Chapter 4

Hindi mapigilan ang aking labi ang magsilay ng ngiti habang sumasabay ako sa malamyos at masayang tunog na nanggagaling sa malalaking speaker dito sa loob ng auditorium. Napapa-indak ako sa bawat bitaw ng beat at napapapikit ako sa bawat high pitch ng musika.

Pinaghalong palakpak at sigaw ang namayani nang umabot kami sa pinakamagandang parte kung saan biglang bumilis ang kilos ng aming mga paa at galaw ng aming mga kamay.

It is our final performance in our PE3. The ballroom dance we've been practicing is now being performed with audience from lower grades. Kanina ay kinakabahan ako, but music can really remove stress and helps the heartbeat calm and equal, so now I'm enjoying like I own the dancefloor.

Masigabong palakpakan ang naghari sa loob ng malamig at maliwanag na auditorium ng paaralan nang sa wakas ay natapos ang kanta. Nakakatuwa. We did the performance perfectly, I guess. Ilang beses namin itong inensayo.

"Good job, HUMSS-Peridot. May nagawa rin kayong maganda," nakangiti si Sir Sunga bago siya tuluyang umalis.

Pilit na ngiti ang pinakawalan ko nang nakaharap siya, ngunit lahat yata kami ay umirap, bumusangot, at binelatan siya nang tumalikod na. Ngayon niya lang kami ni-appreciate medyo offensive pa.

Umupo muna kami sa gilid ng stage at ganundin ang iba naming kaklase. We're still enjoying the air-conditioned area. Tinanggal ko ang aking glass slippers at inilagay sa'king tabi. I massaged my ankle a little bit as I listened to my classmates' queries.

"Kahit pa maganda ang outcome ng performance natin, mas mataas pa rin ang grades na binibigay niya sa ibang strand. Bakit kaya? HUMSS is unwanted. Tigas kasi ng ulo ng iba riyan," pagpaparinig ni Aela sa iba naming classmates. "Gawa ng isa, gawa ng lahat pa naman ang peg ng mga teachers dito."

I heard Raine released a tired exhale. "Ano pa nga ba? At least masaya naman tayo, right? Besides, kahit tayo ay minsan irresponsible din. Hindi lang natin namamalayan."

Biglang tumayo si Ivy at nag-stretch ng kamay. "Kapagod. Tara na sa labas. Gusto ko nang uminom ng soft drinks. Fried ice cream tayo after class," aniya. Napansin naming unti-unti na ring naglalabasan ang ibang HUMSS.

"Sure." Tumayo na rin ako at inayos ang aking mala-Disney Princess na gown.

I was just about to pick my glass slippers when I noticed that the other one is missing.

"Nasaan ang kapares ng sapatos ko?" tanong ko kina Ivy.

"Aba malay. Wala naman tayong dalang mga bags rito ngayon, kaya sino naman ang nagtago?"

Naglakad akong nakapaa at sinubukang hanapin ito. Bumaling ako kina Ivy at sinabing mauna na sila. Uhaw na uhaw na sila kaya naman nagpatuloy na sila sa pag-alis. Naiwan akong mag-isa rito sa malawak at medyo madilim na auditorium. Pinatay na kasi ang ilaw at tanging sa stage na lang ang natitirang nakasindi.

Umakyat ako sa mga bleachers. Pumunta ako sa back stage. Tinignan ko ang storage room. Wala, hindi ko makita ang aking slipper. After all, it would have been shocking if I find it here. I did not come in these areas.

Naglakad ako papunta sa entrance ng auditorium. Dinig na dinig sa loob ang echo ng aking mga yabag, pero minabuti kong tumakbo para tignan kung marami bang tao. Lalabas na lang akong nakapaa.

It's break time. Ang daming estudyante sa labas. No, I don't want to walk outside with my bare feet. Partida, nakasuot ako ng magandang bestida.

"Where the hell is my slipper?" I frustratedly talked to the air. Naluluha akong bumalik sa stage at pinulot ang kapares nito. Umupo ako sa gilid at niyakap ang mga tuhod ko.

Did someone get it? Doubtlessly yes, but who? I did not notice anyone. And it wasn't so long before I removed it.

A tear escaped from my eye. I can wait until the students will go back to their subjects, but I'm also thirsty and hungry. I also want to have a break!

Napatitig ako sa nag-iisa kong sapatos. I'm also a huge fan of Cinderella, but why did my life turn out like this?

Kumawala ang isang hikbi sa bibig ko. Kasabay no'n ay ang pagkakita ko sa sapatos kong nasa harapan ko na. Nag-angat ako ng tingin. Agad umusok ang ilong ko nang masilayan ang pagmumukha ng kaklase kong guwapo pero walang modo—si Gray Rhodes.

"Bakit mo kinuha? Don't you know how hungry and thirsty I am?! Don't you know I am not in the mood to play with your nonsense actions because I am physically drained? Lahat naman tayo napagod, a. May gana ka pang mang-inis?! That slipper is sacred. Don't you dare touch it!"

Walang tigil ang mga luhang dumadausdos sa pisngi ko. I feel very bitter over what happened. Mahalaga ang sandalyas na iyan. When Cinderella lost her slippers, a Prince did all the way just to find the mysterious princess and returned the glass slippers with love.

"Why are you so mad? Binalik ko naman, e."

Tumayo ako at nanggagalaiting hinarap siya. "Cinderella's Prince tried to find her to return the glass slippers. But look what you did. You took it away from me!"

Bakas ang gulat sa mukha niya sa sinabi ko. Damn, whatever his reaction is, he really is a beautiful man. "Look, you're not Cinderella. You're not my princess. And . . . I'm not your prince either."

Parang piniga ang puso ko sa naging sagot niya. Ang pasmado talaga. Insensitive. Hayop.

I couldn't help but to smile shallowly. I took my slippers and silently wore them.

Tinignan ko siya sa mata at sa pinakamalamig na boses ay sinabi ko, "Who told you that you're my prince? In my life story, you're the villain. Villains deserve punishments. And if I were you, I better get lost."

Walang lingon-lingon na nilisan ko ang lugar. I even hate him more than of those guys who kidnapped me back when I was a kid.

It's true, he is undeniably gorgeous. I was mesmerized, taken at first glance. Indeed, I like him. But that was just a quick emotion. A verb in past tense.

I don't like him anymore. Well, I hope so.

"Hindi ako gusto ni Gray." Nalasahan ko ang pait sa sarili kong salita.

"So, Gray is the name, huh?"

Napaismid ako. Hindi man lang ako nagdalawang-isip na sabihin ang pangalan niya.

Yes, my parents are busy people, but they are the kind of bestfriend everybody would wish for.

Nagkibit-balikat ako. "And he's not a Prince material."

Hindi naitago ni Mama ang panlalaki ng mata niya. "You're finding a Prince material not boyfriend material? Come on, Ylona. You're not in a fairy tale."

"That's why I want my life to be exactly as it is. I lived my life like Rapunzel, and so I deserve a happy ending too. Because as far as I remember, I'm so much than with the climax and all the conflicts," may halong pag-asa at frustration sa boses ko.

Mom tsk-tsked. "Fairy tales don't exist, anak. If you don't stop relying on your fantasies, then you're wasting your life."

Bumaba ang tingin ko sa mga librong hawak ko. Sinipat ko ang kapal ng bawat isa, at pinaglaruan ang bawat pahina. Aminado akong kathang-isip lang ang lahat. Pero gagawin ko ang lahat para magkatotoo ang mga ito sa reyalidad.

I would be a living Cinderella, Rapunzel, Belle, and Aurora.

Why is the stories I used to love are twisting in a way I do not want?!