Chapter I.I

“Miss? Are you alright?” Napukaw ang pagkatulala niya sa nag-aalalang tanong na iyon ng lalaki.

“What do you think?” asik niya dito ng makahuma. "Do you even know the word menor? Nasa public place ka, for goodness sake!"

Kahit naisin man na i-report ang lalaki; alam niya na ikakapahamak niya rin ang gagawin. Mas madali kasi siyang matutunton ng ama.

“I’m really sorry. Bigla ka kasing tumawid kaya hindi kita napansin agad.” paghingi ng dispensa ng lalaki.

Hindi siya kaagad nakasagot. Napukaw kasi ng atensyon niya ang anyo ng lalaki. Mukhang may kaya ang lalaki. Might be a corporate employee with a position. Nakasuot ito ng puting long sleeve polo na nakataas ang mga mangas hanggang braso nito. Matangkad din ito. Kailangan niya pang tumingala para tignan ito.

Hindi niya gaanong maaninag ang mukha nito dahil sa liwanag ng araw mula sa likod nito subalit nababatid niya na may hitsura ang lalaki.

And the way his accent is ... tila ba gaya niya ay sanay ito makihalobilo sa alta-sociedad.

Minsan pang bumaling siya sa paligid. Nakikita niya pa ang atensyon ng mga tao sa kanila. May mga security guard na nakasuot ng katipunero uniform ang naglalakad na papalapit sa kanila.

Kaagad siyang nakaramdam ng alarma. Hindi siya pwedeng ma-involve sa kahit anong gulo. Madali siyang matutunton ng ama pag nagkataon.

Dala niya pa rin naman ang apelyido ng Nicoisia. Isang issue lang ay maapektuhan agad ang negosyo ng pamilya nila.

Bumaling siya sa lalaki.

“Okay. You’re forgiven.” matabang niyang tugon pagdaka’y muling nagpatuloy sa paglalakad.

"May problema ho ba dito?" tanong ng isang gwardiya ng makalapit sa gawi nila dahilan para mapahinto siya sa paglalakad.

"No. We have already settled it," siya na ang sumagot. "I'm in a hurry so I have to go." Muli siyang naglakad.

“Wait!”  narinig niyang pigil ng lalaki.

Pasimangot niya itong hinarap.

“What?”

“I want to I know your name?”

Natigilan siya sa tanong nito.

“Not interested in you." pag-iiba na lang niya ng sagot pagdaka'y tinalikuran niya ito. She has used to be hit at by men. Pero wala siyang interes sa kaninoman sa ngayon.

“You sure you're okay?" tanong nito.

“None of your business.” sabi niya na nag-Go-Away sign habang nakatalikod.

Lingid sa kaalaman niya na sumunod ang lalaki sa kanya.

Nagulat si Aeon nang hawakan siya ng lalaki sa braso. Agad niya itong sinalubong ng sampal pagharap. Nabigla ang lalaki.

“Why?” tanong nito habang sapo ang pisngi.

“Why do you keep on pestering me?!" naiinis niyang tanong. Kung nakapagtaas siya ng boses ay di na niya mabatid.

Sa katunayan, dapat nga siya mahiya sa ginawa. She is in front of a church! Kailangan niyang magbigay ng respeto dito.

Bago pa makahugot muli ng atensyon ay muli siyang naglakad; akmang tatalikod siya ng pigilan ng lalaki at muling iniharap dito.

“I just want to be nice to you. Masama ba ‘yon?” pagrarason ng lalaki. Nababahid na ang kaunting inis sa himig nito.

“Well, nice to meet you na lang.” pairap niyang sabi.

“Please?” muling pigil sa kanya ng lalaki nang tatalikod siya.

“What do you want ba?!” nakukulitang himig ni Aeon.

“I will give you a ride. Saan ba ang punta mo?"

Napangunot-noo siya.

“Come with you?! I’m not insane. Maghanap ka ng iba mong mabibiktima!”

Hindi rin naman kasi lingid sa kanya ang mga modus ng mga ganitong sindikato. Well, ngayon, masasabi niyang nag-level up na ang mga ito. Nagpapanggap itong may kaya para makabiktima.

“Hindi ako tulad ng iniisip mo. Hindi ako masamang tao.”

“Whatever.” pagkasabi’y kaagad siyang tumalikod at  tuluyan ng naglakad papalayo dito.

May natanaw siyang atm machine di kalayuan sa hotel. Naisipan niyang dumiretso doon.

Kahit di lingunin ay nagpapasalamat na lang siya at di na siya kinulit pa ng lalaki. Marahil ay napagtanto nito na hindi siya nito kayang biktimahin.

Nang makalapit sa machine ay kaagad niyang sinuksok ang debit card niya. Minsan pang lumingon siya sa kaliwa at kanan para malaman kung may naka-abang sa kanya.

Gaya nga ng inaasahan niya, hindi na gumagana ang card niya. Sinubukan niya ang lahat ng debit card na mayroon siya pero lahat iyon ay pawang di gumagana.

Huminga siya ng malalim at mariing napapikit. She only has a hundred thousand cash in her bag. Hanggang saan siya dadalhin ng ganoong kaliit na halaga? Ni hindi nga siya makakapag-stay in sa mga mamahaling hotel dahil sa kakarampot niyang pera.

"I hate you, dad!" bulong niyang yamot sa sarili. Nais niya ring sisihin ang lalaki kanina. Kung di sana niya ito naka-engkwentro, disin sana ay makakahabol pa siya sa pagwi-withdraw ng pera.

“Having trouble?" napaigtad pa siya ng may biglang magsalita mula sa likod niya.

Kaagad niyang nilingon ito - ang lalaki kanina!

"Why did you follow me?" tanong niya dito.

"Magwi-withdraw din ako. Pagmamay-ari mo?" turo nito sa atm machine na nasa harap niya.

Para naman siyang napahiya sa sinabi nito. Lumakad siya palayo sa machine upang bigyan ito ng way.

"Thank you." nakangiti nitong wika na tumungo na sa machine at nagsuksok ng card.

Samantala, nakatingin lang siya sa screen ng machine habang nagba-balance inquiry ito - which is not right. Alam niyang mali ang manilip ng account ng iba.

Napukaw siya sa pagkakatingin sa monitor ng marinig itong tumikhim.

"I-I'm sorry." sabi niya na nag-iwas ng tingin.

"Saan ka pupunta?" tanong nito habang nagdudutdot sa screen. Ni hindi man lang ito nag-abala na lingunin siya.

"Wala ka na do'n." sagot niya dito.

"I bet you are not even here." tahimik nitong wika. Iniluwa na ng machine ang card ng lalaki. Bumaling ito sa kanya pagdaka'y.

Paano ba siya sasagot dito? Nalaman agad nito na hindi siya taga-Manila. Halata ba na nangangapa siya?

“I’m Chuck,” inilahad nito ang palad. “And you are?”

Hindi siya agad sumagot bagkus ay nakatingin lang sa palad nito. She should not be friendly. Malay niya ba kung mabuting tao ito.

Sasagot pa lang siya ng marinig ang kalam ng sikmura niya. Gutom nga pala siya, naalala niya.

Minabuti na lang niya di tugunin ang lalaki pagdaka'y tumalikod na. Kakain na lang siya sa fastfood.

"Learn some manner, my lady." komento ng lalaki. Di niya ito pinansin at naglakad na. Sa kabilang tawid lang ang fastfood.

Tatawid na sana siya ng isang motor ang biglang huminto na may dalawang sakay. Bumaba ang isa ang sapilitan na kinuha ang bagpack na mayroon siya.

"Tuloooong!" sigaw niya na sinubukang pumalag pero mabilis siyang naitulak ng lalaki at nakuha ang bag niya.

Bago pa siya mabuwal sa sahig ay may mga braso ang pumulupot sa beywang niya at tinino siya sa pagkakatayo.

Obviously, it's the man. But he is not her concern for now. Ang bag niya na nakuha sa kanya ... doon nakalagay ang cash niya kasama ang mga atm at id niya.

Nagsimulang mangilid ng luha ang mga mata niya. Ganito ba kamalas ang unang dating niya sa Manila?

"Are you okay?" tanong nito sa kanya.

Tumango-tango na lamang siya bilang pagtugon dito. Sa labis na panlulumo ay napaupo siya sa sidewalks.

Samantala, nakita niya na papalapit muli ang mga katipunerong gwardiya. Nasaksihan ng mga ito ang nangyari dahilan para maging sentro siya muli ng atensyon.

Umupo sa tabi niya ang lalaki.

"People shouldn't see me." mahinang wika niya na bahagyang humihikbi-hikbi. "My dad might see me." Tuluyan na ngang umalpas ang luha niya.

A hundred thousand is nothing if she ever has her bank accounts. Paano iyan? Wala na sa kanya ang lahat.

"You mean naglayas ka?" tanong ng lalaki.

"Bakit? Isusuplong mo ako? Wala ka nang mahihita sa akin. Naka-freeze ang lahat ng account ko. Wala na akong pera. If you want to kidnap me in exchange for a ransom, my dad will not yield and let me die instead." lahad niya na tuluyang humagulgol. "I'm broke.."

"I will help you." sagot nito.

"You can't possibly have good intentions." sabi niya sa gitna ng paghagulgol.

"Don't you judge people yet. Babaanmo din ang pride mo paminsan-minsan,"  Umahon ito mula sa pagkaka-upo. "Stand up."

"What?" tanong niya na pinunasan ng mga palad ang umaalpas na luha at umahon sa pagkaka-upo.

"You'recoming with me." sagot nito.

"No, I'm not." tanggi niya.

"Stay here and suffer or seek a better situation. You choose."

Hindi siya agad nakasagot. Di niya rin kasi alam kung mapagkakatiwalaan ang lalaki. O baka kinukuha lang nito ang loob niya.

Hindi siya sumagot bagkus at muling umupo sa sidewalk.

"So you choose to stay here? Okay." sabi na lang nito. Nakita niya pa ito na nagsimula nang lumakad papalayo sa kanya.

"Ma'am! Nakita namin ang nangyari. Inaanyayahan po namin na magpunta kayo sa opisina para ma-report ang nangyari." sagot ng gwardiya na sa wakas ay nakalapit na rin.

"I'm fine. Leave me alone." matabamg niyang wika na nananatili na nakatingin sa papalayong lalaki.

"Pero ma'am.."

"I said leave me alone!" she roared. She has enough misfortunes today. Ayaw niya ng ibang kausap.

May parte ng isip niya na nais sundan ang lalaki. Mukha naman itong may iniingatang reputasyon. But the question, why would he offer her a help? She is a stranger after all. Hindi ba ito natatakot din na baka masama siyang tao? Or he might havr something under his sleeves?

Nang mga sumunod na segundo, natagpuan niya ang sarili na lumalakad papunta sa gawi nito.

Nakita niya itong pasakay na ng kotse. Kakabukas pa lang nito ng pinto ng driver's seat ng makita siya nitong nakatingin dito. Muli nitong sinarado ang pinto.

"Change of heart?" tanong nito.

“I'm Aeon.” pakilala niya sa waka. Nilahad niya ang palad dito kahit na malayo ito sa kanya. Lumakad naman ang lalaki papunta sa kanya at ginagap  ang palad niya.

"Good choice." wika nito na ngumiti.

Napalunok siya sa di malamang dahilan. Malinaw na niya kasing nakikita ang anyo nito.

Mata pa lang ay attractive na. Sa mata nitong may pagkabilugan ng kaunti at crystal clear brown eyes, siguradong halos karamihan ng kababaihan ay halos matunaw matitigan lang nito. Napansin niya din ang well-fitted nose nito na bumagay sa hugis ng mukha nito. Nakadagdag pa ang maninipis nitong labi at pantay-pantay na ngipin. Hindi sinasadyang napadako ang tingin niya sa bandang katawan nito. Well developed ang mga muscles nito sa braso, na-emphasized lalo ito ng suot nito na medyo hapit dito. Matangkad ito at may pagka-moreno subalit banaag pa din ang makinis nitong balat. Mukha din itong mabango sa unang tingin.

Maybe she is fascinated by his masculinity but she cannot mistaken it as an attraction.  She doesn’t even know how romantic love or what it feels when on it. Ang tanging alam niya lang kasi’y basta’t kasama ang lola’t kuya niya’y kumpleto na siya.

She is an indoor girl. Most of her life is spent on the corners of their mansion. Hindi siya masyadong ipinapakilala ng ama sa mundo nito dahil naka-focus ito sa kapatid niyang lalaki. After all, ito naman kasi ang magdadala ng apelyido nila.

“Come on.” Pumunta na ito ng passenger’s seat at pinagbuksan siya ng pinto.

Sana lang ay hindi siya nagkamali sa desisyon. She gambles her life for comfort. Hinihiling niya na lang na hindi masamang tao ang lalaki.

“I know sa panahon ngayon mahirap magtiwala sa mga taong kakikilala mo pa lang but try to confide me. I’m sure you won’t regret.” wika ng lalaki habang nasa byahe na sila.

Hindi malaman ni Aeon kung maniniwala siya dito. Bakas naman ang sinseridad sa mga mata nito. Yet she should not let her guard down.

"Where are you planning to stay?" tanong nito pagdaka.

Nais siyang sabihin dito na hinahanap niya si Melissa Santiago; ang problema nga lang ay di niya alam ang address nito. At isa pa, napakadaming Melissa Santiago. Baka kung saan pa siya mapadpad.

"I .. I have nothing to go to." sabi na lang niya na napayuko. She clasps both of her hands together on her lap.

Tila naman hindi siya kilala ng lalaki. Sabagay, may makakakilala ba sa kanya? She was scarcely introduced. 'Wag nga lang nito malaman ang apelyido niya.

"Do you want to stay on a hotel? Sagot ko expenses mo. Or do you want to stay in my house?" tanong nito na bahagyang lumilingon-lingon sa gawi niya.

"What's the best situation then?" tanong niya rin dito.

Sa ngayon, di na siya makapag-isip pa ng maayos. Gusto na lang niyang magpahinga at itulog muna ang ang problema. Baka kasi panaginip lang ang lahat ng ito.

"You stay in my house," sagot ng lalaki. "I have maids to assist you. Most of the time naman kasi, wala ako sa bahay."

“Hindi ba nakakahiya?” tahimik niyang tanong. “Tinutulungan mo ako kahit hindi mo pa ako kilala. You know, we can't trust each other."

“I guess, it feels good to be the damsel of distress' champion." sagot nito.

"What?" Nangunot ang noo niya. "Are you implying that I need to be rescued all the time?"

“No. I mean, you look like some lost rich kid on the road,"  tahimik nitong tugon. "You attract bad people."

“Lost richkid?” ulit niyang wika. Napalunok siya. Does she looks like that rich? Or might he knows her? “Paano mo naman nasabi?” usisa niya.

“The way you project yourself says all about you came from.” maikling sabi nito.

“Do you know me?” lakas-loob niyang tanong dito. Mas mabuti nang magkalinawan na kaysa makita niya na lang ang sarili na sinusundo ng mga alagad ng ama niya.

“I certainly not.” pagpapatuloy nito. “But I wish I am.”