Nang marinig ang boses ni Howard, natulala si Sharon. Napuno ng mga alaala ng kasal niya ng araw na iyon ang kaniyang isipan. Ang kalupitan at kawalang tiwala ni Howard sa kanya ay labis na nakapag dismaya kay Sharon.Naglagay si Howard ng isang tambak na dokumento sa office desk. Pagkababa ng kaniyang tingin, nakita niya ang babaeng nakaupo.Sumama nang labis ang kaniyang ekspresyon, lumiit ang itim ng kaniyang mga mata. "Ikaw.. Sharon?!" Labis siyang nagulat sa presenya niya. "Bumalik na siya?"Hindi nagsalita si Sharon. Bagkus, si Simon ang nagsalita, na nakaupo sa executive chair, at pinapanood naiintrigang pinapanood silang dalawa. "Ano ang problema? kilala niyo ang isa't-isa?""Hindi!" Parang walang pagdadalawang-isip na sagot ni Sharon.Nanatiling tahimik si Howard ng ilang sandali bago malamig na tumwa. "Oo, hindi nga namin kilala ang isa't-sa. Ang Sharon na kilala ko ay matagal ng patay."Tuluyang ng tumingala si Sharon at tiningnan siya nang masama. Nagpalitan sila ng
Natapos din ang abalang araw sa trabaho, umuwi na si Sharon. Nakaramdam siya ng kaunting pagod.Mas maagang natapos si Riley sa trabaho kaysa kay Sharon, kaya't tumulong siya at sinundo si Sebastian mula sa kindergarten."Nakauwi kana? ayos ba ang unang araw mo sa trabaho?" tanong ni Riley.Tiningnan siya ni Sharon. "Bakit hindi mo sinabi sa akin na ang pamilya Zachary ang may-ari ng Central Corporation?""Ibig sabihin nakita mo si Simon? kumusta? gwapo siya diba?"Masama siyang tiningnan ni Sharon. "Ano naman ang kinalaman ng pagiging gwapo niya sa akin? tito siya ni Howard!""Eh ano naman! hindi lahat nakakapasok sa Central Corporation. Dapat maging masaya ka ngayong natanggap ka at huwag na intindihan kung kaninong tito siya. Natatakot ka bang tutulungan niya si Howard at guluhin ka?"Kumunot ang noo ni Sharon. Hindi siya natatakot dahil doon. Hindi lamang talaga nita gusto na magkaroon ng relasyon sa kahit sino mula sa pamilya Zachary.Sa sandaling iyon, lumabas si Sebastia
Bumalik sa sarili si Sharon. Sobrang bilis ng tibok ng puso niya, at namumula ang mga tainga. Mabilis siyang yumuko at kinagat ang kaniyang mga labi. Naiinis siya.Nakaramdam ng kirot sa kaniyang puso si Simon nang makita ang reaksyon nito. Muli, naamoy niya ang bagong nagmumula sa katawan nito na matagal na niyang gustong maamoy ulit.Nag-iba ang pagtitig niya rito at naging mapanuri.Hindi na katulad ng dati ang eksena nilang dalawa. Sa isang iglap, mayroong mga yabag na papalapit sa kanila."Shar, nakuha mo na ba ang mga gamot?" Si Riley at Sebastian ay kanina pa naghihintay sa ward, kaya nagdesisyon si Riley na hanapin si Sharon nang mapansin na natatagalan ito.Pinigilan ni Sharon ang emosyong namumuo sa kaloob-looban niya. 'Masama ito, paano ko nakalimutan ang anak ko?""Oo, nakuha ko na. Kumusta si Sebastian?""Medyo mabuti na siya, pero sabi ng dokto ay kailangan niya pa ring uminom ng gamot." Tiningnan ni Riley ang matangkad at seryosong lalaki sa tabi niya. Kuminang an
"Tito, nalaman kong hinimatay raw si lolo. Kumusta na siya ngayon?" Mabilis na tanong ni Howard pagkatapos makapasok.Nalaman niya mula sa mga nurses na nandito si Simon sa ward na ito. Kaya nagmadali siyang nagpunta sa ward nang hindi tinitingnan kung sino ang mga tao sa loob.Inilipat ni Simon ang kaniyang tingin at kalmadong sinabi,"Katulad pa rin ng dati. Inaasikaso na siya ng doktor."Nakilala na rin ni Howard ang mga tao sa loob ng ward, hindi siya makapaniwala. 'Bakit si Sharon nanaman?'Kaagad na nagsalita si Riley nang hindi nagdadalawang-isip, "Sino nagpapasok sa iyo?" Labas!"Kinagat ni Sharon ang kanyang mga labi ngunit hindi nagsalita. Umupo siya sa gilid ng kama at tiningnan lamang ang kaniyang anak. Hindi man lamang niya sinulyapan si Howard.Nakita ni Howard ang bata, at natulala siya. 'Bakit kamukha ng batang iyan.... ang tito ko?!"Kaagad niyang tiningnan ang kaniyang tito. 'Anak ba siya ni tito?"'Hindi. Kahit kailan ay wala pang nakalapit na babae kay tito.
Hindi inaasahan ni Sharon na mayroong iniwan sa kaniya ang kaniyang ama. Limang taon na ang nakalilipas, nagmamadali siyang umalis. Pagkatapos magpaalam sa kaniyang ama sa sementeryo, kaagad siyang umalis ng Northern City bilang hindi na siya tanggap sa lugar na iyon."Sige po, tatawagan ko kayo bukas kung ganoon."Kailangan pang asikasuhin ni Doctor Collins ang ibang pasyente. Kaya umalis rin siya pagkatapos ibigay ang kaniyang contact number.Kinabukasan, sinigurado ni Sharon na maayos na ang tiyan ng bata pagkatapos niyang uminom ng gamot. Doon lamang niya ito hinatid sa kindergarten at nagtungo sa trabaho.Pagkarating niya sa kumpanya, nakatawag siya ng tawag mula sa opisina ng secretary. Pinapatawag siya sa opisina ng presidente nais siyang makita ni President Zachary.Hindi nagtagal, narating ni Sharon ang opisina ng presidente. Nakatayo si Simon sa isang bintanang mula kisame hanggang sahig ang laki. Mayroon itong kausap sa telepono. Nang makita ang pagdating niya, iginaya
"Siya si..." Nag-iisip si Simon kung paano siya ipapakilala."President Zachary, nakalimutan niyong isama ang female partner niyo," sabi ni Sharon, na pinipigilan, mayroong lungkot sa tono nito.Tumaas ang kilay ni Simon. "Female partner?""Papasukin mo siya," sabi ni Douglas.Ang bahagyang malamlam ngunit matalim na tingin ni Douglas ay sinimulang suriin si Sharon. Hindi pa siya nakakita ng babae katabi ng kaniyang anak sa matagal na panahon. 'Espesyal kaya ang babaeng ito?'Natuwa si Sharon nang makuha ang green light. Ngumiti siya at naglakad nang nakataas ang noo."Ikinagagalak ko kayong makilala, Director Zachary," magalang niyang bati rito. Tiningnan lamang siya nang mabuti ni Douglas. Kinabahan siya rito.Ibinaling niya ang tingin sa iba at napansin ang walang emosyong mga mata ni Simon na nakatitig sa kaniya. Nagsimulang bumilis ang tibok ng kaniyang puso, iniwasan niya ang tingin nito. Hindi niya kayang salubungin ang mga mata nito.'Baka galit siya?'"Simon, siya ba
Pumasok sa eksena si Sharon habang hawak-hawak ang kamay ni Simon. Kasunod nito, nakita niya ang ina ni Howard, si Fiona at.. si Sally!Sa ilalim ng manghang tingin ni Sally, kinurba niya ang kaniyang mga labi at tahimik na hinigpitan pa ang kapit sa braso ni Simon.Bahagyang nanginginig ang boses ni Sally habang nagsasalita, "Sharon?"Hindi sila nagkitang dalawa ng limang taon. Ang Sharon ngayon ay hindi na katulad ng dati. Ganoon pa rin ang itsura niya, pero mayroon na siyang binibigay na confidence at pride ngayon.Madaling nakita ni Sally ang galit sa mga mata nito. Nakahawak siya kay Simon at pinapakita ang sarili na parang siya ang nanalo.Natulala si Sally.Nakita ni Fiona si Sharon, ang tusong babaeng nanloko sa anak niya limang taon na ang lumipas."Howard, bakit siya nandito?" Matalim niyang tiningnan ang kaniyang anak.Ngumiti si Sharon at sumagot bago pa makapagsalita si Howard, "Tita, nandito ako ngayon para batiin si Howard at Sally."Niyukom ni Sally ang kaniyan
Kanina ay kaswal lamang na niyaya ni Sharon na sumayaw si Simon. Hindi niya inaasahang papayag ito.Sinong mag-aakala na siya, na nagkusang imbitahin siya, ay ang siyang sumusunod ngayon, pinapangunahan siya ng mga galaw ni Simon sa dance floor.Hindi niya namamalayang tanging ang lalaki lamang sa harapan niya ang kaniyang nakikita. Sa ilalim ng makinang na crystal lights, ang perpektong mukha ng lalaki ay mas lalo pang gumwapo.Para bang ang malalalim nitong mga mata ay mayroong mahika na dahilan ng pagka-akit niya rito.Kasama ng huling nota ng musika, natapos nila ang huling step. Ang mga braso nito ay nakapalibot sa kaniya, at nauwi siya sa yakap nito. Tumingala siya at tiningnan ang mga mata nito. Sa segundong iyon, nakalimutan niya ang lahat.Nang marinig ni Sharon ang palakpakan sa paligid ay doon lamang siya bumalik sa sarili. Hindi niya namamalayang umalis siya sa yakap nito.Yumuko siya. "Kukuha ako ng maiinom." Mabilis niyang nilisan ang dance floor.Tiningnan ni Sim