Chapter 4: Mga Kakaibang Pangyayari

Habang nasa klase ay 'di mawaglit sa aking isipan ang lalaking nakita ko sa may kakahuyan.

"Sana ay muli ko siyang makita roon." Piping hiling ko sa sarili.

Narinig kong humuhuni ang mga ibon na nakadapo sa bintana ng aming silid aralan. 

Nginitian ko ang mga ito at lalo naman silang humuni pa na parang umaawit lamang.

"Kay gandang awitin, mga Kaibigan!" wika ko sa aking isipan upang purihin ang mga ibong masayang humuhuni.

"Salamat, Mahal na Prinsesa!" Rinig kong sagot ng isang maliit na boses.

Hinanap ko ang nagsalitang iyon at inilinga sa paligid ang aking mga mata ngunit wala kong nakita.

Kinalabit ko si Elsa sa aking tabi.

"Tinawag mo ba akong Prinsesa?" tanong ko sa kaniya.

"Ano ka ba naman Diana, ba't naman kita tatawaging prinsesa eh wala ka namang kaharian," bumubungisngis na tugon naman ni Elsa sa akin.

"Ang sama mo talaga!" nakasimangot kong sagot sa kaniya.

"Eh bakit nga kita tatawaging Prinsesa? Siguro ay natutulog ka na naman diyan ng gising noh?" saad pa niya sa akin. 

"Tse!" bulalas ko naman sa kaniya.

"Hindi na kita pahihiramin ng mga pocketbook ko sa bahay." Pananakot ko sa kaniya.

Sumimangot naman ito sa akin at maya-maya'y biglang ngumiti saka nag-peace sign pa ng kaniyang mga daliri.

Pagkatapos ng klase namin ni Elsa ay naglakad lamang kami ulit pauwi gaya ng madalas naming ginagawa sa araw-araw.

Upang mabilis kaming makarating ng bahay ay sa kakahuyan kami muling dumaan.

Sa bawat pagdaan namin ni Elsa sa mga punongkahoy ay napapansin ko rin ang pagyukod ng mga ito sa amin.

"Elsa, nakikita mo ba ang mga nakikita ko?" manghang tanong ko sa kaibigan.

"Ang alin?" maang niyang balik tanong sa akin.

"Yumuyukod ang mga puno sa atin," bulalas ko naman sa kaniya.

Nanlaki ang mga mata niya sa aking sinabi. 

"H'wag mo akong takutin nang ganiyan Diana, alam mo namang nasa gitna tayo ng kakahuyan," hilakbot nitong anas.

Napabuntong hininga naman ako sa kaniya.

"Ano ba kasi ang nakita mo?" tanong pa niyang muli sa akin.

"Hayaan mo na nga at baka guni-guni ko lang din iyon."

Muli kaming nagpatuloy sa paglalakad hanggang sa makarating kami sa may bukana ng kakahuyan.

Biglang umihip ang malakas na hangin at halos lahat ng nasa paligid nami'y tila baga gustong tangayin niyon.

Dahil sa lakas ng hangin ay tinangay niyon ang panyo kong itinali sa aking buhok.

"Ang panyo ko!" malakas na bulalas ko.

"Hayaan mo na 'yan, Diana. Bumili ka na lamang ng bago at baka mapahamak ka pa kung ito'y iyong susundan," saad naman ni Elsa at pinigilan pa ako sa aking braso.

"Mahalaga ang panyong 'yon sa akin!" sambit ko naman sa kaniya at kinalas ang aking braso na pigil-pigil niya.

"Pero kailangan na nating umuwi at malapit nang magdilim, Diana," wika pa nito sa akin.

"Kung gusto mo ay mauna ka nang umuwi at pakisabi na lang kina Nanay at Tatay na hahanapin ko muna ang aking panyo," tugon ko naman sa kaniya.

"Ano bang mayroon sa panyong 'yon at 'di mo na lang kasi palitan?" naiiling na tanong ni Elsa.

"Basta mahalaga sa akin ang panyong iyon! Mauna ka nang umuwi at hahanapin ko lamang ito," mariin ko pang sabi sa kaniya.

"Sigurado ka bang magpapaiwan ka rito?" turan sa akin ni Elsa.

"Hindi ka ba natatakot sa mga Engkantong maaari mong makita rito?" muli pa niyang tanong sa akin.

"Walang mga Engkanto, Elsa! Mga likhang kwento lamang 'yan ng mga tsismosang kapitbahay natin sa baryo," nakaingos kong saad sa kaniya.

"Hay, ewan!" Bumuntong hininga ito bago muling nagsalita.

"O siya, mauna na ako sa'yo at marami pa rin akong gagawin sa bahay." Paalam nito sa akin at agad ko naman iyong tinanguan bilang pagsang-ayon.

Agad kong tinahak ang landas patungo sa kung saan tinangay ng malakas na hangin ang aking panyo.

Himala namang huminto sa pag-ihip ang malakas na hangin nang makarating ako sa gitnang bahagi ng kakahuyan.

"Nasaan na kaya 'yon?" bulong ko sa sarili at nagpalinga-linga sa paligid.

Nagpatuloy ako sa paglalakad at sinisipat ko ang bawat maraanan upang makita ang aking panyo. 

"Ang ganda niya!" rinig kong turan ng isang maliit na boses mula sa kung saan.

"Oo nga, tunay ngang isa siyang diwata na may dugong maharlika," tugon naman ng isa pang boses na tiyak kong kausap ng naunang boses na aking narinig.

Hinanap ko ang mga nag-uusap ngunit wala akong nakitang tao sa paligid. 

Tanging mga ibon lamang sa itaas ng sanga ng puno ang siyang aking nasilayan malapit doon.

Pinakatitigan kong maigi ang mga ibong iyon ngunit 'di ko naman nakitang bumuka ang kanilang mga bibig.

"Nahihibang ka na Diana pati mga ibong nananahimik ay pinag-iisipan mo nang nagsasalita." Naiiling na tinampal ko ang pisngi.

Muli kong itinuon ang pansin sa paghahanap ng panyong kaytagal na panahon kong kasama at iningatan. Ang panyong iyon ay kasama ko pang napulot nina Nanay at Tatay rito sa may kakahuyan kung kaya't hindi iyon maaaring mawala nang ganoon na lamang sa akin. 

"Diana..." Rinig kong tawag sa akin ng isang malamyos na tinig.

Luminga-linga ako upang hanapin ang taong tumatawag sa aking pangalan.

Ngunit wala akong nakitang tao sa paligid.

"Diana..." Muling tawag sa akin ng malamyos na tinig.

"Sino ka?" lakas loob kong tanong sa malamyos na tinig pero sa kaibuturan ng aking katawan ay kinakabahan na akong tunay.

Napahawak ako sa aking kwintas at nakaramdam ako ng kapayapaan.

Pakiramdam ko ay niyayakap ako ng isang nilalang mula sa aking likuran.

"Diana..." Muli kong narinig ang malamyos na tinig ngunit sa pagkakataong ito'y parang napakalapit na niya sa akin na tila baga bumubulong lamang sa aking tainga.

Napasinghap ako ng malakas at nagtayuan ang lahat ng mga balahibo sa aking katawan.

"Sino ka?" utal kong tanong sa tinig na 'di ko naman makita kung sino ang nagmamay-ari.

"Bakit 'di ka magpakita sa akin?" hamon ko pa sa tinig at nagsisimula nang manginig ang aking mga tuhod.

"H'wag kang matakot Diana." Naramdaman ko ang lamig ng hanging dumapo sa aking katawan ngunit nananatiling mainit naman ang kung anong bagay na nakadikit sa akin mula sa likurang bahagi ko ng katawan ko.

Biglang sumagi sa aking isipan ang sinabi ni Elsa tungkol sa mga Engkanto na narito raw sa may kakahuyan.

"Hindi! Hindi totoo ang mga sinasabi nila tungkol sa mga Engkanto na 'yan," usal ko sa aking isipan.

 "Diana..." Muli ko na namang narinig ang malamyos na tinig.

"Bakit hindi ka magpakita sa akin?" malakas ang boses kong tanong sa malamyos na tinig.

"Hindi ako natatakot sa'yo kaya magpakita ka sa akin." Paghamon ko pa sa malamyos na tinig.

Humakbang ako patungo sa isang puno nang mapansin ang panyo kong nilipad ng hangin, tatlong hakbang mula rito sa aking kinatatayuan.

"Ang panyo ko!" masayang bulalas ko at mabilis na tinungo iyon.

Dinampot ko iyon at agad na idinampi sa aking pisngi sabay nang pagpikit ng aking mga mata.

"Salamat at nakita rin kita," madamdamin kong wika at tila maiiyak na sa sobrang saya na aking nadarama.

Matagal ako sa ganoong ayos nang makarinig ako ng mga tinig na nag-uusap mula sa kung saan.

"Bakit kasi hindi mo pa siya lapitan?" dinig kong tanong ng isang maliit na boses.

"Oo nga para naman makilala ka na niya," saad naman ng isa pang maliit na boses.

"Magsitigil kayo at baka marinig niya, kayo!" saway naman ng isang baritonong boses na kaysarap pakinggan sa aking tainga.

Idinilat ko ang mga mata at inilinga ang aking mga paningin sa paligid ngunit wala akong nakita roon kundi tanging mga ibon lamang din na siyang nagpapaikot-ikot sa paglipad. 

Naramdaman ko ang paghapdi ng aking sikmura.

"Nahihibang na yata ako dala ng gutom. Makauwi na nga!" anas ko sa aking sarili.

Nagsimula na akong humakbang pabaybay palabas ng kakahuyan.

Paglingon ko mula sa aking pinanggalingan ay nakita kong nakatayo roon ang lalaking laman ng aking isipan sa buong oras ng aming klase.

Ang pinakagwapong nilalang na aking nakita sa tanang buhay ko! Ang nag-iisang pinakagwapong nilalang sa buong baryo namin at kasing gwapo ng mga holywood celebrity na aking napapanood lamang sa telebisyon.

Matangkad, maputi at mamula-mula ang kaniyang mga labi na parang kaysarap halikan. May kulay gintong buhok ito na lagpas balikat ang haba ngunit ‘di mo maipagkakamaling ito'y isang babae sapagkat napakatikas ng kaniyang tindig. Makikita ring alaga nito ang kaniyang katawan.

"Siya ang lalaking nakita ko kanina!" bulalas ko sa aking sarili.

Pumihit ako pabalik sa aking pinanggalingan kanina upang lapitan ang lalaking nakatingin din lamang sa akin.

Mabibilis ang mga hakbang kong naglakad patungo sa kinaroroonan ng lalaki. 

'Di ko na alintana ang gutom na aking nadarama ng mga sandaling iyon.

'Di ko rin inalis ang mga mata sa pakikipagtitigan sa kaniya at baka bigla na lamang itong mawala sa aking paningin.

Muntik pa akong matapilok dala nang pagmamadaling makalapit sa kaniya.

Mabuti na lamang at mabilis din niya akong nahapit sa aking baywang.

Nagtama ang aming mga mata at tinitigan ko ang kaniyang maamong mukha lalo na ang kaniyang kulay asul na mga mata na tila baga kay tagal ko na iyong nakita.

Namalayan ko na lamang ang aking sarili na parang may sariling buhay ang aking mga kamay na kusang humaplos sa kaniyang pisngi.

'Di ko mawari sa aking sarili kung bakit parang kay tagal na panahon ko na siyang kilala at may kung anong saya akong nadarama sa aking puso na parang gustong lumundag mula sa loob ng aking dibdib. 

Wala sa loob na bumigkas ako ng isang pangalan. "Nicolo..."

Umihip ang malamyos na hangin sa aming paligid at tila isang musika sa aking pandinig ang huni ng mga ibong nagpaikot-ikot sa paglipad.

"Diana!" usal nito sa aking ngalan.

Tumagos sa puso ko ang kaniyang tinig at naglululundag iyon sa tuwa.

Kilalang-kilala ng pakiramdam ko ang pagkakadikit ng aming mga katawan at kilalang-kilala rin ng aking pandinig ang kaniyang tinig.

"Bakit pakiwari ko'y kaytagal na kitang kilala?" malamyos kong tanong sa kaniya habang patuloy na hinahaplos ang pisngi nito. 

"Porque te he cuidado durante mucho tiempo querida Princesa" tugon naman niya sa akin sa kakaibang lenggwahe na agad ko rin namang naintindihan.

"Sapagkat matagal na kitang binabantayan, Mahal na Prinsesa." Kahulugan ng kaniyang mga binigkas sa akin.

"Prinsesa? Sino ang iyong prinsesang tinutukoy?" manghang balik tanong ko sa kaniya.

"Kung gayon ay nauunawaan mo na pala ang ating lenggwahe," wika naman niya sa akin. 

Kahit ako ay nagulat din sa aking sarili na nauunawaan ko ang kaniyang mga sinabi sa ibang lenggwahe.

"Sino ang Prinsesang iyong tinutukoy?" muli kong tanong sa kaniya.

Nakaramdam ako ng lungkot nang maisip ang prinsesang sinasabi nito.

Dahan-dahan niya akong inalalayang tumayo habang patuloy na nakahapit pa rin siya sa aking baywang. Kung kaya naman magkadikit pa rin ang aming mga katawan at parang halos ayaw ko nang malayo pa sa kaniya.

"Alisin mo ang anumang lungkot na nariyan sa iyong puso," masuyong wika nito at hinaplos ng kaniyang daliri ang aking pisngi.

"Malalaman mo rin ang lahat nang kasagutan sa tanong mo sa nakatakdang panahon." Ngumiti ito sa akin at ipinitik ang kaniyang mga daliri sa ere.

Nakaramdam ako ng antok at tuluyang pumikit ang aking mga mata patungo sa isang masayang panaginip.