Dalawang linggo rin siyang hindi ginambala ng binata. Dalawang linggo ring naging matiwasay ang araw ni Sharon. Walang Lloyd na gumagambala at panay buntot sa kaniya.
Sa mga araw na iyon ay nakahinga nang maluwag ang dalaga. Okay na siya sa gano’n, ‘yong tipong walang sunod ng sunod at buntot ng buntot. Pakiramdam niya’y ang ganda ng araw niya. Matiwasay, payapa, at gumaganda pa ang aura niya. Ayos lang sa kaniya dahil marami rin naman kasi siyang ginagawa.
Ang dami niyang tinatapos. Ang daming lesson plan na dapat tapusin, may mga PowerPoint presentation na dapat gawin, mga activity ng mga bata na dapat bigyan ng pansin. Ang sakit sa ulo at mas sasakit pa ang ulo niya kung dadagdag pa si Lloyd.
Aside from that, she’s one of the instructors who assisted to their most awaited culmination ever, the Fashion Runway of the Garments, Fashion and Design. Their students are the highlight of the said culmination. She assisted her students for creating glamorous bridal gown. Enjoyable, yet exciting.
Iyan ang dahilan, kaya ayaw niya munang magambala, lalo na kung si Lloyd ang gagambala sa kaniya. Kung mangyari man iyon ay katapusan na niya talaga. Panigurado, tutubo ang sungay ng guwapo nilang Dean sa department nila.
Busy ang kagandahan niya. Nagtataka na nga rin siya kung bakit hindi siya kinukulit ni Lloyd. May parte rin sa utak niya na nagpapasalamat sa hindi nito pagkukulit sa kaniya.
Almost of her student’s design was amazing and truly done beautifully and creatively. The long wait for this event was really worth it. Lalong-lalo na ang mga puyat nila. The Fashion Runway helped their college student designers in developing their talent and potential in designing.
Dahil malapit nang matapos ang culmination ay makakatulog na rin siya ng mahimbing. Makakatulog ng walang iisipin.
Tuwing may culmination talaga ay ang mga instructors sa Garments ang kawawa. Dahil bukod sa may event sila na ginagawa ay minsan sila rin ang mag-aasikaso sa mga tela na gagamitin, na minsan pagkatapos gamitin ay hindi na mababalik sa kanila.
“At last, were almost done, my Princess.”
Halos hindi masukat ang kaba na kaniyang nararamdaman nang marinig ng dalawa niyang tainga ang baritonong boses ng binatang laman lagi ng sistema niya. No other than, Lloyd Gonzales.
Laman ng sistema? Minsan hindi rin nakikisabay ang katawan niya. Hindi talaga nakikinig sa sinasabi ng kaniyang utak.
Ayaw niyang isipin si Lloyd, ayaw niyang sumagi ito sa kaniyang isipan. Pero bakit tuwing may nakikita lang siya na katulad sa katawan ni Lloyd ay ngumingiti siya ng kusa?
May gayuma yata ang lalaking ito!
Umiling siya. Hindi dapat siya magpadala!
Lalaki lang ‘yan, Sharon. Lalaki lang yan, mahina niyang bulong sa sarili.
Hinawakan nito ang kanang kamay niya, holding-hands to be exact. Naramdaman niya ulit ang sobrang excitement na dulot ng pagkakahawak nito sa kaniyang kamay. Gaya ng excitement na naramdaman niya ng unang makita ang binata.
Iyong tipong gaya ng nararamdaman ng kaniyang bidang babae sa nobelang kaniyang sinusulat. Mga kiliti sa tiyan tuwing hinahawakan ng lalaking bida ang kamay ng babae. Mga paruparo na nagliliparan sa tiyan tuwing kinikilig ang bida. Mga ngiting hindi maiwasan tuwing nagtatama ang kanilang mga mata.
Ganoon ang nararamdaman niya. Minsan talaga naiisip niya, bakit tila nagkakatotoo ang kaniyang sinusulat? O baka nababaliw na talaga siya kaya naiisip niya iyon?
Ano ba talaga?
Pero, teka. Tiningnan niya ang binata.
Nakasuot ito ng uniporme nila sa university. Sa lahat yata ng instructors na nandito ngayon ay ito lang ang hindi nagpalit ng damit. Halos lahat kasi ay nagpalit na upang may mai-post sa social media.
Kahit siya ay nadala.
Siyempre, magpapahuli ba naman ang nag-assist sa event na ito? Natural, hindi! Mahuli na ang mga instructors sa ibang department pero hindi ang isang Sharon Alvarez!
Nasa gym sila at pinapanuod ang Fashion Runway. Maingay na musika at nakakasilaw na liwanag ang tanging saksi sa kabang nararamdaman niya pero kahit sobrang ingay, dinig na dinig niya ang sinabi ni Lloyd kanina.
“Why are you here?” she managed to asked. Buti naman nahanap niya ang kaniyang dila. Jusko marimar!
Akala niya talaga naiwan niya ang kaniyang dila, natawa siya naisip. Paano ba maiiwan ang dila? Ito yata ang bunga ng pagiging manunulat niya, ang likot ng kaniyang isipan.
“Why, honey? Bawal ba?” tanong ni Lloyd habang nasa stage pa rin nakatuon ang paningin.
Ano ba naman iyan! Hindi man lang siya tiningnan samantalang hawak-hawak nito ang kamay niya at pinipisil-pisil pa.
Ang hirap talaga sa mga lalaki, minsan hindi showy. Wala sa sariling pinaikot niya ang mga mata.
Panty, kapit ka lang, okay? Bulong niya. Paano ba naman kasi, boses pa lang ni Lloyd, ulam na.
Binalik niya ang tingin sa stage. Hindi ito ang panahon upang magpadala siya sa kaniyang kalandian. Hindi pa nga niya napapatawad ang sarili sa ginawa niyang kagagahan no’ng nakaraan at heto na naman siya, nagpapadala sa bugso ng damdamin.
Hindi tama ito, ayaw niyang mahulog sa bitag ng lalaki.
Kung may bitag nga ba talaga o baka imagination lang niya ang lahat. Baka ganito lang talaga si Lloyd sa lahat ng babae na kilala nito.
Oo tama, baka nga.
I can’t take this anymore, bulong niya. Niyakap siya ng binata at inihilig ang ulo sa balikat niya.
Kalma Sha, dapat umalis ka na rito, sabi ng utak niya ngunit ayaw sundin ng kaniyang katawan ang sinasabi ng utak niya. Katangahan na naman, Sharon! Lumalapit ka talaga sa disgrasiya.
Tanga, grasiya ‘to, sagot ng kaliwang bahagi ng kaniyang utak.
“I miss you, Sharon.”
Pretend that you didn’t hear anything, she whispered.
Naramdaman niyang binaba ni Lloyd ang braso nito na nakayakap sa kaniya. She felt relief. Goodness! Muntik na siyang atakihin sa puso. Nag-focus siya sa competition at isinawalang-bahala ang binata kahit nilalaro nito ang mga daliri niya.
Huwag paapekto Sharon. Lloyd is a fuvking temptation!
Totoong temptation talaga ang lalaking ito at siya namang tanga, hindi umiiwas. Sa halip ay lumalapit pa. Hindi lang basta lumalapit, kusang lumalapit.
Ang sarap niyang bigyan ng award. Katangahan Award!
Pero kahit anong gawin niya, hindi siya makapag-focus sa event! Buwiset na buhay naman ito, oh!
Lord naman, baka ano na namang kagagahan ang magawa niya. Iba ang sinasabi ng utak niya, pero ang litseng katawan niya sinapian na yata ng isang kilong kalandian. Ito na kaya ang resulta ng mga binabasa niyang erotic stories? O ito na kaya ang resulta ng mga kabaliwang sinusulat niya?
Teka nga lang, kailan pa siya naging malandi?
Eh ang baklang Gian at itong nakababaliw na Lloyd nga lang ang lalaking naging parte sa magulong buhay niya. Tapos itong si Gian naman, fifty percent girl pa, mas malandi pa nga sa kaniya eh. Sa madaling salita, si Lloyd pa lang ang pure guy na nakakuha sa kalandian niya.
Nawala sa utak niya ang mga hinanakit niya sa buhay nang maramdaman niya ang kamay ni Lloyd sa bandang tiyan niya.
Anong ginagawa ng lalaki? Bakit bumaba ang kamay nito?
Nakasuot siya ng white tube at black blazer, black square pants naman sa ibabang parte niya. Malayang hinahawakan ni Lloyd ang tiyan niya, walang kahit anong sagabal. Pipigilan niya sana ito ngunit no’ng tiningnan niya ang lalaki, sa stage ito nakatingin.
Okay, deadma. Nilakbay ng kamay ni Lloyd ang tiyan niya pababa sa kaniyang puson. At bumaba pa, pababa sa kaniyang…
Her cherrypop! Malaya itong nakapasok sa square pants niya dahil garter size ito.
“What the hell Lloyd!” aniya nang hawakan nito ang ibabang parte niya.
Hindi niya alam kung anong dapat niyang gawin. Kung dapat ba niyang sampalin ang lalaki dahil sa ginawa nito o hayaan na lang. Kung dapat ba siyang sumigaw o hindi. Kung dapat ba siyang umalis o magpatianod na lang.
Go with the flow o hindi?
Pero bakit may bumubulong sa kaniya na hayaan na lang si Lloyd sa ginagawa nito? Bakit gano’n? Nakuha na kaya ni Lloyd ang utak niya at nais nang sumunod sa mga nais niyang gawin?
Kusang pumikit ang kaniyang mga mata. Mukhang nais niyang maramdaman ang ligayang hatid ng daliri ni Lloyd. Alam niyang mali ngunit gusto niya munang sumuway kahit ngayon lang.
Kahit ngayon lang sa mga oras na ito ay nais niyang maging masaya. Nais niyang maramdaman ang saya at sarap na kayang ibigay ni Lloyd.
Gaga, ang landi mo, bulong ng utak niya.
Ramdam niya ang masarap na init ng kamay ng binata. Ramdam niya at bumabalot ang kiliti sa kaniyang buong katawan. Ramdam niya ang sarap.
Ramdam niya ang init, sarap, at kiliti na minsan lang niyang maramdaman sa buong buhay niya.
Iginalaw ni Lloyd ang daliri at ramdam na ramdam naman niya habang nakapikit siya. Pakiramdam niya ay ngumiti si Lloyd dahil nakuha na naman siya nito.
Bakit ba kasi ang hirap hindian ng lalaking ito? Nasa tamang pag-iisip pa ba siya?
Oh God, bakit pa siya nagtatanong? Sobrang halata na kung ano ang sagot.
Wala na siya sa tamang pag-iisip. Kalandian na ang bumabalot sa utak niya. Kalandian na parang gusto niya munang sundin ngayon. Kahit ngayon lang.
Dinig na dinig niya ang paghinga ni Lloyd. Hindi na nga niya matukoy kung si Lloyd pa ba iyon o siya na talaga. Marahas na kasi ang paghinga niya dulot ng ginagawa ng binata.
Inilapit nito ang mukha sa leeg niya at bumulong, “You’ll like this, I promise.”
Bakit pati ang paraan ng pagbulong nito ay masarap sa pandinig niya? Sa paraan ng pagbulong nito ay mas ginaganahan siyang sundin ang gusto nito. Ginigising ni Lloyd ang natutulog niyang sistema.
Lahat ng ginagawa ng lalaki ay masarap para sa kaniya. Pati pagbuga nito ng hangin na dumadampi pa mismo sa kaniyang leeg ay maganda sa kaniyang pakiramdam.
Nababaliw na ba talaga siya o normal lang ang ganitong pakiramdam?
Mabuti na lang madilim sa lugar na inuukupa nila at sila lang dalawa ang nandoon.
Can I moan? Fuvk!
“Ma’am Sharon, kanina pa po kita hinahanap. Si Foina po, hindi na raw po magkasiya ang bridal gown niya. Medyo lumiit daw po ang kaliwang shoulder ng gown. Ano pong gagawin, Ma’am?”
Tila nabuhusan siya ng malamig na tubig nang biglang lumitaw ang estudyante niya at habol ang hininga. Luminaw ang kaniyang pag-iisip at nahihiya siyang tingnan si Lloyd.
Nahihirapan na pala ang mga estudyante niya pero heto siya’t nagpapakasaya.
Mali, nagpapakasarap pala dapat.
Umiling siya at nilapitan ang estudyante. Sana hindi nito nakita ang ginawa niyang kamunduhan. Nakakahiya siya!
“Nasa’n si Fiona?” tanong niya habang pinapakalma ang sarili.
Ramdam pa rin niya ang kaba. Ramdam niya ang init na bumabalot sa kaniya kanina. Mukhang ibang Sharon na naman ang lumitaw.
Bakit kapag nasa tabi niya si Lloyd ay nagbabago ang ugali niya? Hindi naman siya ganito dati. Kahit nga nagsusulat siya ng mga matured content ay hindi naman siya nakakaramdam ng ganito. Parang wala lang, walang epekto sa kaniya. Walang epekto sa katawan niya.
Pero bakit gano’n? Anong ginawa ni Lloyd sa kaniya at naging ganito siya? Anong nangyari sa kaniya at bakit biglang nagbago?
Bakit hindi na niya kayang kontrolin ang katawan niya?
Matapos niyang tulungan ang estudyante na nagdilang-anghel sa kaniya upang maalis siya sa kabaliwan ang pinakalma niya ang sarili.
Nang makarampa na lahat ng mga estudyante niya ay doon pa siya nagpasiyang pumunta ng comfort room upang mag-ayos. Pakiramdam niya kasi ay wala na sa ayos ang buhok niya dahil sa nangyari kanina.
Kailangan niya rin yatang maligo ng alcohol para kahit papano ay mabawasan ang bacteria sa utak niya. Baka iyon ang dumami kaya hindi na siya makaisip ng matino.
Matino naman talaga siya noon. Sa totoo nga ay hindi talaga siya dumaan sa ganoong sistema.
Binuksan niya ang pinto ng comfort room ngunit hindi pa siya nakakapasok ay narinig niya ang boses ni Lloyd at tinatawag siya.
Huminto siya ngunit hindi siya lumingon.
“Bakit hindi ka na bumalik?” tanong nito sa kaniya.
“May kailangan bang balikan?”
“Bakit? Wala ba?” balik-tanong nito na nagpataas ng kilay niya.
“Ano sa tingin mo?”
“Walang dapat balikan ngunit may dapat tapusin,” matigas nitong sambit at inisang hakbang ang pagitan nila.
Sinakop nito ang labi niya at hindi na siya nakapalag pa.
Itinaas ni Sharon ang kumot. Ano na namang katangahan ang nagawa niya? Bakit na naman siya nauwi sa ganito? Bakit hindi na naman niya nagawang humindi? Bakit palagi na lang ganito?Tanging kumot na lang ang tumatakip sa kanilang katawan. Kumot na masasabi niyang naging saksi sa kabaliwan niya. Kabaliwan niyang hindi niya matukoy kung bakit palagi niyang nagagawa.Umupo siya at hinilamos ang mga palad sa mukha. She did it again. She did it again for the second time. Why? She closed her eyes. Bakit hindi niya magawang tanggihan ang binata? Bakit?Tumayo siya. Inilibot ang paningin sa loob ng kuwarto ng binata. Pangalawang pagkakataon na niyang nakapunta sa kuwartong iyon. Sa kuwartong hindi na rin bago sa kaniyang paningin. Kung anong kuwarto ang nadatnan niya noong unang punta niya rito ay ganoon pa rin ang ayos niyon.Pangalawang pagkakataon na ito. Pangalawang pagkakataon na iisa lang ang rason. Sex.Sex, bulong niya. Bakit parang hindi niya kayan
Sabado, nagpapasalamat siya dahil walang pasok at puwede pa niya pag-isipan ang susunod na hakbang niya. Dapat niyang pag-isipang mabuti dahil buhay niya ang nakataya.Tunganga siyang nakaharap sa computer. Isang oras na rin mahigit ang nasayang niya dahil wala siyang nagawa kun’di ang makipag-usap ng tahimik sa kaniyang computer.Inabot niya ang isang supot ng junk food at binuksan iyon. Tinatamaan na naman siya ng writer’s block dahil wala na naman siyang maisip na matino. Kung writer’s block ba talaga tawag do’n.Hindi naman siya tinatamaan ng katamaran, sadiyang wala lang talaga siyang maisulat.Nagpasiya na lang siyang humiga sa kama at kinuha ang cellphone. Wala talaga siya saktong huwisyo upang magsulat at isipin kung anong eksena ang dapat isunod.Ilang beses pa lang siyang nakanguya ay biglang umilaw ang hawak niyang cellphone. Number ni Gian ang lumabas doon kaya sinagot na niya.“Labas tayo,” pa
“What are you saying?” nauutal niyang tanong.Nakuha pa niyang magtanong kahit hindi na normal ang pagtibok ng puso niya. Ilang segundo pa ang lumipas bago niya nahanap ang sariling dila. Parang biglang huminto ang paghinga niya nang mapagtantong boses ni Lloyd ang narinig niya sa aparato.Umayos siya ng upo at kinuha ang kumot upang ipantakip sa sariling katawan. Pakiramdam niya kasi ay nasa paligid lang si Lloyd at nagmamasid sa kaniya.Pero imposible naman yata ang iniisip niya. Hindi alam ni Lloyd kung saan siya nakatira. Maliban kung nagtanong ito sa mga kasama nila sa trabaho.Tumayo siya at pinulot ang damit na hinubad niya kanina.Ano ba naman kasi ang naisip niya’t naghubad siya sa harap ng salamin. Akala niya tuloy character siya sa isang porn site.“Are you done moaning my name?” seryosong tanong ni Lloyd sa kabilang linya na nagpatigil sa kaniyang pulutin ang underwear niya.Tumayo siya ng tuw
Kinabukasan, tulad ng napang-usapan nila ng Dean, maaga siyang pumunta sa university. Pinag-usapan nila ang mga expenses and other matters tungkol sa five days training seminar nila na sa Cagayan de Oro ang venue. Hindi niya talaga tinapunan ng tingin ang binata, at ganon din ito sa kaniya. Be professional, Sharon.Mas okay na nga siya sa gano’n, iyong walang titigan. ‘Yong tipong parang casual lang ang lahat. Dahil kung bumalik sa pagiging malikot si Lloyd, ewan na lang niya talaga. Baka hindi na niya alam kung anong gagawin niya.Focus. Paulit-ulit na pagpapaalala niya sa sarili. Kung hindi lang katawa-tawa tingnan na sapukin niya ang sariling ulo, ginawa na niya sana.Pilit niyang inintindi ang mga sinasabi ni Dean na kanina pa inaayos ang suot nitong salamin. Kailangan na talaga yata nito ng bagong salamin sa mata.Lahat daw ng expenses nila ay shoulder ng university at may three thousand allowance rin silang matatanggap.Sinc
Sharon, wasn’t even anyone he imagined he would meet. Babae na hindi niya talaga inakalang matatagpuan niya. Sino ba namang mag-aakala na ito ang gugulo sa matino niyang sistema?At ni sa panaginip niya ay hindi niya inaasahan na makakatagpo siya ng ganito kagandang babae. May magandang ngiti, magagandang mata na palaging may pilyang kislap at ang boses nitong tila ba’y inaakit siya.Hindi niya kayang tumingin sa iba kung ang mata ni Sharon ang tinitingnan niya. Nakakaakit iyon kahit ayaw niyang magpaakit.Ang malambot at matamis nitong mga labi, noong unang kita pa lang niya rito ay gusto na niyang matikman kung anong lasa nito. And when he tasted it, he couldn’t get enough of her.Lloyd shook his head, kailanman ay hindi nangyari kay Lloyd na magkakaganito siya. Halik pa lang ngunit parang mababaliw na siya.Hindi naman siya ganito. Hindi siya madaling mahulog sa mga babae. Nakakatawa na ang isang lalaking hindi na marunong mags
Hanggang sa kotse ay hindi pa rin kayang pigilan ni Lloyd ang tawa niya dahil sa ginawa niyang kabaliwan. Mga kabaliwan na hindi niya inakalang magagawa niya. Sa buong buhay niya ay hindi niya inisip na magiging ganito siya dahil lang sa isang babae na hindi pa matagal niyang nakilala. Sabi nga niya sa sarili, hindi naman siya ganito noon. Ano kayang nangyari sa kaniya?Imagine, he spent another thousands of his money para maisagawa ang kabaliwan na ito. Walang awa niyang sinayang ang pera na pinaghirapan niya para lang maisakatuparan ang ganitong kalokohan. Aminin man niya o hindi, parang hindi na niya kilala ang sarili niya.Bigla yata siyang nagbago nang hindi niya napapansin. Parang isang pitik lang at kumpas ng kaniyang kamay ay nagbago ang kaniyang ugali.Baka may sakit siya. Malalang sakit na kailangang ipatingin sa doctor.He’s seriously sick. Sick in love. He shook his head in disgust. No one can make him fall in love, no one.Kahit
Hindi alam ni Sharon kung ano ang dapat maramdaman sa mga oras na iyon. Kung dapat ba siyang makaramdam ng inis o galit na talaga. Kung dapat ba siyang magwala at itapon ang mga gamit niya. Grabe, ito ba ‘yong dahilan ng biyahe niya?Okay, kalma. Kumalma ka, Sharon. Okay? Pagod ka lang. Maaga pa siguro at hindi pa dumadating ang ibang instructors. Okay kalma, paulit-ulit niyang pagkalma sa sarili.Walang tao, walang mga guro o instructors sa hall na siyang inaasahan niya. Lintik! Mali yata ang napuntahan nilang venue!Palagay niya ay hindi ito ang venue na dapat nilang puntahan. Maliban sa parang hindi naman ito pinagdadausan ng isang seminar ay para itong mansiyon. Parang isang malaking bahay ng mayayaman. Halos wala ngang tao eh, maliban doon sa isang babae na nagpupunas ng vase malapit sa pintuan na pinasukan nila kanina.Patuloy pa rin siya sa pagkalma sa sarili. Siguro, maaga pa talaga. Kailangan lang talaga niyang kumalma. Siguro hindi pa prep
Kinabukasan, excited na siyang lumabas sa kaniyang kuwarto. Tapos na siya sa kaniyang morning routine. Tapos na siyang maligo, magbihis, maglagay ng mga kung ano-ano sa mukha. Tapos na rin siyang magsulat ng 500 words sa kaniyang story.Mamaya kapag may time siya, dadagdagan niya ‘yon. Gano’n lang ang routine niya. Tuwing umaga ay nagsusulat siya, naglagay talaga siya ng quota para kahit papaano ay umuusad na siya.Mahirap na, baka mawalan na naman siya ng gana at kung ano-ano na naman ang maisip niyang gawin upang umusad lang ang kuwento na naiwan na ng panahon.Napahinto siya at muling bumalik sa kuwarto. Maiwan na ang lahat, huwag lang ang wallet at cellphone niya.Nang makuha niya ulit iyon ay lumabas na muli siya ng kuwarto.Bitbit ang maliit niyang wallet at personal computer ay tinahak ni Sharon ang makipot na daan patungo sa hagdan. Hindi na siya nag-abalang puntahan ang binata sa kuwarto nito kahit madadaanan naman niya iyon da