Chapter Five

"Tuberculous Meningitis is a form of meningitis characterized by inflammation of the membranes around the brain or spinal cord and caused by a specific bacterium known as Mycobacterium tuberculosis. In TBM, the disorder develops gradually." Hindi ko alam kung ilang oras ko ng binabasa nang paulit ulit iyon sa libro ko. 

TB Meningitis. Iyan daw ang sakit ni Kuya. Ilang linggo na rin daw kasi siyang nilalagnat at nagsusuka. Noong Sabado pa pala sila nandito para ipaopera sana siya pero bigla raw siyang na cardiac arrest at tuluyan nang na coma.

I don't know what to feel. Habang tinitignan ko si Kuya, ang sakit sakit. He used to be a jolly person. Everyone loves him especially his humor and angelic voice.

Tuberculous Meningitis signs or symptoms are common headaches at pabalik balik na lagnat. I can't help but to blame myself. Kung umuwi lang ako noong nakaraang buwan edi sana maaring nasabi sa akin ni Kuya na may nararamdaman na pala siya. 

He had to stop studying last year kasi he was diagnosed with Tuberculosis. Last last month lang siya natapos sa medication and I didn't even think of possibilities na magkakaroon siya nito. 

Pinunasan ko ang luha ko bago lumapit at hinalikan ang noo niya. "Babalik ako sa biyernes, kuya.. Wait mo ako, ha?" ani ko sa kaniya. 

Lumabas muna ako para puntahan si Aidan. Naabutan ko siyang nakaupo sa hagdanan at mukhang may kausap sa cellphone. 

Nang lingunin niya ako ay nginitian ko siya. Naupo ako sa tabi niya at saka pinagmasdan ang mga taong nakaupo roon sa upuan sa labas ng ICU. We are all in the same situation. 

"Okay, thank you.. Ako na ang tatapos pagbalik ko. Yes.. Whatever, just make sure na detailed 'yan, ha? Okay..." agad niya akong tinignan nang matapos ang pakikipag usap. 

"It was Penelope," aniya. 

Tumango ako. "Kumusta ka?" tanong niya. 

"Hindi okay.. magsisinungaling pa ba ako?" I chuckled. 

"Tb meningitis," aniya kaya nilingon ko siya. "Iyon ang sakit niya, tama?" 

Tumango ako sa kaniya. "Iyon ang ikinamatay ng Lola ko." Sa hindi mlamanh dahilan ay ayokong ituloy pa niya ang sasabihin niya.

"Calla.." tawag niya sa akin. 

"Gusto kong tibayan mo ang loob mo.. 40 percent lang ang chance na magigising pa ang kuya mo.." 

Sa sinabi niya ay muling nag init ang mga mata ko. Wala akong pakialam. Kahit na 1 percent pa yan ay panghahawakan ko. Hangga't may pag asa ilalaban ko.

Tahimik akong umiyak sa tabi niya at tahimik din siya. Pagkatapos niyang sabihin iyon ay wala na akong narinig pang kahit na ano mula sa kaniya. 

Nagvibrate ang cellphone ko kaya kinuha ko iyon sa bulsa ng pantalon ko. 

"Pa?" sagot ko sa tawag ni Papa. 

"Baba na kayo, nandito na kami.." 

Pagkapatay niya ay nilingon ko si Aidan. Ngumiti siya sa akin at saka nagsabing, "Go.." 

Naglakad ako pabalik ng ICU at saka hinawakan ang kamay ni Kuya. 

Magpalakas ka, Kuya.. Hindi pa ngayon, 'di ba? Hindi ko kaya. Huwag muna para mong awa.. Mahal na mahal kita Kuya. Babalik ako.

Muli kong hinalikan ang ulo niya bago naglakad papalayo nang magsalita ang nurse sa station. 

"Ikaw ba yung kapatid niya?" tanong niya. 

Ngumiti ako sa kaniya bago sumagot. "Opo, ako po."

"Minsan ka niyang nabanggit sa akin." Tinignan niya ang gawi ni Kuya. "Ang sabi niya, Nurse, mag nunurse rin 'yong kapatid ko. Magaling 'yon. Twing makikita niya ako ay sinasabi pa niyang, Kapag nurse na siya ipapakilala kita sa kaniya. Ang bait mo, eh, lagi mo akong chinecheck," aniya.

"Yes po, nursing student ako." 

"Naka off ako noong nacardiac siya, kahit na ako nagulat kasi he's getting well na, eh. Nakaplano na nga siyang operahan next week," ramdam ko ang lungkot sa boses niya.

Kuya.. Uuwi pa tayo. Laban. 

"Kapag balik mo Calla ay huwag mong kalimutan ang magdala ng damit namin ng Papa mo, ha?" Paalala ni Mama. 

Niyakap ako ni Papa bago kinuha ang pass sa kamay ko. "Salamat, hijo.." aniya kay Aidan. 

Naramdaman ko ang kamay niya sa likod ko pero binalewala ko iyon. "Walang anuman po. Ako na rin po ang maghahatid sa kaniya sa friday. Tatagan po ninyo ang loob niyo." Iniabot na rin ni Aidan ang pass kay Mama. 

Tahimik ang naging byahe namin pabalik. Iniisip ko kung saan sila nakakuha ng pera pambayad sa mga gastusin sa ospital. 

Kinuha ko ang wallet ko, tinignan kung magkano pa ang natitirang allowance ko. May three thousand pa ako. Aabot pa siguro ito hanggang sa susunod na buwan. 

"Matulog ka na muna.. Wala ka pang tulog." Alas tres na nang madaling araw. Makakarating kami sa Cabanatuan siguro ay mga alas siyete. 

"Paano ka? Wala ka ring tulog." Sabi ko. 

"Nine pa ang klase ko, makakatulog ako. Yours is eight, right?" 

Tumango ako.

"Gisingin na lang kita kapag nasa apartment mo na tayo," aniya.

Ayoko mang tulugan siya ay hindi ko na rin maipagkakaila na inaantok na talaga ako. Napuyat din kasi ako sa kakareview noong nakaraan. 

Kinuha ko saglit ang cellphone ko at tinext si Willy kung tapos na ba siya sa ipepresent namin bukas. I feel bad for him. Ako dapat ang gumagawa noon, eh.

Ang mga sumunod na nangyari ay hindi ko na alam. Ang sabi ko sa sarili ay iiglip lang pero mukhang napatagal ang tulog ko. 

Nilingon ko si Aidan nang makita kong nasa tapat na kami ng apartment ko. 

"Kanina pa tayo nandito?" tanong ko sa kaniya.

Kitang kita ko ang pagod sa mukha niya. May dalawang coffee can din akong nakita. 

"Gigisingin na sana kita, eh.. Kaso naisip ko kailangan mo nang maraming pahinga," aniya.

Ngumiti ako bago pinitik ang ilong niya. "Tara? Pagluluto kita ng breakfast." Aya ko sa kaniya.

Ngumisi siya at saka umiling. Kumunot ang noo ko. "Hindi na. Ituloy mo na iyang tulog mo. May 2 hours ka pa."

Tinignan ko ang oras at nakitang 5:47 AM pa lang. Anong klaseng drive ba ang ginawa nito at napakabilis? 

"Lah, Aidan para kang tanga." Tumawa ako. "Pabawi man lang, eh?" I pouted. 

Tumawa siya nang malakas. I can't help but to smile also. "Hindi na.. Mamaya na lang, ilibre mo ako." 

Nakagat ko ang labi ko sa sinabi niya. 

Wala na akong pera..

"Ayaw mo talaga?" pag uulit ko.

Umiling siya.

Itodo mo na, Calla..

"Sabagay, sino ba naman kasi ako." Pagdadrama ko. Huling bala ko na ito. Kapag ito hindi pa rin tumalab, ewan ko na talaga.

Nilingon ko siya at kita ko kung gaano siya nagulat sa sinabi ko. Gusto kong matawa sa mukha niya. Pft.

Bago pa man ako matawa ay inayos ko na ang sarili at saka lumabas ng sasakyan niya. "Thanks.." ani ko at saka naglakad papasok ng gate.

Ngunit hindi pa man nagtagal ay napangiti na ako sa narinig. 

"Calla, wait!" 

gotcha!

Nagkunwari akong nakasimangot pero sa loob ko ay gusto ko talagang ngumiti. Gusto kong makabawi sa kaniya sa lahat nang ginawa niya para sa akin. 

"Hmm?" kagat ko ang labi.

His lips rose. "Masarap ka naman ba magluto?" tanong niya. 

"Mas masarap iyong magluluto," ani ko tsaka siya kinindatan.

Nagtoothbrush muna ako pagdating ng apartment. May extra akong toothbrush dito kaya inabutan ko si Aidan ng isa. 

Sa CR ako at sa lababo siya. Nang matapos ay tinignan ko ang laman ng ref, may bacon, itlog, tocino at marinated porkchop ako rito. 

"Aro!" sigaw ko sa kaniya. Nasa sala siya, ako ay nasa kusina.

"Bakit?" tanong niya at naglakad papalapit sa akin. 

"Anong gusto mo?" pinakita ko ang laman ng ref.

Nagkamot siya ng batok. "Iyong porkchop na lang. Tikman ko kung masarap ba ang timpla mo," aniya at naglakad paalis.

Nagsaing muna ako sa rice cooker at saka nagpainit ng kawali para sa ulam. 

Apat ang iniluto ko, dalawa kay Aro at ang isa ay ibabaon ko mamaya. Tipid tipid.

Nang matapos ay nakita kong pa-inin na ang kanin. Naghain na ako sa hapag at akmang sisigaw na sa sala nang matanaw ko si Aidan na tulog sa sofa. 

Nakangiti akong bumalik sa kusina at iniayos ang mga plato. Mamaya na siguro. Maaga pa rin naman. 

Mag aalas siyete na nang matapos akong maligo at mag plantsa ng damit. Si Aro ay tulog pa rin. Ikinumot ko muli sa kaniya ang kumot na nalaglag na sa sahig sa likot niya.

Nag ayos ako ng sarili at saka nagdesisyong maghain na. Baka ma late pa kaming pareho. 

Inihanda ko na rin ang baon ko, para if ever magpalibre si Aro ay ayos na. At least may kakainin ako mamaya.

Naglakad ako pabalik ng sala at saka tinapik ng mahina si Aro. "Aidan.." tawag ko sa kaniya. 

"Aro.. Kain na tayo," ani ko sa kaniya. 

Ngumiwi ako nang wala pa rin siyang kahit na anong response. Naupo ako sa harap niya. Ito na yata ang pinaka matagal kong tignan siya. 

Hindi maipagkakaila na guwapo siya. Mula sa makapal niyang kilay, ganoon din sa pilikmata, matangos na ilong, at pinkish na labi, masasabi mong paborito siya ni Lord. 

Matangkad si Aro. Sa tingin ko ay nasa 5'11 ang height niya. Ang katawan ay maganda rin, ang sabi niya ay nagg-gym siya. To be fair, he's moreno. Perfect teeth, and plakadong jawline. God's favorite.

"Are you done?" Halos mapatayo ako nang magsalita siya.

"Eh gising ka naman na pala kasi nagiinarte ka pa riyan. Bangon na, kakain na.." ang dami niyang nalalaman.

Nang maupo siya ay kumuha akong baso at pitsel ng tubig. "Kape?" tanong ko sa kaniya.

"No creamer, please.." he said.

Woah, ako rin ayoko ng creamer sa kape. Nice. Nux.

"How about the sugar? Hindi ka naman diabetic, 'noh?" tanong ko.

He chuckled. "Tansyahin mo na lang. Hindi naman ako maarte," aniya.

I mocked him. "Hindi naman ako maarte.."

Tahimik ako nang nagsimula na kaming kumain. Saan kumuha sina papa ng pang gastos sa hospital bills kung gayong ilang linggo na sila doon? 

Gusto kong makatulong. Alam ko na umutang na naman sila kay Tito Kevin, nakakahiya. Manunumbat na naman iyon panigurado. Tsk.

Nilingon ko ang laptop ko na nasa study table ko. First year pa lang ako, hindi ko pa iyan kailangan masyado. Mapag iipunan ko pa naman siguro iyan sa susunod na taon. Mas kailangan ngayon.

"Aro.." tawag ko sa kaniya. 

Humihigop siya sa kape niya nang tignan niya ako. Nagtaas siya ng kilay signal na magpatuloy ako. 

"May kilala ka bang nangangailangan ng laptop? Or bibili ng laptop?" tanong ko sa kaniya. 

Marami siyang kaibigan. Sa school ay di hamak na sikat siya, at marami ang nagkakagusto sa kaniya. Pero ang isang ito ay tahimik. Bilang lang ang salitang lumalabas sa bibig niya kapag nasa public kami. Pero sa akin ay madaldal naman, nakakairita na nga minsan sa ingay, eh. 

"Bakit?"

Nginuso ko iyong laptop ko. "Ibebenta ko muna sana. Pandagdag lang sa gastusin nila Papa. Gusto kong makatulong." 

"How much?" he asked.

Nanlaki ang mata ko. "Bibilhin mo?" gulat kong tanong.

He nodded at saka muling humigop sa kape niya. 

"Sira na laptop ko, eh.. Magkano?" Gusto kong mapatalon sa tuwa sa nalaman. Life saver ko talaga ang isang 'to. 

"Uhm. Bago pa iyan, actually. Regalo ko sa sarili ko noong nakaraang buwan. Advance birthday gift ko sana sa sarili ko. 27 ko nabili, kahit 20 na lang," ani ko.

He stared at me for seconds bago muling nagsalita. "Kailan birthday mo?" tanong niya. 

"Sa thursday."

Kumunot ang noo niya. "The next next day?" he asked and I nodded. 

"I'll get it for 35. No buts. Birthday gift." Sabi niya at saka naunang tumayo at inilagay ang mga plato sa lababo. 

"Aro!!" sigaw ko.

"No.. 35. Kapag nagsalita ka pa gagawin kong 40," aniya at saka ako hinarap. 

I pouted. I can't help but to be emotional. Tumayo na rin ako at saka siya niyakap. Naramdaman kong nagulat siya sa ginawa ko. But this is the only thing I can do to ease the joy and warm in my heart. 

"Thank you talaga," isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya at hindi na napigilan ang maluha. 

I don't know what will happen if wala si Aro sa tabi ko ngayon.

Nang maramdaman ko ang palad niya sa likod ko ay hindi ko napigilang mapangiti. "Sabi ko nga sa'yo, 'di ba? Basta ikaw, walang anuman." Nag angat ako ng tingin sa kaniya at nakita kong nakangiti siya. I smiled too.