I feel so weak in this body. It's very far from my liking but I heard na ito yong katawan na pinili nya, suits her.
It all started the day after our birthday. I've shared this body with someone whom I loathe so much. Well, mas mabuting sabihin na nagsusumiksik ako sa katawang hindi naman akin.
She's known to be so nice and pretty kind to everybody in this lifetime while I'm the complete opposite. I take over this body most of the time after kong mahawakan ang sandatan konektado sa nakaraan kong buhay.
I am completely aware of everything while she's being as dumb as she is. Hindi nya namamalayan na may gumagamit sa katawan nya.
I'm known as one of the most powerfull sorceress from my previous life but I was betrayed by someone whom I trust so much that it leads to my death. I don't accept defeat and I am someone who holds a grudge. I was once identified as evil.
"May mga piraso pang hindi buo." I may be aware of my being and my character in the past but there is still missing pieces. May mga detalyeng hindi ko maalala. Hindi ko alam ang buong pangyayari ng pagtatraydor nya sakin.
Tinititigan ko ang mga mata nya sa salamin. Ito ang mga matang huli kong nakita habang unti-unti akong binawian ng buhay. Naalala ko ang mga ngisi at tawa nya. Gustong-gusto kong gumanti pero hindi ako makaganti ng maayos habang hindi pa kompleto ang naalala ko. Mahirap kumilos ng walang alam.
"Matulog ka lang ng mahimbing." Nanggagalaiting sabi ko habang nakaharap sa salamin. I am in control of this body now dahil natutulog pa ang kanyang diwa. Dadating ang panahon na mapapasakin na rin to and she will completely vanished from existence.
Pagkagising nya naman ay may mga detalye sa mga ginagawa ko na maalala nya pero iisipin nyang nanaginip sya o pawang natural lang ang mga ginagawa ko na parang sya ang may gawa at nagko-kontrol sa katawan nya. Alam ko ang bawat kilos at galaw nya. While on the other han she doesn't know about my existence.
Natatawa ako habang iniisip na kinabukasan ay magmumukha syang tanga pero nakakainis ang pagpapanggap nyang inosente at mabait.
Kinuha ko naman ang sandatang may nakalagay na pangalan ko. I can feel the power it holds. I also remember that I am the one who cast a spell on this way back in my past life. Hindi ko lang alam kung paano napasakamay nila ito.
May narinig akong kumatok sa pinto kaya tumayo ako at pinagbuksan ang taong kinikilala kong kapatid.
"Father said you two have a training." Seryosong sabi nya. Tinaasan ko naman sya ng kilay sa expresyong pinapakita nya. I don't particularly like or hate him dahil wala naman akong rason. For now.
"I told him you can't because you are injured but..." Tiningnan naman nya ako mula ulo hanggang paa. Yes, this body is injured but I have high pain tolerance unlike Styx.
"you seem okay now." he continues. Ang boba naman kasi ng babaeng to at nadapa pa in the middle of general training.
"I'm okay now. I can manage myself." Nakangiting sabi ko para makumbinsi siya na okay na talaga ako. I can't use my magic. Not until I am completely in control of this body.
"Just don't overtrain yourself, okay?" He sounded so soft now. He even pat my head na parang aso. Tumango lang ako sa kanya habang nakangiti pa rin.
I hate every face of affection.
Inirapan ko naman sya pagkatalikod nya. Naglakad ako sa papunta sa pinakapaborito niyang lugar dahil alam kong doon sya naghihintay.
"Father" pagkuha ko sa atensyon nya. Tinignan naman nya akong nakakunot ang noo.
"What are you doing here? I thought our training will be suspended because you're badly injured." Lumapit pa sya sakin upang suriin ang buong katawan ko.
"I'm fine now. I can even lift a rock." I said calmly. I even put a smile on my face just to look charming and soft as per description of Styx. Ang sakit na ng cheeks ko kakangisi ng peke.
"You seem different." He looks at me suspiciously.
Unti-unti naman nawala ang ngiti ko at tiningnan rin sya ng seryoso. Magsasalita na sana ako pero agad naman siyang tumawa. Nakitawa naman ako para sabihin same vibes kami kahit hindi ko naman alam kung bakit.
"I was just joking. I know you're not okay. It was only yesterday and now what? Your injury magically healed? Come on princess, rest. I'm sorry I didn't know it until a while ago when your brother told me." He looks at me softly just like how brother did. Alam kong ang pagiging concern nila ay hindi naman para sakin kundi para sa babaeng tunay na nagmamay-ari sa katawang to pero naiinis pa rin ako.
I hate even a bit of affection. I don't particularly know why. I just feel like I loathe that feeling. Even the thoughts of it makes me want to puke.
"Okay. Maybe next time? I badly want to show you my skills." Hindi na ako nagpumilit pa.
Lumabas ako ng hindi nagpapaalam at pumunta sa ilog. Tirik na tirik ang araw dahil tanghaling tapat pa naman. Pagkarating ko sa lugar ay walang kahit anino ng isang nilalang akong nakita kundi ang sarili ko.
Lumapit ako sa gilid ng ilog at tiningnan ang repleksyon ko sa tubig. Agad akong naghubad ng kasuotan at napagpasyahang maligo. Pagkalusong ko sa tubig ay hindi ako tumigil hanggang nasa gitna na ako. Hinayaan ko ang sarili kong lamunin ng tubig.
•••
I feel so exhausted. Kanina pa ako naglalakad ng walang patutunguhan. I can't make up my mind to where I am going to stay. I can't seem to choose a particular place.
Naglakad pa ako ng naglakad hanggang sa may maramdaman akong agos ng tubig. Agad ko naman itong pinuntahan para makapagpahinga at gusto ko rin maligo kahit papaano.
Pagkarating ko sa lugar ay nakakita ako ng talon at wala namang bakas ng isang nilalang kaya dali-dali akong naghubad at naligo na.
Lumangoy ako hanggang sa pinakailalim. It feels so great being able to reach this deep and the crystal clear makes this whole place majestic.
Tumigil ako sa paglangoy at hinayaan ang sarili kong lumobog at anurin ng tubig. Ninanamnam ko ang lamig at katahimikan ng lugar. Hanggang sa hindi ko namalayan ay nakatulog na pala ako.
Naalimpungahan ako ng may maramdaman akong malakas na enerhiyang paparating. Agad akong lumosong at kinuha ang damit ko't nagbihis. Nagtago ako sa gilid ng isang malaking puno.
Papalapit na ang anino ng isang nilalang. Isang...tao? Ang alam ko hindi pa naman ako pumasok sa portal papunta sa mundo ng mga tao.
Tahimik lang ito at kahit wala pa siyang ginagawa ay nararamdaman ko na ang kanyang malakas na enerhiya. Pagkakita ko sa kanyang buong anyo ay napakunot naman ang noo ko.
Isang batang lalaki.
Ramdam kong hindi sya ordinaryo at napatunayan ko yon ng lumingon sya sa pwesto na pinagtataguan ko.
Lumabas na ako sa pinagtataguan ko kasi wala namang saysay dahil na bistado na.
Hindi ako basta-basta natatakot pero pamilyar sakin ang enerhiyang nilalabas nya. Ang kilos at tindig ay pamilyar sakin. Bibihira lang ako matakot pero tinitingnan ko palang sya ay kulang nalang mamuti ako sa kaba.
Kitang-kita ko ang kanyang mapupulang mga mata. Kasing-pula ng dugo. Ang kanyang mapuputlang balat na lumiliwanag kapag natatapatan ng araw. Bampira.
Unti-unti niyang binuka ang bibig nya hanggang sa may sinambit sya na mga salitang nakapagpatigil ng tibok ng puso ko.
•••
Nagmamadali akong umahon sa tubig. Naluluha pa ako habang umuubo. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala don. Bwesit nayan, muntik pa akong mamatay. Nang makarecover na ako ay pilit ko naman inaalala ang napanaginipan ko.
Hindi ko na masyadong maalala. Kapag lalo ko pang pinilit baka tuluyan ko na itong makalimutan kaya yon ang ginawa ko. Akala ko makakalimutan ko na ang mga matang yon ngunit hindi.
I forgot the rest but not those eyes. Those bloody eyes looking at me hungrily. Na parang gusto akong kainin ng buhay. Nakangisi pa habang nagsasalita.
"Even in this lifetime. Your life is mine., Morana".
I am at the woods, training my self. I've been training for years and my skills in the battlefield remain the same. Expectations from others really makes me feel insecure. As the moon became very visible in the night skies I heard some howls from my fellow werewolves. I'm so sure that I'm alone awhile ago. Napakunot naman ang nuo ko as I slowly follow the direction where I heard it. The howling only last for a minute. I slowly heard the voices and as I walked closer, it becames louder and louder. There's no source of light other than the light that the moon emits. "What about that omega? What are we going to do with her?" It's a male's voice talking. Who are they talking about? All I know is that all werewolves here have a bond as tight as a knot. I'm not good at fighting but one of my special skills is hiding. Father said it's the least thing I could do to save myself and mother said it's the least thing I can contribute in case if something might happen. "She's weak. What's h
I got home feeling exhausted. My whole family is in the living room talking about something but I just walked pass at them. I have nothing in mind other than laying in my bed and rest in peace. I am about to enter my room when I heard my father calling me. "What is it father?" I lazily asked. "Did your mom tell you about our training?" His disheveled hair makes him look neat and presentable. I guess he just got home too. Just a little bit earlier than me. "Yes, she did tell me. Except the date, time and place." I'm so tired! Nahuhulog na talaga yong eyelids ko. Tomorrow princess, are you free?" Agad akong umiling sa sinabi nya. "Father, I'm not free tomorrow. I'm free the day after tomorrow." I said. He shows me his thumbs up and I nod as a response. I'm so tired to keep up with them so I just take a half-bath and sleep. The next day all I did was taking down notes. I often forget my memories so just in case. Just memories of a certain situation. I take down every conversation
After that conversation with father, I enter my room. He said hindi na kami tutuloy sa lakad namin. I'm disappointed. Pagkapasok ko ay agad akong pumunta sa table ko. I sit there and kinuha ko ang isang notebook. I write father's name next to Jaime. I remember again my prophecy. They said, you should not see or have any idea about your prophesy because either it will be reversed or it'll happen in a very chaotic and extremely unimaginable way. I rolled my eyes as I remember my so called friends saying their perspectives about being aware of your prophecy. I mean, what's the worst that could happen? Pagkatapos kong magsulat ay nilagay ko sa pinakadulo ng drawer ko yong notebook. I casted a spell on it so no one can open. Just one of the advantages of having this 'death symbol' embroided in me by some weird but fun-to-be-with creature. I am able to cast some minor spells. Kinuha ko ang isa pa sa mga pinakagandang gamit na pag-aari ko. Binuksan ko ang box to see the knife looking bla
Agad akong napabangon at hiningal. Tiningnan ko ang paligid ko at kumpirmadong nasa isla pa rin ako. "Cy." So that's her name. From Cy to Styx. Ngayon pamilyar na sakin ang mga mukha nila hindi ko lang ma sabi kung sino. Agad akong tumayo at umalis na sa isla. Ramdam ko pa rin na parang sinusunog ang kaluluwa ko kaya mas maiging umalis na lang muna ako. Hindi na ako nag-abalang tumakbo at magmadali dahil umaga na rin naman at wala akong sapat na lakas para gawin yon. Habang papalayo ako sa isla ay nawawala na ang init na nararamdaman ko. Bumalik na sa normal ang pakiramdam ko. Para akong lantang-gulay na naglalakad. May mga tumatawag sakin pero hindi ko pinapansin. Nagre-replay sa utak ko ang pangayayring yon. "So that's how I died." I exclaimed. A life for a life. Pinipilit kong pakalmahin ang damdamin ko pero hindi ko magawa. Galit na galit ako. Yong tipong gusto kong manakit pero wala akong mapagbuntungan. Nakaka-frustrate. Patuloy lang ako sa paglalakad na wala sa
"Hey", sabi ni Jaime habang inaabot ang siko ko. I've been waiting here for almost six hours. Hindi naman ako galit, nagtatampo lang. Hindi naman ako ganito noon. These past few days medyo mainitin na ang ulo ko, medyo lang naman. "You were the one who asked me out. Muntik na akong amagin kakahintay sayo and all this time nakalimutan mo pala and you're with this... wait, who was that girl?," tanong ko sa kanya. I don't know why I always hear this little voices in my head, telling me that Jaime is up to no good and there's a part of me saying that he's cheating or doing something unfaithful. I'm not usually like this...or that's what I thought. "I was busy. They gave me a lot of chores and I was preoccupied this whole time," malambing na ngayon ang boses n'ya. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko habang hinahaplos niya ng marahan ang braso ko. I let out a heavy sigh. Hinarap ko siya at tinitigan ng maigi sa mga mata. "Sorry... I'm just...sorry for acting like this. I understand. I jus
Napangiti ako sa sariling repleksyon. Hindi na ako makapaghintay sa mga kaganapang mangyayari ilang oras mula ngayon. "Love." napatawa ako sa sinabi. Great god. Seriously? How far would love destroy a person's life and a person's principles. Nakakatawa. Kumain ako sa hapagkainan mag-isa. I was avoiding my so-called family because I couldn't control my actions when I'm extremely mad and furious. Gusto kong magpatawad pero hindi ko kaya. Kapag pinipilit ko, mas lalo lang lumalaki ang galit, inis, at pagkamuhi ko. I wanted to forgive them but I just can't. No matter how hard I tried but I couldn't. I can't be an angel when I'm being surrounded by traitors all my life. Nasa bayan na ako ngayon at tinatahak ang daan papunta sa isang building kung saan napagkasunduan na magtipon-tipon para sa isang pagpupulong. I'm late but who cares. I'm a significant person in that meeting so they couldn't and shouldn't start the meeting without my presence. I tried living a life being nice and good
Bawat nilalang may pinaglalaban. Para man ito sa buhay nila, sa pamilya nila, sa pangkat, para sa Alpha, at para sa paniniwala. Ang digmaan ay katumbas ng pagdanak ng dugo at kapag nasimulan, hindi kailanman matatapos. Nilapitan ko ang mga kinikilala kong magulang sa loob ng ilang taon. Hindi ko mawari na sa loob ng mga taon na nakasama ko sila ay sila pala mismo ang nagkait sakin sa buhay ko, ang totoong pagkakilanlan ko para lang sa anak nilang mismong kaibigan ko pang traydor ang nagmamay-ari sa katawan na ito. Nilapitan ko si Fredo na naghihingalo na. Tinitigan ko siya ng ilang minuto bago nginisihan at walang humpay na sinaksak ng patalim na siya mismo ang nagbigay. Nang makuntento ay tinigilan ko siya at medyo lumayo para makita ang kabuuan ng kaniyang kalagayan. Nakita kong humihinga pa siya ngunit hindi magtatagal ay mababawian rin ito ng buhay."a-anak," saad nito ngunit tinitigan ko lamang siya."s-s-styx..." ngumiwi ako ng marinig ko ang tinawag niya sa akin. Tinalikuran k
Wala na. Cy is gone. I should be happy, right? Ito naman yong gusto ko. Ito naman yong goal ko. After she finished her sentence ay bigla nalang siyang nanigas at ilang segundo lang ay nawala na parang bula. Nagkakabuhol-buhol na ang utak ko at hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. I am not even sure if she's telling the truth or not. Somehow that woman earlier... is familiar. Nakahiga ako sa gitna ng kagubatan kung saan nangyari ang madugong digmaan. My body feel numb. I don't even know what exactly happened. Bigla nalang akong nagising ilang segundong nawala si Cy. Sobrang tahimik ng paligid at naaamoy ko ang malansang amoy ng dugo. May naririnig akong mga yapak sa paligid. Naalarma ako dahil hindi ako makagalaw at mas lalong lumalakas ang mga yapak papalapit sa pwesto ko. Sinubukan kong gumalaw pero hindi ko magawa dahil naninigas ang katawan ko. Literal na hindi ko maramdaman ang katawan ko. Hindi ko nga alam kung patay na ba lahat ng kasali sa digmaan. "Patay na nga laha