Episode 5: Doors To Open

EPISODE 5

Pagkatapos ni Zoelle mag-shower, sinimulan na agad nila ni Timothy ang house tour ng sarili nilang bahay.

Unang nitong ipinamilyar ang malawak na kusina. May mga maids doon na nagluluto na ng tanghalian kaya sila ang unang nakatikim ng ulam. Kumpleto ang mga gamit, appliances, condiments, hanggang sa knife set. Ganoon rin ang salas na pinaghalong tradisyunal at modernong istilo. At ang palikuran na may sauna, steam room at jacuzzi.

Sunod ay ang entertainment room na may malapad na TV screen at naglalakihang speakers. Espesyal ang mga upuan dito at may isang billiard table sa likuran. May dart board din na nakasabit at DVD racks.

"Matagal na no'ng huling nagamit ang room na 'to..." Inikot ni Timothy ang paningin, may ngiti sa labi ngunit bakas ang lungkot sa mata.

"Kailan pa?"

"When Mama was still alive."

Natahimik silang dalawa. Umalis rin agad sila bago pa maging emosyonal si Timothy.

Kahilera lang ng entertainment room ang munting gym, wine cellar, gallery room at ang music room.

"That's your piano."

Itinuro ni Two ang instrumentong nasa gitna ng silid.

"'Di ba meron din sa sala?"

"Yeah, but they're different. The grand piano in the living room is only played when there are visitors. Pag wala, display." Tumawa si Timothy. "'Yan naman ang ginagamit mo sa practice."

Lumapit si Zoelle sa piano at umupo sa upuang katapat nito. Napangiti siya nang ilapat ang mga daliri.

Naalala pa ba niyang tugtugin ito? Kaya pa ba niya?

Pinindot niya ng isang key. Paisa-isa. Pinagsabay-sabay niya ngunit gumawa lang 'yon ng hindi kaaya-ayang dagundong. Wala siyang narinig na komento mula kay Timothy.

Mahina siyang tumawa, at iniba ang topic. "Siya nga pala, may gitara si Theodore. Bakit wala dito?"

"Papa doesn't want his electric guitar in this room," simpleng sagot ni Timothy.

"Why?"

Nagkibit-balikat ito. "He says it's not a real instrument."

Tiningnan na lang niya ang flute, violin at piano sa loob ng music room. Ano ang pinagkaiba ng mga ito sa gitara?

Lumabas na sila roon at nagtungo naman sa isa pang kwarto. Umawang ang bibig niya nang makita ang laman nito. Puno ang silid ng mga trophies, medals at naka-frame na certificate.

"As you can see, this is the room for our family's achievement. But most of these are yours."

Dumiretso si Zoelle sa isang gintong tropeyo niya at hinimas ito.

"Odysseus followed your steps. Theodore won battles of the bands, while Five is always the MVP. Nicholas takes first prizes in every science fairs and quiz bees," wika ni Timothy habang nililibot nila ang silid.

Bigla itong tumigil sa paglalakad.

"Half of us are achievers, and the other half are just average. But do you know who's the only loser?"

Napatigil si Zoelle sa tanong nito.

"Me."

Tumawa si Timothy at ngingisi-ngising umiling. Napansin nito ang titig ni Zoelle at kinunutan siya ng noo.

"Tss. Don't stare at me like that." Lumakad na ulit ito palabas ng pintuan. "Hindi ko rin naman talaga gustong maging kasing level niyo. I don't want to compete. Papa already has you and Odysseus as his aces."

Tuluyan na itong nakalabas, samantalang naiwan pa rin sa loob si Zoelle.

"Let's go. We have more doors to open."

Nagtungo sila sa pinakadulong bahagi ng mansion sa ikalawang palapag. May isang pintuan.

"That's the Master Bedroom. It's where Mom and Papa stay when they visit us."

Napataas ang kilay ni Zoelle. "Madalas bang wala dito sina Papa?"

"Mali 'yong tanong mo," sabi nito. "Madalas ba silang umuwi? 'Yan dapat." Inilagay nito ang kamay sa busol ng pinto. "At ang sagot? Nope. Once a month."

"Isa lang talaga sa isang buwan?" tanong ni Zoelle.

"They are often out of the country. May isa rin silang bahay sa isang subdivision sa Alabang. Umuuwi lang sila whenever there are special occasions, like when you arrive from the hospital."

"Ano bang trabaho nila?" curious niya pang tanong. "Bakit lagi silang wala at bakit ang yaman ng pamilya natin?"

"They own an international company. Not to mention their stocks, bonds and investments."

Pinihit ni Timothy ang doorknob, ngunit hindi ito bumukas.

Bumaling naman sila sa pintuan sa gilid. Bumungad sa kanila ang isang silid na maraming shelf ng libro at isang desk.

"Office ni Papa," hula ni Zoelle.

Timothy laughed. "I don't know why he has this office room, when he doesn't ever work here."

Sinabayan niya rin ito sa pagtawa.

Dumiretso sila sa loob n'on at hinawi ang makapal na kurtinang humaharang sa isang malaking bintana. Natanaw nila sa 'di kalayuan ang isang bahay na hindi konektado sa mansion. Malaki-laki rin 'yon at may dalawang palapag.

"That's the maid's quarters. They have their own rooms there."

Pagkatapos nilang daanan ang lahat ng kuwarto ng sampu niyang kapatid sa second floor, at mga kuwarto sa unang palapag tulad ng guest rooms, laundry room, ibang banyo at mas maliliit na salas.

Nagpahinga sila matapos 'yon. Kumain ng tanghalian at nag-siyesta no'ng hapon. Nang papalubog na ang araw, inaya na siya ni Timothy para sa labas.

Isa sa naging paborito ni Zoelle ang hardin. Alagang-alaga ang mga bulaklak at halaman. Nagpapatubo rin doon ng calamansi, kamatis at iba pang nagbubunga ng pagkain, maging mga herbs.

Pumitas si Zoelle ng isang puting rosas. Ayon kay Timothy, 'yon ang bulaklak na pinakagusto niya noon. Kahit ngayon ay nagagandahan pa rin si Zoelle sa ka-simplehan nito.

Nagtungo naman sila sa isang basketball court at sa malaking swimming pool.

"Kapag gusto mong makita si Five, d'yan mo siya unang hanapin," tatawa-tawang sabi ni Timothy.

Sa malawak na lupain nila ay mayroon ding golf course na kapag walang naglalaro ay pwede rin namang maging picnic ground. Mukhang pati damo ay inaalagaan, berdeng-berde at walang ligaw.

"Alam mo ba na dito ka rin tinuruan ni Papa gumamit ng baril?"

Napaawang na naman ang bibig niya. Hindi niya alam na marunong pala siya. Nakakamangha lang.

Ilang minuto pa silang naglakad-lakad. Malayo na ang narating nila Zoelle ngunit tanaw pa rin naman ang mansion. Hanggang sa nakarating sila sa isang pader. Ito na marahil ang dulo ng lupang pagmamay-ari nila.

May matayog na gate doon na nakakandado. Kumpara sa entrance gate, mukhang matagal na itong hindi nabubuksan. Kinakalawang pa ang kadenang nakapabalibot dito. Tuklap rin ang mga pintura, hindi kagaya noong isa na kulay ginto pa.

Lumakad sila palapit doon. Kakahuyan lang ang nasisilayan nilang nasa labas.

Napaatras si Zoelle nang biglang sumampa si Timothy sa matayog na gate.

"Tara!" sigaw nito, inaaya siya ng mga kamay.

"Ha? Saan? Anong ginagawa mo d'yan?"

Tumuloy sa pag-akyat si Two at muling humarap sa kanya. "Kaya mo bang umakyat?"

"Bakit tayo aakyat? Pwede ba 'tong ginagawa natin?"

"I have to show you something," sagot ni Timothy.

Nakatawid na ito sa kabila at biglang tumalon pababa.

"It will help you remember things."

'Yon ang naging magic word para mapasunod si Zoelle. Gusto na talaga niyang makaalala kahit kaunti kaya kahit natatakot, umakyat siya sa gate katulad ng ginawa ni Timothy. Buti na lang at hindi niya naisipang magsuot ng palda. Nakaalalay din sa Timothy at nag-aabang kung sakaling mahulog siya. Ligtas na nakababa si Zoelle sa kabilang bakod.

Pinagpagan niya ang palad na na may kalawang at medyo namumula.

"Let's go."

Hinawakan siya nito sa kamay at hinila papasok sa kakahuyan.

"Hindi ba tayo mapapahamak dito?" kabadong tanong ni Zoelle.

Umiling-iling si Timothy. "Ako bahala."

Nagtiwala siya sa sinabi ng kapatid. Tumigil sila sa paglakad-takbo nang may matanaw na isang kubo. Nilagpasan nila 'yon at dumiretso pa ng ilang hakbang. Nanlaki ang mata ni Zoelle nang matagpuan ang isang ilog.

Napakalinaw at napakalinis ng tubig. Kitang-kita sa ilalim ang maliliit at malalaking bato. Walang kahit anong harang sa ilog, tanging mga puno at damo lang. Mukhang hindi pa ito nagagalaw ng tao kaya malinis.

Isang ngiti ang naipinta sa mga labi nina Zoelle at Timothy.

"Do you remember now?" tanong nito sa kanya.

"Hindi pa, pero ang ganda!" Hindi pa rin mabura ang ngiti sa labi niya. "Parang paraisong nakatago."

Mahinang natawa si Timothy. "Ganyan na ganyan ang sinabi mo rin noon."

"Ako ba ang nagdala sa'yo rito?"

"Nahanap mo ko. Doon sa kubo. Kung saan ako madalas magtago simula bata pa ako."

"Bakit ka pumupunta dito?" kunot-noong usisa ni Zoelle.

"Well..." Kumamot ito sa magulong buhok at tumulala sa ilog. "This is my safe place. My panic room, though it's not really a room."

Tumango si Zoelle at patuloy na nakinig.

"This is where I can just be me. Nothing fancy. Nobody can see and judge me. No one to please and to compete."

Tumama kay Zoelle ang mga sinabing 'yon ni Timothy. Noong una niya ring pagdating sa mansyon, nanliit siya at parang gusto niyang tumakas. Napakalayo ng pamilya nila sa pagiging ordinaryo, kaya hindi rin madaling mabuhay nang simple.

"Hindi ka natatakot na baka may ahas o aswang?" nakangising tanong ni Zoelle.

"Psh." He scoffed. "Mas nakakatakot ang mga tao."

Yumuko si Timothy at kumuha ng isang bato.

"They keep an eye on us; watching every action, scrutinizing every mistake. They want us to strictly follow their own standards and change us to become someone we are not. If we don't, we're cancelled."

Inihagis nito ang bato sa lawa. Tumalbog ito ng dalawang beses bago lumubog.

"I just want to live my life." Itinuro ni Timothy ang suot na shirt. May nakasulat doon at binasa nito. "YOLO. You only live once."

Napangiti si Zoelle. She realizes na hindi lang pala ito istilo ni Timothy, kundi motto rin sa buhay.

"One night, I came here to have a breather. Then I heard footsteps. It was you." Humarap ito sa kanya. "You asked me, what am I doing here? I asked the same question to you. You just told me you can't sleep.

"I never asked you how you know this place, since when did you discover it, or what's your real reason. Umupo lang tayo d'yan sa kubo at nakatulog. The next morning, we went home without any talk."

Tumingin sila sa araw na unti-unti nang lumulubog.

Tumambay sila sa kubo at tumingala sa mga bituin. Namalayan na lang niya nakatulog na si Timothy sa katapat na upuan. Matagal din siyang napapatig sa kapatid. Naalala niya ang mga sinabi nito kanina.

May dalawang bagay siyang naisip.

Una, nakakabilib dahil may lakas na loob si Timothy na maging 'siya' at hindi makipag-kompetensya sa lahat ng tao. Nakakainggit dahil nagagawa nito na magkaroon ng ngiti, hindi kagaya ng mga kapatid nila.

Pangalawa, ang mga katagang 'you only live once'. Mali. Dahil sa kaso ni Zoelle, ito na ang pangalawang buhay niya. Ang una, ginugol niya sa pag-abot ng mga bagay, karangalan at maging pinakamagaling. Natapos 'yon dahil sa isang aksidente.

At ngayong binigyan siya ng tadhana ng pangalawang pagkakataon, gusto niyang bumawi. Sa mga tao sa paligid niya, at higit sa lahat, sa kaniyang sarili.