I still don't know what to do. Sobrang dami nila at ang tanging hawak ko lang ay pitsel at stainless tray. I won't survive with this shit. I know that I won't.
I looked back at the building and saw a capital letter A on top of it. The building is wrecked and the windows were broken.
Napatingin ako sa harap ko nang may marinig akong mga yabag ng paa only to find a zombie running towards me. Adrenaline rushed through my veins and I immediately slammed the pitcher on his head.
Nagtago ako sa isang sulok na may nakaharang na yero at niyakap ang sarili. Hindi ko kakayanin ang lahat ng zombies na 'yon. I'm not a hero with superpowers to kill those bastards.
Ilang minuto pa akong nanatili sa maliit na siwang na 'yon at hindi alam kung ano ang patutunguhan. Saan ba ako pupunta? Wala akong matandaan sa kahit na anong nangyari sa akin. Ang natatandaan ko lang ay ang pag-uusap namin ni Doc. Stephen at Nurse Camille. Bukod doon ay wala na. Wala na akong alam tungkol sa akin. Ilang taon na ba ako? Saan ako nakatira? May magulang ba ako? Sino ako?
"This is my place."
Muntik na akong mapatalon dahil sa gulat. Shit!
Napatingin ako sa likod ko at may nakita akong batang lalaki na sa tingin ko ay nasa labindalawang taong gulang.
"Why are you here? Di mo ba alam na bawal dito? Pwesto ko 'to. Akin 'to."
Nanlaki ang mata ko sa kanya. Dito ba siya nakatira sa siwang na 'to? Nasaan ang mga magulang niya? Nasaan ang pamilya niya?
"Nagtago lang ako dahil may mga zombies sa labas," paliwanag ko sa kanya, pilit na hinihinaan ang boses ko dahil baka may makarinig na zombies sa akin, who knows, baka matalas pala ang pandinig nila.
"Hmm... May dala ka bang pagkain?" tanong niya kaya agad akong umiling. "I've been hiding here for two days. Tubig lang ang ininom ko galing sa Alcandar Building," aniya kaya bahagyang kumunot ang noo ko. Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya dahil masyadong mabilis ang pagsasalita niya.
Sobrang dami kong tanong kaya hindi ko alam kung ano ang uunahin ko. Atsaka matino bang kausap ang batang ito?
"Anong pangalan mo?" Ang una kong itinanong sa kanya. Kailangan ko munang makuha ang loob niya para magkaroon siya ng tiwala sa akin.
"Isaiah..." sagot niya.
"Okay, Isaiah. Ilang taon ka na ba? Nasaan ang mga magulang mo?" tanong ko.
Bahagya siyang umiling. "I'm fourteen years old. Wala na sina Mom. Naging Zombies na sila last month."
Last month? Paanong magkakaroon ng zombies last month? Kagigising ko lang last week at normal naman ang lahat. Hindi kaya... Mukha lang normal ang lahat sa loob ng puting building pero ang totoo ay nagkakagulo na sa labas?
"Kailan pa nagsimula ang zombie apocalypse na ito?" sunod kong tanong.
Nag-isip muna siya at naningkit lalo ang singkit niyang mga mata. Napansin ko ang madumi niyang damit. Hindi yata siya naliligo. Kahit ako, hindi na ako makakaligo nang maayos kung alam kong kahit anong oras, pwedeng sumugod ang mga Zombies.
"Seven years ago..." aniya na ikinagulat ko. Itatanong ko na sana kung niloloko niya ba ako pero itinuloy niya ang pagsasalita. "July 2053 no'ng nagsimula ang mga balita tungkol sa mga hinihinalang zombies. August nang makumpirma nila. September nang lumaganap at ngayong 2060, halos lahat ng tao rito sa bansa, na-infect na," mahaba niyang paliwanag.
No way. Ibig sabihin ba ay pitong taon akong tulog?! What the fuck? Na comatose ba ako?
"May alam ka bang tutulong sa atin?" tanong ko at agad naman siyang sumimangot.
He clenched his small jaw. "Kung wala kang pera, o maibibigay sa kanila, walang tutulong sa'yo." Sa kanila? Sino sila? "Sinubukan kong manghingi ng tulong sa kanila nang maging zombie ang pamilya ko... Hindi nila ako pinansin... Hindi nila ako tinulungan..." Bakas ang matinding galit sa mukha niya habang nagpapaliwanag.
"Sinong sila?"
"Ang Fascists. No'ng mag uumpisa palang itong apocalypse, libre pa ang magpagamot sa kanila. Pero nang dumami na, nanghingi na sila ng bayad..." paliwanag niya at nagsimulang kumunot ang noo niya. "Sandali, bakit wala kang alam sa mga nangyayari?"
Dahil pitong taon akong natulog na parang camatosed. At pagkagising ko, punong-puno na ng Zombies kung saan-saan at sinugod pa ako ng isa.
"N-nacomatosed ako." Shit.
"How ungrateful..." komento niya atsaka ako tiningnan sa mata. "Makakaalis ka na. Ayokong may kahati sa lugar ko," pagtataboy niya sa akin.
Napatingin ako sa hawak kong pitsel at stainless tray. Hindi ako makakasurvive gamit ang mga ito. Mabuti pa kung gumawa ako ng sarili kong lugar. O bumalik sa building.
"Salamat nga pala sa biscuit." Ngisi niya habang nakataas ang kanang kamay, may hawak na biscuit. Kinapa ko ang bulsa ko at wala na roon ang biscuit ko.
"Paanong..."
"You are too preoccupied to even notice," sabi niya, nakangiti parin. "Nasagot ko naman ang tanong mo comatosed girl... Pwede na 'to bilang biscuit of appreciation."
Dahan-dahan niya akong itinulak palabas sa lugar niya at unti-unti naring lumiliwanag. Nakikita ko na ang mga zombies na tahimik na nag-aabang sa kawalan.
"Pwede bang umupo rito kahit ilang minuto lang?" tanong ko sa bata pero umiling-iling lang siya.
"Mag-ingat ka sa mga Fascists. Palaging naglilibot ang mga tauhan nila para may maalipin. Mag-ingat ka rin sa iba't ibang squad,- 'yung mga hunters, na makikita mo... Nagbebenta sila ng mga tao sa Fascists kapalit ng mga basic needs nila," babala niya sa akin.
Mas lalong kumabog nang malakas ang dibdib ko. Ano na bang nangyari sa bansa? Pagkagising ko, puro Zombies na kung saan-saan. May mga naghahari-harian nang grupo. Ginagamit na ang mga tao bilang currency para sa pangangailangan nila. Nasaan na ba ang gobyerno na dapat nag-aayos ng gulong ito?
Gulong-gulo ang utak ko paglabas sa maliit na lungga ng binatilyong si Isaiah. Nakayuko ako sa bawat kotseng nadadaanan ko para walang makakitang zombies sa akin. Tingin ko ay matalas ang pandinig nila dahil naririnig nila kahit maliliit na kaluskos lang.
"Oh my god," I muttered underneath my breath as I saw a man lying on the ground. He looked like a zombie but his brain was scattered all over the ground. He also smells ridiculous! He smells like a rotten flesh! He is wearing a black tuxedo. Nakalabas ang mga laman-loob niya.
I want to vomit but I'm afraid that I might get the attention of the Zombies around.
Hindi ko na alam kung saan ako nakarating. Kung pinatuloy lang sana ako ni Isaiah kahit sandali sa lugar niya, hindi ako kakabahan ng ganito!
Kada limang segundo ay tumitingin ako sa likod ko dahil baka may zombie na sumugod sa likod ko at lapain ang spinal cord ko.
Nakarating ako sa isang lugar na may harang na mga alambre. Malawak ang lugar at may isang sirang bahay sa loob.
I want to enter the property but I have no idea on how to enter. Walang pinto o gate sa kung saan. Fuck.
Dapat nag-stay nalang ako sa puting building 'e! Bakit ba ako nagpakalayu-layo? Ugh! Hindi na ako makakabalik doon dahil malayo na ang narating ko. Kailangan kong makarating sa sirang bahay na 'yon at makapagtago roon bago ako pagpyestahan ng mga zombies dito.
Nakarinig ako ng mga yabag kaya agad akong tumalikod only to see two zombies running towards my direction. Oh, fuck!
Hindi ako pwedeng tumakbo dahil alam kong mahahabol nila ako. I need to fight! Fight for my life! Shit! Pero paano ako lalaban? Dalawa sila at isa lang ako. May mga ngipin silang pwedeng ipangkagat sa akin pero hindi ko naman sila pwedeng kagatin!
"Fuck you, bastards!" I muttered underneath my breath as I slam the pitcher on the first Zombie. I kicked the second one and aimed my pitcher once again. Mabilis akong napagod dahil sa ginawa ko. Pinaghalong kaba at takot ang nararamdaman ko ngayon.
I was about to throw the stainless tray when I heard two gun shots from my back.
Napayuko ako dahil sa matinding gulat dahil sa dalawang magkasunod na putok ng baril. Hindi ko inexpect ang isang 'yon. Napatingin ako sa dalawang zombie na nakabulagta sa daan. Tinamaan sila sa ulo kaya dumanak ang dugo nila rito.
Pinunasan ko pa ang dugo na tumalsik sa balat ko. Shit!Napatingin ako sa likod ko kung saan nanggaling ang tunog ng baril... Only to see a man with a leather outfit.
Naka-all black siya, may combat boots, isang hand gun, isang mahabang baril na sa tingin ko ay pang-ratrat, nakangiti siya sa akin habang dahan-dahang lumalapit.
Sobrang saya ko dahil may nagligtas sa akin. Sa wakas, hindi na ako pagpipyestahan ng mga gutom na Zombies sa daan. I smiled widely not until he said,
"Beef Jerky and another set of leather outfit." He smirked.
Itinulak niya ako papasok sa sirang bahay dahil wala akong balak maglakad kasama niya. Kunot-noo kong binagtas ang maputik na daan. Wala akong sapin sa paa dahil sino ba naman ang magsusuot ng pumps habang nakaratay sa isang hospital bed? Kung hospital bed nga ba ang pinanggalingan ko."Bilisan mo!" pag-angal niya habang itinutulak ako gamit ang baril niya. "Magkano kaya kita maibebenta? Mukha kang mahina that's why I doubt na mahal ang halaga mo," palaisipan niya na para bang patabaing baboy lang ang kinakausap niya. Anong karapatan niyang ipagbili ako? Hindi niya naman ako pag-aari!Nakarating kami sa harap ng isang bahay na sira-sira ang mga bintana pero may terrace. Kulay puti ang bahay at hindi mo aakalaing may titira pa roon dahil sa malubhang kalagayan. American-style ang bahay na ito pero gawa sa bato ang karamihan.I thought he's going to save me! 'Yon pala ay siya ang makikinabang sa akin!"Bilisan m
Itinulak niya ako papasok sa sirang bahay dahil wala akong balak maglakad kasama niya. Kunot-noo kong binagtas ang maputik na daan. Wala akong sapin sa paa dahil sino ba naman ang magsusuot ng pumps habang nakaratay sa isang hospital bed? Kung hospital bed nga ba ang pinanggalingan ko."Bilisan mo!" pag-angal niya habang itinutulak ako gamit ang baril niya. "Magkano kaya kita maibebenta? Mukha kang mahina that's why I doubt na mahal ang halaga mo," palaisipan niya na para bang patabaing baboy lang ang kinakausap niya. Anong karapatan niyang ipagbili ako? Hindi niya naman ako pag-aari!Nakarating kami sa harap ng isang bahay na sira-sira ang mga bintana pero may terrace. Kulay puti ang bahay at hindi mo aakalaing may titira pa roon dahil sa malubhang kalagayan. American-style ang bahay na ito pero gawa sa bato ang karamihan.I thought he's going to save me! 'Yon pala ay siya ang makikinabang sa akin!"Bilisan m
Seriously, init na init na talaga ako sa suot ko dahil pinuno nila ng leather ang katawan ko. "Dudulas lang ang ngipin ng mga zombies d'yan kaya maganda kung puro leather ang suot mo," sabi ni Cedrick habang matamang nakatingin sa akin. Nanliliit ang mga mata niya at nakalagay pa ang dalawang daliri niya sa chin niya na para bang iniisip kung may kulang pa ba. Unlike Maximus, Cedrick's body is leaner and slimmer. Sakto lang ang kulay niya. Hindi sobrang puti o sobrang brown. His nose is pointed and his lips are red. "At hindi masakit sa mata, di gaya ng suot mong hospital gown kanina," dugtong naman ni Celine habang inaayos ang collar ng leather jacket na suot ko. Pinahiram niya ako ng spaghetti strap sando,
Naglakad ako patungo sa kinaroroonan ni Pisces. Patuloy kong iniisip ang mga bagay tungkol sa akin.Sinong mag-aakalang may nakakakilala sa akin at inakalang patay na ako pitong taon ang nakararaan?"Pisces..." I knocked on his door thrice.Walang sumagot. May narinig ako mula sa loob ng pinto pero hindi ko gaanong marinig kaya inilapit ko ang tenga ko sa pinto."Do not forget me even when I'm gone..." Isang tinig ang narinig ko.Isang lumang kanta pero may mapait na ibig sabihin."Remember me, do not forget..." Maganda ang boses niya...H
Ang akala ko ay mabilis lang kaming makakarating sa north wing pero nagkamali ako!Naglakad lang kasi kami. Kapag daw ginamit ang sasakyan ay mataas ang possibility na mawalan kami ng gas at hindi naman namin pwedeng iwan ang sasakyan. Kaya iniwan nila sa garahe ng lumang bahay ang sasakyan at iba pang gamit at siniguradong hindi makikita ng mga hunters. Nakita ko ang paglock nila no'n at sinisiguro akong walang makakanakaw do'n.Sa paglalakbay ay unti-unti ko silang nakilala."Sa taas..." Mahinang usal ni Pisces na nasa gitna namin. Kaagad na bumaril si Cedrick sa taas na parte ng kagubatan. Alerto ang lahat ngunit hindi naiiwasan ang pakikipagbiruan."Naaalala ko pa 'yung huling cartoon na napanood ko bago magsimu
Sandali ko pa lamang silang nakakasama ay mas lalo na akong naguguluhan. After the mention of the name Iris Aquino, the team decided to rest.We created a small tent using leaves and trunk of trees. Sa labas nito ay ang sigang hindi parin nawawala."Pahangin lang ako," saad ni Nate kahit wala namang nagtatanong kung saan siya pupunta. Hindi siya pinansin ng apat at ako lang ang napatingin sa kanya.Ramdam ko ang pagod dahil sa mahabang paglalakbay pero kahit anong gawin ko ay hindi ako dinadalaw ng antok. Dahil siguro sa alam kong anumang oras ay maaaring may sumulpot na zombies dito.Nakahiga na kaming lahat at si Nate na lang ang gumagala. Sana lang ay maging safe siya.
"Bitawan niyo ako!" sigaw ni Celine habang pilit na nagpupumiglas.Dalawang lalaki ang nakahawak sa kanya. Isang babae at si Bubble Joe naman ang nakatutok ang baril sa amin.Nakatutok din ang baril namin sa kanila."My, my, such a pretty lady. Magkano kaya ang halaga mo sa market?" My forehead creased."I thought you were a member of Fascists?" I asked them.The slutty girl laughed so hard as if something was funny."Oh, did you see our Jeepney? Ang cool ng design 'no? Parang Fascist talaga. Para dagdag takot syempre.""Bitawa
A man with a thick pair of reading glasses welcomed us as we entered the room. He slightly resembles this Nazi party leader Adolf Hitler because of his serious aura, wrinkled skin and a moustache covering his philtrum. "Cerberus Squad..." He gently bowed but he remained with his serious facade and creased forehead as if examining us."I am Yohann, A+ tier merchant of Fascist Market. It means mahahalagang tao lang ang maaaring ibenta sa akin. How may I help you?" He clasped his own hands at the top of the table covering his jet black moustache. Sandaling naagaw ng atensyon ko ang mga ulo ng zombies na nakasabit sa pader. Parang usa na nasa wood frame na isinasabit sa dingding. Napalingon din siya roon nang mapansin ang mga tingin namin doon.