang labi. "Muntik na akong maniwala nang hanapin niya ang kaniyang ama." "Muntik ko na ring saktan ang babaeng iyon nang muli ka niyang hawakan." Humiwalay siya sa akin, hawak pa rin ang baywang ko, nakataas ang dalawang kilay at may maliit na ngisi sa labi. "Selosa," nanunudyong aniya. Tumalim ang tingin ko sa kaniya. "May dapat ba akong pagselosan, Ginoo?" "Wala," mabilis niyang sagot, lalong lumaki ang pagkakangiti. "Akin ka na nga talaga, Binibini." "Paano mong nasabi?" nakataas ang kilay kong wika. Inalis ang dalawang kamay sa batok niya. Agad na kumunot ang noo niya at mas hinigpitan ang hawak sa akin na tila anumang oras ay tatakasan ko siyang muli. "Hindi ba?" "Hmm," tila nag-iisip, nakangisi lang ako sa kan
"ANONG ginagawa ninyo dito, mga verdantes?" tanong ko. Patungo ako sa talon kung saan naroon ang mga Sirena upang maligo ngunit namataan ko sila dito sa gitna ng kagubatan ng Kozania. Tatlo lamang sila at hindi kabilang ang kanilang pinuno na si Dardo. Mayabang na humarap sa akin ang nasa gitna kaya tinaasan ko siya ng kilay at dinala ang aking kamay sa espada ko, handa silang kalabanin kung gagawa sila ng maling kilos. "Namamasyal lamang kami, Binibini," aniya. Bahagya siyang umatras nang makitang hinawakan ko ang aking espada. "Namamasyal?" sarkastiko akong ngumiti. "At saan naman kayo papasyal dito sa Kozania, Verdantes? Kabisado ba ninyo ang lugar na ito?" at masamang tumingin sa kanila. "Paumanhin, Binibini. Aalis na kami," wika nang isa sa kanila, isinenyas ang kamay sa mga kasama upang yayain paalis. "Tama, umalis na kayo kung ayaw ninyong putulin ko ang inyong mga sungay," tiim bagang kong wika. Agad silang nag-atrasan nang uma
PINAGMASDAN ko ang munting bahay sa aking harapan, maliit at gawa sa bato, halatang abandonado na. Ilang araw din ang inabot bago namin natagpuan ang lugar na ito. "Ito ang tinuluyan nila bago sila paslangin," wika ni Matias sa aking tabi. "Paslangin. Paslangin," wika ni Vivi na nakadapo sa balikat ko. Binuksan ni Matias ang pinto at pinauna akong pumasok sa loob, agad kaming nagkaintindihan nang magtama ang aming mga mata, tumango ako at pumasok na. Tumambad sa amin ang magulong kagamitan sa paligid, mayroong isang silid ang bahay at agad na pumasok si Matias doon. Hinintay ko lamang siyang lumabas habang nagmamasid sa paligid. Halata ang pagmamadali ng mga nilalang na nanggaling dito, tila may hinahanap. Ilang sandali lamang ay lumabas si Matias hawak ang isang kulay rosas na tela. Tinitigan ko ito nang inabot niya sa akin, hindi na ako nagulat nang makita ang nakaburdang pangalan dito. "Siya nga," wika ko, sigurado. "Ngayon
"NINAKAWAN mo rin ba siya ng halik kaya ngayon ay sinisingil ka niya?" muli niyang wika na agad nagpakunot ng noo ko. "Hindi ko siya ninakawan ng halik. Siya nga ang gustong magnakaw sa akin ng halik!" giit ko. Akala niya ba ay kung sino-sinong ginoo ang ninanakawan ko ng halik? Hangal. Siya lang naman ang nag-iisang nilalang na ninakawan ko ng halik, ngunit hinding-hindi ko sasabihin sa kaniya iyon. Nanlaki ang mata ko nang salubungin niya agad ng halik ang labi ko. Napahawak ako sa matipuno niyang dibdib upang itulak sana siya palayo ngunit sadyang taksil ang katawan ko dahil gusto nito ang halik na iginagawad sa akin ng ginoong ito. Matagal, sabik at magpahanap ang kaniyang halik, halos habulin ko pa ang kaniyang labi nang bumitaw siya. Nanatiling magkadikit ang aming noo, ilang beses akong suminghap ng hangin habang nakatingin sa nang-aakit niyang labi. Parang noong nakaraang araw lang ay nag-aalinlangan kang tanggapin ang pag-ibig niya dahil isa