Nang sumunod na araw ay umuwi si tatay, hindi pa rin nakakalabas si Tintin dahil nagtamo ito ng 3rd degree burn sa mukha at katawan.
"tay," tawag ko sa kanya, pero hindi niya ako pinansin.
Akala ko ay masakit ang mga sampal at sabunot sa akin ni nanay at ng mga tiyahin at tiyuhin ko. Akala ko ay masakit na ang kanilang mga salita ngunit mas masakit pala ang hindi ka pansinin.
Sa kanilang lahat si tatay lang ang hindi nanakit at nagsalita nang masakit sa akin. Akala ko ay okay lang pero mas masakit pala ang tratuhin kang ganito, parang hangin lang ako na hindi nararamdaman. Nakakadurog ng puso na halos hindi ako tinitingnan ni tatay.
Nakatanaw lang ako sa kanya habang nilalagay niya ang uling sa sako. Gusto ko siyang tulungan pero hindi ko alam kung paano ko siya lalapitan, hindi niya ako pinapansin at hindi ko alam kung galit ba siya sa akin o ano.
Pumunta ako sa sunog na bahay namin at doon nagmukmok. Sana lang ay may kakayahan akong balikan ang nangyari. Sana ay masaya pa kami at hindi ako nagtitiis gabi-gabi dahil sa konsensiya.
Dalawang linggo ang lumipas nang makauwi si Tintin, may balot pa ang kaliwang bahagi ng kanyang mukha maging ang kanyang mga braso at paa. Para akong tanga na umiiyak at nakatingin sa kanila habang inaalalayan siya ng aking mga tiyahin at tiyuhin para umupo.
Sa tuwing maliligo siya ay tumatagos din sa aking puso ang kanyang mga d***g at sigaw.
Natigil ako sa paghakbang palapit sa kanya nang tumingin siya sa akin. Matalim ang tingin niya na halos saksakin niya ako sa talim nito, kita ko ang poot at galit sa kanyang mata.
Sa isip ko ay naglalaro ang eksenang sana ay makalapit ako sa kanya, hawakan ang pisngi niya at yakapin siya nang mahigpit.
Patawarin mo ako Tin! Tumulo lang ang luha ko at walang nagawa kundi tumayo lang doon sa sulok habang nakatingin sa kanila.
Maging sa pagkain ay hindi ako makasabay sa kanilang pag-uusap. Lahat ay galit sa akin at kay Tin lang napupunta ang kanilang atensiyon. Mula pa man noon ay siya ang paborito ni nanay kaya hindi maiwasang minsan ay naiinggit kami ni Leila sa kanya. Nawala na rin sa eksena si Leila, walang nagpakita ng pag-aalala at kinalimutan na rin nila ito.
Pagkatapos kumain ay naghugas ako ng plato, pabagsak na nilapag ni Tin sa palanggana ang ibang plato kaya't tumalsik ang tubig sa mukha ko. Naapakan man ang pagiging panganay ko at kabastos bastos man ang kilos niya ay hindi ako nakaimik.
Sino ako para magreklamo? Tama lang ito di ba?
"Tin?" Tawag ko sa kanya pero hindi niya ako nilingon.
Sa pagkakataong ito ay hindi ko na kailangang pairalin ang pagkapanganay ko. Nagkasala ako at kailangan kong humingi ng patawad sa kanya.
"Alam kong may kasalanan ako sa nangyari pero aksidente iyon kaya patawarin mo na ako," Nagmamakaawa kong ani sa kanya. Nilingon niya ako at humakbang palapit.
"Aksidente? Dahil sa'yo ay nasira ang pangarap ko. Ikaw ang panganay sa ating magkakapatid kaya dapat lang na maging magandang modelo ka sa akin kaya lang.. Inuna mo ang sarili mo, dahil sa kapabayaan mo kaya galit ako sa'yo?"
Tumango ako sa kanya at tinanggap ang aking pagkakamali. Naiintindihan ko kung saan nanggagaling ang kanyang poot. Tanging hiling ko na lang na sana ay maghilom ang kanyang puso at sana ay mapatawad niya ako pagdating ng araw.
Madalas ay napupuri kami ng mga tao dahil sa natural naming ganda na hindi maipagkakailang namana namin sa magandang lahi ni nanay at tatay. Hindi rin maipagkakaila na higit na mas maganda si Tin kumpara sa aming dalawa ni Leila.
Bata pa lamang si Celestine ay sumasali na siya sa mga singing contest sa paaralan at mga baranggay tuwing piyesta at bukod sa magaling siyang kumanta ay magaling din siyang sumayaw. Siya rin ang pinakamatalino sa amin dahil simula grade 1 siya ay lagi siyang nangunguna sa klase.
Sinira ko ang pangarap niyang maging artista pero kung darating ang araw na hindi niya ako mapatawad ay wala akong pagsisisihan, nagawa ko na ang parte ko. Humingi na ako ng tawad at hindi ko kagustuhan ang nangyari.
Pagkatapos kong maghugas ay lumabas ako sa may balkonahe. Dito muna kami namalagi sa bahay ni tiya Marta dahil inaayos pa ni nanay ang bahay namin na nasunog. Tanaw ko siya mula rito at ang tunog ng bawat pukpok ng kanyang martilyo ay umaabot sa aking pandinig. Sa bawat hampas niya ay para bang tumatama iyon sa akin, pakiramdam ko ay doon niya ibinubuhos ang kanyang galit.
Nagulat ako nang bigla niyang napukpok ang kanyang daliri. Natigil ako sa akmang paglapit ko sa kanya nang may marinig akong sumitsit. Nilingon ko si tatay at kita ko kung pano niya hinilot ang kanyang daliri at saka kinuha ang nalaglag na martilyo.
"Pst..psstt" Lumingon ako sa paligid.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita si Sander na nagtatago sa may damuhan. Agad akong lumapit sa kanya at hinila siya sa may kalayuan.
"Bakit ka nandito?” Nag-aalalang tanong ko. Lumingon ako sa paligid para tingnan kung may tao.
"Gusto lang kitang makita, na miss na kita!” Hindi ko napaghandaan ang ginawa niyang pagyakap sa akin kaya’t napaatras kaming dalawa.
"Hindi ka pwedeng pumunta rito, mas lalong magagalit si nanay at tatay sa akin kapag nakita ka nila.” Tumingin pa ulit ako sa paligid kahit na hirap dahil sa kanyang yakap.
"Isang buwan ka nang hindi nakakapasok, anong plano nila sa'yo?” tanong niya
"Pinatigil na ako ni nanay,” matamlay kong sagot.
"Ano?” sambit niya saka ako binitawan. “Papayag ka lang ng ganun? Alam kung may kasalanan ka pero sobra naman yata sila sa ginagawa nila sa’yo.” Tumama sa akin ang talim ng kanyang paningin.
Tumulo lang ang luha ko at umiling. Tatanggapin ko lahat ng sakit, tatanggapin ko lahat ng parusa mapatawad lang nila ako. Saka na ako magpapatuloy sa pangangarap kapag nakuha ko na ang loob nila.
"Sumama ka na lang sa akin.” Hinatak niya ako at hinawakan sa magkabilang braso.
"Ano?"
"Magtanan na tayo.” Nagulat ako at umatras nang bahagya sa kanya.
"Hindi pwede!” Tinalikuran ko siya. Tatakbo na sana nang hinigit niya ako sa braso at hinalikan.
Marahas ang halik niya at mapusok kaya't hindi ko nagustuhan iyon. Pinipilit ko siyang itulak ngunit walang silbi ang lakas ko. Ilang beses kong ginawa iyon hanggang sa bumigay ako.
"Charlota!" parang tambol na pinalo ang aking puso sa sigaw ni tatay.
Agad napabitaw si Sander sa akin. Nakagat ko pa yata ang labi niya dahil sa gulat. Pinanuod ko ang paglapit ni tatay sa amin kasama si nanay. Inipon ko ang lahat ng lakas ko para harapin ang panibagong sakit at sa paglatay ng sampal ni tatay ay humapdi ang aking mukha.
Nablangko ang aking isipan. Hindi ko na nalingon si Sander nang hinila na ako ni tatay, saka lamang ako natauhan nang marating naming ang bahay ni tiya Marta.
"Wala ka talagang hiyang bata ka!” Bigla akong binitawan ni tatay at dahil nga sa lakas ng kanyang paghatak ay napasalampak ako sa sahig.
Agad na nagsilapitan ang mga kamag-anak ko at pinanuod ako kung pano ako muling sinaktan at pinahiya ni nanay.
"Hindi ka pa talaga nadala, uulitin mo pa ang ginawa mo. Dahil sa'yo tingnan mo ang nangyari sa kapatid mo!” Napapikit na lang ako dahil sa kanyang singhal. Walang silbi ang mga hampas at sabunot ni nanay.
Halos gumapang ako nang lumapit kay tatay at niyakap ang kanyang mga binti. Saktan mo ako tay! Sige na ilabas mo ang galit mo sa akin. Hinihila ako ni nanay para pigilan pero mahigpit ang kapit ko kay tatay habang malakas na umiiyak.
"Patawarin mo ko tay!"
Hindi ko alam pero namanhid na rin yata ang puso ni tatay dahil kahit anong iyak at pagmamakaawa ko ay hindi niya ako pinapakinggan.
Ang sakit! Sobrang sakit!
Sa pagkagat ng dilim ay baon ko ang lahat ng hinanakit at sama ng loob. Tulala akong nakaupo sa aking katre habang yakap-yakap ko ang aking mga tuhod. Nawalan ng halaga ang aking buhay simula ng mangyari ang aksidente. Galit silang lahat sa akin, tanggap ko iyon. Pero hindi ko matanggap na pinutulan na rin nila ako ng karapatan para sa sarili ko. Binuksan ko ang bintana sa tabi ng aking katre. Agad na bumungad sa akin ang malamyos na hangin na para bang may binubulong. Ang buhay ko ay para na ring kadiliman, kagaya nito ay wala akong makitang kinabukasan para sa akin. Hanggang kailan ako magiging ganito? Hanggang kailan ko pagsisisihan ang nangyari? Lord, hiniling kong parusahan mo ako para mapatawad nila ako pero bakit hindi nila matanggap ang pagkakamali ko? Hindi ko naman ginusto ang nangyari. Wala ako sa sarili nang dahan-dahan akong umapak sa sahig na semento. Ramdam ko ang gaspang nito sa aking yapak. Binuksan ko ang pintuan at agad akong sinalubong at niyakap ng lamig. Lalo
"Cha," tulala akong nakasandal sa bintana nang tinawag ako ni Rita. Tumabi silang dalawa ni Andra sa akin sa pag-upo. Pagbaling ko sa kanya ay iniabot niya ang mga notes niya sa akin. Nakausap ko si Maam Flores at ang iba ko pang subject teacher at bibigyan nila ako ng time para makapag review sa special test bukas. Sa hina ng utak ko ay sigurado akong hindi ko rin maipapasa iyon. Buti at nandito si Rita at binigyan ako ng pointers para daw di ako mahirapan. Kanina pagpasok ko pa lang sa gate ng school namin ay agad na nakatingin ang mga estudyante sa akin na para bang di kapani-paniwala na bumalik ulit ako sa pag-aaral. Mabuti na nga lang at nakuha ko ang loob ni nanay at pumayag pa siya sa akin. "Cha.. galinga mo ahh, para ma perfect mo ang exam,” pasaring ni Arnold sa akin. Gusto ko mang mag-pokus pero kung ganito ka-epal ang mga kaklase ko ay wala na talagang pag-asa. "Wag niyong isrtorbohin si Cha, seryoso pa naman yan,” dagdag pa ni Edison. Napapailing na lang ako. Walang m
Dire-diretso kong tinahak ang mapunong daan papunta sa amin. Malapit nang dumilim kaya mas binilisan ko ang lakad ko. Hindi dilim ang kinakatakutan ko kundi ang galit ni nanay at tatay sa akin. Bantay-sarado na nila ako dahil sa nangyari. Natigil ako sa aking paglalakad at napahiyaw nang may humablot sa akin papasok sa mapunong bahagi. Bigla akong binundol nang kaba ngunit agad ding napawi sa aking nakita. Nanlalaki ang mata ko nang harapin ako ni Sander. Ang akala ko ay masamang tao na ang humablot sa akin. Agad akong pumiglas sa kanyang hawak. Ramdam ko ang tusok ng mga mga maliliit na sanga at talahib sa aking balat. "Ano ba! Ba’t bigla-bigla ka na lang nanghihila? Nakakagulat ka naman akala ko kung sino na,” nandidilat ang mga mata kong nakatingin sa kanya habang nakahawak sa aking dibdib. Inis na inis ako dahil sa paghila niya sa akin. "Cha naman eh, huwag mo na kasi akong iwan.” Hindi na ako nagpumiglas nang hinawakan niya ako. Inaamin kong gusto ko ang pakiramdam ng kanyan
Minsang may mga bagay talagang kahit gusto mong ikwento ay kailangan mong sarilinin. Ang dahilan marahil ay hindi mo pa kaya o hindi pa ang tamang oras. Narinig ko ang pagtawag ni Andra. "Grabe naman kasi 'yang nanay mo, hindi naman kasi masama ang ginagawa mo," komento nito nang makahabol sa akin. Siguro nga para sa amin ay wala kaming ginagawang masama. Pero sa isang magulang na naghahangad lamang ng kabutihan para sa kanyang mga anak ay maling mali lalo na at ipinagbabawal pa nila ang pagboboyfriend naming magkakapatid. "Yang nanay mo kung makapaghigpit akala mo hindi nakaranas maglandi noong panahon niya." Nabigla ako sa tinuran ni Rita kaya't taka akong napatingin sa kanya. Naninibago akong makarinig ng ganitong komento galing sa kanya, nasanay akong lagi niyang naiintindihan ang opinyon ng iba at hindi siya nagkokomento ng hindi maganda. "Anong gusto niyo? Libre ko na kayo," tanong sa amin ni Andra pagkarating namin sa maliit na canteen ng school. Hindi ako sumagot kay An
Ilang segundo akong nakapikit. Tahimik na ang paligid at tanging ang ihip ng mahinahong hangin ang aking naririnig. Dahan-dahan kong pinahid ang butil ng luha sa aking pisngi. Hinugot ko ang aking hininga saka lumingon. Wala na siya sa kinatatayuan niya kanina. Hindi ko naramdaman ang kanyang pag-alis. Iniisip ko pa lang pero hindi ko kayang tuluyan na niya akong sukuan. Pilit kong iwinaksi sa isipan ang nangyari. Kailangan ko nang umuwi. Mabigat ang mga hakbang ko habang tinatahak ang daan pauwi sa amin. Dire-diretso akong naglakad nang may masalubong akong lalaking tumatakbo. Hindi ko agad napaghandaan iyon kaya nagkabanggan kaming dalawa. "Ahh!" Naibulalas ko dahil sa pagkabigla. Napangiwi ako sa sakit nang pareho kaming natumba. Gumulong kaming parehas at ramdam ko agad ang hapdi ng aking siko at paa. Iniinda ko pa ang sakit nang bumangon siya at pupung
Tulala akong naghahakot ng mga gamit namin papunta sa bahay namin. Mahigit isang buwan din kaming namalagi sa bahay ni tiya Marta. Mabuti na lang at naagapan na ni tatay na ayusin ang bahay namin kaya't ngayon ay babalik na ulit kami roon. Habang naglalakad ay hindi ko napansin ang malaking bato na nakaharang sa aking daanan kaya't napatid ako at nabitawan ko ang dala-dala kong karton. "Ang tanga mo talaga!" Napangiwi na lang ako sa paghila ni nanay sa aking buhok. Napatid na nga dinagdagan pa ang sakit. Tiningnan ko ang kuko kung natamaan buti na lamang at hindi natanggal. Kung hindi dahil sa lalaking iyon kahapon ay hindi sana ako ganitong tulala. Hindi k
Nang dumating ang gabi ay bumaba kami para kumain. Hindi ko alam pero nararamdaman ko ang tingin ng nanay ni Rita sa akin kaya't naiilang ako. "Mommy, okay lang bang papahiramin ko si Charlotte ng gown? Para po sana may maisuot siya sa prom." Nabitin sa ere ang aking pagsubo at napatingin kay Rita. Wala sa usapan namin ang ganito. "Meron ka pala e, hindi mo naman sinasabi," sabat ni Andra. "Pahiramin ko na lang siya. Kawawa naman kasi si Charlotte," Napayuko ako at uminit ang sulok ng aking mata. Hindi ko alam kung emosyonal lang ba talaga ako ngayon at napaka sensitive ko ngayong araw pero naiinsulto ako sa sinabi ni Rita. Gusto kong isipin na epekto lang ito ng mga nangyayari sa akin pero nitong mga nakaraang araw ay may napansin akong kakaiba kay Rita. "Balita ko
Halos hindi ko na makita ang aking daanan dahil sa mga luhang nag-uunahan. Hindi ko inalintana ang dilim ng paligid at ang malakas na pagbuhos ng ulan. Mas gugustuhin ko pang may bigla na lang hahablot sa akin at patayin ako kaysa bumalik pa sa lugar na iyon.Pumalahaw ako nang iyak nang gumulong ako pababa. Naramdaman ko ang hapdi ng mga kahoy at mga maliliit na sangang nahagip ng aking paggulong. Sana ay may ahas na bigla na lang tutuklaw sa akin para hindi ko na masaksihan ang mapait na sinag ng araw.Matatanggap ko pa siguro kung ipagtabuyan ako ni nanay kaysa tratuhin ako na parang hindi niya ako anak. Walang mahalaga sa kanya kundi ang paborito niyang anak na si Celestine at ako ang naging dahilan kung bakit nasira ang kanyang magandang mukha. Ako ang anak na naging bunga lamang ng kanilang pagnanasa sa isa't isa ngunit