PROLOGUE

    “La, ano po ang diwata?” walang muwang kong tanong ko habang sinisimot ang ang gatas na itinimpla sa akin ni Lola.

    Ngunit natakot ako nang biglang itinigil ni ate Soledad ang paghihimay ng malunggay at gulat na napalingon sa'kin.

     “Hagan! Saan mo iyan narinig?” sigaw nito nang may nagbabagang mga mata. 

    Nakita ni Lola ang pagkatakot ko sa reaksyong iyon ni Ate. Kaya naman tinabihan ako nito at marahang hinawakan ang magkabila kong balikat.  Hindi ko maintindihan. Bakas din sa mga mata nito ang pagaalala. 

    “Apo, s-saan mo narinig ang bagay na iyan?  Lumabas ka ba ng bahay?”

    “H-Hindi p-po. Lagi ko pong sinusunod ang bilin niyo na huwag akong lalabas ng bahay o ang makipaglaro sa mga bata sa labas,” mangiyak-ngiyak kong tugon. 

    “Eh saan mo iyan narinig?!” Naiyak akong lalo sa sigaw na iyon ni Ate Solidad. Galit na galit ito na para bang may nagawa akong masama. 

“Soledad, Apo.  Huminahon ka.  Hindi makasasagot ng maayos si Hagan kung ganyang pagtataasan mo lamang siya ng boses,” awat ni Lola rito at marahang humarap sa'kin.  

    Pinipilit kong alamin kung anong mali kong nagawa sa mga maluha-luha nitong mata. Pero wala akong makita. 

    “Hagan, A-Apo. Sagutin mo ang tanong namin. Saan mo narinig ang tungkol sa mga diwata?”

    Ramdam ko ang panginginig ng mga palad ni Lola sa braso ko kaya naman mas lalo ko iyong ikinatakot. 

    “K-Kay Itay po, La. Ang sabi ni Itay kagabi, manghuhuli raw po siya ng diwata para may maipanghanda ako sa ikapito kong kaarawan,” pag-amin ko na ikinanlumo at nanghihinang ikinabitaw sa'kin ni Lola. 

    Nagsimula na ring lumuha si Ate Soledad at halos mapaupo pa... 

    Hindi ko maintindihan... 

    Wala akong maintindihan sa mga nangyayari... Hindi saklaw ng musmos kong kaisipan ang mga nangyayari sa paligid ko. 

    Pero isa lang ang alam ko... Simula rin noong araw na iyo'y hindi na bumalik pa sa pangangaso ang Itay.  Maging si Ate Soledad na sumunod dito.