Chapter Two

CHAPTER TWO

Everyone inside the office suddenly stopped and looked at me shocked. Maging si ma’am Lea ay tila nabigla sa bigla kong pagsigaw.

Bigla akong napaayos ng tayo at naglabas ng pilit na ngiti. “Ah… s-sorry po.”

Napayuko ako at napapikit nang mariin. Gusto kong kaltukan ang sarili. Bakit kailangan kong sumigaw ng gano’n? At talagang ngayon pa rito sa office kung nasaan naglalagi ang karamihan ng head ng school.

“Kilala mo siya, Coraline?” Tanong ni ma’am na naging dahilan ng sunod-sunod kong pag-iling.

Napatingin ako sa lalaki bago sumagot kay ma’am Lea. Nakita ko siyang nakatingin din sa akin at may pagkamanghang bumabalot sa mga mata at labi. Agad kong ibinalik ang tingin kay ma’am Lea dahil nadadagdagan nanaman ang pagkapahiya ko.

“Hindi po. Parang nakita ko lang po siya sa isang picture.” Pagdadahilan ko.

Panigurado akong hindi rin naman niya ako makikilala at matatandaan dahil iba ang itsura ko ng araw na iyon dahil sa make-up.

Tumango naman si ma’am at mukhang naniwala sa dahilan ko. “I see. Damien is really quite famous.” She laughed a bit. “But anyway, ipapakilala ko na kayo sa isa’t isa. Coraline, this is your new mentor, Damien Alexus Merced. He’s a film and production student and Damien, this is Coraline Marie Pestano, your new trainee.”

Tumayo ang lalaki sa harap ko at naglahad sa akin ng kamay. Matangkad siya at nalanghap ko rin ang panglalaki niyang amoy pero hindi ito ang talagang pumukaw sa aking atensyon. It was his name. His surname is Merced. Napaisip tuloy ako, nang makita ko siya sa building ng MG Network ay tila isa siyang VIP at respetado ng karamihan. Kaya ba siya gano’n ay dahil related siya kay Thadeus Merced?

I looked into his eyes, tila hinihigop ako nito papunta sa misteryoso at madilim na katauhan niya. His aura reminds me of Loki, full of mischief but also dangerous. Nagpeke ako ng ngiti at tinanggap ang nakalahad niyang kamay.

“Hi. Nice meeting you po.” I shyly said while still battling at his blackhole eyes.

Ngumisi siya. “Likewise. I’ve heard many things about you, miss Pestano.”

I felt conscious about what he said. Anong mga bagay ang narinig niya? Magaganda naman siguro ang mga iyon hindi ba? Hindi naman siguro ako sisiraan nila ma’am sa kanya.

Agad kong binawi ang kamay ko at bigla rin akong nagkaroon ng interes sa pader ng office.

“By the way, gusto mo bang makita mag-impromptu speaking si Coraline?” Tanong ni ma’am sa kanya. Ang mga mata ko ay nagtatanong dahil wala naman sa usapan na mag-iimpromptu ako ngayon ngunit hindi naman ako binalingan ni ma’am.

I laughed at my thought. Impromptu nga ‘di ba?

Tumingin muli si Damien sa akin at ngumiti. 'yong ngiting mapapakanta ang mga anghel sa langit. Napansin ko rin na may dimples siya ngunit hindi ganon kalalim. Gayon pa man, sigurado akong nakadadagdag ito sa kagwapuhan niya.

Oh my, did I just complimented him?

“Sure ma’am! Para na rin malaman ko ang mga kailangan niyang i-improve.”

“Okay, then punta tayong VR?” Binalingan ako ni ma’am. “Coraline, follow us and prepare yourself, okay?”

“Yes po.” Mahinhin kong ani pero sa isip ko ay nagkakagulo na kung ano ba ang mga napapanahong topic ngayon. Hindi naman ako ganito sa actual na competition pero ngayon ay iba. Marahil ay dahil alam kong bihasa na siya sa ganitong larangan? Pero gano’n din naman ang mga judges ko dati. Iwinaksi ko nalang ang mga gumugulo sa utak ko at huminga nang malalim.

“Matagal ka nang hindi bumibisita rito ah? Buti ay nagkaroon ka ng oras.” Ika ni ma’am Lea kay Damien.

Paakyat kami ng second floor dahil nandoon ang VR at nasa likod nila akong dalawa habang sila ay nag-uusap.

Napakamot sa batok ang lalki habang ang kabilang kamay ay nasa loob ng bulsa. “Oo nga po at medyo busy lang sa college at sa MG.”

Eavesdropping is not really my thing pero dahil sa narinig ko ay bigla akong naging chismosa. I just confirmed that he’s really part of that MG Network. I don’t want this chance to be missed. Bihira lang akong maka-encounter ng mga taong related doon kaya talagang nagiging interesado ako kapag sila ay kaharap. Call me obsess or whatever pero ang MG-- specifically its chairman ay isa sa mga pinakamahalagang bagay sa buhay ko ngayon but in a bad way.

“Balita ko ay nag-janitor ka ro’n?” Humalakhak si ma’am Lea. “Bakit sa lahat ng pwede mong mapagkaabalahan doon ay iyon pa? Pwede ka namang kumuha agad ng mas mataas na posisyon.”

What? Sinong janitor? Siya? I thought he’s a film and production student? Plus I’m sure that his surname rings a bell.

“Masaya naman pong maglinis at saka gusto ko po kasing sa maunang magka-experience sa pinaka simple para sa iba ngunit mahirap din na trabaho.”

I scoffed. Hindi ako naniniwala sa kanya, tila hari nga siya kung itrato ng mga empleyado nung nakaraan.

“Oh, I remember, you love documenting people’s lives, right?”

Nang nasa tapat na kami ng VR ay huminto kami. Hinarap ako ng dalawa. “Gusto mong ikaw ang magbigay ng topic?” Tanong ni ma’am sa kasama habang ako naman ay binigyan niya ng kapirasong papel at ballpen.

“Hmm…” Tumingin sa akin si Damien na tila ba nag-iisip ng ibibigay niyang topic pero bakit sa lahat ng pwedeng tingnan ay sa akin pa?

“Ah, about nalang sa student’s lives.” Ika niya na tila ba sobrang ganda ng ideyang naisip niya samantalang ako naman ay nabigla, ang inaasahan ko kasing ibibigay niya ay ang mga kalimitang nakikita ko sa news ngayon.

Tumingin si ma’am sa kanyang relo. “Okay, you’re 3 minutes starts now. Sesenyasan kita kapag game na.”

Tumango ako bago sila pumasok sa loob habang ang utak ko naman ay nagsimulang gumana kung ano ang mga maaari kong sabihin. Naglista na rin ako ng outline ko sa papel ng mga mahahalagang detalye at pinakatitigan iyon para itatak sa isip ko. Eksaktong pagkatapos kong makaisip ng konklusyon ay nakita ko si ma’am mula sa glass door na kumakaway at sinesenyasan akong pumasok na, hudyat na tapos na ang oras ko para mag-prepare.

Nang nasa loob na ako ay tumayo ako sa harap habang sila ay nakaupo sa harapan ko na tila ba mga totoong judge. Ang lamig ng aircon at ang ilaw na tanging sa parte ko lang nakatutok ay nakadagdag sa tensyong aking nararamdaman. Tila nasa isang aktuwal na kompetisyon ako.

I sighed before I stood straight and made my infamous poise as I look directly into their eyes.

"A life is a book in progress, and would you believe that we are all the writers?" I started my speech.

Nakita ko na prenteng nakaupo lang si ma'am Lea habang nakikinig sa akin habang si Damien ay nakahilig sa lamesa habang habang ang isang kamay ay nakahawak sa may baba niya, malapit sa labi.

"T-there's a book that I opened about a child who is afraid to write her own chapters. She's afraid to try things because she was a coward. But!" I slightly raised my hands to capture their attention. I also started walking around while they are following me with their eyes. "Everyone around her pushes her to move forward and gave her an ink to try writing down a new page inside a school. Do you know what she did write?" I stopped and looked intently with their eyes.

"'I therefore conclude that I don't want to go to school.' That's what she wrote as her introduction on the first page." I slightly smiled as I saw a little smile on ma'am Lea's face but when I transfered my eyes to the other man, seryoso lang ang mukha niyang nakatingin sa akin. Muling bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa kaba at bahagyang nahinto sa pagsasalita.

"A-and that child I know is m-me... Maybe you're wondering or if not, I will still tell the reason why did I get up here, studying and speaking, if I am just a coward child who doesn't want school." Muli akong huminto upang pakatitigan ang mata nila sa kabila ng kabang nararamdaman. "It's because I discovered that a writer is not writing just because she has an ink. There are three things why she is writing," I counted on my hands as I enumerate my reasons. "She is writing because something caught her interest, she is writing because of she of her experience, and she is writing because she found an inspiration. And t-these three things happened in me that pushed my where I am now..."

Bahagya akong napahinto nang makita ko si ma'am na nakatingij sa cellphone niya bago bumaling kay Damien at bumulong.

"And t-these three things happened in me that pushed me to where I am now..." Tumango si Damien ngunit ang mga mata ay sa akin pa rin nakatutok. Hindi nagtagal ay tumayo si ma'am Lea at tinuro ang daan palabas.

What? Iiwan niya ako dito?

Tumingin ako sa natitirang kasama ko at ipinagpatuloy ang speech ngunit ngayon ay mas marami nang utal at paghinto ang naganap sa kalagitnaan ng aking pagsasalita dahil naiilang pa rin ako sa presensiya niya.

Napaikit ako nang makarinig ako ng mahinang palakpak pagkatapos mairaos ang naghihingalo kong speech. I know this one was a disaster, marami akong hindi nasabing mahalaga sa body at maraming beses akong nautal. Nang dumilat ako ay namataan ko siyang wala na sa dating pwesto. Nakatayo na siya ngayon sa harap ng lamesa niya kanina at nakasandal na sa likod nito habang naka-ekis ang mga kamay.

Sinenyasan niya akong lumapit kaya kahit na ayaw gumalaw palapit ng katawan ko ay wala nang ibang nagawa kun'di ihakbang ang mga paa palapit sa kanya.

Nilagay ko ang mga kamay sa likod habang nakatingin sa kanya na sumandal sa kanyang upuan habang nakatingala sa akin.

"Naiilang ka ba sa akin?" Nakangisi niyang tanong habang ang mga kamay ay naglalaro sa kanyang ibabang labi.

"H-hindi ah!" Na-e-eskandalo kong tanggi.

"I see... naiilang ka nga." Nilahad niya ang kamay niya. "Can I see your paper?"

Nag-iwas ako ng tingin at nakangusong inabot sa kanya ang papel at ballpen na hawak ko. Tiningnan ko siya habang binabasa ang nakasulat , nakita ko rin na may binilugan at inekisan siya roon.

Tumingin siya sa akin at napailing. "Nakulangan ako sa body mo, may hindi ka nasabing point mo siguro ay dahil nahihiya ka pa at nape-pressure kaya nakalimutan mo. Napansin ko rin na maraming beses kang nahinto nung umalis si ma'am, parang lumilipad ang isip mo."

Napanguso ako at nag-lihis ng tingin. Alam ko naman 'yon. "Sorry po."

Narinig ko ang tawa niyang umalingawngaw sa loob ng kwarto. Nagulat ako nang tapikin niya ang balikat ko kaya napatingala ulit ako sa kanya. "Ano ba 'yan, dapat ang sinasabi mo "I'll try harder next time" and likes hindi 'sorry'. Para kang sumusuko na agad. Ayaw kong makarinig ng sorry, okay?"

Tumitig ako sa mga mata niya. I smiled when I realized that he's not that bad after all but I will still my guards up.

Tumango ako sa kanya na sinuklian niya ng malapad na ngiti. Ayan nanaman ang ngiting 'yan at ang mga dimples na bukod pinagpala ng mga anghel sa langit. Nawa'y lahat.

"Good. Bukas start tayo ng practice ha?" Masigla niyang ani bago tumayo ng tuwid.

"Okay Dam-- I mean sir-- uh coach." Natampal ko ang bibig ko dahil sa nasabi. Ang hilig talaga madulas ng bibig na ito, kung hindi lang akin ito ay baka ni-mop ko na.

Dahan-dahan akong tumingin sa kanya para makita ang reaksyon niya. "Okay lang na Damien nalang. 'Di pa naman ako matanda." He pouted jokingly, tila nang-aasar pa. "Tara labas na na tayo may klase ka pa 'di ba?"

Nagsimula siyang maglakad palabas ng VR at gano'n din ang ginawa ko. "Ako na ang bahalang magsabi kay ma'am Lea na bumalik ka na."

Nagpamulsa siya at huminto sa may pinto. Nagtaka naman ako nang makita ang tingin niya sa akin. Gone with the smirk he has earlier, napalitan na ito ng seryosong tingin na tila ba iniinspeksyon ang buo kong pagkatao. Bahagya pang nakatagilid ang ulo niya habang nakatingin sa akin.

"May sasabihin ka pa ba?"

Tumalim ang tingin niya sa akin. "Nagkita na tayo dati, hindi ba?"

I shifted my posture. Naaalala niya ba? Hindi naman siguro 'di ba? He helped me but I can't deny the fact that he's still a Merced.

"L-luh asa ka naman, ngayon nga lang kita nakita." Pagdedepensa ko sa sarili habang pinipilit na labanan ang tingin niya.

Ngumisi muli siya at lumapit sa akin. Ang mukha niya ay nasa gilid ko lang at nararamdaman ako ang hininga niya sa may tenga ko. "Gatecrasher ng press con." He blowed against my ears na tila ba iyon ang alam niyang pangalan ko.

Nanlalaki naman ang mga mata ko sa kanya at bahagyang umawang ang labi.

Lumayo siya sa akin at minasdan muli ako. "Your voice, your eyes, and..." pinasadahan niya ng tingin ang aking katawan. "...your body."

"Bastos!" Napayakap ako sa sarili ko.

Humalakhak siya. "Didn't know na senior high school ka palang but don't worry I'll zip my mouth." Umakto siya na tila ba ni-zipper ang kanyang bibig.

Sinamaan ko lang siya ng tingin. Tumawa muli siya. "Isauli mo nalang ang suit ko bukas o sa makalawa. Mahal 'yon." Sabi niya bago naglakad palayo habang kumakaway ang mga kamay at ako naman ay naiwang nakatanga rito, umuusok ang ilong.

Bumalik ako sa klaseng may naghihimutok na pakiramdam. Paano niya ako naalala? Dahil sa sa bodyguard niyang inihatid ako? Sumilip siya habang nagpapalit kami ng damit? O sadyang magaling lang talaga siyang kumilatis?

Uwian nang mapagdesisyunan namin ni Raya na kumain muna bago umuwi.

"Panahon nanaman pala ng CET, 'di pa ako nakapagrereview." Problemadong sabi ni Raya habang nakatambay kami sa may nagtitindha ng mga street food sa may tabi ng school. Karamihan ay mga estudyante na kumakain ng mga tusok-tusok at ang iba naman ay naghihintayan ng mga kasamang malamang ay nasa loob pa ng school.

"Saan mo ba balak pumasok?" Tanong ko matapos nguyain ang kinakain na squid ball.

"Kahit saang makapasa ako. 'Pag wala, 'wag nang mag-aral." Humalakhak kaming dalawa bago siya bumaling sa akin. "Ikaw ba?"

Tinuhog ko ang natitirang squid ball sa cup ko. Sa totoo lang ay wala pa talaga akong buong desisyon kung saan mag-aaral pero buo na ang desisyon ko sa kukuning kurso. Balak kong kumuha ng Mass Comm. o 'di kaya ng Journalism.

"'Di ko pa rin alam, baka mag-apply nalang ako sa lahat ng university." Ngumisi ako bago muling sumubo ng squid ball.

"Ay bet ko 'yan." Sabi niya habang nakatingin sa harap. "Bet ko rin siya."

"Ha?" Nagtaka ako, dahil sa tinuran niya ay napalingon din ako sa harap.

May nginuso siya sa may kabilang kalasada na halos katapat lang din namin. Doon ay nakita ko ang isang lalaking nakatambay sa harap ng isang itim na BMW at nakatingin sa kanyang cellphone. Marami ring babae ang napapatingin sa gawi niya dahil mukha siyang modelo sa kanyang ayos ngayon. Napairap ako sa kawalan. Nandito pa pala 'yan?

"Taga school ba 'yan? Ba't 'di ko nakikita?" Ngumunguyang sabi ni Raya habang nakapirmi pa rin ang tingin.

"Psh, 'yan 'yong bago kong coach." I snorted. Tinapon ko sa basurahan sa may gilid ang aking pinag-kainan habang nakatingin din don.

"Weh? True ba?" Tumabi sa akin si Raya at sinundot pa ang tagiliran ko, nang-iintriga. "Anong pangalan?"

"Damien Merced ata." Nasabi ko na lamang kahit sigurado naman akong iyon talaga ang pangalan niya.

"Coach mo for impromptu? Bakit parang ang bata ata." Tumingin ulit siya sa kabilang kalsada.

"Oo, college palang 'yan pero magaling daw sabi ni ma'am Lea." Sabi ko habang umayos ng tayo sa tabi niya.

"Oh? Wow, complete package pala si koya. 'Pag naging close kayo, ilakad mo ako ha? Ha?" Binangga-bangga pa niya ang balikat ko.

Napaikot ang mata ko. "Sa malayo lang 'yan pogi pero pangit 'yan sa malapitan."

Kumunot ang nuo niya at lumapit pa ng isang hakbang. Tinabing niya ang mga kamay sa mata na para bang isang binocular kyon. "Parang hindi naman. 'Te para ngang mas pogi sa malapitan." Tumingin siya sa akin habang may mapang-asar na ngiti. "Crush mo 'no?"

"Hindi 'no!"

"Maniwala baliw." May naglalaro pa ring ngisi sa labi niya bago muling ibinalik ang tingin sa harap.