“T-teka ma, ano ‘to? Bakit mo binibigay ‘to sa akin?” Gulat na tanong ni Sandy sa ina. Isinuot nito ang isang gold necklace sa kanya.
“Anak, sayo yan, remember? Ibinigay iyan nang lolo Lucio mo noong five years old ka pa lang, pero I decided na itago dahil bata ka pa noon, baka mawala mo lang.” Sabi ni Loreta sa anak. Inayos nito at lagpas balikat na buhok nang anak at ihinarap sa salamin.
Hinawakan nya ang kwintas. Hindi nya alam pero pakiramdam nya ay mayroong hindi magandang mangyayari nang hawakan nya ito. Napalunok sya. “Ah, eh ma, bakit bininigay mo na ito sa akin ngayon?”
“Ano ka ba. Syempre sayo yan. Ang tagal ko nga lang na naitago iyan, nawala na sa isip ko habang lumalaki ka.” Nakangiting sabi ni Loreta.
Nagkibit balikat na lamang si Sandy.
“Huwag mong iwawala yan, yan na lang ang ala-ala na naiwan ni Itay bago sya mamatay.” Paalala ni Loreta bago iwan ang anak sa kwarto.
Hinubad ni Sandy ang kwintas at pinagmasdan na maayos. Simple lang ang disenyo nito, may diamond sa gitna nang pendant. What’s so special with this necklace aside from the fact na galling ito sa paboritong lolo nya? Itinaas nya ito, sinipat. Pinaikot at pinisil-pisil. Pakiramdam nya talaga ay may hindi magandang mangyayari.
Muli nya itong isinuot. Lalo nya tuloy na miss ang lolo nya. Fourteen years old sya nang mamatay ito dahil sa isang car accident, at naaalala nya na nangako ito na dadalhan sya nito nang pasalubong. Ngunit sa hospital nya na ito muling nakita.
Palagi sila nitong naglalaro nang kung anu-ano. Bagamat may katandaan na ang lolo nya ay nagiging malakas ang lolo nya pagdating sa pakikipaglaro sa kanya. How she wished na hindi ito maagang kinuha sa kanila.
--------------------------------------
Judy is definitely sexy and charming. Iyon ang unang pumapasok sa isip ni Sandy tuwing pinagmamasdan nya ang kaibigan. Bukod pa sa may sinabi din ito sa klase ay mayaman si Judy. Anak ito nang isang mayor sa isang probinsya at nag-iisang anak ito.
Pakiramdam nya ay nagmumukha syang katulong nito kapag magkasama sila nito. Hindi sya kasing charming at kasing sexy nito. Bagamat matangkad din sya ay simple lang ang ayos at itsura nya.
Lagpas balikat ang buhok nya na palaging naka lugay. Iniiwasan nya kasi na mag tali dahil nagpa fly-away ito sa gilid. Hindi sya ganoon kaputi ngunit hindi rin naman sya maitim, ngunit kung tatabi sya kay Judy ay parang napaka itim nang tingin nya sa sarili nya.
Pero alam nyang hindi sya naiinsecure dito, she admire her. Napaka down to earth nito at humble, hindi katulad nang iba nilang kaklase na kala mo sobrang ganda at yaman. She always dazzled. Kapag biyernes ay maari silang magsuot nang civilian at talaga namang pansinin kung mag damit si Judy.
Samantalang sya, ang favorite attire nya ay ang skinny jeans at simpleng blouse o printed shirt na tiniternuhan nya nang kanyang paboritong chucks. Kumportable sya sa ganoong ayos, at hindi din sya maarte sa katawan. Wala syang pakialam kung ang tingin nang iba nyang mga kaklase ay wala syang taste o baduy sya.
She seldom care kung ano ang sasabihin nang iba, basta masaya sya at wala syang natatapakan na tao o nagagawang masama. Masayahin sya at may kalakasan sya tumawa. Naiinis sya sa mga kaklase nya na kimi tumawa, halatang pinipilit magpaka elegante. She hate pretending, na sya namang nakikita nyang ginagawa nang karamihan sa mga kaklase nya.
“Sandy, I want you to invite on my debupt party next week. Here’s the the invitation, sana pumunta ka.”Nakangiting inabot ni Judy ang isang envelope kay Sandy.
Kinuha iyon nang dalaga. “S-sigurado ka?”
Tumawa si Judy. “Oo naman. Ikaw talaga. Nasa invitation na ang lahat nang details, please come.”
Nginitian nya na lang ito. Binuksan nya ang envelope. Sa isang five star hotel gaganapin ang party, formal attire, at hanggang alas tres nang madaling araw ang party.
Napangiwi sya. Alam nya na kailangan nyang magsuot nang gown, ang she hates wearing one. Hindi sya umattend nang JS prom nila noong highschool dahil hindi sya komportable na magsuot nang gown at sapatos na de takong.
Hanggang pag-uwi ay problemado ang dalaga. Agad nyang sinabi sa mama nya ang pagimbita sa kanya nang kaklase nya pag-uwi nya.
“That’s nice, anak. This time, inoobliga kitang umattend sa debut party na iyan.” Sabi ni Loreta. Pinilit nya itong sumali sa JS prom noong highschool pa ito ngunit tigas nang iling nito.
Umiling si Sandy. “Mama naman. Alam mo namang-“
“Oo, alam ko.” Sansala ni Loreta sa anak. “At hindi magandang idea yan. Ikaw lang yata ang babaeng kilala ko na ayaw magsuot nang gown! Hindi normal iyan, anak.” Sabi pa nito.
Nag make face ang dalaga. “Hay nako. Don’t tell me, iniisip mo na tomboy ako? Ugh!” Umikot ang dalawang eyeballs ni Sandy.
Umiling si Loreta. “Wala akong sinasabing ganyan. I just find it a bit abnormal.” Nagkibit balikat na lamang ito.
-------------------------------------------
“They found her. My God.” Napatampal sa noo nya si Don Renato nang maibaba na nito ang telepono.
Agad na lumapit si Donya Lyn sa asawa. “Really sweetheart?” Halatang masaya ito.
Tumango si Don Renato. “Yes, somewhere in Pasay. Maghanda ka na sweetheart, were going there now. Ibinigay na sa akin ni Harvey ang address.” Tukoy nito sa may-ari nang detective agency kung saan sila umupa nang mga detectives upang mahanap ang apo ni Lucio Ronquillo.
Hapon na nang marating nila ang lugar kung saan nakatira ang anak at apo ni Lucio Ronquillo.
Pinagbuksan nang pintuan nang kotse ang mag-asawa. May kasikipan ang lugar kaya hindi sa mismong tapat nang bahay sila bumaba. Naglakad sila nang kaunti.
Lahat nang tao roon ay nagtinginan sa kanila. They knew they look so elegant, at marahil ay nagtataka ang mga ito kung bakit sila napadpad doon.
“Loving the attention, sweetheart?” tudyo ni Renato sa asawa.
“Oh shut up, sweetheart. Just walk.” Halatang iritado na sabi ni Lyn. Hindi ito sanay sa mainit na lugar, kaya madali itong mairita.
Nang marating na nila ang bahay nang mga ito ay kumatok ang kasama nilang driver. Agad na bumukas ang pinto. Matapos nilang magpakilala ay agad silang pinapasok ni Loreta.
“Ano ho bang maipaglilingkod ko sa inyo Mr. and Mrs. Santillan?” Magalang na tanong ni Loreta matapos paupuin ang mga ito. Tumanggi ang mga ito nang inalok nya nang merienda. Day-off nya noon at isinama ni Lorena ang mga anak nya sa bahay nito kaya sya lang ang naroon.
“Hindi na kami magpapaligoy pa, Mrs.Roxas. Alam mo naman siguro na matalik na magkaibigan ang papa mo at ang papa ko noong nabubuhay pa sila, at hindi rin lingid sayo na ang papa mo ang nagligtas sa papa ko.” Simula ni Don Renato.
Mataman naman na nakikinig si Lorena, bagamat bahagyang kinakabahan. Ngayon nya pa lamang nakita o nakausap nang personal ang kahit na sino sa mga Santillan.
“Well, ganito kasi iyon. Bago mamatay si papa, nag-iwan sya nang isang last will and testament. Ipinapahanap nya kayo nang anak mo sa amin.. and then..” Liningon ni Don Renato ang asawa, as if saying na ito na ang magtuloy nang pagpapaliwanag sa babae.
Ngumiti si Lyn. “Ah, o-oo. And then, may kondisyon kasi ang papa na ano, parang kailangan magpakasal ang panganay na apo nang papa mo at ang anak naming lalaki.” Dahan-dahang sabi nang Donya.
Nangunot ang noo ni Loreta. “A-ano po? Kasal? Si Sandy ko?” Ulit ni Loreta.
“T-teka, ganito kasi iyon. Siguro naman ay kilala mo o naririnig mo na ang Clandestine International Corporation hindi ba? W-well, dahil ang anak namin ang nag-iisang apo ni papa, he is supposed to be the only heir of Clandestine..”
“A-at ano ho ang kinalaman nang anak ko sa mana na yan?” Naguguluhan pa rin na tanong ni Loreta.
“Mapupunta sa kamay nang ganid kong kapatid ang Clandestine kapag hindi naipakasal ang anak mo sa anak namin. I know, we sound selfish pero hindi ko hahayaan na mapunta sa kapatid ko ang kumpanya na pinaghirapan nang papa ko.”
“Roberto is such a sick bastard. He has illegal businesses, may mga ebidensya kami and I’m afraid na sisirain nya lang ang Clandestine. We know it’s too much and too sudden, pero matagal na naming kayong ipinapahanap. Lumipat kayo nang tirahan mula nang mamatay ang papa mo.” Paliwanag si Renato.
Napa-awang ang labi ni Loreta. Hindi nya pa masyado maabsorb ang mga sinabi nang mag-asawa.
“Ah, hindi ho ba at parang napaka bata pa nang mga anak natin upang mag-asawa? I mean, disi-otso pa lang ang panganay ko. I bet, mga ganoong edad lang din ang anak nyo.” Sabi pa ni Loreta. Sa loob nya ay tinatanong nya ang kaluluwa nang papa nya.
Tumango ang mag-asawa. “My son is turning twenty in two months time. At iyon ang pinaka importanteng parte. Papa wants our children to be wed before my son reach twenty years old, or else ay mapupunta ang Clandestine kay Robert. God.” Tila devastated na paliwanag ni Lyn.
Lalong rumehistro ang pagkalito at pagkabigla sa mukha ni Loreta.
“A-ano?!” Pakiramdam nya ay maloloka sya.
Malungkot a muling tumango ang mag-asawa.
“Oh my God. Baby pa ang anak ko..” Bulong ni Loreta.
“Don’t worry, sa oras na pumayag kayo ay hindi kayo magsisisi. We can be a family, at matagal na naming tanggap na ganito ang kapalaran nang anak namin dahil kay papa.” Sabi pa ni Lyn.
Umayos nang upo si Loreta. “P-pero, I doubt kung papayag sa ganoong set-up ang anak ko. Alam kong hindi sya papayag. Ni hindi pa nga sya nagkaka boyfriend.”
Nagkatinginan ang mag-asawa. “T-talaga?”
Tumango sya.
“Can we see her? Kami na lamang ang kakausap sa kanya at magpapaliwanag.” Sabi nang Donya.
“N-naku, wala ho sya ngayon dito. Nasa bahay sya nang kapatid ko. But you can see her. Sya ang pinaka matangkad sa picture na yan.” Itinuro ni Loreta ang isang framed picture na naka display sa wall nila.
Tumango si Lyn. “Good. So ano sa palagay mo? Sa oras na pumayag ang anak mo, you do’t have to stay here. I mean, sa mansion na kayo titira. Don’t get me wrong, hija. Alam kong nakaaangat rin kayo noon.”
Yumuko si Loreta. Tama ang sinabi nito. May kaya sila noon bago ma bankrupt ang bangko na pag-aari nang pamilya Ronquillo.
“H-hindi ko ho maipapangako na papayag ang anak ko. M-maganda ho sana ang offer nyo, at alam ko rin ho na gaganda ang kinabukasan nang anak ko, kahit may asawa na sya kung ang anak nyo ang mapapangasawa nya.” Ngumiti si Loreta.
“Good. Sya nga pala, we need to see the necklace your father gave her when she was young. Ang sabi ni papa ay pareho raw iyon nang kwintas nang anak namin. Ipinasadya daw nila iyon upang ibigay sa mga apo nila, at umaasa na magiging isang pamilya talaga tayo.” Sabi ni Renato.
“N-nako, suot ho ni Sandy ang kwintas.”
“G-ganoon ba? Sa uulitin, maari naman siguro, hindi ba?”
Tumango si Loreta.
Ilang sandali pa ay nagpaalam na ang mag-asawa. Tsaka nakahinga nang maluwag ang babae nang maisara nya ang pinto matapos lumabas ng mga ito.
Agad nyang naisip si Sandy. Tiyak na tututol ito. Pero tiyak nya na ang kinabukasan nito kapag nagkataon. Yayaman ito, at alam nyang gaganda ang buhay nang anak nya. Sigurado din naman sya na hindi naman pangit ang anak nang mga ito dahil kapwa may itsura ang mag-asawa, lalo na at Koreana si Donya Lyn.
Sumakit ang ulo ni Loreta kakaisip. Agad syang nagsaing at nagluto nang ulam para sa hapunan. Hindi nya namalayan na nakatulog na pala sya habang nakasalang pa ang niluluto nyang ulam.
Ilang sandali pa at umaapoy na ang halos kalahati nang kusina nila, ngunit tulog na tulog na si Loreta..
“Pasensya na talaga Lorena.” Nahihiyang sabi ni Loreta sa kapatid. Dalawang araw na silang nakatira rito, hindi rin makapasok sa school ang magkakapatid dahil natupok nang apoy ang mga gamit nila.“Wala iyon ate. Nasabi mo na ba sa anak mo?” Tanong ni Lorena.Umiling si Loreta. “H-hindi ko alam kung paano ko sasabihin.”Ikinwento nya rito ang nangyaring pagpunta nang mag-asawang Santillan sa kanila, at ang mga pinag-usapan nila. Sabi ni Lorena ay iyon na lamang ang tanging solusyon sa nangyari sa kanila.Malaki ang maitutulong nang mga ito. Sa katunayan ay tinawagan sya nang umagang iyon ni Donya Lyn, offering help. Pero hindi nya ito kinausap nang matagal. Hindi nya pa nakakausap si Sandy at natatakot sya na magalit sa kanya ang anak.---------------------------------------------------------&nb
Unang araw na magkasabay na papasok si Sandy at Aled. Alas syete pa lamang ay kumatok na sa pinto nila ang driver ni Aled. Nasa late thirties na ang edad nito at seryoso rin ang mukha.“Magandang araw senyorita. Nasa kotse ho si senyorito at hinihintay na kayo.” Bati nito sa dalaga.Nailang sya nang tawagin syang senyorita nito. “Ah ano, mister, pwede bang Sandy na lang ang itawag mo sa akin? Hindi ako sanay eh.”Umiling ito. “Pasensya na po senyorita, pero hindi ko ho kayo mapagbibigyan.” Sabi nito at ngumiti nang bahagya.Nagkibit balikat na lamang sya. Matapos magpaalam sa mama nya ay kinuha ng driver ang bag nya at inalalayan sya hanggang sa makasakay sya nang kotse. Agad nyang naramdaman ang lamig dulot nang aircon.Magkatabi sila ni Aled sa likuran. Sa unahan nila ay mayroon pang itim na kotse ka kagaya rin nang sinasakyan nila. Naroon an
“I hope na maisama mo si Aled sa birthday ko if you don’t mind..” Sabi ni Judy.Nagulat si Sandy dito nang bigla itong tumabi sa kanya sa classroom. Kasalukuyan syang nagsusulat nang kung anu-ano nang marinig nyang nagsalita si Judy.Tiningnan nya ito. “Ha?”Ngumiti si Judy. “Ikaw talaga, pa humble ka pa. Boyfriend mo pala si Aled, hindi mo sinasabi. Anyway, since ganun nga, you might as well bring him as your escort.”Napanganga sya. “E-escort?”Tumango si Judy. “Ah, don’t tell me na nakalimutan mo ang birthday ko? Sa susunod na araw na iyon.” Tila nagtatampo na sabi nito.“Ah, eh hindi. Nagulat lang ako. Titingnan ko kung sumama sya. Hindi sya mahilig magparty.” Dahilan nya. Wala naman talaga syang balak na isama ito. Maiinis lang sya.“I know. Rem
Tatlong lingo na lamang at ika dalawampung kaarawan na ni Aled. Huling meeting na rin para sa details nang madaliang kasal nila Sandy at Aled. Sina Lyn at Loreta ang nagplano at excited na ang mga ito.Iniabot nang dalawang ina sa mga anak nila ang isang katerbang wedding magazine upang mamili ang mga ito nang gown na isusuot ni Sandy.Tila bored na bumuntong hininga lang si Aled, nakatingin sa malayo. Si Sandy naman ay naexcite bigla nang makita ang mga design nang gowns. Ayaw nya sa mga ito pero aminado sya na nagandahan sya sa mga design na nasa magazines.“Nakapili ka na ba anak?” Tanong ni Loreta kay Sandy.“Hindi ako makapili ma. Ang daming maganda.” Sabi nya.Natawa si Lyn sa sinabi ni Sandy. “Alam mo hija, ganyang ganyan din ako noong ikakasal pa lang kami ni Renato. Sa ganda nang designs nang mga wedding gowns ay hindi ako makapili.”
“I know. Matagal na kaming magkakilala ni Aled.” Sabi ni Prince. Lumamlam ang mga mata nito na kanina lang ay puno nang sigla.“Talaga?” Sandy asked.Tumango si Prince.Kasalukuyan silang nakila Sandy. Nagpasabi ito na pupunta upang ito mismo ang magpaliwanag sa mama nya kung ano ang nangyari. Naintindihan naman ng mama nya. Sa katunayan, sa paliwanag nya pa lang ay ayos na sa mama nya pero natuwa rin ito ng mismong ang artista pa ang nagpaliwanag rito ng nangyari.At ngayon ay bigla na lamang nilang napag-usapan si Aled. Nasa terrace sila at nagmemerienda. Nangungulit pa nga ang kapatid nya dahil talagang crush na crush nito si Prince.“Yes, as a matter of fact, we’ve known each other way back in elementary, but we parted ways bago ako maging talent nang Clandestine.” Uminom ito nang juice sa basong hawak.&ldq
Kapwa sila napatigil. Napa-awang ang mga labi ni Sandy. Hindi sya makapagsalita. Tila iniisip nya pa kung totoong si Aled ang nasa harap nila. Palipat-lipat ang tingin nya sa dalawa. Masama ang tingin na ipinupukol ni Aled kay Prince.Ilang sandali lang ay tumalikod na si Aled at akmang maglalakad pabalik sa kotse nito ngunit hinabol ito ni Prince, sumunod na rin si Sandy.“Aled, wait.” Nahawakan ni prince ang kamay nang lalaki bago ito makasakay sa kotse nito.Tinabig iyon ni Aled at humarap kay Prince.“Now what?” Singhal nito.“I-I was..” Hindi matuloy ni Prince ang sasabihin.“A-alejandro..” Sabi ni Sandy. Hindi nya rin alam ang sasabihin nya. Alam nyang iba ang iniisip nito dahil nakita nito si Prince sa bahay nila.Tiningnan rin nang masama ni Aled si Sandy. “Speak.”
Nanlaki rin ang mga mata nang dalawa nang mapagtanto ang posisyon nila at ang pagpasok ni Donya Lyn. Agad na itinulak ni Sandy si Aled at sabay silang mabilis na tumayo.“No, tita. You got it wrong. N-nadulas ho kasi ako.” Agad na paliwanag nya. Bakas sa mukha nya ang pagkapahiya.Si Aled naman ay hindi nagsasalita. Naupo lang ito sa kama at tila walang pakealam sa iniisp nang ina.Tiningnan nang Donya si Aled.“Hindi ka ba marunong kumatok?” Walang emosyon na tanong nang lalaki sa ina.“Ah.. S-sorry. H-hindi kasi naka lock..” Paliwanag naman nang Donya. “Anyway, it’s alright. Ikakasal na naman na kayo in five days. I got to go.” Sabi nang Donya at mabilis na lumabas.Nakanganga naman na naiwan si Sandy. Nagulat sya sa pag-uusap nang dalawa. Tila hindi mag-ina ang mga ito. Tila ang Donya pa ang humihingi n
Unang araw na nilang mag asawa. Natural na sa mansion na rin nakatira si Sandy. Ang kanyang silid ay katabi nang silid nang lalaki at napaka ganda niyon. Tila sya prinsesa kapag naroon sya. Kakagising nya pa lamang at agad nyang pinagsawa ang mata sa buong silid. Binigyan rin sya nang sariling credit card nang mama ni Aled na mama nya na rin. Nais nya sanang tumanggi ngunit magtatampo raw ito kapag hindi nya ito tinanggap. Para raw sa panggastos nya iyon. Napangiwi lang sya nang makita ang closet nya. Puro iyon girly dresses at karamihan ay palda pa. Inayos nya kinabukasan ang mga gamit nya sa closet na iyon at paulit ulit na inilibot ang mata sa kanyang silid. Gabi na kasi nang unang beses na pumasok sya roon at pagod na pagod pa sya pagkatapos nang kasal nila ni Aled kaya bulagta sya. Ngayon nya lang napapagsawa ang mga mata sa magandang ayos nang kwarto nya. Bagamat alam nyang da