I kept on running. I tried to fly, but I only succeeded in jumping high before falling again. The rice field seemed to go on forever and they were still in pursuit, then I arrived at a wide yard in front of an old grim-looking wooden house. I went inside and descended a stair. Yes, descended.
A smell of something burning welcomed me upon reaching the foot of the stair. I looked around. I saw a four poster bed in the middle of the room. There was a wooden cabinet next to it and a side table on the other side of the bed. I saw a revolver on the table. The room was familiar as if I had been there before.
Then I heard a gunshot and the scream of a woman. I turned around, but no one’s there. I could only see smoke. Then someone whispered my name directly in my right ear, “Anicka…”
Dala ng pagkabigla, napabalikwas ako ng gising mula sa mesang kinayuyukyukan ng ulo ko at awtomatikong lumipad ang kaliwang kamay ko. Subalit bago pa man lumagpak iyon sa mukha ng pangahas, naipilipit nya na iyon sa likuran ko.
“Agh! Aray!” Langya! Ang sakit, ha! “Ano ba, Torralba?!”
“Nagsasalita ka na nga ng tulog, nananapak ka pa!” Ganting sigaw naman ng walang modo. Kung may iba pa marahil na natutulog sa mansiyon bukod sa aming tatlo, malamang nagising na sila sa lakas ng boses namin.
“Pwede bang bitiwan mo na ako? Masakit na!”
Binitiwan naman niya ako, pero hindi pa nga ako nakakahuma nang buhatin niya ako at ihiga sa kama. Pinilit kong kumawala, pero anong laban ko sa lakas ng damuhong ‘to?
“Get off me,” madiin kong sabi.
Ngunit sa halip na sundin ako, hinigpitan pa niya lalo ang pagkakahawak sa kamay ko at inilapit ang mukha nya sa mukha ko. Namumuro na talaga siya.
He didn’t say anything. He just stared at me. His dark eyes, dark, dark eyes were so mesmerizing like the beautiful night sky.
I started to relax. It was a technique to get free from Chinese handcuffs. I hoped it would work with the sun god.
“You told me back then that everyone has only one end in this line of job: either live or die.”
My heart started hammering in my chest. Sana hindi niya marinig.
“But I have told myself even before I choose this job that I have to live for the woman I pledged to protect.”
Hindi ko inaasahan ang sinabi niyang ‘yon. Anong ibig niyang sabihin? Sinong tinutukoy niya? Wala naman akong alam na girlfriend niya, ah. Kung meron man…pero wala nga. Pakialam ko ba naman kasi sa lovelife niya.
“Do you love my poetry?”
Kumunot ang noo ko. Poetry?
Bigla itong tumawa. Ay, gaguhan lang pala.
Itinulak ko siya ng malakas. “Ungas ka talaga!”
Umalis naman na siya sa pagkakadagan sa akin at nahiga sa tabi ko. Tawa lang siya ng tawa. Walangya talaga.
Bumangon ako at pinulot ang isang unan tsaka inihampas sa kanya. “Ihipan ka sana ng masamang hangin! Bwisit!” At inis na ibinato ko sa mukha niya ang unan. Unggoy talaga ang Apollong ‘yan.
Asar na bumalik ako sa kinauupuan ko kanina kung saan ko nakatulugan ang mga dokumentong ukol sa kaso. Binuksan ko ang laptop ko kung nasaan ang soft copies ng mga larawan ng limang bangkay. Muli kong tinignan ang larawan ng pulitiko nang maalala ko si Justin.
Bagaman nagpapalitan kami ng death threats ng harap-harapan, hindi ko rin maiwasang mag-alala. Bukod kay Apollo, siya lang ang pinagkakatiwalaan ko sa kasong iyon. Ano kayang nangyari sa mokong na ‘yun?
“The pictures are edited, aren’t they?” Umupo sa bakanteng upuan sa tapat ko si Apollo. Seryoso na muli ang ekspresyon nito, pero bakas pa rin sa mga mata niya ang labis na kasiyahan niya kanina.
Tumango ako, inalis sa isip si Justin dahil baka maglakbay na naman ang utak ko kung saan ng hindi inaasahan.
I knew what was missing in the pictures, but I wouldn’t tell anyone yet that I knew about it. Dahil kung totoong itinatago iyon ng Singko sa amin, gusto kong imbestigahan kung bakit.
Apollo picked the ring under the mess of papers. Hiniling ni Xander na kunin iyon, pero sabi ko, pag-aaralan ko muna bago ko i-tu-turn over sa deductive members.
“What do the inscriptions say?” Pinakatitigan niya ang maliliit na nakasulat sa loob ng singsing.
Iniabot ko sa kanya ang papel na pinagsulatan ko ng nabasa ko sa singsing. Makahulugang tingin ang ibinigay nya sa akin matapos niyang mabasa ang isinulat ko roon.
“Kung alam ni Justin ang nakasulat dito, siguro hindi na nya ‘to binanggit kay Xander,” aniya.
Umiling ako. “Kahit malaman niya, alam kong ibibigay niya pa rin ‘to kay Xander. Pangarap ng mokong na ‘yun na mawala kami sa top, eh.”
He smirked. “I know, pero hindi naman niya ‘ata gagamitin ang mga ganitong bagay laban sa isa man sa inyo.”
“I know. I’m just joking.”
OA na pinanglakihan niya ako ng mata. “Nag-joke ka pala.”
Inirapan ko na lang siya. “Anyway, I knew how Justin works. He loves taking the investigation all by himself at gustung-gusto rin niyang napapatunayang tama ang instincts niya. Pero, alam niya ang ginagawa niya. Kaya tiwala ako sa anumang pina-plano ni Justin.”
Saglit na katahimikan ang dumaan na siya rin ang bumasag. “Do you trust me, Nyx?”
I was caught off-guard by the question. Justin asked me that very question just this afternoon.
Do I trust Apollo?
“Ang kalandian mo? Hindi. Ang pagtrabaho mo? Uhm…Oo, kahit papano.”
The guy smiled. That one-billion dollar smile. ‘Yung hindi paloko. ‘Yung sincere.
He took my pen and wrote something on a clean paper. He handed it to me before going out of my room. Ngayon ko lang napansin na sa terrace pala siya dumaan.
Tinignan ko ang sinulat niya.
Cryptogram key number 18
I frowned. Anong kalokohan na naman ‘to? I tried to remember the cryptogram key number 18 that we use to decipher codes.
It was the poem “How do I Love Thee” by Elizabeth Browning.
Justin did not show up in the mansion the next morning. Wala ring balita tungkol sa kanya matapos maputol ang tawag niya ng gabi. Thus, Apollo and I went underground to see Xander before we went to the university.We were already outside our office when I noticed the paper pasted below Justin and Xander’s names on the wall beside the door. I took the paper revealing my name and Apollo’s.The paper reads: Mrs & Mr Torralba which looked like it was hand-written by a kindergarten.I heard Apollo chuckled before going inside the office. Malamang siya na naman ang gumawa nito. I made a face and was about to crumple it when I noticed something odd about the way it was written.Oo, mukha iyong sinulat ng bata, pero parang sinadya iyong gawing ganoon. Kaya sa halip na lakumusin at itapon, itinupi ko iyon ng maayos at ibinulsa bago ako pumasok ng opisina.Naroon na si Xander na nakasandal sa mesa niya habang pinag-aaralan ang mga idini
“I know you’re doing your own investigation of this case, but don’t you trust me that much that you need to hide things from me?”Tinignan ko ang nagda-dramang si Apollo. Nakapako lang ang tingin nito sa daan.I sighed and took my eyes away from him. Ibinalik ko ang tingin sa daan.Kapag ba may inililihim ka sa isang tao, ibig sabihin na ba n’on wala kang tiwala sa taong ‘yun? Hindi ba pwedeng pinag-aaralan ko muna ‘yung mga nakuha kong ebidensiya bago ko ibabahagi sa kanya kapag may nabuo na akong conclusion?“Ibalik mo na lang ako sa District Five. Wala ako sa mood pumunta ng university,” utos ko. Ikinuyom ko ang kanang palad ko. Naramdaman ko ang maliit na nirolyong papel na nakasuksok sa suot kong singsing sa middle finger ko.Nakuha ko iyon na nakaipit sa librong ‘Inferno’ ni Dante Alighieri. Malamang inilagay ni Justin bago siya mawala.“I saw what you took f
Mabilis kong kinuha ang unang baril na nakita ko sa loob ng aking bag, pero bago ko pa iyon maitutok sa kanya, naipangko na niya ako sa pader.Pinilit kong kumawala, pero sadyang mas malakas siya sa akin. Hawak niya ang dalawa kong kamay sa itaas ng aking ulo gamit lamang ang kanan niyang kamay. Inagaw naman ng kaliwa niya ang baril na hawak-hawak ko pa rin.Sinuri niya ang baril. Tsaka ko lang napansin na ang Berettang ipinahiram sa akin ni Apollo ang nakuha ko.“Bitiwan mo ako,” mariin kong sabi.“At ano? Sisigaw ka? Walang Apollo na magliligtas sa ‘yo.”Nagtiim ang mga bagang ko. Sa kamay ba ng lalaking ‘yon ang magiging katapusan ko?Matagal ito bago nagsalita. Pinakatitigan lang ako nito. Ganundin ang ginawa ko.Ang mga mata niya…katulad na katulad ng mga mata ni Apollo. At…hindi man mahahalata sa unang tingin, pero sa malapitan mapapansin ang pagkakahawig ng dalawang lalaki
I parked my Ducati next to a white Tamaraw FX. Compared to all the cars there in the university parking lot, my motorcycle looks out of place.It was already Wednesday, two days passed and we still had no lead of who the suspect or supects were on the killings. Even the combined forces of the best Junior Agents, deductive members and detectives of the organization seemed not enough for that case. It should have already been completed in just two days since the Hunter was there, but even he looked so strained. Idagdag pa ang pagkawala ni Justin sa unang araw pa lang. Tapos si Apollo hindi pa bumabalik ng headquarters. Balak ba nilang iwan ako sa ere?I took my helmet off and went inside the college building. Buti na lang washday, meaning hindi required mag-uniform ang mga estudyante. At buti na lang wala si Apollo dahil walang mamemeste sa akin sa paggamit ko ng motor. Although, nag-aalala ako kung nasaan siya. Ni wala man lang text o tawag. Tinatawagan ko na siya
“I need backup now!” I yelled at whoever it was as soon as I was connected to District Five.I dialled the headquarters while still on the street. Buti na lang pinalagyan ko ng cellphone holder ang manibela ng motor ko in case of such emergencies.“I’ll just send you the GPS,” sabi ko at pinutol na ang tawag. I typed several commands in my cell phone and did what I told them.I focused my attention in driving and sped up. Sana walang mangyaring masama kay Apollo. Sana—Wait. Hmp! Kasi naman parang siraulong sinosolo ang lakad. Hindi naman tamang gawin niya ‘yun dahil lang sa hindi ko sinasabi sa kanya ‘yung ilang nalalaman ko.I finally reached the place. It was located in an isolated area with no neighbour at all except woods and grass and earth. I parked my motorcycle outside the warehouse’s gate and took out my gun. Carefully, with alerted and sharpened senses, I entered the vicinity.
“Anong ginagawa mo rito?” tanong ko sa bagong dating.Siya ba ang pinadala ng District Five bilang back up namin?“Why? Miss me?” mayabang nitong tanong at sumandal sa hood ng kotse. Isa pang arogante.Ano ba talaga ang relasyon nya sa District Five para pagkatiwalaan siya ng ganyan? Hindi naman siya agent, ayon na rin mismo sa kanya.“Alexander Santiago, right? Anong—“ Hindi na naituloy ni Apollo ang nais sabihin dahil sumabad na ang kinakausap.“Stop pretending you don’t know me, Apollo. You’re not in an undercover mission now. You just came from a suicidal one. Besides, Anicka knew everything already.”Pinanlakihan ko siya ng mga mata. Who did he think he was to call me by my first name?Naramdaman ko naman ang pag-tense ng katawan ni Apollo. I looked at him and saw how annoyed he was.“Forget it first,” awat ko bago pa may mamatay sa kanilan
I was surprised to see Xander sitting on the couch in the living room. Unang beses ko siyang makita sa loob ng mansiyon at hindi sa ilalim nito.May itinitipa siya sa laptop niya, pero agad siyang nag-angat ng tingin nang makita ako. I walked confidently toward him although it was awkward since I was hiding the brown envelope on my back.“What’s up?” tanong ko.He eyed me warily. “What happened? Bakit tumawag ka raw ng back up?”Umupo ako sa bakanteng upuan sa harap niya. “Nag-attempt ng suicidal mission si Apollo. Tinawagan ako na humingi raw ako ng back up sa Singko. Anyway, it’s okay now. Nasa ospital na siya.”“Sino?”“Si Apollo.” Pareho kaming tinitimbang ang isa’t isa, pero wala sa amin ang gustong magpatalo.Hindi tulad ng aso’t pusa naming relasyon ni Justin, masyadong seryoso ang pakikitungo namin ni Xander sa isa’t isa. Hindi nga
Hindi na ako bumalik sa ospital pagkatapos kong makausap si Senior Agent 7. Nagkulong na lang ako sa kwarto para pag-aralan ang kaso. Bukas ko na lang pupuntahan si Apollo para tanungin sya kung anong nangyari.Binasa ko ang iba pang laman ng envelope tulad ng mga information ng mga napatay na biktima, pwera doon sa politician. Mga record ng estudyante ang naroon pati na rin ang record ng Queenbee bilang estudyante kuno. Nauna lang pala siya ng ilang linggo sa amin.Dahil sa mga impormasyong iyon, napagtibay ko ang hinuhang si Justin nga ang nagbigay ng mga impormasyong iyon. Pero kung bakit niya ginawa iyon—ang bigla na lang mawala at supplyan ako ng mga impormasyon, hindi ko alam.Wait lang.Inilatag ko sa ibabaw ng mesa ang mga dokumentong nasa loob ng envelope. Ang mga papel na ‘yon (liban sa mga records ng mga estudyante) ay sapat na para bumuo ng isang record ng kaso—ang kaso ng pagkamatay nina Nicholas Soriano at ng kanyang