DW - I

          MADILIM.

          Iyan yung unang salitang naisip niya nang magising siya. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata niya nang sandaling sinabi ng sistema niyang dapat na siyang magising —na handa na siyang gumising —mula sa malalim at matagal na pagkakahimbing. Kung ilang oras siyang natutulog, hindi niya masabi. Kung nanaginip man siya, hindi niya na maalala kung ano.

          Ilang segundo ring nagpyesta ang mga mata niya sa kadiliman bago siya mag-isip uli ng mga sumunod na salita. "Nasaan ako?" ang itinanong niya sa sarili, na alam naman niyang hindi niya rin masasagot.

          Ibinaling niya ang ulo niya sa kanan at napakunot-noo, tila may inaalala, pero kung ano man iyon, hindi niya rin alam. Kung mayroon man siyang dapat maalala kung bakit nandito siya sa lugar na ito, hindi niya maalala kung bakit. Kung paano siya napunta rito, hindi niya maalala kung paano. Kung nasaan man siya ngayon, hindi niya masabi kung saan. Walang kahit na anong pumapasok sa isip niya maliban na lang sa paglalarawan niya kung gaano kadilim ang paligid niya. At masasabi niyang mas madilim pa ito sa kadilimang pamilyar sa kanya.

          Itinukod niya ang mga kamay niya sa hinihigaan at dahan-dahang bumangon. Nang makabangon, inilapag niya ang mga paa niya sa sahig. Naramdaman niyang malamig iyon, pero kahit na ganoon, nakapagtatakang hindi siya nagpakita ng pagkaginaw. Para bang sanay na siya o baka naman wala na siyang pakiramdam; hindi siya sigurado.

          Nang sandaling itapak niya ang mga paa niya sa sahig, nagulat siya sa nasaksihang pagbabago sa paligid niya. May lumitaw na maliliit na liwanag sa tinapakan niya at umagos iyon sa tila mga bitak sa sahig. Umagos iyong sing natural ng tubig sa batis, tuloy-tuloy, na lubusan niyang ikinamangha. Dumaloy ang naghahalong dilaw at kahel na kulay ng liwanag at dumiretso sa pader, patungo sa iilang sulo sa silid na hindi mo akalaing nandoon pala dahil nilamon na ng kadiliman. Kahit na 'di kalakihan ang mga sulong nakakabit sa pader, nagbigay ang mga iyon ng nakasisilaw na liwanag. Naging sapat iyon para mawala ang kadilimang bumabalot sa silid kanina. Halos 'di siya makapaniwala sa paraan ng paglitaw ng liwanag. Tila mahika iyon sa kanyang paningin.

          Tuluyang lumiwanag ang paligid. Napakurap siya dahil sa pagkasilaw, pero umayos din naman ang paningin niya matapos na makapag-adjust sa liwanag. Tiningnan niya ang paligid. Maluwag ang silid para sa iisang tao lang. Kulay itim ang pader nitong gawa sa bato. Walang ibang dekorasyong nakasabit maliban sa anim na sulong nakakabit sa pader. May mga bitak yung sahig na tinapakan niya; tila mga ukit na iba-iba ang disensyo at simbolo na hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin. Walang bintana; magkagayunman, malamig sa loob. Hindi nakahadlang ang sulo sa pagpapanatili ng kalamigan ng paligid.

          Sa paglibot ng kanyang paningin, doon niya napagtantong nakahiga pala siya sa isang malapad at makinis na batong higaan. Katunayan, walang ibang gamit sa silid. At nakapagtatakang napakasarap ng kanyang pagkakahimbing kahit na walang kumot o kutson.

          Isang kapuna-puna ang pintong gawa sa kahoy. Hindi bumagay ang kulay nitong ginto sa kulay itim na pader, at may ukit iyon na kapareho ng mga ukit na nakita niya sa sahig. May ilang diretso, pakurba at paikot-ikot. Kung may pinto, isa lang ang pupuwedeng mangyari. Puwede siyang lumabas!

          Tuluyan siyang bumangon at naglakad agad papunta sa pinto. Nang marating niya iyon, natigilan siya. May napansin siya: wala itong bukasan!

          "Paano...?" isip niya. Paano siya lalabas kung walang bukasan?

          Inilapat niya ang kanang kamay niya sa pinto at tinapik iyon. Lumikha siya ng ingay, pero walang kakaibang nangyari. Napabuntong-hininga siya dahil dito.

          "Paano kaya ako makalalabas dito?" tanong niya sa sarili.

          Hanggang sa naisipan niyang kumatok. Ganoon naman ang ginagawa niya e! Pag umuuwi siya ng bahay at naaabutang sarado iyon, kumakatok siya at nagbabakasaling may isang magbubukas na galing sa loob; baka natutulog lang, baka magising at pagbuksan siya. Iyan ay kung naaalala pa nga niya ang mga sandaling iyon.

          "Tao po! May tao ba riyan sa labas?" sabi niya habang kinakatok ang pinto.

          Sunod-sunod ang ginawa niyang pagkatok. Naisip niyang para siyang hibang sa ginagawa niya. Siya itong nasa loob na dapat magbukas ng pinto, siya pa itong nagtatanong kung may puwedeng magbukas mula sa labas. Pero paano nga naman kasi kung pupuwede ngang buksan ang pinto mula sa labas?

          "Kung mayroon man, baka puwedeng pakibuksan yung pinto kasi gusto kong lumabas! Tao po!" sumamo niya.

          At ilang sandali pa, may tumunog; parang tunog ng susiang nabuksan. Kasabay noon ang pagliwanag ng mga ukit na nasa pinto. Nagulat siya at napaatras. Ilang sandali pa, nawala ang liwanag at dahan-dahang bumukas ang pinto. Lumikha ng ingay ang dahan-dahang pagbukas nito. Wala pa sa ikapat nang huminto ito.

          Napatitig siya sa bumukas na pinto. Naghihintay siya kung may papasok, pero wala. Nagtaka siya at lumapit dito. Hinawakan niya ang gilid ng pinto at binuksan iyon nang tuluyan. Hindi man lang siya natakot na baka may kung anumang panganib sa likod ng pinto. At sa pagbukas niya rito, may nakita siyang nakatayo sa labas ng silid.

          "Hi!" pagbati nito at kumaway sa kanya.

          "H-hi," itinugon niya, tila nasurpresa na makita ito. Hindi na siya kumaway pabalik. Isa pang ikina-surpresa niya ang pagsasalita ng isang wikang hindi niya alam kung saan nanggaling, pero tila pamilyar sa kanya.

          "Gising ka na pala. Mabuti naman," bahagya itong ngumiti, tila naiilang, dahil ang araw na ito ang unang beses nilang pagkikita. Pumasok ito sa loob ng silid at itinulak pasara ang pinto. Hindi iyon napinid pasara. Nag-iwan iyon ng kakaunting espasyo.

          Natahimik siya. Hindi niya alam kung ano ang itutugon. Nakatitig lang siya sa taong pumasok, isang lalaki, sa silid niya. Kung maituturing niya ngang kanya ito.

          Matangkad ang lalaki at katamtaman ang pangangatawan. Siguro nasa 6'0" ang taas. Kapansin-pansin ang tayu-tayo nitong itim na buhok na animo'y matagal nang hindi nalalapatan ng suklay. Maitim ang paligid ng mga mata nito na parang hindi pa nakatutulog ng ilang araw. Mayroon itong maputi, hindi, maputlang kulay ng balat. Hindi gaanong mapula ang labi ng lalaki na pakiwari niya'y bagay din naman dito. Kulay abo ang mga mata nito at nakahahalina kung tititigan. Matangos ang ilong nito. Hindi masyadong makapal ang mga kilay nito. May kagwapuhan ang lalaki, pero hindi naman napapansin dahil sa maputla nitong hitsura na parang nagkasakit. Nakasuot ito ng itim na t-shirt na may malalim na neckline, dahilan upang halos makita na ang dibdib nito —ang dibdib nitong may peklat. Nakasuot din ito ng hapit na itim na pantalon. Mayroon itong sinturon na hitsurang bungo ang hibilya (buckle). Mayroon din itong hikaw sa kaliwang tainga, maliit, bilog at kulay itim. Nasasapinan ng itim na sapatos na yari sa balat ang mga paa nito. Wala iyong sintas. May suot itong pulseras sa magkabilang kamay, parang mga taling kulay itim. Sa leeg ng lalaki, makikitang nakasuot ang isang taling kwintas na may palawit na itim na bato. Sa gitna ng bato, may nagniningning na kulay puting liwanag. Gumagalaw at sumasayaw ang puting liwanag na tila usok na nakulong sa isang sisidlan. Pero bago niya pa maitanong kung bakit ganoon, nagsalita ang lalaki.

          "Ako nga pala si," sabi nito, pero natigilan, "a, kinagagalak kitang makilala," nasabi na lang nito, at inalok nito ang kanang kamay.

          Imbis na makipagkamay, tinitigan lang niya ang iniaabot na kamay ng lalaki at diretsahang nagtanong, "Nasaan ako?"