Chapter Two

Kailan pa nagkaroon ng bagong hardinero si Mommy? Nagpalit ba siya ng bago o sinisante niya ang dating nagtatrabaho na si Mang Thomas? Ang hardinero namin dito ang isa sa mga pinakamatagal na tauhan ni Mommy. Bata pa lang daw siya ay dito na iyon nag tatrabaho kaya palaisipan kung sisinetahin niya lang ito ng ganoon na lang. 

“How long have you been working here?” I asked, trying to maintain a straight face avoiding his eyes. 

“Dalawang linggo bago umalis ang dati niyong hadinero,” simpleng sagot niya sa akin. 

So Mang Thomas isn’t working here anymore? Sa lahat ng mga nag ta-trabaho sa mansion na ito ay kay Mang Thomas ako mas pinakamalapit dahil sa angking bait na binibigay niya sa akin. Palagi akong pumunto dito sa garden noon at sa tuwing naabutan ko siya palagi niyang pinapakilala sa akin ang mga halaman na hindi ako pamilyar. 

“Sinisante ba siya dito?” hindi ko na mapigilang itanong. 

Pinagmasdan ko siya ng tingin. Ang kaniyang pawis ay tumatagaktak mula sa kaniyang noo pababa. Ang kaniyang damit ay basang-basa na rin ng pawis niya. Ang kaniyang katamtamang kulay ay sumisinag ng nakatutok sa kaniya ang araw. 

“Hindi. Nag retiro siya at ako ang kaniyang pinagpalit dito,” simpleng sagot niya sa tanong. 

Nanatili lang akong nakatayo sa harapan niya at hindi na nagsalita. Hindi ako marunong makipaghalubilo sa mga tao dahil lumaki akong walang kaibigan. 

Kaya hindi ko na alam kung ano pa ang susunod na itatanong ko sa kaniya. Samantalang siya ay hindi rin umaalis sa harapan ko. 

I looked at him in the eyes and caught him observing me from head to toe—my forehead creases on what he’s doing. What is he doing? Hindi ba niya alam na bawal ang ginagawa niya?

“What are you doing?” malamig kong tanong. 

“So you’re the princess they been talking about,” sabi niya matapos niya akong obserbaran. 

“Hindi ka ba na inform na bawal ang ginagawa mo?” Hindi ko pinansin ang sinabi niya at mas pinuna ang ginawa niya kanina. 

“Na inform naman. Hindi ko lang maiwasang mamangha na sa unang araw ng trabaho ko ay makikita ko agad ang boss ko,” may halong ngisi sa kaniyang mga labi. 

I rolled my eyes. Seriously? Paano siya nakapasok dito kung hindi niya sinusunod ang patakaran. 

“You’re disobeying one of the rules,” mariin kong sabi. 

“Ang ganda mo kasi,” walang preno niyang saad. 

My eyes widen at what he said. I felt both of my cheeks heated. It’s the first time that I heard a compliment coming from stranger. All my life, I’ve been hearing praises coming from the people inside this mansion and I am so used to it. 

I’ve been taking care of myself since I was a kid as it is part of my training. To hear from a stranger complimenteng me nonchalantly, it feels different. 

Kasi minsan hindi ko maiwasang isipin na tinatawag lang nila akong maganda dahil sa posisyon ko. Ni hindi ko alam kung bukal ba sa loob nila o napipilitan lang sila ngunit ngayon ay parang iba. 

Parang ito ang unang beses na narinig ko ang salitang maganda. 

“You’re obviosly saying that because I’m your boss. Napililitan ka lang,” I denied my feelings. 

His smile grew wider making me a little bit intimidated on my position. 

“Hindi po ako nagsisinungaling. Totoo ang sinasabi ko. Totoong maganda ka,” he repeated. 

I don’t know how to contain the heatness of my cheeks anymore so I decided to turn my back at his and warned him that something I know he can’t deal with. 

“Good luck on your job. Hope you’d stay longer.” 

Binalik ko ang aking tingin sa mga daisy nakahilera sa harap ko at pinadausdos ang kamay. Hinihintay ko siya na umalis na at bumalik na sa trabaho pero nararamdaman ko pa rin ang presensya na sa likuran ko. 

“Kakasimula ko pa lang naman pero parang gusto mo na akong paalisin ah?” 

“Working here is cruel. Dapat alam mo na iyan bago ka pumasok dito kaya good luck sa’yo.” 

In this mansion. Mistakes aren’t allowed. Everything should be done perfectly. Marami ng nasisante ang aking ina ng dahil lang sa maliliit na mali. Kaya pahirapan din ang pagpasok dito. 

Kaya bilib din ako sa mga naglakas loob na kumuha ng trabaho dito. Nalulula sila sa perang pinapa sweldo sa kanila pero hindi nila alam ang impyernong dala ng pinasok nila lalong lalo na sa mga baguhan. 

 A rose of laugh escaped from his mouth. “Alam ko po ang pinasok ko Princess. Kaya ‘wag kang mag alala sa akin.”

I rolled my eyes. Sinong nagsabi na nag aalala ako sa kaniya? I just simply warn him to do his job properly. Hindi ko ninais na iyon ang iisipin niya sa sinabi ko. 

“I’m not worried about you and also don’t call me princess. I hate being called like that,” I warned him again. 

I don’t like anyone calling me Princess. I hate it and will forever hate it. Calling me Princess feels like I am forever to be doomed into this life. For some, it might be heaven but for me it’s hell. 

That title holds a big responsibility which I can’t escape. 

“I want to call you Princess. It suits you and besides, you’re the one and only heiress.”

Umalis ako sa kung saan siya nakapwesto at naglibot pa sa loob ng hardin. The fresh wind escapes and some strands of my hair were following its direction as well as the hem of my white puff dress. 

“Being called Princess reminds me that I am not going to have a happy life. Having that title holds a big responsibility for me, and I don’t like that. So, now that you know my reason, don’t call me princess anymore,” I whispered and looked up to the sky where the white clouds and blue clouds collided with each other.

“Ayaw ko,” mariin niyang sabi. 

Wala sa sarili ko siyang binalingan at mariin na tinitigan. Hindi ba niya alam ang parusa niya kapag hindi niya ako sinunod? At anong karapatan niyang suwayin ako?

“How dare you declined me?” 

“I don’t want to drop you calling princess because I preferred calling you that than calling your name. You may not see it, but your eyes tell that you’re a princess— no more than just a princess.”

Kung kanina ay mga bahid na ngiti sa kaniyang labi ngayon ay biglang naging seryoso ang kaniyang mukha. Nang napadako ang tingin ko sa kaniyang mga mata ay tila nanghihipnotismo ito at hindi ko na maalis-alis ang aking tingin. 

His eyes were telling me something that I can’t pinpoint. And for a moment the longing I have been wanting for escaped from his eyes. 

I hate to admit it, but my heart feels warm about how he said those words for me for the first time. For the first time, being called princess isn’t a burden to me.

But still, I know that feeling won’t be long, and I know it will still linger on my mind that I was born not be me, but to be a princess.

 “It’s still a no for me. I hate to be called princess, and I hate being a princess. You don’t know how much it burdens me. So just call me by my name and not a princess.” 

Iyan ang huli kong sinabi sa kaniya bago ako umalis at nagtungo sa loob ng bahay. Pagkaapak ko sa mansion ay agad na nagsilinya ang mga kasambahay at yumuko. Kahit na ito ang kinalakihan ko ay hinding-hindi pa rin ako masasanay. 

Hindi ko na lang sila pinansin at agad na nagtungo sa loob ng kwarto. Agad kong tinawagan ang sekretarya ng aking ina at hiningi ang resume ng bago naming hardinero. 

Kahit kailanman ay hindi ako nagka interes sa mga nagtatrabaho dito ngayon lang. I find him interesting and I hate to admit it again, but I felt happy that I get to talk with someone. 

Habang hinihintay ko ang email sa sekretarya ng aking ina ay nagdesisyon akong umidlip kahit kaunti. Mayroong isang event na gaganapin na naman mamaya at kinakailangan na naman naming dumalo. Kaya kahit kaunti ay gusto kong magpahinga. 

Ngunit sa tuwing ninanais ko ng matulog ay biglang lilitaw ang mukha niya sa isipan ko! 

With his well-defined jaw, a long eyelash, and thick eyebrow that fits everything on his face, I think everyone won’t believe that he’s just a gardener in this mansion. Dahil hindi mo talagang aakalain na ganoon ang kinuha niyang trabaho. Hindi mo aakalain na sa ganoong mukha niya ay isa lamang siyang hardinero ng aming bahay. 

Iniling ko ang aking ulo at mas pinilit na ipikit ang mga mata nag babakasaling makatulog na ngunit ay parang babangungot ang kaniyang imahe sa aking isipan na hanggang sa pagtulog ko ay hindi niya ako tatantanan. 

Nang hindi na talaga kaya ay bumangon na lang ako at hinintay na isend sa akin ang resume niya. At laking pasasalamat ko ng dumating na nga. 

I opened it and review his resume. Kung ano ang mukha niya kanina ay kabaliktaran naman sa mukha niya sa kaniyang resume. I scanned it again and finds out that he’s older than me. 

He’s Zyril Andrei Villaflorica 21 years old and already in college taking Civil Engineering course.