Chapter 5

"Hoy ka rin."

Nabo-bother ako sa DP niya. Wala itong pantaas na damit at kitang-kita ang dibdib nito. Walanghiyang Gray Fullbuster. Kakatitig dito ay bigla kong naalala 'yung araw na sinabi niyang wala akong dibdib. Nakakawalang-gana, lalo pa't hindi naman totoo.

Because of that, I decided to change his nickname into Walang TT and changed the chat color into fuchsia. Pagkatapos no'n, nag-send ako ng emoji na may puso sa mata.

Agad siyang nag-message. "Masaya ka na?" Nalasahan ko ang sarkasmo roon. Natawa akong mag-isa. "Wala kang dibdib," dagdag niya.

"Baka matameme ka?" Nakataas pa ang aking kilay na para bang nakikita niya ako.

"Hahahahahahaha tameme mo mukha mo." Bakit pakiramdam ko naririnig ko ang halakhak niya?

"Ikaw nga jutay," tawang-tawa ako habang tinitipa ito.

"Baka 'pag nakita mo, ma-shock ka."

Ginaya ko ang sinabi niya sa'kin kanina. "Hahahahahaha shock mo mukha mo."

"Okay lang. Tanggap ko naman na wala kang dibdib."

"Halika rito at makikita mo," may panghahamon sa sinabi ko.

"Bakit ba parati kang galit, ha?" Hindi ko alam pero bigla akong napangiti sa halip na mainis sa kanya. Nakakahawa ang emoji na lagi niyang ginagamit, 'yung nakangiti at kitang-kita ang ngipin. "Wala ka na nga'ng dibdib, pikon ka pa."

Tumingala ako sa mabituwin na langit. Ginawa ko ito para pakalmahin ang naghuhuramentado kong puso. Dapat naiinis ako sa isang 'to, sa dami ng nagawa niyang kasalanan sa'kin. Misteryo sa akin kung bakit hindi ko magawang magalit sa kanya nang matagal.

Hindi ko na siya ni-reply'an. Akala ko hanggang dito na lang ang pag-uusap namin, pero nagkamali ako.

"Anong meron sa choker?" Ang DP ko ba ang tinutukoy niya? "'Wag mo nga'ng sanayin ang sarili mo na may make-up. Natural beauty is always the best."

Para akong napipi at natulos sa aking kinatatayuan. Ni hindi ko maigalaw ang mga daliri ko para reply'an siya.

"Sorry to offend you but you look like a weirdo on your DP."

Tuluyan na nga akong natameme. Wala akong makapang salita. It's his beauty standard, I have nothing against it.

"That's not an insult. Basta."

Pinanood ko na lang siyang magsalita sa screen ko. I feel embarassed. Pangit ako sa DP ko, kung ganoon?

"Baka sa iba maganda, pero basta. Large earrings, make-ups, that choker. Hindi lang ito pasok sa panlasa ko."

"Really?" Sa wakas ay reply ko. "I won't use them anymore then."

Nang ma-seen na niya ito ay pinatay ko na ang cell phone ko. I feel bad. I don't know. Maybe because I feel insulted? Or maybe not. I guess because he doesn't like it, and in that I feel undesirable.

Anong ginagawa niya sa akin?

***

"You know, we can put snowy mountains and trees, and big houses, and a castle in the middle with large and tall gates, and white horses, and colorful landscapes with countless fountains and all." May malaking ngiti sa'king labi habang bigay na bigay sa pagse-share ng details in connection of our current activity. Halos nakapikit na rin ako sa pag-i-imagine ng mga bagay na napapanood ko sa mga Disney movies at librong may mga kastilyo.

We're going to make our dream community in partial fulfillment of our requirements in Community, Engagement, Solidarity and Citizenship. Kahit hindi ako kasali sa grade na maibibigay rito ay willing pa rin akong tumulong, lalo pa't alam kong maganda ang naiisip ko.

Tiningnan ko sila isa-isa at napansing nakatunganga lang sila sa akin.

"Back to earth, people!" I snapped and clapped to wake them up. "Isn't my imagination fascinating? Yeah, yeah?" Ang laki-laki na yata ang ngiti ko ngayon.

"Dream community but not to the extent that it turns to a fiction. Wake up, Ylona. Enough with your fantasies."

Nawala ang ngiti ko nang magsalita ang isa kong kaklase na kasali sa grupong ito.

"Aren't some of our dreams fictitious?" sa halip na sagutin siya ay binato ko siya ng tanong.

"It isn't the right time to argue. As of now, ang isipin natin ay kung gaano katagal natin magagawa ang anumang nasa isip natin. We don't have a lot of time, kailangan natin ng creative but simple project so that we can finish it before the given deadline," sabi naman ng isa pa.

Boring people. Napailing na lamang ako. Pinagkaitan siguro sila ni tadhana ng malawak na imagination at optimism. Masyado silang ampalaya na akala mo ay nakakatuwa talaga ang pagse-settle sa reyalidad. Bawal bang mag-pantasiya?

Tumayo ako para pumunta sa kinauupuan ko. Siguro ay hayaan kong sila na lang ang gumawa, tutal ay hindi rin naman pala nakatulong ang suhestiyon ko. Babasahin ko na lang ang librong dinala ko at maglakbay sa isang lugar kung saan wala sila.

"Ylona, 'yang buhok mo!"

That man is really a villain. I was too stupid to think that he can be my Prince someday.

***

ISANG buong linggo kong iniyakan ang buhok ko. Nasa bandang kili-kili na lamang ang ikli nito ngayon. Wala akong choice kun'di pagupit ito. It was ruined big time.

Isang linggo na ang lumipas mula nang araw na sinira ito ni Gray, at isang linggo na rin na hindi ko siya pinapansin. Galit pa rin ako sa kanya. Hindi madaling magpalipas ng tatlong taon para humaba nang gano'n ang buhok ko. I am Rapunzel no more. Gray is really a fantasy ruiner.

How can he be my Prince if he never failed to make me feel that I don't deserve to be a Princess? I don't want him to be a part of my fairy tale and effortlessly ruin it. Not anymore.

And mama, on the other hand, don't actually feel bad about what happened to my hair. Pilit man niyang itago pero alam kong natuwa siya sa nangyari. Her little witch is now gone.

"May pupuntahan ka pa ba? Uwi na tayo, Ylona."

Tapos na ang klase sa araw na ito. Nagsiuwian na ang mga estudyante at halos kami na lang ni Ivy ang natitira sa labas ng university. Sinamahan ko siyang mag-research kanina sa library at hindi namin namalayang mag-a-alas sais na.

"I told my driver not to fetch me. Magsa-shopping ako saglit," imporma ko sa kanya. "P'wede ka nang umuwi, okay na ako."

Bakas ang pagtutol sa mukha niya. "Your mom's gonna kill me. Hindi ka p'wedeng pumunta sa mataong lugar na mag-isa, Ylona."

"Pinsan, ngayon lang naman. Gusto ko ring mamasyal mag-isa." Sinubukan kong kumbinsihin siya sa abot ng aking makakaya, at hindi naman ako nabigo.

Nag-commute ako at dumiretso sa mall. Sa department store ako agad pumunta. I have 10, 000 cash in my wallet, but I'm going to spend only the half of it. Naipon ko ito mula sa mga baon ko araw-araw.

Wala akong sinayang na oras. Kailangan kong makabalik sa bahay bago mag-alas siyete. Apat na paper bags na ang dala ko, mayroon pa akong natirang 6, 000.

Tumigil muna ako sa Jolibee at umorder ng palabok. Habang naghihintay, napansin ko sa may exit na pumasok ang isang pigurang pamilyar sa akin. Sinubukan kong tingnan ito sa mukha pero nabigo ako. Ipinag-walang bahala ko na lang ito. Isa pa, wala akong pakialam sa taong iyon. Tama na ang kilig o kung ano pa man na nararamdaman ko sa kanya. He's just handsome. There wasn't a big deal, specially that he's full of untoward attitude.

Nang makakain na ako ay napagpasya akong umuwi na. Mahaba ang gabi kaya madilim na ang langit. Pumunta ako sa gilid ng daan upang hintayin ang driver ko. I texted mom that I'm here. Alam kong galit siya, pero wala na siyang magagawa dahil nandito na ako.

Umupo muna ako sa bench na nasa gilid na bahagi ng gusali. Puro mga naka-park na sasakyan ang nandito, pawang mga mahilig sa night shopping.

Inilabas ko ang cell phone ko para mag-browse muna sa aking newsfeed. I archived my conversation with Brent, baka ma-chat ko pa siya.

Nasa kalagitnaan ako ng pagi-scroll nang biglang may nagtutok ng kutsilyo sa akin. Nag-angat ako ng tingin at nakita ang isang lalaking nakasuot ng itim na maskara at tanging mata at bibig lamang niya ang nakikita.

"Ibigay mo sa'kin ang cell phone at wallet mo kung gusto mo pang mabuhay."

Nanigas ako sa pagkakaupo. Ni hindi ko magawang tumingin sa paligid upang humingi ng tulong. Very cliché scenario, but it's not really as easy as how it sounded.

Biglang bumalik lahat sa akin. Lahat ng nangyari noon. Knife, masks, scary voice. How can I escape from a terrifying memory if it keeps on happening again and again?

Dahan-dahang umangat ang nanginginig kong kamay para i-abot sa kanya ang cell phone ko. Wala akong magawa. Naging sunud-sunuran ako sa kanya at kinapa ang wallet ko sa bag ko.

I'm not going to put myself in danger, or else, they will get my freedom away from me again.

Nang sa wakas ay maabot ko sa kanya ang wallet ko, tumalikod na siya pata tumulak paalis.

Ngunit nagulantang ako nang bigla na lang siyang humundasay sa sahig. Gulat na gulat akong napatingin sa may gawa no'n.

Gray Rhodes.