Kabanata 7

Sandali akong natulala bago nagtipa ng reply sa mensahe niya. Nagsorry na naman siya kanina pero mukhang guilty talaga siya kasi nagchat pa siya sa akin para mag-sorry ulit.

Michelle Castañares:

Ayos lang 'yon. Alam ko namang hindi mo sinasadya, eh.

Akala ko'y hindi na siya magre-reply pa pero nakita ko ang tatlong tuldok na paalon-alon. Ilang segundo lang ay nagreply na siya.

Maven Keith Morin:

I'm really guilty. I'm sorry.

Michelle Castañares:

Ayos na nga. Hindi ako galit, okay?

Maven Keith Morin:

Weh? Tingin nga ng mukhang hindi galit.

Hindi ko mapigilan ang matawa. Seriously? Kailangan pa talaga niya ng proof para lang mapatunayan na hindi ako galit sa kanya? Isa pa, hindi naman ako iyong tipo ng taong sanay magpicture. I don't have much selfies on my phone, mas marami pang litrato si Taylor Swift, Corbyn Besson at ang bias kong si Jeon Jungkook sa phone ko kaysa sa sarili kong mukha.

Michelle Castañares:

Hindi nga 'ko galit. Ang kulit.

Maven Keith Morin:

I'm still not convinced.

Napairap ako. Kairita naman. Eh, kung mukha na lang kaya ni Ana ang i-send ko sa kanya? Total patay na patay iyong kaibigan ko sa lalaking 'to, eh. I remember when she performed her talent before the pageant, Keith kissed her! And he even announced that he's crushing on my friend pero iyong kaibigan ko wala sa sarili. Hindi narinig na nagconfess si Keith at hindi ata nasiyahan sa halik kasi ibang tao ang hinahanap ng mga mata.

Naku kaibigan, mukhang totoo talaga 'yong the more you hate, the more you love.

I smirked. Nagscroll ako sa gallery at pinindot ang isang litrato. Medyo matagal bago niya si-neen ang message ko. When he replied, I laughed.

Maven Keith Morin:

What the hell! Bakit picture namin ni Ana 'to?

Michelle Castañares:

Ay sorry po, napindot lang. HAHA

Maven Keith Morin:

But. . . I like it. Nice shot, classmate! :)

I was about to type in my reply when it was interrupted by an unknown call. Nakakunot ang noo ko at nagdadalawang isip kong sasagutin ba. Hindi ko naman kasi alam kung sino ito pero wala namang mawawala kung sasagutin ko, 'di ba?

Kagat labi kong sinagot ang tawag. "Hello?"

Hindi sumagot ang nasa kabilang linya. Akala ko ay hindi na siya magsasalita pero narinig kong nagbuntong hininga ito.

"Are you okay?"

Napasinghap ako nang mapagtanto kung sino ang tumawag sa akin. His cold yet calm voice filled my ears. Biglang nagwala ang puso ko nang marinig ko ang boses niyang punong puno nang pag-aalala.

"A-aziel?"

"Hmm?"

I almost closed my eyes when I heard him say that. Damn it! Bakit kahit sa cellphone ang ganda ng boses niya?!

"Uh. . . bakit ka napatawag?" Kahit sobra sobra na ang kalabog ng puso ko ay sinikap ko pa ring maging kaswal.

"I just want to check on you. Ayos ka lang ba?"

"Oo naman. Uh, saan mo nga pala nakuha ang number ko?"

"Secret," aniya at tumawa pa.

Umirap ako pero hindi maiwasang mapangiti. "Ayaw mong sabihin?"

"You sounded like a boss, Castañares. My boss to be exact," marahan niyang sabi. Halatang natutuwa.

I chuckled. "So, ikaw 'yong empleyado ko?"

"Yeah. . . at ang sweldo ko ay ang pagmamahal mo."

Sandali akong natigilan. Hinawakan ko ang dibdib ko at napapikit na lang dahil sa bilis ng tibok nito! Hindi ko na napigilan ang matawa.

"Ang corny mo uy!"

"At least I made you laugh, huh?"

Ngumuso ako at huminga ng malalim. Kapag talaga kausap ko siya hindi ko mapigilan na hindi kabahan at huminga ng malalim. I can't contain the feelings. I felt that he could take my breath away. Damn ang corny ko na rin!

Hindi ko alam kung gaano kami katagal nag-usap ni Aziel. Basta ang alam ko na lang pagkatapos ng usapang iyon ay mas lalo ang akong nagkaroon ng gana na mag-review para sa finals.

"Kanina ka pa nag-aaral dyan, ah. Kain ka muna," si Ate Kim na ngayon ay naghahain na ng pagkain.

Nag-inat ako ng katawan at naramdaman ang sakit ng likod. Shit! Hindi ko na napansin ang oras. Kaya pala nakakaramdam na rin ako ng gutom. Humikab ako atsaka niligpit ang iilang notebooks at highlighters na nagkalat sa kama ko. Doon ko lang napansin na may message pala sa akin si Aziel kanina pa.

Aziel:

Tapos ka na ba mag-review?

Agad akong nagtipa ng reply para sa kanya.

Ako:

Yes, kakatapos lang. Nakakagutom.

Ibababa ko na sana nang makareceive ako ng reply galing sa kanya. Ang bilis naman magreply nito. Keyboard warrior ata 'to, eh.

Aziel:

You should eat then. Nakakapagod talaga mag-review.

Ako:

Sige, kain lang ako.

Aziel:

Text me kung tapos ka na. I'll call you.

Kumunot ang noo ko at nagtipa ng reply.

Ako:

Why?

Aziel:

I missed your voice. Can I call, please?

Pakiramdam ko'y lumulutang ako sa hangin. Kung hindi lang ako tinawag ulit ni Ate Kim ay baka hindi na 'ko gumalaw pa. Nakangisi siya sa akin at punong puno ng ito ng malisya. Umiling na lamang ako nang magsimula siyang tuksohin ako.

"Iba talaga kapag may inspirasyon, 'no? Kahit hindi na kumain basta maka-text lang, busog na busog na."

"Ate. . ." saway ko.

Humalakhak siya. "Ayos lang 'yan, ano ka ba! Syempre dalaga ka, kailangan mo ring maranasan ang ganyang mga bagay. Isa pa, bagay kayo ni Aziel."

Ngumuso ako at pigil na pigil ang ngiti. Pabiro niya 'kong tinulak. "Kilig ka naman!"

Uminit ang pisngi ko at hind na lang siya pinansin. Tahimik naman kaming dalawa na kumain ng hapunan. Nagboluntaryo akong ako na ang maghuhugas ng pinggan since si Ate naman ang nagluto ng pagkain namin. Pagkatapos kong maghugas ng pinggan ay bumalik ako sa kama ko at naupo. Sosyedad at Literatura muna ang ni-review ko since more on memorization si Ma'am Granada. Nakakaloka nga kasi gusto niyang word by word ang sagot mo.

I pursed my lips as I stared on my phone. Nagdadalawang isip kong i-te-text ko ba siya o hindi na lang kasi baka may ginagawa iyong tao. Sa huli ay hindi na lang ako nagmessage sa kanya. Inabala ko na lamang ang sarili sa pagscroll down at up sa aking social media accounts. I checked my twitter stan account for the updates of my kpop idols. Nang ma-umay dahil puro na lang away ang bumubungad sa akin ay umalis ako roon at kahit sa F******k stan account ko ay may away pa rin between different fandoms and teams.

I sighed. Wala namang bago. Kahit saan ako magpunta ay may mga taong nakikipag-away para lang sa mga paborito nila. Noon pa man ay mayroon ng fan wars na nangyayari at kahit immune na 'ko sa mga paninira nila sa favorite kpop group ko ay hindi ko pa rin maiwasang masaktan.

I wonder why these people aren't tired of fighting? Why not focus and mind their own business, rather than proving a point to other people that leads to comparing our favorites? But maybe that's the reality of life. We can't control other people's mind. We can't force them to like what we like and they can't force us to like what they like as well, but I hope that they can give even a pinch of respect for our own choices.

Maybe a few people would understand that kind of mindset, that not all people will agree to the things that we like? Kahit magkaibigan kami ni Anna at may mga disagreements hindi naman umabot sa punto na nag-away kami.

We have different perspectives in life and the only thing we can give to them is to respect their opinions and choices. I just hope that they are open for another opinion and choices too, and reciprocate the respect we give to them.

I snap back to my senses when my phone rang. Napaayos ako ng upo nang rumehistro ang pangalan ni Aziel. He's calling me! Nagdadalawang isip pa 'ko kung sasagutin ko ba kasi nandito si Ate Kim at nakatingin pa sa akin. Natatawa siya. Ngumuso ako.

"Sagutin mo na nga 'yan. Hindi ako makikinig," aniya at nagsaksak ng earphones sa tenga.

Sasagutin ko na sana nang namatay ang tawag. Akala ko'y hindi na siya tatawag pero tumawag siya ulit!

"Hello, sorry busy ka ba?" bungad niya sa akin.

"Uh, hindi naman," tumingin ako sa gawi ni Ate Kim at napansin ko ang pigil na pigil niyang ngiti.

He chuckled. "Is it okay if I call?"

"Oo naman. . . bakit naman hindi?"

"Hmm, kumain ka na?"

Kumunot ang noo ko. This sounds familiar.

"Tapos na."

"Aziel, mamaya ha!" narinig ko ang boses ng isang babae sa kabilang linya.

"Sheena, I told you I can't—"

"Ang KJ mo naman! Wala naman si—"

The call ended. Hindi ko na narinig ang sinabi noong Sheena na kausap niya. I wonder where are they going? Tsaka kaano-ano niya iyon? Classmate? A friend? Or. . . his girl? Parang may kumurot sa puso ko nang pinatayan niya 'ko para lang hindi ko marinig kung sino man ang pinag-uusapan nila.

My phone beeped. I received a message from him.

Aziel:

I'll call you later, okay?

I sighed.

Ako:

Kahit huwag na. . .

I immediately erased the text.

Ako:

Okay.

Humiga ako sa kama at naghintay ng reply galing sa kanya pero wala akong nareceive. Nilingon ko si Ate Kim at seryoso siyang nagbabasa ng notes niya. Alas siyete pa naman kaya nagpaalam ako sa kanya na lalabas muna. Mabuti na lang at hindi na siya nagtanong. Kinuha ko ang itim kong BTS ball cap at ang aking cellphone. Sinuot ko na rin ang jacket ni Keith. Hindi ko rin alam kung ano'ng pumasok sa isip ko at sinuot ko 'yon. Basta komportable akong sinusuot iyon.

"Be careful, Mich," seryosong sabi ni Ate Kim.

Tumango ako. "Oo naman, Ate."

Tiningnan niya 'ko, tumango siya at ngumiti pero bago ako tuloyang makalabas ay narinig ko pa kung ano ang pinapakinggan niyang kanta.

People come and people go

But your touch cuts me deeper

And still it grows at the center

I will always remember

I sighed. Naglakad ako papunta sa Camotes Sea. Kahit nasa malayo pa lang ay tanaw ko na ang maraming tao sa kiosk at malapit sa dalampasigan. Maraming ilaw roon kaya kitang kita ko ang mga magkasintahan na nakahilera roon.

"Gusto kong mapag-isa. Umalis muna kayong lahat dyan, please lang," mahina kong sabi sa sarili at mahinang natawa. Baliw.

Ngumuso ako at naglakad papunta sa kaliwang bahagi kung saan kaunti lang ang mga tao. Nanliit ang mga mata ko nang makita hindi kalayuan ang isang pamilyar na babae. Kumunot ang noo ko at nanlaki ang mga mata nang bigla niyang halikan ang lalaki! Oh my god! My innocent eyes!

Pero mas lalong nanlaki ang mga mata ko nang mapagtanto kung sino ang babae at iyong lalaki. Umawang ang labi ko nang biglang tinulak ni Rain si Gwen! Napatutop ako sa aking bibig nang marinig ko ang hikbi ni Gwen.

Hindi ko narinig ang pag-uusap nila kasi mahina lang iyon at medyo malayo ako sa kanila pero hindi ko maiwasang hindi mag-alala sa ka-klase. Magkakilala sila o baka naman may relasyon silang dalawa? Tumalikod ako at hahakbang na sana paalis nang marinig ko ang sigaw ni Rain.

"It was your fucking choice to leave me, Gwen pero bakit parang kasalanan ko pa ngayon? You want me back, huh?! Tangina, dati rati ako 'yong naghahabol sa 'yo para balikan mo lang. Kaunti na lang luluhod na 'ko sa harap mo at sa mga magulang mo para lang balikan mo 'ko pero ano'ng ginawa mo?! Pinili mong iwan ako at ngayon na naka-move on na 'ko sa 'yo, babalik ka ulit?"

"I'm sorry! I was so dumb not to value your worth pero ngayon. . . mahal kita, Rain. Mahal pa rin kita," wika ni Gwen sa gitna ng kanyang iyak.

There was a moment of silence. Nagdadalawang isip ako kung haharap ba 'ko para tingnan kung ano ang ginagawa nila o lalakad na lang paalis at hindi na sila gambalain pa. I chose the latter. Umalis ako roon at naglakad na lang papunta sa gazebo habang hawak ang cellphone.

I would always check it every now and then. Oo na, inaamin ko na. Naghihintay na 'ko sa reply niya! I am waiting and anticipating for him to call me at kapag hindi ko nakikita ang pangalan niya ay naiirita ako.

Huminto ako at kinuha ang cellphone. I opened my f******k account. Umawang ang labi ko nang bumungad sa aking news feed ay isang video na naka-tagged si Aziel. May hawak siyang gitara at kumakanta. Hindi ako sigurado kung nasaan siya ngayon basta ang alam ko'y nasasaktan ako. Alam kong wala akong karapatan pero umasa ako na tatawagan niya 'ko.

Iyong kumuha ng video ay narinig kong sumigaw at itinutok sa isang babae iyong camera. The girl waved her hand. Tinakpan niya ang kanyang mukha at bumalik ulit sa gawi ni Aziel ang video. Hindi ko na tinapos iyon. Basta ko na lamang pinatay ang cellphone ko at wala sa sariling naglakad papunta sa kung saan.