Chapter 05
"Bakit nakasimangot ka, Eve?" I rolled my eyes and snorted, making Eleanor chuckle.
I thought everything would be alright after the embarrassment I made. I thought buying him lunch would ease the awkwardness between us and would lessen the debt I have committed. But seeing him here, inside the fast food chain sitting in front of a girl, eating and ignoring the paperbag beside him which was the lunch I bought created madness of thunder. "Tangina niyo," usal ko at saka sumubo ng fries. Add the fact that he said that Adiel would never appreciate my efforts. All I could feel right now was anger.How could he say something offending? Hindi niya ba iniisip ang kalagayan ko? I have paranoia at the same time, I am secretly loving my boy bestfriend.
“May problema ba?” Colette pressed her body on mine.
I groaned. “I’ve just wasted my money, I should’ve kept it.”“Oh, I thought it’s about a guy.” Matagal kong tinitigan si Collete at tinaasan ang kilay. At first, she frowned but it was followed by her eyes getting wider. “For real? Who’s the lucky guy?”“La? Hindi nga? Dalaga ka na, Eveone!” Nakangising pagbati ni Devika.
“It’s not like what you guys are thinking!” I said.
‘Girls!” We saw Lyndsey approaching us. Umayos ng upo si Lyndsey at hinawi ang buhok. "I received a text from Sir Robie, we're going to record our song na!" I drank my coke straight out of excitement. Parang kailan lang ay madalas kaming nag-g-gig tapos ngayon ay nabigyan na kami ng kontrata ng isang sikat na music entertainment dito sa Pilipinas.Our dream as a group was slowly growing."Which one of our songs?""Habang buhay."“When will we be able to record it?” Ivory asked. Napangiwi si Lyndsey. “The production said we have to deal with it immediately, they wanted our presence later after our class.” Looks like they are rushing things out. Nagkibit balikat na lamang ako.Nagpatuloy sila sa pag-uusap habang muling dumantay ang mga mata ko sa isang table na hindi malayo sa amin.
Collete seemed to notice and so she looked in the direction I was throwing sharp gazes."Si Xavion ba 'yon?" Nakakunot niyang usal.
Matunog kong nailapag sa lamesa ang baso. Hindi siya nag-iisa, sa katapat niya'y nakaupo ang babaeng sa tingin ko'y kasama niya kagabi. I gave him his lunch so he wouldn't have to spend his money. Tapos makikita ko siya rito? Nananadya ba siya?"Sayang, gwapo sana, e." Umiiling na sabi ni Lyndsey."Pustahan, ibang babae naman kasama niya next week."Napaungot ako dahil nga sa naisipan ko siyang i-stalk kanina at napag-alaman ko rin na marami itong naging babae. Noong una ay hindi talaga ako makapaniwala, baka kasi napa-sobra lamang ang pagbabasa ko ng fictions, but everything turns out right.“He’s not that bad, you know, “ Collete whispered to me. “Don’t judge him yet, Eveone. He can surpass your expectations. She winked at me.It was almost night when we arrived at Moonlight Records. We have to travel two hours since it’s out of our town. The staff were approachable so we didn’t feel uncomfortable. Umiinom kami ng tubig nang namataan ang manager namin, sa likod si Xavion na hindi ko inaasahang makita rito."Seriously, what is he doing here?" bulong ko sa sarili. Sa pagkakaalam ko'y wala naman siyang papel sa gagawin namin."Ah, sir? Bakit nandito 'yan?" Inginuso ni Devika si Xavion. Umupo ito sa couch sa gilid, tulad namin ay naka-uniform pa ito bitbit ang kaniyang itim na backpack."Kakarating lang ni sir Jhang, e. Nagpumulit na sumama at wala na raw siyang gagawin doon."“Allowed ba magkaroon ng audience habang nag-r-record?” Our manager sighed. “His brother is the CEO of this entertainment, girls. He came here to visit his brother. Kanina pa ‘yan nandito, he was resting inside his brother’s office when I came. He said he wanted to watch you guys.” He shrugged his shoulders. My lips parted due to what I heard. Then that means his family is rich. I bought lunch for a son and a brother of a millionaire. Walang wala ang pagkain na binili ko sa mga pagkain kinakain niya."Girls, let's start na," tawag sa amin ng isang staff, uminom kaming muli ng tubig bago sumunod sa kaniya.Pumasok kami sa loob, pinagmasdan ang pamilyar na kagamitan. Matagal na rin simula nang huling hawak namin sa headphones at pagtapat sa pop filter. Nakakatuwa dahil noon ay nangangarap lamang kami sa ganitong bagay. Everything feels surreal.Tinawag kami saglit ng aming vocal coach upang ihanda ang boses namin. Pagkatapos ay pumesto na kami, si Collete at Ivory ang vocals namin ngayon. Nag-thumbs up sa amin si Harold na nasa likod ng salamin at kaharap ang monitors.Outro at saktong tumama ang paningin ko kay Xavion na nakatingin sa akin habang bahagyang nakaawang ang labi. Ipinagpatuloy ko ang pagtugtog kahit pa'y hindi na mapakali ang kalooban ko. Sa unang pagkakataon ay tumugtog akong tila tinatawag ng kanyang mga mata. Hanggang sa tuluyan nang matapos ang kanta, hindi ko nagawang matanggal ang paningin sa kanya.Bakit gano'n? Bakit parang iba ang nakikita ko sa mga mata niya? Nanalatay bigla ang aking kuryosidad.Nawala lamang iyon nang bigla akong yakapin nila Lyndsey, tuwang-tuwa sila dahil isang take lamang ang nagawa namin. Panay ang pagpapasalamat nila sa akin dahil hindi raw ako nagkamali. "Congrats! Baka after two weeks, mag-film na kayo ng music video and then after one week ay sisimulan na ang album niyo," ani sir Robie. "Pero kung busy kayo no'n, pwede naman i-adjust ang schedule.""Really? Excited na ako, sana lang talaga ay hindi tayo matambakan ng gawain.""Tara na't mag-celebrate!" Napangiwi si Ivory kay Lyndsey."Sorry, girl. May gagawin pa ako, kayo na lang muna," aniya."Me too," gatong ni Collete hanggang sa lahat na sila'y nagpahayag ng gagawin maliban sa akin. Sa kadahilanang tinapos ni Xavion lahat, wala na akong pro-problemahin pa."So, mag-isa ko lang gano'n?" angal ko.Nakagawian na namin na kumain o gumimik kapag nagiging successful ang recording. Hindi namin pinapalampas ang ganitong bagay lalo na ako."Oh, come on! Eve!" Tumawa nang peke si Devika habang nililingon ang paligid. Sakto namang huminto ang mata nito kay Xavion na seryosong nakatingin lamang sa labas."Ayan, o! Mag-celebrate kayong dalawa!" Sabay turo kay Xavion, umangat lang ang kilay nito.Napangiwi ako at saka bumulong sa kanya. "Seryoso ka?" Kinurot ako nito sa tagiliran."Huwag kang maarte!" She grinned at me. Sinamaan ko siya ng tingin, ngumisi na lamang siya at kinalabit si sir Robie. "Sir, alis na kami, ha!" Nanlaki ang mata ko nang sabay-sabay silang tumakbo palayo."Tangina! Saglit!" Hinabol ko sila hanggang sa labas ngunit hindi ko na sila naabutan pa. Nakita ko na lang ang kotse nilang humaharurot palayo.
Naiinis kong sinipa ang batong nasa harap, nagpapadyak-padyak din ako na parang magagawa no'n na ibalik sila.
"Stop whining."I flinched on my feet when a familiar voice tingles around my ears. Huminto sa tabi ko si Xavion. Naalala ko ang ginawa ko kanina, nanghihinayang pa rin ako sa aking pera, sana pala ay hindi ko na siya binilihan pa ng pagkain."Paki mo?" masungit kong sabi, nagsimula akong maglakad palayo.Tinanaw ko ang madilim na daan, lumunok pa ako bago magpatuloy. Kumabog muli ang dibdib ko at mahigpit kong hinawakan ang palda. Mag-isa na naman ako. The girls forgot about my condition, they didn’t consider my situation. Ilang minuto akong tulala lang sa ibaba, iniiwasan na makakita nang ikaka-praning ko kaya naman gano'n na lang ang gulat ko nang may bumusina sa aking gilid, paglingon ko'y naroon si Xavion na nakasilip sa bintana ng kanyang BMW."What are you looking at? Sakay!"Napapikit ako sa pagtaas ng kanyang boses. What the hell?
"Kung labag sa kalooban mong ihatid ako, huwag na lang!" Halata naman na napipilitan lamang ito. Lumakad akong muli pero nagpatuloy ito sa pagsunod sa akin."Silly! Sinong nagsabing ihahatid kita kaagad? We're going to celebrate!"Napahinto ako sa pagtapak. Nanlalaki ang mata kong napatingin sa kaniya. Bumuntong hininga muna ito bago magsalita. "Get in," ngumiti siya. Halos malaglag ang puso ko. Kung nakakamatay lang ang ngiti, siguradong ngayon ay nakabulagta na ako sa daan."What are you waiting for? Do you want me to carry you?"Umakyat ang dugo ko sa magkabilang pisngi, natataranta akong pumasok sa loob. Hindi na siya nagsalita pa't pinaandar ang kotse habang ako'y pilit na tumitingin lang sa labas ng bintana. Nakaka-tangina pala."Bakit mo naman naisipan na gawin 'to?" Bukod sa tanong na iyon, may tanong din ako para sa sarili. Bakit ko naisip ang sumama sa kanya? Kilala ko siya ngunit hindi ibig sabihin no'n ay maaari na akong magtiwala. Dapat sa mga puntong ito ay hindi na ako komportable ngunit taliwas naman ang nangyayari.Tumikhim muna ito bago magsalita. "I don't like you being left alone.""Why? Sanay naman na ako.""Because I don't want you to experience what it does to me."I stared at him blankly. He was serious and for the first time I saw his eyes flaming with pain."I know you're in pain." I stated. Ito na siguro ang napansin ko sa kaniya kanina. "No matter how hard you try to hide it, the more it can be visible."He chuckled. "How can you say so?""If your lips can't state the pain, your eyes will do it for you."
Kung anong kinaganda ng kanyang mga mata, gano'n naman ang sakit na nais nitong ipakita at sabihin. I'm not blind, I'm an observant person. Madali na lamang sa akin na matukoy ang nararamdaman ng isang tao.It was obvious, he's sad. "So, tell me. What's the problem? Maaari kang maglabas ng hinanakit sa akin."Naghintay ako ng ilang segundo ngunit nanatili siyang tahimik. Naging hudyat ko iyon upang mapagtanto na hindi niya gustong pag-usapan ang bagay na nagiging dahilan ng kalungkutan niya."I'm sorry-" He suddenly cut my words. "Two years ago, I was diagnosed with depression."-@GrandDandelionHindi ka dapat magpatalo sa kalungkutan. It can kill you inside. At kapag tuluyan ka na nitong sinakop, mahihirapan ka ng maging malaya muli. Tinignan ko ang lalaking kasabay ko sa paglalakad. He has soft features and can tease or laugh at me the whole day. But who wouldn't though that he hides enigmas.It must be so hard to fight. Tunay ngang hindi lahat ng masaya sa paningin mo ay masaya hanggang sa pag-uwi nila.He was there, he was always saving me from my fear but he was also there, finding someone who'll help him escape his cruel sadness.Sinong mag-aakalang ang isang katulad niya ay nakakaramdam ng lungkot?"Where do you want to eat?" He asked, I didn't answer instead I remained staring at him. Naglalaro sa utak ko kung paano niya nagawang maka-survive. Siya na rin mismo ang nagsabi, unti-unti na niyang natatanggap ang lahat ng mga nangyari ngunit hindi pa rin naman mawawala ang alaala na iyon, nasasaktan pa rin siya.
Maaga akong nagising at hindi ito ang nakasanayan ko. Natagpuan ko na lamang ang sarili na nag-set ng alarm bago matulog. At pagmulat ko pa lang, siya kaagad ang pumasok sa isip ko. It's my fault, bakit ko pa kasi sinabi iyon? Kahit pa ay sabihin niyang naka-move on na siya ay hindi ako naniniwala. I can still see his pain, the longing he was hiding for a long time. He is not fully healed.Napatingin ako sa kabuuan ng kaniyang kwarto. Nakapatong sa cabinet ang picture niya kasama ang isang magandang babae, nasa beach sila at masayang nakatingin sa isa't isa. Mayro'n ding malaking frame na nakasabit sa dingding at lahat iyon ay naglalaman ng litrato. Lahat iyon ay litrato ng iisang babae.Maputi ito, singkit ang mga mata at mapupulang labi. Sa unang tingin ay masasabi ko nang siya nga babaeng minahal ni Xavion ng halos dalawang taon. She looks soft, the opposite of the girls he played.Ala-sais pa lang ng umaga kaya aingat kong sinar
Chapter 08"Feeling better?"Inalalayan ako nito mula sa paglabas sa kanyang kotse. I only responded with a nod due to the embarrassment I felt earlier. I faced the crowd with him, I faced my fear. Ayaw na ayaw kong nakakakuha ng atensyon mula sa nakararami. I feel like they are judging my life.Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyari. Hindi lamang kami ang naroon, maraming tao ang nanood kung paano niya ako pakalmahin. Mabuti sana kung ang mga kaibigan ko lang ang kasama kong tumugtog kanina pero hindi. He was there. He became my partner.Iniwasan kong magtagpo ang paningin namin. My cheeks was burning. Nang dahil sa simpleng kilos na iyon, napaulanan kami ng tukso. The tension between us decreased but it formed an awkward atmosphere around us."Bakit hindi ka nagpaalam sa akin?"Naramdaman ko ang pagsandal nito sa pinto ng kotse. He was pertaining to what I did earlier, I left
Chapter 9"Kumain ka na." Inilapag niya sa harap ko ang plato. Amoy na amoy ko ang niluto niyang tinola. He did know how to cook well, he impressed me again. I didn’t even hear him complaining, it seemed like he loved what he was doing and I am glad that I was able to watch him taking care of me.Hindi ako umimik at tumango lang. Kinakahiya ko ang sarili. Kahit pa noong pumasok muli kami sa bahay ay walang nagtangkang magsalita, tila pinakikiramdaman namin ang isa't isa. I told him to stay, he did yet the awkwardness we had before returned. The invisible barrier between us just weakened but never shattered."Are you free tomorrow?" he asked. Napaawang ang labi ko. Is this deja vu? I gulped before giving him a nod. "Yes, I guess."I wanted to ask him why but i
Chapter 10Nang magising ay naramdaman ko na ang mabigat na bagay na nakapulupot sa baywang ko. Nagmulat ako ng mata at napaawang ang labi ko nang masilayan ang dibdib ni Xavion. His warm arm was embracing me tightly. It seemed like he doesn't want to let me go. Pag-angat ko ng tingin ay mas lalo lamang akong na-enganyo. Hindi ko na ikakaila pang nakakahatak talaga ng pansin ang kanyang itsura.Tumaas ang kilay ko. Sa aking pagkakatanda, natulog kaming baliktaran ng higa. Wala namang kaso kung matutulog kami sa iisang bubong, but do we have to sleep beside each other? Tapos nakayapos pa ito sa akin. Napailing na lamang ako.Maingat kong tinanggal ang kanyang braso at saka umupo. Maliwanag na kaya naman komportable na akong kumilos. Dumiretso ako sa taas upang maghilamos pagkatapos ay bumaba muli at simulan ang
Chapter 11"So, saan na tayo pupunta?"Nakatungo ako sa bintana, pinagmamasdan ang pamilyar na daan. Kasalukuyan naming binabaybay ang kaduluhan ng SBMA, madalas ay dito dumaraan ang mga vehicles na lalabas ng syudad."We're going to Pangasinan."My head turned at his direction because of his remarks. Umangat ang aking kilay at kumunot ang noo ko. "What?” I properly sat and finally had the guts to face him after all the embarrassing moment I created. “Ilang araw tayo doon?"Tumikhim muna siya. "Hmm, two days?"Napasinghap ako sa kanyang sagot. I looked at him with conf
Chapter 12 Before dinner, Marian arrived with Xavion's grandfather. Napag-alaman ko na magpinsan pala sila. She was jolly, panay ang kuwento sa akin tungkol sa kanyang high school journey which reminds me of mine too. She was once of those typical high-school student. She was approachable. Ilang minuto rin matapos sila dumating ay inaya na kaming maghanapunan. Masaya kausap ang lolo ni Xavion, tinukso rin kami nito pero tinawana lang naman para hindi maging awkward ang sitwasyon. Matapos naming maghapunan ay dumiretso ako kaagad sa kwarto habang naiwan sila lola Mel sa sala para manood ng balita. Si Marian naman ay nagpasyang libangin ang sarili sa gadget at gumawa ng assignments. I heard the door opened making my head turn. Pumasok si Xavion na dahilan kung bakit pasikreto akong napaurong. He was looking fresh, probably because he took a bath. May twalya sa balikat nito at magulo pa ang buhok. What makes my blood crawled up to my cheeks faster wa
Chapter 11"So, saan na tayo pupunta?"Nakatungo ako sa bintana, pinagmamasdan ang pamilyar na daan. Kasalukuyan naming binabaybay ang kaduluhan ng SBMA, madalas ay dito dumaraan ang mga vehicles na lalabas ng syudad."We're going to Pangasinan."My head turned at his direction because of his remarks. Umangat ang aking kilay at kumunot ang noo ko. "What?” I properly sat and finally had the guts to face him after all the embarrassing moment I created. “Ilang araw tayo doon?"Tumikhim muna siya. "Hmm, two days?"Napasinghap ako sa kanyang sagot. I looked at him with conf