Ritwal

THIRD PERSON POINF OF VIEW

Nagising si Gilda sa kanyang pagkakatulog noong marinig niya ang ingay ng kaluskos sa taas ng kwartong kinalalagyan niya. Maya maya pa ay nagbukas ang pintuan na iyon.

Agad na binuksan ni Maria ang ilaw sa basement na siya namang ikinasilaw ng dalagang pinagkaitan ng liwanag sa loob ng silid.

Hinatak ni Maria ang naghihingalong katawan ni Carmen sa loob ng basement pababa ng hagdan.

Pilit sinanay ni Gilda ang kanyang mata sa upang makita ang kung ano mang dala dala ng taong pumasok sa may silid.

Noong masanay si Gilda ay nanlaki ang kanyang mga mata sa kanyang nakita. Ang kanyang kaibigan na si Carmen ay duguan habang nakagapos ang mga kamay. Nanghihina ito habang nakatingin sa kanya.

“Gilda,” tawag sa kanya ng kanyang kaibigan.

“C-Carmen,” gulat na tawag pabalik ni Gilda. Agad na bumaling si Gilda kay Maria. “Anong binabalak mo? Bakit mo siya dinamay? Pakawalan mo siya! Wala siyang ginagawang masama! Isa siyang inosenteng tao.”

Napatigil naman si maria at tumingin kay Gilda.

“Ahh… Kaya pala pamilayar sa akin ang babaeng ito,” ani ni Maria. “Siya pala ang kaibigan mo anak? Nako. Huwag mo na siyang kakaibiganin. Masama siyang bata! Tinangka niyang nakawan ang atng bahay kaya naman paparusahan muna siya ng nanay mo ha.”

Napaluha si Carmen noong marinig iyon. halos hindi na siya makapagsalita dahil nanghihina na rin siya sa gutom.

“Hindi totoo ang iyong sinasabi!” sigaw ni Gilda. “Hindi magagaw iyon ni Carmen! Pakawalan mo na siya parang awa mo na.”

“Shhh,” pigil ni Maria habang hinahatak ang stretcher na dalawa na nakasandal sa gilid ng pader. “Mother knows best. Para sa ikabubuti mo rin ito anak. Huwag mo na akong kwestyunin.”

Inilatag ni Maria ang stretcher sa kanilang harapan saka inilipat si Carmen doon, at iginapos. Sunod namang inilipat ni Maria si Gilda sa tabi ni Carmen at iginapos din ang mga kamay at paa.

“Huwag ng umiyak. Maya maya lang ay matatapos na ang inyong mga hinanakit. Huwag kayong mag alala. Mabilis lamang iyon. Bukas ay nasa langit na kayo.”

Mas lalong napahagulgol si Carmen dahil sa sinabi ni maria.

“Oh diyan lamang kayo ha. Susunduin ko lamang si Lola Teresa upang gawin na ang ating ritwal,” ani ni maria saka iniwan ang dalawa.

Umakyat ito ng hagdan upang sabihin kay Teresa na handa na ang lahat.

Nagkatinginan naman ang dalawa.

“Paano kang nahuli nila?” tanong ni Gilda rito. “Bakit ka nagpahuli sa kanila?”

“Pinuntahan kasi kita dito Gilda,” sagot ni Carmen. “Nag aalala ako sa iyo. Hindi mo sinasagot ang mga text at tawag ko. Sinubukan kong icheck kung ano ang kalagayan mo ngunit nahuli ako ni Maria.”

Umiiyak si Carmen habang sinasalaysay ang mga nangyayari.

“Wala akong awang pinagsasaksak ni Maria, Gilda,” ani ni Carmen. “Mamatay na ata ako. Ayoko pang mamatay pero mukhang hindi na rin ako makakaligtas.”

“Huwag mong sabihin iyan!” ani ni Gilda at napaluha na rin. Napatingin siya sa bukas na pinto. “Huwag kang susuko Carmen. Lalabas tayo ng buhay dito. Kalagan mo ako. Subukan mo akong kalagan. Bukas ang pinto. Pwede tayong tumakbo palabas.”

Napailing iling si Carmen sa kanyang kaibigan. Hindi ko na kaya pang tumakbo, Gilda. Ni kahit gumalaw. Ang aking mga kalamnan ay wala ng lakas. Hindi ko na kaya.”

“ANO KA BA? HAHAYAAN MO NA LANG BA MAGHINTAY ANG MGA MAGULANG MONG NAG AALALA SA IYO?! KAILANGAN MONG LUMABAN CARMEN!” madiin na sabi ni Gilda. “Ang tanga mo para tignan pa ako. Dapat hindi mo kasi ako chineck. Dapat pinabayaan mo na lamang ako. I’m sorry hindi ako nakinig sa iyo Carmen. Im sorry kung hindi kita pinakinggan. Ang tanga ko rin na pinagkatiwalaan ko pa sila! Ang tanga tanga ko!!!”

“Hindi ko mapigilan ang mag – alala sa iyo,” ani ni Carmen. “Naging kaibigan na rin kasi kita. Sobrang nag alala ako nab aka kung ano na ang nangyari sa iyo. Siguro kung mas nag ingat ako ay hindi ako nahuli ni Maria. Sana dinala ko na ang papa ko sa bahay niyo. Nag dalawang isip pa kasi ako nab aka mmaya ay hindi naman pala totoo ang mga naiisip ko patungkol sa iyo. Baka kasi nag assume lamang ako at mapahiya lamang. Natakot ako para sa kaligtasan nila.”

“Bakit nap aka selfless mo? I am so sorry. From the first place ay hindi naman dapat mangyayari ito kung nakinig lamang ako sa mga payo mo,” ani ni Gilda. “Kung sana ay nagpakalayo layo na lamang ako. Sana hindi ka na nag alala pa kung ligtas ako o hindi. Bakit kasi ganyan ka! Hindi naman tayo close na close para mag – alala ka pa sa akin. Hindi ako papayag na mamatay tayo dito Carmen. Iuuwi kita sa pamilya mo. Ibabalik kita sa pamilya mo! Hindi ako papayag na mamatay ka dahil sa pag aalala mo sa akin!

“Gagawa ako ng paraan! Lalabas tayo rito! Aalis tayo rito. Sa ayaw mo man o sa gusto ay hihilahin kita palabas!! Hindi pa ito ang araw ng ating kamatayan. Hindi pa tayo mamamatay dito naiintindihan mo?!”

Mula sa pagkakaiyak ay nagulat si Gilda. Bigla siyang tumahimik, at napaisip. Tinatanong ang sarili kung siya ba ay nag iilusyon o talagang nasa kanyang tabi si Carmen.

Naisip niya nab aka tulad nanaman ito ng dati na wala naman pala siyang kasama sa kwarto kundi ang sarili niya lamang.

‘Niloloko nanaman ako ng aking isipan. Bumalik ka sa iyong wisyo! Huwag kang magpapalinlang sa sarili mong isip, Gilda! Bumalik ka sa iyon wisyo!!!’ sigaw ni Gilda sa kanyang isipan.

Nagtaka naman si Carmen habang nakatingin kay Gilda. Tila bigla itong iniwan ng kanyang kaluluwa at nakatngin lamang sa itaas na silid.

“G-gilda? O-okay ka lamang ba?” tanong ni Carmen dito. Pakiramdam niya ay may kakaiba sa kanyang kaibigan. Bigla itong nagbago.

Mabilis na nagkakawag si Gilda sa kanyang pagkakatali. Sumigaw siya ng sumigaw.

Napakalakas na dinig na dinig sa kinalalagyan ni Maria, at ni Teresa.

Nahintakutan naman si Carmen sa ginawa ng katabi niyang si Gilda. Tila nababaliw ito sa mga ikinikilos ng dalaga.

Hindi tila! Baliw na talaga ito! Nababaliw na si Gilda.

Bumaba naman mula sa itaas si Maria at si Teresa. Oras na para gawin nila ang ritwal na kanilag matagal na hinintay upang mabuhay si Dan.

Inilapag ni Teresa ang mga bote kung saan nakatago ang mga puso ng kanyang mga nabiktima.

“Oras na, Maria,” ani ni Teresa.

Tumango naman si Maria.

Sinidihan ni Maria ang siyam na pulang kandila saka inilagay ito paikot sa buong silid.

Matapos ay tinanguan niya si Teresa upang simulan na ang ritwal. Gamit ang kutsilyo ay hiniwa ni Teresa ang kanyang kamay.

Tumulo ang kanyang dugo sa may batsa ng tubig.

Itinaas ni Teresa ang kanyang mga kamay at nagsimulang umusal.

“Domine tenebrarum, exaudi uocem meam.

Ego voco vos de altero mundo. Accede ad me. Gloriosam crucem tu divide. Haec utinam sic veniat.”