“Ayoko na, Nate! Tama na! Masyado na akong nasasaktan. Sapat na sa akin 'yong mga nakita ko kasama mo ang Hailey na 'yon. Oo, alam kong wala akong laban sa kanya dahil wala akong ganda na maipagmamayabang. Mahirap lang din kami at wala akong luhong maipapakita sa kanila kumpara sa babaeng 'yon. Alam ko naman na ginamit mo lang ako simula pa lang n’ong una.”

“Alam ko rin na pinagpustahan niyo lang ako ng mga kaibigan mo. At ang totoo ay hindi mo naman talaga ako minahal! Minahal mo lang ako sa paraan ng panloloko!” Bulyaw ni Steffany kay Dave at bigla itong umiyak.

Lumapit si Dave sa kanya at akmang hahawakan ang kamay nito nang bigla rin itong umatras.

"Sa tingin mo ba ay gano’n talaga ang pakay ko sa ‘yo, Ianne? Na ginamit lang kita at hindi talaga kita minahal nang totoo? Saka Ianne, ni hindi mo nga ako hinayaang magpaliwanag. Ni hindi mo rin alam kung ano 'yong nararamdaman ko sa tuwing lumalapit ako sa ’yo. Kapag hinahabol kita. At sa tuwing kinakausap kita ay binabalewala mo lang ako na parang hindi mo nakikita! Ni hindi mo nga ako pinakinggan.”

"Napaka-unfair mo rin, Ianne! Hindi ko intensyon na saktan ka dahil unang-una ay hindi ko 'yon ginawa. Ako mismo 'yong gumawa ng bitag pero ako rin 'yong biktima. Mahal kita, Ianne. Mahal na mahal. At kahit makipaghalikan pa ako sa ibang babae, ang labi mo pa rin ang gusto ko. Kahit sinong babae pa ang gusto akong makasama, ikaw pa rin ang mas gusto ko," seryosong sabi niya kay Steffany.

Ni isa sa amin ay walang nagtangkang magsalita’t gumawa ng ingay dahil lahat kami ay dalang-dala sa sagutan nilang dalawa. Hindi ko mawari kung umiiyak na rin ba si Dave ngayon o hindi. Nakalagay kasi sa script na iiyak siya sa harapan ni Ianne—which is si Steffany.

"Simula pa lang no’ng una kitang makilala, alam ko na mahal na kita. Naging matalik tayong magkaibigan at palihim kitang minahal. Natatakot akong malaman mo noon na mahal kita kasi ayokong masira ang pagkakaibigan nating dalawa, kaya mas pinili kong idaan na lang sa biro ang lahat. Hanggang sa ipinakilala mo ako sa mga magulang mo at ganoon din ako sa mga magulang ko. Niligawan kita nang personalan dahil gusto ko ng totohanin itong nararamdaman ko para sa ‘yo."

"Ilang beses mo na ring pinagdudahan ‘yong pagmamahal ko sa ‘yo. Kaya palagi kong sinasabi sa ‘yo na magtiwala ka lang sa akin, kasi kahit kailan ay hindi kita kayang lokohin. At hindi peke ‘tong pagmamahal na nararamdama ko sa ‘yo, Ianne. Kung anuman ang nakikita at nararamdaman mo ay totoo ang lahat ng 'yon. Iniyakan kita nang sobra at natatakot akong mawala ka sa buhay ko. At nang minsang sinabi mo sa akin na gusto mo ng maghiwalay tayong dalawa ay hindi ako pumayag. Ayoko dahil sobra kitang mahal. Alam mo ‘yon, Ianne. Kasi alam ko, at naniniwala akong mahal mo rin ako. Kaya hindi ko magagawa ‘yong mga ibinibintang mo sa akin na niloloko lang kita.” Lahat kami ay nagulat nang marinig namin ang sinabi ni Dave, dahil wala ‘yon sa eksena. Kaya napailing ‘yong direktor namin at ipinatigil ang kanilang pagsasagutan.

"Teka nga, ano bang pinagsasabi mo Dave?! Jusko, wala sa script 'yon! Ano ba naman ‘yan. Saka okay na sana ‘yon e! Nandoon na ‘yong mga emosyon na hinahanap ko.”

Muli itong umiling at huminga nang malalim. Alam kong ako ‘yong pinapataaman ni Dave kanina. Talagang sinadya niyang sabihin ‘yon. Kaya agad na bumigat ang pakiramdam ko’t aaminin kong kinakain na ako ng konsensya ko ngayon.

Huminga nang malalim si Dave at napayuko saka marahang umiling. Bigla siyang napatingin sa akin, at nang makita niyang nakatingin din ako sa kanya ay umayos siya ng tayo at naglakad papunta sa akin.

“O, bakit? Anong proble—”

Nagulat ako nang bigla niyang binaon ang noo niya sa dibdib ko habang nakapamulsa siya. Napatingin lang ko sa kanya at narinig ko ang mabigat niyang paghinga.

Napatingin ako sa mga kasamahan namin at ang laki ng mga ngiti nila sa aming dalawa. Huminga ako nang malalim at muli siyang tinanong.

“Bakit? Ano bang problema, Dave?” sabi ko sa kanya at agad siyang umiling.

“Na-miss lang kita.”