Chapter 9: Paradise

Kinaumagahan, naramdaman kong may nakadagan sa baywang ko at parang may insektong bumubulong nang malakas sa tainga ko. Nakakairita dahil sa tunog nitong parang bubuyog. Pagmulat ko nakita ko si Elle, sarap na sarap sa pagkakahiga sa kama ko. Nakaharap siya mismo sa mukha ko.

“Aish! Babaeng ‘to,” saad ko.

Inangat ko ang kanyang mahabang biyas para makalaya ang katawan ko. Nakanganga ang baliw kong kaibigan at ang lakas pang humilik. Nang tumingin ako sa orasan ay nagulat ako kasi tanghali na pala.

“Elle, gising! Gising!” niyugyog ko siya pero tulog mantika ito. Naisipan kong maligo muna.

Excited na akong pumasok sa secret campus. Sabi ni mama do'n daw nagtra-traning ang mga bagong witch. Nakakapanibago ang buhay ko ngayon, at kailangan kong masanay.

“Augh! Aray!” bigla kong d***g.

Pumasok ang bula ng sabon sa mata ko. Agad ko naman itong binuhusan ng tubig at tinapos ko na ang paliligo ko at lumabas na. Napansin kong wala na si Elle sa kama.

“Nasaan na ang baliw na ‘yon?”

Nagbihis na ‘ko at bumaba na sa lanai. Nakita ko silang nag-uusap ni mama, aba nauna na pala siya.

“Oh, bruha kong kaibigan, nandito ka pala,” saad ng kaibigan kong baliw.

“Gising ka na pala, baliw!” ganti ko.

Napailing na lang si mama sa tawagan namin ni Elle. Uupo na nasa ako nang makadama ako ng hindi maganda. Napatingin ako kay mama at nakuha niya agad ang ibig kong sabihin.

“Mga lobo, Ma?” tanong ko kay mama.

“Oo, Liah.”

“Anong nangyayari, Mahal na Reyna?” tanong ni Elle.

“May mga lobo sa timog ng kagubatan ng kaharian,” sagot ni mama.

“Sino sila, Ma at bakit nasa kagubatan natin sila?”

“Ang mga De Arcons. Bahagi sila ng kaharian natin at bahagi tayo ng kaharain nila.”

“Sila ba ang sinasabi mong isa pang kaharian na parti ng Verona?”

“Oo, anak.”

“Pwede ba silang puntahan, Ma?”

“Hindi!” agad na sabi ni mama.

“Bakit, Ma?” nagulat ako sa reaction ni mama.

“Hindi maari, Liah. Basta wag kang magtankang pumunta sa timog ng Verona.”

“Delikado ba sila, Mahal na reyna?” tanong ni Elle.

“Hindi naman pero bawal ang pumasok sa kanilang teritoryo.”

“Okay,” saad ko.

Hindi na namin pinilit si mama na magkwento. Nag-iba ‘yong mood niya nang maramdaman namin ang presensya ng mga lobo. Nang matapos ang almusal namin ay agad na kaming pumasok ni Elle sa paaralan.

“Oh? Ingat ka, bruha,” ani ni Elle. Maghihiwalay na kasi kami ng campus.

“Ikaw rin, baliw!” tugon ko.

Pumasok na si Elle sa main room namin habang ako ay nasa park ng school at hinihintay si Miss Tara. Ilang sandali pa ay may napansin akong babaeng nakapula nakatingin sa akin nang masama. Nakatayo lamang ito sa footwalk at nakamasid lang. Nag-iwas ito ng tingin nang mapansin na nakita ko siya.

Maganda ito at mataas, nakalugay ang malaon nitong buhok. Pero ang pinagtataka ko bakit masama at tingin niya sa akin. Nawala ang attensyion ko sa kanya nang may tumawag sa akin.

“Liah!” napalingon ako sa narinig kong boses.

“Miss Tara!” bulalas ko, lumapit ito sa akin.

“Handa ka na bang pumasok sa UTC?"

Masiglang tanong ni Miss Tara sa 'kin. Mukhang excited din itong turuan ako.

"Opo," nakangiti kong sagot sa kanya.

"Well, then come with me," anyaya niya. 

Bago ko ihakbang ang aking mga paa para sundan si Miss Tara, ay lumingon ako sa pwesto ng babae, pero wala ito do’n. Hindi ko naman binigyan ng pansin kasi mararamdaman ko o ni Miss Tara, na masama ito. Pero sa reaksyon ng guro ko parang wala itong nasagap na masamang enerhiya.

Sinundan namin ang trail na nasa likod ng campus namin. Ilan sandaling paglalakad ay nakita ko ang malaking puno. Hitik ito sa bulaklak at berdeng-berde ang mga dahon nito.

"What's this, Miss Tara?" takang tanong ko sa kanya.

“It’s a tree.”

"I know but where’s the campus?" sunod kong tanong. 

Nasa masukal na parte na kami ng paaralan, ni isang building wala akong makita.  Puno at mga ligaw na mga halaman ang nasa paligid.

“This tree is a portal, a door to the secret campus," sagot ni Miss Tara.

“Cool! Parang enchanted tree," I stated in amazement.

“Anong puno ‘to, miss?” dagdag kong tanong.

“Puno ng acacia, galing pa sa Pilipinas ang mga buto nito.”

“Wow!”

“Hindi pangkaraniwang buto ‘yon, Liah,” saad nito. Ngumiti ako sabay haplos sa puno.  

Umusal si Miss Tara ng salamangka at biglang umangat ang kanyang mga paa. Inabot niya ang isang sanga at binali ito.

Namangha ako sa aking nakita, nang biglang nahati ang puno na parang pinto at tumambad sa akin ang isang hallway. Isa lamang itong normal na hallway, tulad sa school. Pumasok kami at napansin ko na may mga locker pa at mga rooms.

Pero walang mga estudyante, at sa dulo ng nito ay may isang bakurbang pintuan na kulay ginto o gawa talaga ito sa ginto.

Ang akala ko papasok ako sa isa sa mga rooms pero hinawakan ni Miss Tara, ang aking kanang kamay at dumeretso kami sa gintong pintuan.

Nang makalapit sa pintuan ay napansin kong hugis bulaklak ito. Teka? Parang carnation ang hugis nito ah? Naalala ko ang nag-iisang gintong carnation sa hardin namin.

“Ah, Miss Tara?”

“Yes, princess?”

“Carnation ba ‘yan?” sabay turo sa pintuan.

“Yes,” tugon nito. Kasabay ng paglapit namin ay siyang pagbukas ng pinto.

Tumambad sa aking harapan ang isang maugat na tulay na punong-puno ng magagandang ligaw na bulaklak, iba-iba rin ang kulay ng mga ito. Isang tulay na gawa mga baging at matitibay na sanga ng puno.

At sa bawat gilid nito ay mga nakahilerang mga puno, na ang mga sanga nito ay nagtatagpo sa gitna na parang nagsisilbing bubong ng tulay. Parang nasa hardin na kagubatan ako, ang ganda ng tanawing nakikita ko.

Humakbang kami at tumawid, nang biglang naglagasan ang mga dahon ng mga puno. Napatingala ako at inangat ang dalawang kamay para saluhin ang mga ito. Pula, dilaw at maliliit na mga dahon.

Nang dumapo ang iilang dahon sa mga palad ko ay naging gintong polbora ang mga ito.

“Teka? Miss Tara, anong nangyayari sa mga dahon?” manghang tanong ko.

“Regalo ng mga diwata sa ‘yo, Mahal na Prinsesa.”

Nagpalinga-linga ako at hinanap ko kung may diwata ba sa paligid.

“Hindi mo sila makikita, Mahal na prinsesa.”

Napahinga na lamang ako nang malalim. May dinukot na telang itim ang guro ko at inabot sa akin.

“Ilagay mo rito ang polborang ginto at magagamit mo ‘yan pagdating ng tamang panahon.”

Namangha naman ako sa mga nasisilayan at nangyayari sa akin. Nang makalagpas kami ng tulay at mga puno. Tumambad naman sa akin ang isang malawak na hardin.

“Wow!” bulalas ko.

Isang paraiso ang nakikita ko, hindi lang ito tulad ng hardin namin sa palasyo. Punong-puno ng mga bulaklak at matataas na puno. May naririnig din akong pag-agos ng tubig.

Luminga-linga ako. Nang sa wakas ay nakita ko ang isang mataas na puno sa dulo ng ilog. At ang nakakamangha, kulay pula ang tubig na patungo sa isang talon.

“Napansin mo ba ang mataas at mapulang puno na nasa gitna ng kagubatan ng Verona, Mahal na Prinsesa?”

“Oo, Miss Tara, kita iyon sa labas ng balkonahe ko.”

“Ito ‘yon.”

“Kaya naman pala natatangi ito sa ibang puno, nakatanim pala ‘to sa isang hiwagang paraiso.”

Magsasalita pa sana si Miss Tara nang may biglang nagsalita.

“Welcome to UTC!” ani ng isang boses lalaki.

Napatulala ako nang lumigon ako sa gawi niya. Mahaba at puti ang buhok nito, nakasuot ito ng pang-duke na damit na kulay puti at ginto. ‘Yong tainga niya ay mahaba at patulis, parang mataas na elf. Yumuko ito sa harap ko habang nilalagay ang dalang ispada sa dibdib.

“Maligayang pagdating, Mahal na Prinsesa,” saad nito, sabay balik sa pagkakatayo nang matuwid.

Ngumiti ako at tinugon ang pagbati niya.

“Salamat―” napatigil ako sa sasabihin dahil hindi ko alam pangalan niya.

“Leo, Duke of Adolfiah, brother of Tamara,” pakilala nito sa kanyang sarili.

Nang tumingin ako kay Miss Tara, ay nagulat ako sa kabuuan nito parang naging diwata ito. Naging katulad siya ng kapatid niya.

“A-anong n-nangyayari M-miss Tara?” utal kong sambit.

“Ang Underground Training Center ay bahagi ng kaharian ng Adolfiah, nasa mababang bahagi ito ng Verona. At kapag nasa kaharian ako ay bumabalik ang tunay kong anyo.”

“Ang galing!” sambit ko. Ang ganda ni Miss Tara.

Ilang sandali pa ay nagtungo kami sa isa pang masukal na kakahuyan. Sa dulo nito ay may isang simpleng kubo na pinalilibutan ng mga gulay at mga maliliit na mga halaman.

“Pasok ka sa bahay namin, Mahal na Prinsesa,” saad ni Miss Tara.

“Ito po ang bahay niyo?” takang tanong ko.

Pero ngiti lang ang sagot si Miss Tara. Isa lang itong typical na kubo, nagtataka lang ako bakit sa kubo sila nakatira. Pagpasok namin ay parang na malikmata ako, sa isang kisap mata ay tumambad sa akin ang isang malaki at malawak na bulwagan.

At sa bandang unahan ay makikita ang isang mahaba at mataas na hagdan na gawa sa purong ginto. Nasa palasyo ako! Lumabas ako para makita kung nasa kubo pa rin ba ako. Paglabas ko ay kubo pa rin ang nakikita ko, sumilip ako sa loob at natanaw ko ang isang magandang bulwagan.

“Anong hiwaga ito?!” bulalas ko.

Napatingin ako sa dalawa kong kasama at nakita kong patawa-tawa si Leo. Takte! Para akong tanga sa harap nila.

-Witch in the Palace