CHAPTER 5

CHAPTER 5: UNANG PAGKIKITA

“Palan-taw! Gumising ka na! Maguumpisa na ang inyong pangangaso!”

Agad akong namulat ng marinig ang sigaw ni Li Wei sa aking tenga! Bigla ulit akong kinabahan dahil baka ako ay nahuhuli na. “Nasaan na sila?” kinakabahan kong tanong kay Li Wei. Natataranta na rin ito kaya hindi na siya gaanong makasagot ng maayos, “Bilisan mo na Palan-taw! Kuhain mo na ang iyong sibat!” Tumakbo ito palabas ng kubo, mukhang siya pa yung mas kinakabahan kesa sa akin ah. Kinuha ko ang aking sibat at agad na tumakbo sa lugar kung saan nagpupulong-pulong ang aming barangay.

Nakakarinig na ako ng mga sigawan, mukhang ang bawat pamilya ay may manok na ipangsasabong. Pagdating ko sa gitna ay agad akong sinalubong ni Ama, “Saan ka galing at bakit ang tagal mo?” Napakamot naman ako sa aking ulo at sabay sambit “Nakatulog ako Ama, pasensya na.” Tinapik niya naman ako sa aking balikat kaya napalingon ako kay Ama, walang halong pagkadismaya sa kanyang mukha, kaya ako ay napangiti.

“Pumunta ka na sa gitna anak at maguumpisa na ang inyong pangangaso.”

Agad kong sinunod ang sinabi ni Ama at nagsihiyawan din ang aking mga kapwa ka-barangay. Isinisigaw nila ang aking pangalan at parang siguradong-sigurado silang ako ang mananalo, “Panalo na si Palan-taw! Panalo na si Palan-taw!”

Pero may isa pa silang isinisigaw, ang pangalan ng aking kalaban, “Kangan! Kangan! Kangan!”

Hati ang panig ng barangay at lahat sila ay kaming dalawa lang ang inisigaw. Si Kangan, siya na lang ang natitira sa kanilang pamilya. Maganda siyang lalaki at makisig ang kanyang katawan. May bantuk na rin sa kanyang kanang braso pa-angat sa kanyang balikat. Isa siya sa mga kinakatakutan dito sa aming barangay dahil sa galing niyang umasinta ng kalaban. Sigurado akong magaling din siyang umasinta ng tumatakbong baboy damo!

“Ako ang mauuna Palan-taw, at sisiguraduhin kong ako ang bibigyan ng karapatang maging Datu!” pangbabanta niya pa sa akin.

Nag-abala pa siyang puntahan ako para lang sabihin iyon, kaya mas lalong naghiyawan ang buong barangay. Mas lalo tuloy akong kinabahan dahil sa kanilang mga sigaw. Sigaw na ang ibig sabihin ay ako ang inaasahan nilang manalo. Huminga na lang ako ng malalim at hinayaan na lang ang takot na aking nadarama. Sa halip ay sinunod ko ang sinabi ni Ama at ni Li Wei.

Pumunta na kami sa harap ng isang kagubatan, kagubatan kung saan kami nang galing bago pa kami makapunta sa lupaing ito. Ito na lang ulit ang aking muling pagkakataon na makapunta sa loob ng kagubatang ito. Sana ay makalabas ako ng buhay!

Nakahilera na kaming mga lalahok sa pangangaso. Sampu kaming lahat na pawang mga kalalakihan. Lahat ay may makikisig na pangangatawan, maliban sa akin. Lahat sila ay may bantuk na nangangahulugang sila ay may karanasan na sa pakikipaglaban. Hawak-hawak naming lahat ang aming mga sibat, at inobserbahan ko sila, pero napukaw ng aking atensyon si Kangan na nilalaro-laro lang ang kanyang sandata. Wala akong kabang nakikita kay Kangan, at mukha pa siyang sigurado na siya ang mananalo!

Itinuon ko na lang ang aking atensyon sa sa aking sarili. Mas bumibilis pa lalo ang tibok ng aking puso at kahit na direkta kaming tinatamaan ng sikat ng araw ay may lamig akong nararamdaman sa aking kalamnan. Napatingin ako sa aking kamay na ngayon ay nanginginig na, para akong nilalamig ng sobra! Lumingon naman ako sa aking likuran at napansin ko si Ama na nakatuon ang atensyon sa akin, ngumiti siya na para bang sinasabi na galingan ko. Napalingon din ako kay Li Wei na sinesenyasan akong makipag-away sa kanya! Napangiti na lang ako dahil nagagawa niya pa rin akong biruin. Bigla naman akong napalingon kay Himal-ing na mukhang nag-aalala ng sobra, kaya tinanguan ko na lang siya na para bang sinasabi ko na aking gagalingan.

“Mga makikisig na kalalakihan ng ating barangay! Ang inyong pangangaso… ay nagsimula na!”

Sambit ni Ama na siyang nagbigay hudyat sa paguumpisa ng aking pagsubok! Muling naghiyawan ang mga tao dahil sila ay nagagalak dahil ako ay kabilang sa pangangaso. Muli nilang sinisigaw ang aking pangalan, “Palan-taw! Palan-taw! Palan-taw!” Pero sinisigaw din nila ang pangalan ng isa ko pang kalaban, “Kangan! Kangan! Kangan!”

Tumakbo na ako papasok sa kagubatan at unti-unti ko ng di naririnig ang kanilang sigawan hanggang sa makalayo na ako at ang tanging rinig na lang ay ang tunog ng kagubatan. Napatigil ako sa aking pagtakbo para obserbahan kung may baboy damo na bang gumagala-gala. Iniluhod ko ang aking isang tuhod at mainam na tiningnan ang buong kagubatan.

Ang sinag ng araw ay sumisilip sa mga butas sa itaas. Matatayog ang mga punong aking napapaligiran. Mataas rin ang mga damo kaya hindi ko malaman kung may nagtatago ba dito. Kahit na sa loob na ako ng kagubatan ay malakas pa rin ang ihip ng hangin, tapos bigla na lang din itong mawawala. Tanging tunog ng mga dahon at ng huni ng mga ibon ang aking naririnig.

Bigla namang may nagsalita mula sa kaliwang direksyon ko, “Talagang hindi ka mananalo kung maghihintay ka na lang dyan Palan-taw!”

Si Kangan, napakayabang talaga niya. Hindi naman niya muling inabala pa ang kanyang sarili na asarin ako. Umalis din siya kaagad at tumakbo na sa direksyon palayo sa akin.

Buti na lang ay hindi ko siya sinibat sa inis! Bigla naman akong natawa sa aking naiisip!

Tumayo na rin ako at naglakad na lang din palayo. Maglalakad lang ako tapos hihinto sa isang puno para magpahinga at magobserba. Tapos pag walang gumagalaw sa mataas na damo ay muli akong lalakad.

Ilang oras na rin ang itinagal ng aking paglalakad at pagoobserba pero ni isang baboy damo ay wala akong nakikita. Malayo-layo na rin ang aking nalakad kaya ako ay bahagyang nangamba. Muli akong lumuhod at nagtago sa damo para magobserba. Bawat pag-panhik ng hangin ay dala nito’y takot sa akin.

Baka naunahan na nga ako ni Kangan dahil sa tagal ko sa paghahanap ng baboy damo. O kaya ay may iba ng nauna sa akin. Baka naman ay nagsasalo-salo na sila dun. Baka nadismaya na ang buong barangay sa akin dahil sa hindi ko pagkapanalo.

Muli namang pumasok sa aking isipan ang mga katagang isinambit sa akin ni Ama, “Huwag mong isipin na matatalo ka, ang isipin mo ay matututo ka.” Muli akong nabuhayan ng loob. Nawala ang aking kaba at sa halip ay muli akong nagobserba, mas matalim na ang aking tingin sa aking paligid at mas lalo ko pang pinakinggan ang pag-galaw ng damo. Bawat galaw ng kalikasan ay pag-asa para sa akin. Bigla ko namang naalala ang sinabi sa akin ni Li Wei, “Wag mong hayaang pigilan ka ng iniisip ng ibang tao, ang isipin mo ay yung kakayahan mo, maniwala kang kaya mo!”

Mas lalo ko pang tinalasan ang aking pandinig at ang aking paningin. Kailangan kong manalo, hindi dahil ako ang inaasahan nila! Kailangan kong manalo dahil alam kong kaya ko!

Di kalaunan ay may kumakaluskos na sa mataas na damo sa di kalayuan.

Napapaligiran ito ng mga puno at nasisinagan din ito ng araw. Hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa aking sibat at itunutok ko na ito sa damong gumagalaw-galaw. At sa muling pag-ihip ng hangin ay agad kong nakita ang baboy damong nagtatago sa likod ng mga damo. Agad kong ibinato ang sibat na agad namang tumama sa baboy damo. Pero hindi ito namatay kaagad dahil sa bandang likod ito tinamaan.

“Sundin mo ang agos ng hangin sa mga puno, sabayan mo ang pagpanhik ng haring araw sa damo at dun mo makakamtan ang pagkapanalo.”

Oo tama! Yun ang ibig sabihin ng mga salitang iyon. Ang agos ng hangin sa mga puno at ang pagpanhik ng haring araw sa damo ang siyang magbibigay sa akin ng pagkapanalo!

Lumawak ang ngiti sa aking mukha dahil may maiuuwi akong isang baboy damo! Agad ko itong pinuntahan, pero… ng mapansin niya ako ay mabilis naman itong tumakbo palayo. Ako ay naalarma dahil baka siya ay makatakas, “Bumalik ka dito, Baboy Damo! Kailangan kong manalo!”, sigaw ko pa sa baboy damo.

Tumakbo ako ng mabilis na mabilis, hindi ko ininda ang mataas na damo at tumatalon ako sa tuwing may nakaharang na troso at bato.

Ramdam ko na ang pawis na tumutulo mula sa aking katawan. Ramdam ko na rin ang hingal at pagod.

Pero ako ay tumigil ng makita ng nakatumba ang baboy damo sa di kalayuan. Pero… nasa gitna ito ng daan! Mukhang daanan ito ng mga Kastila. Mukha itong daanan ng kanilang kabayo at mga kalesa. Bigla ulit akong kinabahan. Baka may makakita sa aking Kastila! Kaya kailangan kong bilisan ang pagkuha sa baboy damong sa gitna pa ng daan namatay.

Tumakbo ako ng mabilis palabas sa kagubatan papunta sa daan.

Pero ako ay napahinto ng may makitang isang tao!

Isang dalaga!

Isang magandang dilag.

Napahinto rin siya sa paglalakad. Diretsyo lang akong nakatingin sa kanyang magandang mata at ganun din siya. Ang pungay nito at sadyang nakakabighani. Para bang huminto ang oras sa pagkakataong iyon.

May kung ano akong nararamdaman. Kaba? At pag-init ng aking katawan? Ano ang dahilan? Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan at tanging pagtingin lang sa dalagang nasa harap ko ang aking nagagawa.

“Ginoo? Ayos lang po ba kayo? Mukha kasing…” nagtataka nitong sambit.

Ang ganda ng kanyang boses.

Tila isang matamis na awitin ang dinig ng aking tenga.