Kabanata 6 - Babe

* Point of View ni Pryce *

 ---

How dare she talk back at me and run away just like that?  Sinusumpa ko, papatayin ko siya sa mas mahirap na paraan. Wala pang nagawa nito sa akin, kailanman! Humanda siya, dahil hindi ko ito palalampasin like the last time she messed with me.

 “Ano ang tinitingnan ninyong lahat? Mind your own things." Ipinahayag ko sa lahat ng tao dito sa canteen, at awtomatikong bumalik ang kanilang mga ulo sa kanilang mga tamang lugar.

 "Umm. Uh, humihingi, po, kami ng tawad, Ms. Winsley." Nauutal na sabi ng cheerleader captain, at tumango lang ako sa kanila, pagkatapos ay dumiretso sa pinto ng canteen.

 Nawalan na ako ng ganang kumain, at dahil ito lahat sa abnoy na iyon. Pupunta na lamang ako sa silid-aklatan upang suriin ang mga aklat na nakarating kaninang umaga.  At, kailangan ko ng isang tahimik na lugar upang bigyan ang aking isip ng kapayapaan.

 ---

 "Ms. Winsley, mayroong limampung bagong mga libro sa Chemistry, History, at Math. "  Sinabi sa akin ng librarian, at tumango ako bilang sagot.

 "At kailan darating ang iba pang dalawang daan at limampung mga bagong libro?"  Tinanong ko siya, at sinuri niya ang kanyang maliit na schedule notebook at sumagot, "Iyon ay susunod na linggo, sa Biyernes, Ms. Winsley."

"Okay, salamat, Mrs. Hart. Iyon lang ang sinadya ko rito sa ngayon." Binigkas ko nang ibinalik ko sa kanya ang dokumento na aking nilagdaan.

Pagkatapos, bigla kong naalala na hahanapin ko pa ang partikular na aklat na hihiramin ko.  Ito ang libro ni Samuelle Rivers na pinamagatang The White Spot. Kailangan kong hanapin ang librong iyon upang maiuwi ko ito. Call me a bookworm, but reading makes me relaxed. At, mayroon pa akong tatlumpung minuto upang hanapin ito.

 Habang hinahanap ko ang librong iyon, ang ilang mga mag-aaral sa paligid ay nakatingin sa akin habang ang ilan ay binati ako.

Damn, somebody must have got that book because I can't locate it the last time I saw it here. Andito lang yun eh. Iba nalang ang hihiramin ko.

 ---

Habang ako ay nasa pinakadulong bahagi ng silid-aklatan na walang nais na magtungo, napansin kong ang mesa sa likod ng isang bookshelf ay may naka-upo.

Kaya, lumapit ako dito, at nakita kong may isang libro na binuksan sa harap ng- teka lang... isang natutulog na babae?  May mga mag-aaral talaga na hindi sumusunod sa mga patakaran dito.

 Lumapit ako sa babae, at may pumukaw sa aking atensyon.  Ito ang librong hinahanap ko!  Damn, inabot ako ng halos sampung minuto sa paghahanap nito, at heto siya, ginagamit lamang bilang isang panakip sa taong pasaway na natutulog?  She gotta be kidding me!

Tinitingnan ko nang mabuti ang mukha ng natutulog na nilalang, at nabatid ko na para siyang isang anghel na mahimbing na natutulog. I looked at her features closely, at napansin na siya ay may mahabang pilikmata, brown na buhok na makintab at tuwid, at isang magandang mukha. Damn!

 Hindi ako insecure, okay?  Maganda ang itsura ko sa aking natural wavy blonde na buhok, asul na mga mata, ngunit kinamumuhian ko lamang ang aking mga ngipin.  Ang aking mga canine ay mas mahaba at medyo matalim. Ngunit mukhang bagay naman ito sa akin. Nakuha ko mostly ang aking mga katangian mula sa aking ina, na alam kong super-ganda sa panahon niya. Ngunit nakuha ko ang aking mga mata mula sa aking ama.

Kinuha ko ang aking cellphone at kinunan ng larawan ang natutulog na anghel na ito, upang magkaroon lamang ng katibayan na sinusuway niya ang patakaran na 'No Sleeping Here' sa library. Bibigyan namin siya ng isang warning.

Nakasandal ang kanyang ulo sa kanyang mga braso sa ibabaw ng lamesa, at ang nakikita ko ay kalahati lamang ng kanyang mukha.  Pagkatapos, tinitigan ko ulit ang mukha niya, at tinignan ko ang damit niya. Nakasuot siya ng pulang T-shirt na akma sa kanyang perpektong hugis na katawan, maong, at... sneaker?

Sandali lang ... ito ba ...?  Damn, straight and shiny brown hair? How are the odds always with me? Hmm.

Nang mapansin niya yatang may tao malapit sa kanya, dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, at nakita ko ulit ang mga berdeng mata na nilulunod ako sa aking mga panaginip.

 Sh*t, paano ko hindi napansin na siya ito?  Dapat kong bawiin ang sinabi ko na siya ay isang anghel.  Hindi siya isang anghel.  Ni hindi nga malapit.  Diyablo?  Mhmm, I think it fits.

 Pagkatapos, tumayo ako ng tuwid dahil hindi ko napansin na sobrang lapit na pala ng mukha ko sa mukha niya.

 Sa palagay ko naman ay hindi pa siya talagang gising, kaya kinuha ko ang librong nakabukas sa mesa at isinara ito ng malakas na ikinagulat niya.

 Napabalikwas siya ng upo, and she shook her head lightly habang kinusot ang mga mata. Surprise, Freak!

"What the Fuc-dge is wrong with you?  Hindi mo ba nakikita na natutul-nagbabasa ako dito? Mind your own monkey business, will you? "  Inaantok niyang tugon habang hindi tumitingin sa akin, at may hinanap siya mula sa kanyang bag, pagkatapos ay may isinulat dito.

Habang nagsusulat siya ay, sa wakas, nagsalita ako, "Kailan naging sleeping place para sa mga abnoy ang aking library? Hindi mo ba nabasa ang mga patakaran na nai-post sa paligid dito? Ang dami, oh. Bawat corner, meron."

Hindi s'ya nagsalita at hindi parin niya ako tinitingnan. This human being is so effing disrespectful.

At, inabot niya sa akin ang isang maliit na piraso ng papel at tumayo habang bitbit ang kanyang mga gamit. Pagkatapos, dumaan siya sa kinatatayuan ko, at ni hindi niya sinasagot ang aking mga katanungan.  Hindi siya suplada, hindi ba? Nakakainis lang!

Binasa ko ang nakasulat sa papel: 'Clarkson Park, 7 pm.'  Ha? Ano 'to?

"Para saan ito? And, don't ever turn your back on me, kapag kausap--- ” tanong ko ngunit hindi n'ya ako pinatapos.

"Be there, or I will haunt you in your dreams. I swear I will be your worst nightmare. You just messed with the wrong person, you susceptible human." Sinabi niya gamit ang isang katakut-takot na seryosong tinig habang nakaharap siya sa akin. And no, I never saw her like this, o narinig na ganito ka seryoso. And it sends shivers down my whole being.  Nananakot ba siya?

“Hah!  Ano ang tingin mo sa akin?  Isang taga lingkod mo?  There's no way na pupunta ako sa isang inabandunang park malapit sa kakahuyan kasama ang isang freak na maaaring isang psychopath killer o isang bampira na kumakakain ng tao!" Kinakabahan kong sagot, ngunit hindi ko ito ipinakita. Sino ba siya sa palagay niya?

"Kung ganon, bakit ka nanggugulo sa akin kung hindi mo alam kung ano o sino ako?" Madiin nyang tinanong sa akin, habang ang kanyang mga mata ay tila namumula sa galit.

I gulped as I feel fear in me, but I don't want to show any signs of it. Walang sinuman ang nagdulot sa akin ng ganitong kaba at takot. Isa lang siyang hamak na babae na walang galang.

Nakatitig lang siya sa akin ng maigi, at pagkatapos,

“Bwahaha!  Kung ikaw ... Hahaha!  Kung makikita mo lang... hahaha!  Ang mukha mo ?!  hahaha!  Heee!  Fudge it! Nakakatawa iyon ano ba! Damn! My tummy hurts!"

Yeah, siya ay baliw na tao na tawa ng tawa sa akin habang nakahawak sa kanyang tiyan at halos hindi makapagsalita.

At ako? Nakatayo lang ako at hindi makapaniwala sa babaeng ito. Isang beses siya ay seryoso at nakakatakot, at ngayon, tumatawa siya ng sobra na hindi na siya makahinga. Ano siya? Bipolar? O baliw?  Mas bagay sa kanya ang baliw.

I bet na namumula ang aking mukha dahil sa kahihiyan at galit. At nakatitig lang ako sa kanya, at muli siyang nagsalita ng makarecover mula sa kanyang hysterical na tawa, "Ang cute mo kapag galit ka."

Ano raw?

Palagay ko, my heart just skipped a beat nang tinawag niya akong cute. Cute? ANO?  Tinawag niya akong cute? Oh, sh*t! This girl is... Hmm, something.

"Hindi ako---" sagot ko, ngunit pinutol niya ulit ako, "Oh, well, yeah! Ikaw ay cute."  Bigkas niya habang inaayos ang kanyang backpack, at may malapad na ngiti sa maganda niyang mukha. At, mas lalo pa yata akong namula. Damn this girl!

Pagkatapos, biglang, "SSSSHHHHH, Silence!"  Pasigaw na sabi ng librarian.

“Natulala ka na diyan.  Kaya... dapat akong umalis na bago nila ako akusahan ng ginawa kong yelo ang kanilang reyna." Masaya siyang nagwika at tinalikuran ulit ako.

"Huh, why are you so full of---" Muli, talagang gustong-gusto niyang hindi ako pinapatapos sa aking sasabihin, ano?

"See you around, Babe!" Sabi niya, at pagkatapos, tumakbo siya palayo bago ako makapagsalita ulit.

What the f*ck did she just call me? At ... Bakit parang hindi ako galit o anupaman?  Dapat ay kinamumuhian ko ito, right?  Well, yes, naiinis ako. Inis na inis.

Damn, that girl is really getting on my nerves more and more every single time that passes. I swear I should really really really get her off of this mind of mine.

Habang ako ay nakatayo parin kung saan ako iniwan ng baliw, napagtanto ko na halos oras na pala para sa unang klase sa hapon, at kailangan ko pang pumunta sa office ng secretary. Oh, may mga papel pa pala roon na kailangan kong pirmahan at sabihin sa secretary ang mga kailangan namin para sa meeting ngayong Biyernes, at may iba pa akong sadya sa kanya.

Higit sa lahat, dapat akong makarating agad sa silid-aralan para hindi ako ipakanta ni Ms. Kendall sa harap ng buong klase. Yeah, mayroon siyang kasunduan sa amin noong nakaraang school year na kung siya ang aming magiging guro sa taong ito, ang mga latecomer ay kakanta sa harap ng klase. At, ayokong kumanta, ngunit hindi ito nangangahulugang mayroon akong kakila-kilabot na tinig. Ito ay okay lamang pero hindi ko nais na iparinig ito. Siya ang guro sa aming Chemistry, at I hope na ang kanyang anak na babae ay hindi kasama sa aming klase.  Ngunit imposible iyon. Sa palagay ko mayroon kaming parehong schedule, at magiging seatmate niya ako sa buong school year. And that is terrible but great, at the same time.